บทที่ 747 ซินเถาที่อยากเจอเจียงหย่วน
บทที่ 747 ซินเถาที่อยากเจอเจียงหย่วน
หลิวเทียนฉือพยักหน้า “แน่นอน แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานคนนี้จะอายุยังน้อย แต่นางเป็นคนมีทิฐิสูง คิดหาวิธีที่ดีกว่าในการจัดการกับนางอย่างถูกต้อง”
ในขณะที่พูด รถม้าได้มาถึงบ้านตระกูลเจียงแล้ว
แต่ในขณะนี้ ได้ยินเสียงดังที่ประตูบ้านตระกูลเจียง “ข้าอยากเจอเจียงหย่วน ข้าอยากเจอเจียงหย่วน…”
เสียงที่รีบเร่งและน่าสงสารดังเข้ามา เป็นเสียงของหญิงอ่อนแอคนหนึ่ง
หลิวเทียนฉือนั่งบนรถม้า แง้มม่านเปิดออกเพื่อมองดูสถานการณ์ และเห็นเด็กหญิงอายุประมาณสิบกว่าขวบในชุดสีขาว แต่นางผู้นั้นกลับแต่งตัวราวกับเด็กสาวอายุสิบห้าหรือสิบหกปี และกำลังเถียงกับคนเฝ้าประตูที่หน้าบ้านตระกูลเจียงอยู่ในขณะนี้!
กู้ซินเถายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านตระกูลเจียง ดวงตากลมโตของนางมีหยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมา
เจียงหย่วนกลับมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว แต่อย่าพูดเลยว่านางได้เห็นเจียงหย่วน แม้แต่กู้ฉวนลู่ก็ไม่เคยเห็นเจียงหย่วนเลย
กู้ซินเถากระตือรือร้นและรู้สึกว่ามีสิ่งเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น เป็นไปได้หรือไม่ว่าเจียงหย่วนจำนางไม่ได้แล้ว เขาลืมความรักมากมายที่เขาพูดในเวลานั้นไปแล้วหรือ?
ดูเหมือนว่าจิตใจของหญิงสาวจะแปลกประหลาดจริง ๆ
เมื่อเจียงหย่วนอยู่เคียงข้างกู้ซินเถา นางรู้สึกว่าเจียงหย่วนนั้นร่ำรวย แต่ดูไม่ดีพอสำหรับนาง
แต่ทันทีที่เจียงหย่วนหายตัวไปและไม่สนใจนาง นางก็รู้สึกได้ทันทีว่าเสน่ห์ของนางได้รับผลกระทบอย่างมาก และมันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีในหัวใจ
ต่อมามีข่าวลือมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่ามีคุณหนูมาจากเมืองหลวง และได้ยินว่านางมาพักอาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลเจียง ฮูหยินเจียงพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อเอาใจนาง เสื้อผ้าและเครื่องประดับที่สวยที่สุดในเมือง อาหารที่ดีที่สุดทั้งหมดถูกมอบให้กับคุณหนูผู้นั้น
กู้ซินเถารู้สึกหดหู่ในใจเล็กน้อยเมื่อคิดถึงคุณหนูจากเมืองหลวง นางไม่รู้ว่าคุณหนูผู้นั้นเป็นใคร แต่คุณหนูผู้นั้นกลับได้รับการดูแลเอาใจใส่จากฮูหยินเจียง
ยิ่งกู้ซินเถาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น นางกลัวว่าเจียงหย่วนจะมีรักใหม่และไม่ต้องการรักเก่าเช่นนาง
กู้ซินเถาเป็นคนแพ้ไม่เป็น ด้วยความงามของนาง จึงคิดในใจว่าตนเองจะถูกเจียงหย่วนทอดทิ้งได้อย่างไร
ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ และยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจมากขึ้น มารดาของนางยังคงถูกขังอยู่ในคุก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจียงหย่วนจะต้องให้คำอธิบายกับนาง
เมื่อมาถึงก็คิดว่าจะคุยกับเจียงหย่วนให้รู้เรื่อง
แต่เจียงหย่วนยังคงปิดประตู นางจะพบเขาได้อย่างไร?
กู้ซินเถารอมาหลายวันแล้ว นางร้อนใจและไม่สนว่าจะเป็นเรื่องไร้ยางอายหรือไม่ จึงนั่งอยู่ไม่ไกลจากประตูบ้านของตระกูลเจียง เพราะนางต้องการพบเจียงหย่วน
แต่เจียงหย่วนไม่ได้ออกมา และกู้ซินเถาก็ไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ำ
นางไม่สามารถรอได้อีกต่อไป และปรากฏตัวขึ้นเพื่อต้องการพบเจียงหย่วน
แต่ผู้คนในตระกูลเจียงเป็นผู้ตัดสินสถานการณ์!
คนรับใช้เคยเห็นว่ากู้ซินเถาเป็นที่ชื่นชอบของนายน้อยก็ปฏิบัติต่อนางอย่างสุภาพ เมื่อเขาเห็นนาง เขาก็มักจะเรียกนางอยู่เสมอ
ต่อมาหลังจากรู้ว่าฮูหยินเจียงพาคนไปที่บ้านตระกูลกู้และยึดทุกสิ่งที่นายน้อยมอบให้กับกู้ซินเถาคืนในเวลานั้น และยังกล่าวหาว่าตระกูลกู้ขโมยของ พวกเขาจึงส่งซุนซื่อไปที่ห้องขัง คนรับใช้ตระกูลเจียงส่วนใหญ่รู้ดีว่าสิ่งนี้ได้รับคำสั่งจากเจ้านายของพวกเขา
ตระกูลเจียงมีการคุ้มกันที่แน่นหนา คนที่ไม่เคยเข้าไปในบ้านของตระกูลเจียงจะขโมยของจากที่นั่นได้อย่างไร?
นับประสาอะไรกับคน แม้แต่แมลงวันจะบินเข้าไปในบ้านของตระกูลเจียงยังทำได้ยากเลย เว้นเสียแต่ว่ามันจะบินมาจากฟากฟ้า
คนในตระกูลเจียงรู้เรื่องของกู้ซินเถา ตอนนี้พวกเขาก็รู้ดีว่า กู้ซินเถาคนนี้ไม่ชอบเจ้านายของพวกเขา
ดังนั้นเมื่อเห็นกู้ซินเถาอีกครั้ง สีหน้าของเขาจึงไม่ค่อยดีนัก
นับตั้งแต่ที่ซุนซื่อเข้าไปในห้องขัง ตระกูลเจียงก็ไม่สนใจกู้ซินเถาอีกเลย อีกทั้งตระกูลเจียงยังมีคุณหนูหลิวที่งดงามราวกับนางฟ้าจากเมืองหลวงมาพักที่บ้านอีกด้วย
ทุกคนคิดว่าฮูหยินเจียงเชื่อฟังหลิวเทียนฉือ หลิวเทียนฉือคนนี้จะกลายเป็นนายหญิงของตระกูลเจียงในอนาคตหรือไม่!
ทุกคนได้แต่คาดเดาในใจ และพวกเขาก็เคารพหลิวเทียนฉือมากขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อเห็นกู้ซินเถาอีกครั้ง จึงหวังว่าคนประเภทนี้จะจากไปโดยเร็วที่สุด ยิ่งห่างออกไปมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น
ทันทีที่กู้ซินเถาปรากฏตัวขึ้น คิ้วของคนรับใช้ก็มีรอยย่นจนสามารถบีบยุงให้ตายได้ เมื่อมองไปยังกู้ซินเถาที่กระตือรือร้น เขาจึงพูดอย่างไม่พอใจว่า “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
คำพูดของคนรับใช้ช่างเย็นชาและหยาบคาย
เมื่อกู้ซินเถาได้ยินเช่นนั้น นางก็รู้สึกอึดอัด
อย่างไรก็ตาม ใครเป็นคนทำให้คนนี้เป็นคนรับใช้ของตระกูลเจียง
ตระกูลเจียงมีอาชีพการงานที่มั่งคั่ง และคนรับใช้ทุกคนต่างก็หยิ่งยโสและกำเริบเสิบสาน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็คงโง่จริง ๆ ทำไมถึงไม่คว้าเจียงหย่วนไว้ให้แน่นในเวลานั้น เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู้ซินเถาก็เสียใจมาก
แม้ว่านางจะเกลียดชายหนุ่มคนนี้แทบตาย แต่ก็ยังยิ้มและพูดอย่างอ่อนหวาน “พี่ชาย นายน้อยเจียงอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”
คนรับใช้เม้มปากและพูดอย่างเหยียดหยาม “นายน้อยของข้าไม่ได้อยู่ที่นี่!”
“จะไม่อยู่ที่นี่ได้อย่างไร!” เมื่อได้ยินว่าเจียงหย่วนไม่อยู่ที่นี่ กู้ซินเถารู้สึกกระวนกระวายและรีบพูดว่า “เช้านี้ข้าไม่เห็นนายน้อยเจียงออกไปไหน ดังนั้นเขาต้องยังอยู่ข้างใน! พี่ชาย ข้ามีเรื่องจะถามนายน้อยเจียง รบกวนไปแจ้งเขาที”
“เจ้ายังไม่ยอมแพ้อีกหรือ? นายน้อยของข้าไม่ต้องการพบเจ้า!” คนรับใช้มองไปที่กู้ซินเถาด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยาม
กู้ซินเถาโต้เถียงทันที “นายน้อยเจียงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับข้าก่อนที่จะไปเมืองหลวง แค่ครึ่งปีเท่านั้น นายน้อยเจียงไม่ใช่คนแบบนั้น เขาต้องยุ่งเกินกว่าจะมาหาข้า! ตราบใดที่เจ้าไปรายงาน นายน้อยเจียงจะต้องมาพบข้าแน่นอน!”
ดวงตาที่วิตกกังวลของกู้ซินเถาเปลี่ยนเป็นสีแดง และร่างกายของนางก็ตึงเครียดราวกับคันธนู
หลังจากพูดจบ นางก็หยิบเหรียญทองแดงสองสามเหรียญออกมาจากกระเป๋าและมอบให้กับคนรับใช้
เมื่อเห็นกู้ซินเถากำลังจะหยิบของบางอย่างออกมาจากอกของนาง คนรับใช้ก็คิดว่านางกำลังจะหยิบของดีออกมา เขาจึงเต็มไปด้วยความสุข แต่เมื่อกู้ซินเถาแบมือของนาง มันเป็นเพียงเหรียญทองแดงไม่กี่เหรียญ
คนรับใช้ก้าวลงมาทันทีโดยไม่แม้แต่จะมองเหรียญทองแดงสองสามเหรียญนั้น เขาโบกมือและปัดมือของกู้ซินเถาออกไปอย่างไม่ไยดี
กู้ซินเถาไม่ได้ตั้งตัว คนรับใช้ปัดมือของนางและเหรียญทองแดงในมือก็ตกลงสู่พื้นทีละเหรียญและมันก็กลิ้งไปรอบ ๆ
