บทที่ 769 ออกจากคุกแล้ว
บทที่ 769 ออกจากคุกแล้ว
กู้ซินเถาไม่ได้เปิดโปง สุดท้ายแล้วนี่ก็คือพ่อผู้ให้กำเนิดของนาง แม้ว่าตอนนี้เขาจะเกลียดนางเล็กน้อย แต่ในอดีตเขาดีกับนางมาก!
กู้ซินเถาทำได้แค่ยอมรับในความห่วงใยของกู้ฉวนลู่เท่านั้น
ทั้งสองคิดหาหนทางอย่างรอบคอบ
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น กู้ซินเถาเดินทางไปที่ศาลาว่าการเพื่อรอ
นางยังไม่รู้ว่าหลิวเทียนฉือมีความสามารถที่จะพาซุนซื่อออกมาหรือไม่
แน่นอนว่า หลังจากมาถึงศาลาว่าการได้ไม่นาน ซุนซื่อก็ออกมาจากศาลาว่าการ ทั้งยังเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้าน ผมเผ้าที่รุงรังและใบหน้าที่สกปรกก่อนหน้านี้ได้รับการทำความสะอาดอย่างหมดจด
ตอนนี้ผิวของนางค่อนข้างซีดและรูปร่างซูบผอม นางได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ถ้าไม่มองดี ๆ ก็คงดูไม่ออก
ดูเหมือนว่าหลิวเทียนฉือจะใช้ความคิดอย่างมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
เหตุผลคือ การแสดงความความจริงใจของนางต่อหน้ากู้ซินเถา
เมื่อออกมา ตาของซุนซื่อยังคงหรี่ลงเพราะอยู่ในห้องมืดนานเกินไป นางจึงไม่ชินกับแสงสว่างข้างนอก
โชคดีที่วันนี้แดดไม่จัดจนเกินไป ดังนั้นนางจึงใช้เวลาไม่นานเพื่อทำความคุ้นชินกับแสงสว่างภายนอก
ซุนซื่อรู้สึกสับสนกับพระพุทธรูปที่ยาวสองจั้ง นางไม่เข้าใจว่าหัวหน้าห้องขังหมายความว่าอย่างไร
ปกติเขาจะตะโกนใส่หน้านางห้าครั้ง แต่วันนี้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง โค้งคำนับให้นาง แล้วยังให้หญิงชรามาคนหนึ่งพานางไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ซุนซื่ออยู่ในห้องขังนี้มานาน และรู้สึกกลัวเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าการไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากอยู่ในคุกมันหมายความว่าอย่างไร จะเป็นจะตายก็จะไม่ยอมไป เลือกที่จะอยู่อย่างสกปรกและมีกลิ่นเหม็น
เพราะแบบนี้ถึงไม่มีใครอยากจะสัมผัสตัวนาง!
ดวงตาของซุนซื่อเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางมองหัวหน้าห้องขังด้วยความประหม่าพร้อมรอยยิ้มประจบสอพลอ นางกอดตัวเองแน่นและมองอีกฝ่ายอย่างหวาดระแวง
หัวหน้าห้องขังไม่รู้ว่าทำไมซุนซื่อถึงตกใจมาก นางไม่อยากถูกคุมขัง หัวหน้าห้องขังได้อธิบายว่า หญิงคนนี้ได้พบกับขุนนาง ไม่สามารถกักขังนางต่อได้ จึงต้องปรนนิบัติให้เต็มที่ก่อนส่งออกไป
ดังนั้นจึงเอ่ยกับซุนซื่อว่า “เจ้าได้พบกับขุนนางคนหนึ่ง เจ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็ออกจากคุกได้!”
ทันทีที่ซุนซื่อได้ยินว่านางสามารถออกจากคุกได้ ดวงตาของนางก็สว่างขึ้นทันที นางรีบเดินตามหญิงชราออกไปทำความสะอาดร่างกาย แม้จะยังหลงเหลือกลิ่นไม่พึงประสงค์อยู่บ้าง แต่ว่านางรีบกลับบ้าน ดังนั้นจึงไม่สามารถดูแลได้มากนัก ทำได้เพียงสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบที่หญิงชราเตรียมไว้ให้
แม้จะทำจากผ้าเนื้อหยาบ แต่ข้อดีคือทำให้ตัวนางดูสะอาดสะอ้านมากขึ้นกว่าเดิม
หลังจากที่ซุนซื่อสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นางเดินตามผู้คุมและเดินออกจากคุกทันที
ที่ประตู นางเห็นกู้ซินเถากับกู้ฉวนลู่ยืนอยู่ด้านนอกรออย่างใจจดใจจ่อ
ซุนซื่อรู้สึกยินดีมาก เมื่อคิดว่าในที่สุด กู้ฉวนลู่ก็ค้นพบความรู้สึกผิดชอบชั่วดี และหาคนที่จะมาไถ่ตัวนางออกไป
หลังจากซวนเซไปสองก้าว นางก็เดินไปหาพวกเขา
กู้ซินเถาก็ก้าวไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อไปช่วยพยุงซุนซื่อ
ตอนนี้กู้ซินเถายังไม่มีความเกลียดชังต่อซุนซื่อ นางมีแต่ความตื้นตันใจ
ถ้าซุนซื่อไม่ช่วยนางไว้ บางทีคนที่เดินออกจากห้องขังในเวลานี้อาจเป็นนางเอง
ทั้งพี่ชายและพ่อไม่สนใจนาง ในช่วงที่ไม่มีซุนซื่อ กู้ซินเถารู้สึกได้ หลังจากคิดอยู่นานก็รู้ว่า มีเพียงซุนซื่อเท่านั้นที่ปฏิบัติต่อนางด้วยความจริงใจ
โดยเฉพาะเวลามีแม่อยู่ นางก็เป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่ง
ถ้าแม่ไม่อยู่ นางก็เป็นแค่สาวใช้
เป็นคนรับใช้ให้พ่อและพี่ชาย
กู้ฉวนลู่ยืนอยู่ด้านนอกศาลาว่าการโดยเอามือไพล่หลัง ยืนคิดอยู่ตรงนั้น รู้สึกใบหน้าสะอาดหมดจด โชคดีที่ในเวลานี้ไม่มีคนพลุกพล่าน เมื่อประตูคุกเปิดออกอีกครั้งในมุมห่างไกลก็ไม่ค่อยมีใครเห็นเหมือกัน
กู้ฉวนลู่หน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดเวลา แต่เมื่อเขานึกถึงครั้งสุดท้ายที่เขาไปเมืองรุ่ยเสียนเพื่อรับซุนซื่อกลับบ้าน เขาเห็นว่าซุนซื่อมีสภาพที่ปกปรก และรู้สึกว่าได้กลิ่นเน่าโชยขึ้นจมูก มันน่าขยะแขยงยิ่งนัก
เมื่อเห็นซุนซื่อเดินออกมาและเห็นนางแต่งตัวเรียบร้อย ไม่เหลือความสกปรก ไม่มีกลิ่นเหม็นเหมือนครั้งที่ออกจากคุกครั้งก่อน เขาก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็เป็นสามีภรรยากัน และคราวนี้ซุนซื่อเข้าคุกเพื่อปกป้องกู้ซินเถา และกู้ซินเถาก็ได้รับความกรุณาจากคุณหนูหลิวอีกครั้ง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็ต้องแสดงความรับผิดชอบในฐานะสามี
กู้ฉวนลู่กับกู้ซินเถาช่วยกันพาซุนซื่อขึ้นรถม้า ทั้งสามคนนั่งอยู่ในรถม้า เมื่ออยู่ในที่อากาศไม่ถ่ายเท ซุนซื่องุนงงเพราะนางอาบน้ำถึงสองครั้งสองครา เมื่ออากาศไม่หมุนเวียน กลิ่นเหม็นเน่าจากร่างกายของนางก็โชยออกมา
ทั้งกู้ฉวนลู่และกู้ซินเถาถูกอัดอยู่ในรถม้าและไม่สามารถหายใจได้ ครั้นรู้สึกว่าบรรยากาศอุดอู้เล็กน้อย พวกเขากลั้นหายใจและเปิดผ้าม่านพร้อมกัน เมื่อลมพัดมา กลิ่นเหม็นฉุนก็หายไปในที่สุด
ทั้งสองถอนหายใจยาว
ซุนซื่อนั่งอยู่ตรงกลางพอดี ครั้นเห็นทั้งสองคนเป็นแบบนี้ นางก็รู้ว่ากลิ่นเหม็นบนร่างกายของนางทำให้ทุกคนหายใจไม่ออก ดังนั้นนางจึงรู้สึกอายเล็กน้อยจึงย้ายไปด้านข้าง เพื่อที่จะได้ใกล้กับหน้าต่างสักหน่อย เพราะไม่อยากให้ทั้งสองสำลักกลิ่นเหม็น
หลังจากกลับถึงบ้าน ซุนซื่อเข้าไปในครัวเพื่อต้มน้ำหม้อใหญ่และล้างตัวในห้องสองหรือสามครั้งก่อนจะหาเสื้อผ้ามาใส่
เพียงแต่ว่าเมื่อสวมชุดเดิมบนร่างกายของนาง ชุดเหล่านั้นก็ดูเล็กลงครึ่งหนึ่ง
ช่วงเวลานั้นนางต้องกินของเหลือและอาหารไม่ดีในห้องขัง เมื่อกู้ซินเถามาเยี่ยมนาง ก็มีอาหารอร่อย ๆ ให้กิน
คิดแล้วก็เศร้าและเจ็บปวดใจ
คิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้นางเข้าคุกเพราะกู้ซินเถา กลัวว่ากู้ซินเถาก็คงไม่มาเยี่ยมตน!
ในฐานะหญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เข้าคุกถึงสองครั้งติดกันในรอบปีที่ผ่านมา แค่คิด… ซุนซื่อก็รู้สึกว่านางคงไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแล้ว
หลังจากคิดเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกเศร้าและขุ่นเคืองในใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดนางก็ขังตัวเองไว้ในห้อง ถือเสื้อผ้าที่มันเล็กลงแล้ว และร้องไห้อย่างเงียบ ๆ
หลังจากร้องไห้มากพอแล้ว นางก็ขยี้ตาที่บวมแดงแล้วล้างหน้าด้วยน้ำเย็นสองถึงสามครั้ง จากนั้นจึงเดินออกไปที่ห้องโถง
