บทที่ 741 อาหารจานหรูยี่สิบแปดที่นั่ง
บทที่ 741 อาหารจานหรูยี่สิบแปดที่นั่ง
เมื่อได้ยินว่ากู้เสี่ยวหวานต้องการเนื้อมากขนาดนั้น เถ้าแก่ร้านก็ยิ้มอย่างเปิดเผยและหรี่ตาลง “ตกลง ข้าจะส่งเจ้าไปที่รถม้าเดี๋ยวนี้!”
ครั้นกู้เสี่ยวหวานกำลังจะออกไปหลังจากจ่ายเงิน เจ้าของแผงก็หยุดนาง “เดี๋ยวก่อน สาวน้อย…”
กู้เสี่ยวหวานหันกลับมาและเห็นว่าเจ้าของร้านหยิบห่อของจากใต้ร้านและส่งให้กู้เสี่ยวหวาน “นี่มาจากบ้านของข้าเอง และมันไม่ใช่ของหายากอะไร ข้าจะเอาไปขายมันที่ตลาด บังเอิญครอบครัวของเจ้ามีงานน่ายินดีพอดี ดังนั้นข้าจะให้เจ้า ยินดีด้วยที่ครอบครัวของเจ้ามีงานน่ายินดี!” หลังจากพูดเขาก็เปิดผ้าที่คลุมตะกร้า
เมื่อกู้เสี่ยวหวานมองดู นางเห็นว่าข้างในตะกร้านั้นลื่นมาก มันคือ… ปลาไหล!
“ปลาไหล?” กู้เสี่ยวหวานโพล่งขึ้นอย่างมีความสุข “ท่านอา ท่านได้มาจากไหนกัน?”
“ฮะ ๆ ข้าจับมาจากในนาของข้าเอง!” เมื่อเห็นการแสดงออกที่ตื่นเต้นของกู้เสี่ยวหวาน เถ้าแก่ร้านขายเนื้อก็พูดอย่างเขินอายเล็กน้อย
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นปลาไหลเยิ้ม ๆ นางก็พบปัญหา นางจะยอมรับสิ่งของของคนอื่นอย่างลวก ๆ ได้อย่างไร? “ท่านอา ท่านควรขายสิ่งนี้ให้ข้า ข้าเกรงใจที่ท่านจะยกมันให้ข้าโดยไม่คิดเงิน!”
ปลาไหลนี้เป็นของหายาก กู้เสี่ยวหวานเคยเห็นมาก่อน ซึ่งมีเพียงครอบครัวที่ร่ำรวยเท่านั้นที่สามารถจ่ายได้
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ยอมรับ เถ้าแก่ก็แสร้งทำเป็นรำคาญและพูดว่า “สาวน้อย หายากที่เจ้าจะเรียกข้าว่าอา นี่คือของขวัญแสดงความยินดีของข้า เจ้าคิดว่ามันน้อยไปหรือ?”
กู้เสี่ยวหวานส่ายหัวของนางครั้งแล้วครั้งเล่า “ไม่ ๆ ท่านอา ท่านเข้าใจผิดแล้ว…” หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับมัน “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านอา ข้าจะจัดงานเลี้ยงที่บ้านมะรืนนี้ ขอเชิญท่านอามาที่บ้านข้าเพื่อดื่มสุราสักจอกนะเจ้าคะ”
เถ้าแก่ร้านขายเนื้อส่ายหัวและพูดด้วยความเสียใจ “สาวน้อย ข้าเองก็อยากไปเหมือนกัน แต่ถ้าข้าไป แผงลอยนี้จะเปิดไม่ได้ ข้า…”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินเช่นนี้ นางก็นึกได้ทันที ทั้งครอบครัวอาศัยแผงขายอาหารนี้ ถ้าเขาไม่เปิดแผง เขาก็จะไม่สามารถทำเงินได้
กู้เสี่ยวหวานไม่ชอบบังคับคนอื่นให้ทำเรื่องยุ่งยากให้กับนาง นางจึงพูดทันทีว่า “ถ้าอย่างนั้นท่านอา เมื่อมีโอกาสไว้พวกเรามาพบกันใหม่ แล้วข้าจะเลี้ยงท่านอาด้วยสุราสักหน่อย ข้ายังต้องไปซื้อของอย่างอื่นอีก เช่นนั้นข้าไปก่อนนะเจ้าคะ”
กู้เสี่ยวหวานวางแผนที่จะทำงานให้เสร็จแล้วค่อยกลับมาอีกครั้งเพื่อมอบของขวัญขอบคุณ
เถ้าแก่ร้านขายเนื้อก็เป็นคนดีด้วย ดังนั้นในอนาคตนางควรมาอุดหนุนเขาบ่อย ๆ!
“เฮ้ สาวน้อย เดินดี ๆ ล่ะ” เถ้าแก่ร้านขายเนื้อเฝ้าดูกู้เสี่ยวหวานจากไป
เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ช่างเป็นเด็กสาวที่น่ารักอะไรเช่นนี้!
นางซื้อเนื้อหมูและอื่น ๆ
ยามกู้เสี่ยวหวานออกมาจากหมู่บ้านอู๋ซี นางไม่ได้นำอะไรมาด้วยเลย นางไม่มีปลาแห้ง เห็ดตากแห้ง หรือหน่อไม้แห้ง ดังนั้นนางจึงต้องซื้อพวกมันในร้านขายของแห้ง ทว่าสิ่งเหล่านี้หายากและเงินไม่สามารถซื้อได้
ครั้นเดินไปรอบเมือง นางก็สามารถรวบรวม ‘แปดจานและแปดชาม’ ได้ครบ แต่ว่ามันมีจานที่ใช้เห็ดแห้งเป็นวัตถุดิบจานผักและใช้เนื้อทอดเป็นจานเนื้อ กู้เสี่ยวหวานรู้สึกว่าไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง
ชามแปดใบและจานแปดใบ เรียกอีกอย่างว่า ‘ยี่สิบแปดที่นั่ง’
กับข้าวแปดอย่าง ได้แก่ เย็นสี่อย่าง ร้อนสี่อย่าง รวมผักแปดจานกับเนื้อสี่อย่าง เนื้อแบ่งเป็นสองประเภทคือ เนื้อแดงกับเนื้อขาว
นางยังซื้อขนมมามากมาย โดยได้ยินจากหลี่ฝานว่ายามวางไม้คาน พวกเขาต้องกระจายกันไปทั่ว กู้เสี่ยวหวานจึงไม่ได้ประหยัดและซื้อมามากมาย
แม่ครัวสองคนจากร้านของหลี่ฝานยังคงทำอาหารอยู่
“เสี่ยวอี้ หนิงอัน หนิงผิง รีบเอาของที่ต้องล้างและหั่นออกมาให้หมด มาทำความสะอาดและรอนายท่านผู้นี้มาจัดการ!” กู้เสี่ยวหวานกล่าว
กู้เสี่ยวหวานต้องการทำเองจริง ๆ มิเช่นนั้น เมื่องานขึ้นบ้านเริ่ม แต่พวกเขาไม่ได้ยุ่งเลยทั้งวัน ในหัวใจพวกเขาจะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป!
เมื่อเห็นท่าทีที่เด็ดเดี่ยวของกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือก็ปล่อยนางไป ทว่ามือและเท้าของเขาเคลื่อนไหวอย่างว่องไว คิดว่าถ้าเขาทำมากขึ้น หวานเอ๋อร์ก็จะได้ทำน้อยลง
เนื่องจากพรุ่งนี้จะขึ้นคานตอนเช้าตรู่ ดังนั้นอาหารมื้อนี้ควรรับประทานตั้งแต่เช้าตรู่
ฉะนั้น ในวันแรกจึงมีการเตรียมอาหารยาก ๆ จำนวนมาก และในเช้าวันถัดไป เพียงแค่อุ่นอาหารเอา โดยไม่ต้องเสียเวลาทำใหม่
ตกบ่าย สองแม่ครัวจึงเริ่มยุ่งกับการจับคู่อาหารกัน
เนื่องจากบริเวณที่กู้เสี่ยวหวานสร้างบ้านเป็นเชิงเขา เมื่อพบว่านายจ้างกำลังจะสร้างบ้านที่นี่ ทุกคนก็ตื่นเต้นมากและวันที่ขึ้นคานพวกเขาก็มาช่วยกัน
ผู้ที่มาคือ หลิวต้าจ้วงและภรรยาของเขา เช่นเดียวกับเถาต๋าและภรรยาของเขาที่มาเช่าที่ดินพร้อมกับหลิวต้าจ้วงในครั้งนั้น
เมื่อพวกเขาทั้งสี่มาถึง กู้เสี่ยวหวานก็ผงะเล็กน้อย จากนั้นนางก็ยิ้ม “เป็นพวกท่าน!”
ทันทีที่หลิวต้าจ้วงได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยวหวาน ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที พวกเขาทั้งหมดเป็นชาวนาและไม่มีแผนการใด ๆ หลิวต้าจ้วงจึงพูดตรง ๆ “แม่นางกู้ พวกเราเพิ่งพบว่าบ้านหลังนี้เป็นของเจ้า พวกเราควรจะมาช่วยเจ้านานแล้ว แต่…” หลิวต้าจ้วงเกาหัวอย่างเขินอายเล็กน้อย
ตอนนั้นเขาอยากจะมาช่วย แต่เห็นว่าคนก่อสร้างเยอะอยู่แล้ว ถ้ามาอีก คงช่วยไม่ได้มาก คนอื่น ๆ อาจเข้าใจผิดว่าเขามาที่นี่เพื่อหารายได้
ดังนั้นหลิวต้าจ้วงจึงไม่เคยมาที่นี่ แต่เก็บเรื่องนี้ไว้ในก้นบึ้งของหัวใจของเขามาโดยตลอด ซึ่งเขามักคิดหาทางที่จะช่วยเหลือเสมอ เพราะอยากจะขอบคุณกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อเห็นว่าบ้านของกู้เสี่ยวหวานกำลังจะถูกสร้างขึ้นในครั้งนี้ หลิวต้าจ้วงก็ครุ่นคิดดูว่าเขาจะสามารถช่วยได้อย่างไร จากนั้นเขาก็พุ่งออกไปทันที ก่อนจะได้เห็ดกลับบ้านถุงหนึ่ง
เห็ดเหล่านี้สดใหม่ ทั้งหมดเพิ่งผุดขึ้นจากดินยามฝนตกหนักเมื่อสองสามวันก่อน โดยมีเห็ดอยู่ใต้ต้นไม้บนภูเขาทุกหนแห่ง
หลิวต้าจ้วงเดาว่าครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานอาจขาดของบางอย่างในการทำอาหาร ดังนั้นเขาจึงเก็บมาถุงใหญ่ โดยลังเลที่จะกินมัน และนำมันมาด้วย
กู้เสี่ยวหวานเห็นเห็ดป่าสดที่มีดินกับหญ้าแห้งติดอยู่ พวกมันทั้งหมดไม่บุบสลาย กู้เสี่ยวหวานก็ยิ้มอย่างมีความสุขและรับมาทันที บังเอิญว่า ‘ยี่สิบแปดที่นั่ง’ นี้ยังขาดผักสดในฐานะอาหารจานผักอยู่
เถาต๋าเองก็เช่นกัน เขาชอบไปที่ภูเขาเพื่อล่าสัตว์หรืออะไรสักอย่างในวันธรรมดา และครั้งนี้เขาได้นำกระต่ายป่าสองตัวที่มีหัวอ้วนและหูใหญ่มาด้วย
ครั้งนี้พอดีเลย ‘ยี่สิบแปดที่นั่ง’ นี้สามารถยกระดับเป็นอาหารจานหรูได้!
