บทที่ 761 ที่ดินนี้ไม่ให้เจ้าเช่าแล้ว
บทที่ 761 ที่ดินนี้ไม่ให้เจ้าเช่าแล้ว
เฉียนเหล่าซานชอบเล่นการพนัน หากไม่พบเขาที่บ้านก็สามารถพบเขาที่บ่อนพนันได้อย่างแน่นอน
ท่าทางของเฉียนเหล่าซานดูไม่พอใจเล็กน้อย
ในขณะที่เขากำลังจะโต้กลับ มีใครบางคนคว้าเปียไว้ของเฉียนเหล่าซานอีกครั้ง
“เฉียนเหล่าซาน เจ้าบอกว่าเจ้าอดอยากงั้นหรือ ดูร่างกายของเจ้าสิแล้วดูกระดูกแม่ของเจ้า เกรงว่าเจ้ากินเนื้อและไม่เหลือแม้แต่น้ำแกงให้แม่ของเจ้าด้วยซ้ำ! แม่ของเจ้าจึงผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกเช่นนี้!”
ทุกคนเยาะเย้ยอีกครั้ง และมองไปที่เฉียนเหล่าซานด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
กู้เสี่ยวหวานมองและพบว่ามันเป็นความจริงที่เฉียนเหล่าซานมีร่างกายแข็งแรง และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่คนอดอยากเสียด้วยซ้ำ
ระหว่างที่คนทั้งสองถกเถียงกัน ทุกคนก็อดรั้นทนไม่ไหวอีกต่อไป เล่าการกระทำทั้งหมดของเฉียนเหล่าซานออกมา
“เฉียนเหล่าซาน เจ้าเคยไปที่นาของเจ้าสักครั้งหรือไม่? ถ้าเจ้าจัดการโดยไม่ประมาท เจ้าจะไม่เพียงแต่มีเสบียงสะสมมากมายหรอกหรือ? เจ้าขี้เกียจสันหลังยาวและยังใช้ความใจดีของเจ้าของที่ดินมาทำเช่นนี้อีก!”
ทุกคนมีความคิดเห็นของตนเองเกี่ยวกับเฉียนเหล่าซาน แต่คราวนี้เห็นคนผู้นี้กลั่นแกล้งเจ้าของที่ดินที่แสนดี จึงรู้สึกรังเกียจอีกฝ่าย พวกเขาต้องการให้เฉียนเหล่าซานจากไปโดยเร็วเพื่อไม่ให้ที่ดินที่ดีของเจ้านายตัวน้อยเกิดความเสียหาย
ใบหน้าของเฉียนเหล่าซานซีดเผือดเมื่อเห็นว่าทุกคนเปิดเผยความผิดของเขา ใบหน้าจึงเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และแอบชำเลืองมองที่กู้เสี่ยวหวาน
การแสดงออกของกู้เสี่ยวหวานนั้นไม่แยแส และนางไร้ความรู้สึกกับคนประเภทนี้
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่พูดอะไร เฉียนเหล่าซานก็คิดว่ายังมีช่องว่างสำหรับการพูดคุย และอ้อนวอนอย่างขมขื่น “เจ้านายตัวน้อย ได้โปรดสงสารหญิงชราตาบอดของข้าด้วย นางไม่สามารถอยู่อย่างอด ๆ อยาก ๆ ได้อีกต่อไป!”
ในขณะนี้กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วและมองไปที่เฉียนเหล่าซานอย่างเย็นชา
จนถึงตอนนี้เขายังคงใช้แม่ของเขาเป็นหน้ากาก และไม่รู้ว่าใครคือแม่ของเขากันแน่ นับว่าเป็นความโชคร้ายแปดชั่วอายุคนให้กำเนิดลูกชายที่เกียจคร้านเช่นนี้
คนนี้เกียจคร้านและพึ่งพา ‘โชคจากสวรรค์’ เท่านั้น เขาไม่สนใจ เขาสามารถกินได้เท่าที่สวรรค์ประทานให้ และไม่สนใจว่าจะเป็นหนี้คนอื่นเท่าไร!
กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเสียงเย็นแล้วพูดอย่างเย็นชา “ท่านลุง ถ้าท่านไม่ต้องการปลูกมันก็อย่าปลูกเลย ที่ดินที่ดีของข้าเมื่ออยู่ในมือของท่าน ข้าไม่ได้ขอให้ท่านปลูกหญ้านะ!”
เมื่อเฉียนเหล่าซานได้ยินและเห็นสีหน้าเย็นชาของกู้เสี่ยวหวาน เขาก็ตกใจหยิบกระเป๋าขึ้นมาและรีบพูดเสียงดัง “แม่นาง แม่นางกู้ รอก่อน รอข้าก่อน ข้าจะไปเอาอาหารจากที่บ้านมา เจ้าอย่ายึดที่นาที่ข้าเช่านะ!”
ถ้ากู้เสี่ยวหวานไม่ให้เขาเช่า แล้วใครจะให้เขาเช่าอีกล่ะ?
เฮ้อ สามารถปลูกเท่าไรก็ได้ หลังจากจ่ายค่าเช่าแล้วก็ยังสามารถอยู่ได้อีกเป็นเดือนซึ่งนับว่าคุ้มค่า!
เฉียนเหล่าซานไม่รอปฏิกิริยาของกู้เสี่ยวหวาน และกำลังจะจากไปพร้อมกับกระสอบบนไหล่
แต่แล้วเสียงอันทรงพลังด้านหลังก็ทำให้เขาหยุดชะงัก และไม่สามารถก้าวเดินต่อไปได้
เสียงนั้นยังเป็นเสียงของเด็กอย่างชัดเจน แต่ทว่ากลับทรงพลังอย่างไม่อาจต้านทานได้ และพันธนาการเฉียนเหล่าซานไว้ได้อย่างแน่นหนา
“ท่านลุง ข้าไม่ต้องการค่าเช่านี้แล้ว ให้ถือว่ามันเป็นของขวัญจากข้าถึงแม่ของท่าน และท่านก็ไม่ต้องมาปลูกข้าวในที่นาของข้าอีกต่อไปแล้ว ได้โปรดกลับไปเถอะ!” ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานเย็นชา แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงด้วยบางสิ่งที่ทำให้คนพูดไม่ออก
เมื่อเฉียนเหล่าซานได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อ้าปากค้างแต่ไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดออกมา ดังนั้นเขาจึงได้แต่มองกู้เสี่ยวหวานเดินจากไป
ผู้คนรอบ ๆ มองไปที่เฉียนเหล่าซานและพูดด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม “เฉียนเหล่าซาน เจ้าควรไปหาเงินที่โต๊ะพนัน งานเกษตรของเราไม่เหมาะกับเจ้าหรอก!”
เฉียนเหล่าซานโกรธจัด และหันกลับไปมองคนที่เปิดโปงตนเองด้วยแววตาชั่วร้าย
เฉียนเหล่าซานผู้นี้เป็นคนไม่เกรงกลัวอะไร และผู้คนรอบข้างก็หวาดกลัวเขาเล็กน้อย เมื่อเห็นเขาจ้องมองมาที่ตัวเองอย่างดุดัน ทุกคนก็ก้มหน้างุดโดยไม่กล้าปริปากเอ่ยสิ่งใด
เมื่อเห็นว่าทุกคนยอมจำนนต่อความดุร้ายของเขา เฉียนเหล่าซานก็กระตุกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะตวัดสายตาโหดเหี้ยมไปยังร่างผอมบางของกู้เสี่ยวหวาน
เขาสู้เจ้าของที่ดินคนอื่นไม่ได้ และสาวน้อยคนนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาด้วยซ้ำ
เหตุใดคราวนี้เขาจึงใช้เมล็ดหญ้าเพื่อปะปนกับเสบียงอย่างโจ้งแจ้งด้วย และคาดหวังว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่เล่นงานตนเอง
ถูกต้อง กู้เสี่ยวหวานจะไม่ทำอะไรเขาจริง ๆ
ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เป็นเพราะนางดูถูก สำหรับคนประเภทนี้ กู้เสี่ยวหวานขี้เกียจเถียงกับคนโง่เขลา การไล่เขาออกไปก็เพื่อไม่ให้เป็นการเปลืองน้ำลาย!
เฉียนเหล่าซานถอนหายใจอย่างเย็นชาด้วยท่าทางดุร้าย เขาไม่ต้องการกระสอบเสบียงอาหารอีกต่อไป และเดินวางท่าเอามือไพล่หลังออกราวกับตนเองเป็นเจ้านายผู้สูงส่ง
เมื่อผู้เช่าทุกคนเห็นเขาออกไป พวกทั้งหมดล้วนส่ายศีรษะอย่างปลงตก ราวกับต้องการบอกว่าคนเหล่านี้ไปเสียได้ก็ดี
หากอีกฝ่ายยังเช่าที่ดินของกู้เสี่ยวหวานอยู่ ปีนี้เขาหลอกลวงนางไปแล้ว และปีหน้าก็อาจมีอะไรเกิดขึ้นอีก!
เรื่องเท่าขี้หนูของเฉียนเหล่าซาน ไม่รบกวนการสะสมเสบียงของกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อพวกเขามาถึงโกดังเก็บธัญพืช เถ้าแก่เหลียงล้วนเห็นทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่นี่ยุ่งเกินไปและไม่สามารถปลีกตัวได้ เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานใกล้เข้ามา เขาก็รีบวางสมุดในมือลงและขอให้คนข้าง ๆ ช่วยทำต่อที
เขาดึงกู้เสี่ยวหวานไปยังเงียบไร้ผู้คน “เสี่ยวหวาน เจ้ารู้ไหมว่าคนที่เจ้าเพิ่งดูแคลนเป็นใคร?”
การแสดงออกของกู้เสี่ยวหวานสงบนิ่ง “ใครหรือเจ้าคะ?”
“ผู้ชายคนนั้นเป็นคนแปลกประหลาดในเมืองหลิวเจีย เขาเช่าที่ดินเกือบทั้งหมดของเจ้าของที่ในเมืองนี้ แต่เขาก็สามารถเช่าได้เพียงหนึ่งปี ชายคนนี้เกียจคร้านและมีจิตใจเลวทราม เมื่อก่อนเขามักจะทำเรื่องลับ ๆ ล่อ ๆ แต่ต่อมาเขากล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มขโมยเด็กไปขาย แต่โชคดีที่คนในเมืองรู้เฉียนเหล่าซานจึงทำไม่สำเร็จ!” เถ้าแก่เหลียงถอนหายใจ
“ว่าอย่างไรนะ? ลักพาตัวและขายเด็ก? ถ้าอย่างนั้นทำไมคนนี้ถึงไม่ถูกจับ!” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างไม่พอใจพร้อมขมวดคิ้ว
“เฮ้อ ไม่ใช่เพราะเรื่องของแม่ชราตาบอดของเขา! ถึงนางจะอาการไม่ค่อยดีนัก แต่นางก็เป็นคนดี! นางคุกเข่าขอร้องให้เจ้าหน้าที่ปล่อยลูกชายของนางไป แล้วใครจะทำลงเล่า และถ้าเขาถูกจับตัวไป แม่ชราตาบอดของเขาจะถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแล อย่างน้อยตอนนี้เฉียนเหล่าซานก็สามารถหาอาหารและเครื่องดื่มให้แม่เขาได้ เฮ้อ…” เถ้าแก่เหลียงพูดพร้อมกับถอนหายใจ
กู้เสี่ยวหวานก้มหน้าและไม่พูดสิ่งใดอีก ดูเหมือนว่าคนจนเหล่านั้นจะเอาแต่โทษตัวเอง
