บทที่ 738 เสี่ยวเถามาก่อกวน
บทที่ 738 เสี่ยวเถามาก่อกวน
ด้วยการกระทำที่ใกล้ชิดเช่นนี้ กู้เสี่ยวหวานรู้สึกได้เพียงว่าหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น ชายรูปงามตรงหน้าจะไม่ทำให้หญิงสาวที่มีอายุมากกว่าที่เข้าใจความรักระหว่างชายและหญิงหวั่นไหวได้อย่างไร
แก้มของกู้เสี่ยวหวานแดงระเรื่อเล็กน้อย นางก้มศีรษะลงอย่างช่วยไม่ได้
ฉินเย่จือจ้องมองและเห็นเพียงศีรษะของกู้เสี่ยวหวานเท่านั้น
เมื่อเห็นว่านางเขินอาย ฉินเย่จือก็รู้สึกดีขึ้น แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่พอใจและเอ่ยถามอย่างเย็นชาว่า “องุ่นอร่อยหรือไม่?”
เมื่อได้ยินฉินเย่จือถามเกี่ยวกับองุ่น นางก็คิดว่าบ่ายวันนี้ตัวเองกินมากเกินไป
กู้เสี่ยวหวานบ่นและตอบด้วยความลำบากใจ “อร่อย!”
จากนั้นก็ได้ยินฉินเย่จือตอบ “ถ้าในอนาคตมีโอกาส ข้าจะหามันมาปลูกที่บ้าน เจ้าสามารถกินมันเมื่อต้องการ!”
กู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้นมองฉินเย่จือและตอบรับ
แต่ไม่พูดอะไรอีก
“มีรางวัลอะไรหรือไม่?” เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานแข็งเป็นตอไม้เมื่อเผชิญหน้ากับเขา ฉินเย่จือก็รู้สึกหนักใจ
“ว่าอย่างไรนะ?” เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้นางก็ตกตะลึง และเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฉินเย่จือที่กำลังน้อยใจ นางไม่แน่ใจว่าเขาต้องการพูดอะไร
“เรียกข้าว่าพี่เย่จือ!”
เขาลืมไปได้อย่างไร สาวน้อยคนนี้ไม่รู้ว่านางไม่เข้าใจจริง ๆ หรือแสร้งไม่เข้าใจ ดังนั้นเขาจึงต้องพูดเอง หลังจากที่ฉินเย่จือพูดจบ เขาก็มองไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างมีความหวัง
หลังจากกู้เสี่ยวหวานได้ฟัง นางก็กลับมารู้สึกตัว เดิมทีคนผู้นี้กำลังตำหนินางที่เรียกพี่เฉิงเจ๋อใช่หรือไม่?
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานทันที “พี่เย่จือ… ”
การตีงูด้วยไม้ ในแง่ของความรู้และความสนใจ กู้เสี่ยวหวานมีชีวิตอยู่มาเกือบสามสิบปี ดังนั้นนางจึงยังคงมีประสบการณ์ชีวิตอยู่บ้าง!
เสียงของกู้เสี่ยวหวานนุ่มนวลและดูเหมือนจะมีน้ำเสียงออดอ้อนอยู่บ้าง เสียงที่นุ่มนวลนี้แตกต่างกับเสียงที่นางเรียกว่าพี่เฉิงเจ๋ออย่างสิ้นเชิง
ตอนที่เรียกสวีเฉิงเจ๋อ เสียงนั้นชัดเจนจนผู้คนไม่ได้ยินเสียงคลื่นใด ๆ ยกเว้นความสุข แต่ไม่ได้ยินความหมายใด ๆ
แต่การเรียกเขาครั้งนี้ต่างออกไป
เขาสัมผัสได้ว่าในน้ำเสียงที่นุ่มนวลของกู้เสี่ยวหวานมีความออดอ้อน
อารมณ์ของฉินเย่จือดีขึ้นอย่างทันท่วงที
มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขาทันที ความหดหู่และความคับข้องใจในเมื่อครู่ไปอยู่ที่ไหนกัน
คิ้วและดวงตาที่เรียวยาวโค้งงอและมุมปากก็ยกขึ้น เผยให้เห็นฟันขาวด้านใน
เมื่อเขายิ้ม เขาดูน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของฉินเย่จือดีขึ้นแล้ว อารมณ์ของกู้เสี่ยวหวานก็ดีขึ้นเช่นกัน
ทั้งสองเดินเคียงข้างกันกลับไปที่สวนหลี่อีกครั้ง
ระยะทางไม่ไกลนัก พวกเขาจึงใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามในการเดินกลับบ้าน ระหว่างทางกู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือพูดคุยกันและหัวเราะอย่างมีความสุข
ในตอนแรกกู้เสี่ยวหวานยังคงเรียกผิด แต่ต่อมานางก็เรียกว่าพี่เย่จืออย่างไหลลื่น ฉินเย่จือยิ้มอย่างมีความสุขจนไม่เห็นดวงตา มีความสุขมากจนจะลอยขึ้นฟ้า
ในที่สุดเมื่อมาถึงสวนหลี่ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง
หน้าประตูมีคนยืนรออยู่
เมื่อเข้าไปใกล้ ก็เห็นว่าเป็นเสี่ยวเถาที่น่ารำคาญมาก
นางมาอีกแล้ว
ก่อนหน้านั้นเสี่ยวเถาได้เห็นอาโม่และคนอื่น ๆ กลับมา แต่หลังจากดูมานานก็ไม่เห็นกู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือ
กู้หนิงอันและคนอื่น ๆ รู้จุดประสงค์การมาของเสี่ยวเถา พวกเขาไม่ได้มองหรือสนใจนาง พวกเขาตรงเข้าไปในบ้านและปิดประตูแน่น ไม่ว่านางจะเคาะนานแค่ไหน พวกเขาก็ไม่เปิดมันเด็ดขาด
เสี่ยวเถาโกรธจัด มือของนางเริ่มเจ็บจากการทุบประตู และคนที่อยู่ข้างในแสร้งเป็นคนหูหนวกไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งสิ้น
ในบ่ายวันนี้ เสี่ยวเถามาที่สวนหลี่ เดิมทีนางต้องการให้ตระกูลเจียงขับรถม้ามาส่งนาง แต่อารมณ์โกรธของคุณหนูยังคุกรุ่นและให้นางเดินมาที่นี่เอง
เสี่ยวเถาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินมา
เสี่ยวเถารอมาตลอดบ่าย ทั้งเหนื่อย ทั้งกระหายน้ำ และทั้งหิว
นางไม่เห็นกู้เสี่ยวหวานและไม่เห็นฉินเย่จือ เห็นแต่เพียงอาโม่ นอกจากนี้พวกเขายังคงซ่อนตัวอยู่ในบ้านโดยไม่เปิดประตู
เสี่ยวเถาทำได้เพียงรอต่อไป และคิดว่านางจะได้พบกับฉินเย่จือในวันนี้
นางรอมาตลอดบ่าย และไม่สนใจถ้าจะต้องรอต่อไปอีกหน่อย
หากฉินเย่จือรู้ว่าคุณหนูเสนอเงื่อนไขที่ดีแก่เขา เขาอาจหวั่นไหวและตามนางไปทันที!
เมื่อจินตนาการถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเถาก็ฟื้นความมั่นใจในทันที
นางยืนอยู่ที่ประตูและรอต่อไป
เมื่อเห็นพวกกู้เสี่ยวหวาน เสี่ยวเถาก็ไปทักทายทันทีราวกับว่านางเห็นพ่อแม่ของตัวเอง
เมื่อเห็นว่ามืดค่ำแล้ว แต่นางยังรออยู่ กู้เสี่ยวหวานก็พูดไม่ออกจริง ๆ และมองไปที่เสี่ยวเถาที่วิ่งมาหานางด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ตระกูลหลิวในเมืองหลวงขาดแคลนผู้คนมากหรือ? ถึงได้มาก่อกวนกันเช่นนี้!
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกไม่พอใจ นางรู้ดีว่าจุดประสงค์ของเสี่ยวเถาคืออะไร
นางพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “ข้าบอกเจ้าไปชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมเจ้ายังมาที่นี่อีก? ครั้งนี้ข้าไม่สนใจแล้ว เจ้าไปพูดกับนางให้ชัดเจนเสียเถอะ เจ้าจะได้ไม่เหนื่อย และข้าก็รำคาญมาก!” หลังจากพูดจบ นางก็มองไปที่ฉินเย่จือที่ดูรำคาญเล็กน้อย
ฉินเย่จือมองกู้เสี่ยวหวานด้วยสายตาที่อ่อนโยน จากนั้นหันศีรษะไปมองเสี่ยวเถาที่มาต้อนรับเขา ใบหน้าของเขาเย็นชาทันที
ในขณะนี้ เสี่ยวเถาวิ่งไปถึงด้านหน้าของฉินเย่จือ
เมื่อมองไปที่ฉินเย่จือ นางยิ้มและร้องเรียกอย่างไพเราะ “พี่ใหญ่ฉิน … ”
ด้วยน้ำเสียงที่สนิทสนม แม้แต่กู้เสี่ยวหวานก็เบะปาก เจอกันไม่กี่ครั้ง พวกเขาก็คุ้นเคยกันแล้วอย่างนั้นหรือ?
ใบหน้าของฉินเย่จือเย็นชาและไม่ได้ตอบกลับ ดูเหมือนว่าเสี่ยวเถาจะเดาอารมณ์ของฉินเย่จือได้แล้ว และนางก็ไม่รู้สึกอึดอัดเมื่อฉินเย่จือไม่ตอบคำพูดของนาง
นางพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ข้ารอเจ้ามาตลอดบ่าย และในที่สุดเจ้าก็มา”
ดูเหมือนว่าถ้าเขาไม่พูด เสี่ยวเถาคนนี้จะไม่ปล่อยมันพวกเขาไปจริง ๆ ลูกแมวข้าง ๆ ก็ไม่พอใจเล็กน้อย
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในที่สุดฉินเย่จือก็พูดอย่างเย็นชา “แม่นางได้โปรดกลับไปเถอะ ข้าจะไม่ไปบ้านตระกูลหลิว!”
มันเป็นเรื่องตลก ตระกูลหลิวจะกล้ามาเกินไปหรือเปล่า? จึงกล้ามาทำเช่นนี้!
เสียงของฉินเย่จือราวกับเสียงของของน้ำที่ไหลเอื่อย ๆ ไปกระทบกับกำแพงหิน น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์
