บทที่ 740 มีอุบายในใจ
บทที่ 740 มีอุบายในใจ
เสี่ยวเถาตกใจและไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ นางกลอกตาและไม่อ้อนวอนฉินเย่จืออีกต่อไป หญิงสาวรู้สึกอับอายกับเรื่องเมื่อครู่ และอยากจะหารูเพื่อมุดศีรษะลงไป
ท้ายที่สุดมันเป็นบ้านของแม่นางคนนั้น
เสี่ยวเถาวิ่งตรงไปข้างหน้ากู้เสี่ยวหวาน คุกเข่าลงบนพื้นและอ้อนวอนทั้งน้ำตา “แม่นางกู้ ได้โปรด ได้โปรดสงสารข้าเถอะ ได้โปรดคุยกับพี่ใหญ่ฉินที หากข้าพาเขากลับไปไม่ได้ คุณหนูจะต้องจะไล่ข้าออกไปแน่!”
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเขาได้ กู้เสี่ยวหวานก็เห็นว่านางเปลี่ยนสีหน้าเป็นขอร้องตัวเองด้วยความรู้สึกรังเกียจในใจ
หลังจากดึงเสื้อออกจากมือของนาง กู้เสี่ยวหวานก็มองเสี่ยวเถาผู้ซึ่งกำลังร้องไห้อย่างเย็นชาด้วยความขยะแขยงในใจ
นางพูดอย่างเย็นชา “ไม่มีประโยชน์ที่ข้าจะขอร้องเขา ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าเขาคือครอบครัวของข้า ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะขับไล่ครอบครัวออกจากบ้าน”
“แม่นางกู้ ได้โปรด…”
“แม่นาง ได้โปรดกลับไปเสียเถอะ! ไม่ว่าเจ้าจะเสนอเงื่อนไขใด แม้ว่าเจ้าจะให้ทองคำและเงินจำนวนมากแก่ข้า ข้าก็จะไม่ไปตระกูลหลิวของเจ้า” หลังจากที่ฉินเย่จือพูดจบ เขาก็ไม่สนใจเสี่ยวเถาที่คุกเข่าอีกต่อไป และลากกู้เสี่ยวหวานเข้าบ้าน
เสี่ยวเถาต้องการที่จะลุกขึ้นเพื่อดึงรั้งไว้ แต่เมื่อครู่นางคุกเข่าอย่างแรง ตอนนี้จึงไร้เรี่ยวแรง ขาของนางเจ็บเล็กน้อยและไม่สามารถยืนได้ ดังนั้นนางจึงทำได้แต่เฝ้าดูฉินเย่จือและกู้เสี่ยวหวานที่เข้าไปในสวนหลี่ และประตูที่ถูกลงกลอนในทันที
ไม่มีร่องรอยของการขอร้องเมื่อครู่ ตอนนี้ดวงตาของนางกลายเป็นดุร้ายขึ้นมา
ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและดุร้าย นางต้องการที่จะหั่นกู้เสี่ยวหวานออกเป็นชิ้น ๆ แล้วพาฉินเย่จือจากไปอย่างยิ่งใหญ่
ตอนนี้นางยังคิดว่าเหตุผลที่นางไม่สามารถพาฉินเย่จือไปได้ก็เพราะการยุยงของกู้เสี่ยวหวาน หากไม่มีกู้เสี่ยวหวาน…
เสี่ยวเถาคิดหาวิธีในใจ ลุกขึ้นจากพื้นทันทีและไปที่บ้านตระกูลเจียง
ครั้นมาถึงบ้านตระกูลเจียงก็ดึกสงัด
มันไม่ง่ายเลยที่จะมาถึงบ้านของตระกูลเจียง เสี่ยวเถาทั้งเหนื่อย ทั้งหิว และทั้งกระหายน้ำ แต่นางไม่สนใจที่จะจิบน้ำ วิ่งตรงไปที่ห้องส่วนตัวของคุณหนูเพื่อจะบอกนางเกี่ยวกับเรื่องนี้
คราวนี้ เสี่ยวเถาไม่พูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับฉินเย่จือ แต่พูดถึงกู้เสี่ยวหวานแทน
“คุณหนู ข้ารู้สึกว่าฉินเย่จือคนนั้นหวั่นไหว แต่กู้เสี่ยวหวานไม่เห็นด้วย ข้าคิดว่าฉินเย่จือเป็นคนชอบธรรม หากนางไม่ยอมเขาก็จะไม่มาโดยธรรมชาติ!” เสี่ยวเถากล่าว
เมื่อได้ยินความเต็มใจของฉินเย่จือ หลิวเทียนฉือก็หัวเราะทันทีและพูดว่า “นางก็แค่เด็กสาวชนบทเท่านั้น ทำไมเจ้าถึงจัดการนางไม่ได้!”
“คุณหนู ข้าจัดการกับเด็กสาวชนบทคนนี้ได้ แต่นางกำฉินเย่จืออยู่ในมือ ข้ากลัวว่าถ้าทำให้นางขุ่นเคืองแล้วนางไม่ปล่อยฉินเย่จือไป เราจะทำอย่างไร!” เสี่ยวเถากล่าวอย่างเสียใจ
โชคดีที่คุณหนูไม่โทษเสี่ยวเถา หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็รู้ว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการได้
คืนนั้น กู้เสี่ยวหวานไม่กลัวความตายและต้องการให้คุณหนูขอโทษนาง ไม่รู้จริง ๆ ว่านางมีความคิดอย่างไรกันแน่
“คุณหนู ข้ามีความคิดดี ๆ แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดดีหรือไม่… แต่วิธีนี้ข้าต้องการให้คุณหนูออกมาแสดงตัว ข้าเป็นเพียงสาวใช้ เกรงว่าจะ…” เสี่ยวเถากล่าวหลังจากใคร่ครวญ
ไม่ง่ายที่จะยุยงคุณหนู หากกู้เสี่ยวหวานทำให้คุณหนูขุ่นเคือง เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่รู้ว่านางจะตายอย่างไร
หากกู้เสี่ยวหวานเป็นอะไรไป ฉินเย่จือก็จะไม่มีที่อยู่และจะมาที่บ้านของตระกูลหลิวโดยธรรมชาติ
หลิวเทียนฉือพยักหน้า “ลองพูดมา…”
เสี่ยวเถาโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของหลิวเทียนฉือและพูดแผนที่นางคิดไว้ตอนมาที่นี่ สีหน้าของหลิวเทียนฉือสดใสขึ้น นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วพยักหน้าอย่างหนัก
เป็นเวลาหลายวันที่เสี่ยวเถาไม่กลับมาอีก กู้เสี่ยวหวานคิดว่าคุณหนูหลิวยอมแพ้ไปแล้ว นางจึงรู้สึกโล่งใจ
บังเอิญว่านางก็กำลังยุ่งพอดี
บ้านกำลังจะสร้าง
กู้เสี่ยวหวานบอกว่าคราวนี้นางต้องทำเอง ไม่เช่นนั้นบ้านของตัวเองที่เป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ หลี่ฝานจะเป็นคนทำทั้งหมดและนางรู้สึกเสียใจมาก
หลี่ฝานไม่สามารถต้านทานได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงให้นางไป
ในสองวันแรก กู้เสี่ยวหวานได้ขอให้ฉินเย่จือและอาโม่ไปในเมืองเพื่อซื้อผักที่ต้องการ เมื่อถึงเวลา พวกเขาต้องเตรียมโต๊ะสองโต๊ะเพื่อให้คนงานเหล่านี้ได้รับประทานอาหารที่ดี
ในเมือง พวกเขาซื้อหมู ไก่สองตัว และยังมีปลาที่ฉินเย่จือจับได้ในแม่น้ำ และอาหารประเภทเนื้อสัตว์ก็เกือบจะพร้อมแล้ว และในร้านขายของแห้งก็ยังซื้อเห็ดตากแห้งมาอีก
การไปซื้อหมูในครั้งนี้ยังทำให้กู้เสี่ยวหวานได้รับความอบอุ่นใจ
เพราะเนื้อแบบนี้ต้องซื้อเยอะ กลัวว่าถ้าไปช้า เขียงเนื้อจะไม่ค่อยมีเนื้อ ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจึงรีบเร่งและออกไปก่อนเวลา
“เฮ้ สาวน้อยมาแล้ว ครั้งนี้เจ้าต้องการเนื้อเท่าไร? หมูเพิ่งฆ่าเมื่อเช้ายังสด ๆ อยู่เลย” สายตาของคนขายเนื้อเป็นประกายเมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวาน และเขาก็ยิ้มด้วยใบหน้าอ้วนจนดวงตาหายไป
“สวัสดีท่านอา วันนี้ข้าต้องการมากกว่านี้ เราสร้างบ้านใหม่และคานจะถูกสร้างขึ้นในมะรืนนี้ มันจำเป็นต้องใช้สำหรับเฉลิมฉลอง” กู้เสี่ยวหวานทักทายเถ้าแก่ร้านขายเนื้อด้วยรอยยิ้ม และพูดคุยกับลุงคนขายเนื้อคนนี้ ลุงคนขายเนื้อคนนี้อาจดูตัวใหญ่ หากแต่เขาใจดี
ทันทีที่เถ้าแก่ร้านขายเนื้อได้ยิน เขาก็ยิ้มและแสดงความยินดีทันที “ขอแสดงความยินดีด้วยนะสาวน้อย ชีวิตครอบครัวของสาวน้อยกำลังเฟื่องฟูจริง ๆ ข้าเห็นแล้วก็อิจฉา”
เจ้าของร้านขายเนื้อพูดความจริง
ดูเหมือนว่าเขาจะนึกถึงฉากตอนที่เขาพบกับกู้เสี่ยวหวานในครั้งแรกได้ ในเวลานั้นกู้เสี่ยวหวานสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและผอมโซ นางยืนอยู่หน้าร้านของเขาและกะพริบตากลมโตของนางปริบ ๆ
ถ้าตอนนั้นนางไม่ได้ถืออะไรบางอย่างอยู่ในมือ เขาคงคิดว่านางเป็นแค่ขอทานจริง ๆ!
แม้ว่าในเวลานั้นนางจะสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง แต่ร่างกายของนางก็เปล่งประกายความสง่างามที่ไม่สามารถเข้าใจได้
เมื่อมีคนเห็นก็ชอบมาก
แผงขายของเจ้าของร้านมีเนื้อหมูเพียงครึ่งชิ้น เมื่อคิดว่าจะมีคนกินมากกว่ายี่สิบคน กู้เสี่ยวหวานก็ชี้ไปที่หมูครึ่งชิ้นแล้วพูดว่า “ท่านอา ข้าต้องการหมูทั้งหมดนี้”
