บทที่ 744 คนที่งดงาม
บทที่ 744 คนที่งดงาม
ยามเช้าเช่นนี้ การได้เห็นฉินเย่จือทำให้แววตาของนางเป็นประกายสดใสขึ้นมาอีกครั้ง ตอนกลางวันเขาหล่อเหลายิ่งกว่าตอนกลางคืนเสียอีก
หลิวเทียนฉือเดินขึ้นไปพบกู้เสี่ยวหวานด้วยรอยยิ้ม และเอ่ยกับกู้เสี่ยวหวานด้วยความสุภาพว่า “แม่นางกู้ วันนี้ครอบครัวของเจ้ามีงานมงคล ข้ามาสาย เสี่ยวเถา…”
จากนั้นเสี่ยวเถาก็หยิบกล่องผ้าออกจากรถม้า และส่งให้หลิวเทียนฉือ
หลิวเทียนฉือคลี่ยิ้มบาง ยื่นกล่องผ้าไปตรงหน้าของกู้เสี่ยวหวาน และกล่าวเคล้ารอยยิ้ม “ข้าหวังว่าแม่นางกู้จะรับของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ไว้เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ข้าทำให้แม่นางกู้ต้องขุ่นเคืองใจในวันนั้น!”
กู้เสี่ยวหวานมองไปที่กล่องผ้าในมือของหลิวเทียนฉือ ครั้นเปิดกล่องผ้าก็เห็นว่าด้านในบรรจุพระพุทธรูปหยกไว้
กู้เสี่ยวหวานชำเลืองมอง จากนั้นจึงพูดอย่างเย็นชา “คุณหนูหลิว สิ่งนี้มีค่ามากเกินไป โปรดนำกลับไปเถอะ!”
แม้ว่าพระพุทธรูปหยกองค์นี้จะไม่ได้มีค่ามากเช่นนั้น แต่รูปปั้นขนาดเล็กเช่นนี้ก็ต้องใช้หยกจำนวนมากอยู่ดี แม้ว่ามันจะไม่ล้ำค่า แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่กู้เสี่ยวหวานจะสามารถยอมรับได้ง่าย ๆ!
ยิ่งกว่านั้น สตรีตรงหน้าของนางต้องการตัวฉินเย่จือ แต่การแย่งชิงของนางไม่เคยสำเร็จ บางทีอีกฝ่ายอาจจะเกลียดนางอยู่ในใจก็เป็นได้ หลิวเทียนฉือจะใจดีขนาดนี้ได้อย่างไร ทั้งยังส่งสิ่งของมาให้ตนเองอีก!
กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่ดอกบัวสีขาวและไม่ใช่แม่พระ แม้ว่าจะไม่สามารถทำให้หลิวเทียนฉือโกรธเคืองได้ แต่นางก็ปฏิบัติต่อหลิวเทียนฉือด้วยความสุภาพและคอยรักษาระยะห่าง นั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง!
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานปฏิเสธ การแสดงออกของหลิวเทียนฉือก็แปรเปลี่ยนเป็นน่ารังเกียจ
แต่นางยังคงมอบของให้กู้เสี่ยวหวานอย่างไม่ละความพยายาม
เสี่ยวเถาเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “กู้เสี่ยวหวาน อย่าได้อายไปเลย เราทำงานกันอย่างหนักเพื่อมอบของขวัญให้กับเจ้า เจ้าอย่ามาทำตัวไม่รู้ผิดรู้ชอบ!”
เสี่ยวเถาไม่กล้ามองไปที่ฉินเย่จือ นางเป็นสตรีแต่กลับกล้าเอ่ยคำเหล่านั้นออกไป แต่ไม่คาดคิดว่าคนผู้นี้จะไม่เห็นด้วย เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกละอายใจ และยิ่งกว่านั้นก็รู้สึกโกรธเคืองเป็นอย่างมาก
กู้เสี่ยวหวานมองเสี่ยวเถาที่มีใบหน้าขุ่นเคืองอย่างเย็นชา เพียงแค่สาวใช้คนนี้อ้าปาก แต่กลับไม่มีคำพูดดี ๆ ออกมาจากปากของนางเลยแม้แต่น้อย
ครั้นหลิวเทียนฉือที่อยู่ด้านข้างได้ยินเช่นนั้นก็ตะคอกขึ้นอย่างเย็นชา “เสี่ยวเถา อย่าหยาบคาย!”
ดูเหมือนว่านางจะไม่พอใจคำพูดและการกระทำของเสี่ยวเถาเป็นอย่างมาก เสี่ยวเถาก้าวถอยหลังและยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยความตื่นตระหนก
หากแต่เสี่ยวหวานยังคงไม่ยอมรับของขวัญจากหลิวเทียนฉือ
“นายน้อยฉิน นี่คือความปรารถนาดีของข้า หรือว่านายน้อยฉินก็จะไม่ยอมรับเช่นกัน?” เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ยอมรับ หลิวเทียนฉือจึงเบนเป้าหมายไปยังฉินเย่จือที่อยู่ด้านข้าง
น้ำเสียงของนางอ่อนโยนยิ่งนัก แต่ดูเหมือนจะมีความไม่พอใจเล็กน้อยบนใบหน้า
“ของสิ่งนี้มีมูลค่ามากเกินไป พวกเราคนธรรมดาไม่สามารถรับไว้ได้ คุณหนูหลิวได้โปรดนำมันกลับไปเถอะ!” ฉินเย่จือเอ่ยเย็นชา
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิวเทียนฉือก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่งมันคืนให้เสี่ยวเถา “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจะไม่บังคับ”
นางก็มองไปที่กู้เสี่ยวหวาน และจากนั้นก็มองไปที่ฉินเย่จือพลางกล่าวเคล้ารอยยิ้ม “เดิมทีวันนี้ข้ามาเพื่อมอบของขวัญให้แม่นางกู้ วันนี้เป็นพิธีฉลองขึ้นบ้านใหม่ของแม่นางกู้ ข้าเป็นแขกจะไม่มาได้อย่างไร? ท้ายที่สุดแล้ว ข้าก็เป็นแขกของแม่นางด้วย ทำไมจึงไม่เชิญข้าเข้าไปล่ะ พาข้าไปเยี่ยมชมสักหน่อย!”
นางมีแผนการใดกันแน่?
กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วมองไปที่หลิวเทียนฉือที่กำลังยิ้มแย้ม สัญชาตญาณของนางบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ง่ายที่จะรับมือ
นางเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ!
กู้เสี่ยวหวานได้ปฏิเสธนางไปแล้วครั้งหนึ่ง หากครั้งนี้นางถูกปฏิเสธอีกครั้ง หลิวเทียนฉืออาจจะโกรธเคืองได้
กู้เสี่ยวหวานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเบี่ยงกายไปด้านข้าง และผายมือทำท่าทางเชื้อเชิญ “คุณหนูหลิว เชิญเจ้าค่ะ!”
หลิวเทียนฉือเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มหวานเยิ้ม
เสี่ยวเถาที่อยู่ข้าง ๆ เป็นคนหยิ่งยโส ครั้นเห็นว่าคนที่นั่งทานอาหารอยู่เป็นชาวบ้านธรรมดาสวมเสื้อผ้าซึ่งทำจากผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ เสี่ยวเถารู้สึกเหนือกว่าขึ้นมาทันที
นางมองผู้คนที่อยู่ที่นั่นด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม
ทุกคนเห็นความดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าของสาวใช้ แต่เพราะคุณหนูที่อยู่ถัดจากสาวรับใช้จึงไม่มีใครกล้าพูดออกไป
ยิ่งกว่านั้น ทั้งสองคนมาเพื่อแสดงความยินดีกับกู้เสี่ยวหวาน ในเมื่อเจ้าภาพไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นพวกเขาที่อยู่ในฐานะแขกจะมีสิทธิ์อะไรมาพูดกัน
ทุกคนนั่งประจำที่ของตน มองดูผู้มาใหม่ทั้งสองอย่างเย็นชา
หลิวเทียนฉือเดินเข้ามาใกล้ และหยุดนิ่งไม่เดินต่อ
มีโต๊ะสำหรับอาหารสี่โต๊ะ ซึ่งทั้งหมดถูกจัดไว้ในพื้นที่เปิดโล่งด้านนอก พื้นที่โล่งยังไม่ได้ปูด้วยอิฐ พื้นจึงเต็มไปด้วยดินโคลน
คนเหล่านี้มีความสุขที่ได้กินอย่างอิ่มหนำสำราญ กระดูกไก่และกระดูกหมูถูกโยนไปทั่วทุกที่ใต้โต๊ะ และสุนัขสองตัวก็มุดเข้าไปใต้โต๊ะเพื่อหากระดูกเหล่านั้นกิน
แขกที่โต๊ะล้วนแต่งกายด้วยผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ เกรงว่าคงจะสวมชุดที่ดีที่สุดในบ้านของตนแล้ว
หลิวเทียนฉือรู้สึกดูถูกเหยียดหยามคนเหล่านั้นอยู่ในใจ แต่นางไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมาทางใบหน้า
นางยิ้มอย่างนุ่มนวลและพูดว่า “แม่นางกู้ ที่นี่มีชีวิตชีวาจริง ๆ!”
จะไม่มีมีชีวิตชีวาได้อย่างไร ที่นี่มีคนมากกว่าสี่สิบคน!
กู้เสี่ยวหวานมุ่ยปาก
หลิวเทียนฉือมองไปทางอื่น และทันใดนั้นก็เห็นนายน้อยที่นางเคยเห็นในหอหนังสืออวี้ในวันนั้นนั่งอยู่ที่โต๊ะหลัก
ปรากฏว่าบุคคลนี้รู้จักกับกู้เสี่ยวหวานด้วย!
หลิวเทียนฉือกระตุกยิ้มมุมปาก และมองไปที่สวีเฉิงเจ๋อ
สวีเฉิงเจ๋อรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าหญิงสองคนนี้ค่อนข้างคุ้นเคย หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเขาก็จำได้ว่าพวกนางคือหญิงสองคนที่มาดูหนังสือที่หอหนังสืออวี้ในวันนั้น พวกนางดูมันอยู่นาน แต่สุดท้ายพวกนางก็ไม่ได้ซื้อหนังสือแม้แต่เล่มเดียว
ปรากฏว่าผู้หญิงคนนี้คือคุณหนูหลิวจากเมืองหลวง
ใบหน้าของสวีเฉิงเจ๋อสงบนิ่ง ไม่ได้แสดงท่าทีแปลกใจหรือมีความสุข เขามองไปที่หลิวเทียนฉือราวกับว่ากำลังมองคนแปลกหน้า
หลิวเทียนฉือกำลังจะทักทายโดยคิดว่าบุคคลนี้จำนางไม่ได้
ทันใดนั้น เด็กคนหนึ่งก็กระโดดออกมาจากฝูงชน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุขและประหลาดใจ และตะโกนด้วยความอิจฉา “ว้าว ช่างเป็นพี่สาวที่สวยจริง ๆ!”
กู้เสี่ยวหวานมองดูและเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุประมาณสามขวบ ผมของนางถักเปียสองข้าง นางเอียงศีรษะ นิ้วชี้ขวายังคงอยู่ในปาก เด็กน้อยมองหลิวเทียนฉือที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกลด้วยความอิจฉาและอยากรู้อยากเห็นมาก ท่าทางไร้เดียงสาและมีชีวิตชีวา
สิ่งที่หลิวเทียนฉือสวมใส่ในวันนี้คือผ้าไหมสีเลือด ข้างในสวมกระโปรงลายดอกไม้สีขาวที่มีจุดสีแดงปักบนกระโปรงเข้ากันกับผ้าไหมสีเลือด เอวของนางถูกผูกด้วยผ้าคาดเอวสีทองเพื่อให้ดูหรูหรา บนผมมีปิ่นปักผมปักเอาไว้ รูปร่างสมส่วนดูมีเสน่ห์และเย้ายวนใจ
เป็นความงามของโลก นางผู้นี้ช่างงดงามจริง ๆ
