บทที่ 793 หลิวเทียนฉือกลับเมืองหลวง
บทที่ 793 หลิวเทียนฉือกลับเมืองหลวง
หลิวชิงซานมีลักษณะเหมือนลิงและทำสิ่งที่น่าละอายกับกู้ฟางสี่ แม้ว่าทั้งสองจะเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว แต่หากอีกฝ่ายก็ไม่เห็นด้วยก็ไม่ควรบังคับ
อย่างไรก็ตาม ที่นี่คือในบ้านของกู้เสี่ยวหวาน นั่นคือห้องของกู้เสี่ยวหวาน และพวกเขาทำราวกับว่าอยู่ในบ้านของตัวเอง และพวกเขาไม่รู้ว่าจะหลีกเลี่ยงอย่างไร!
กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ยังเป็นเด็ก ถ้าพวกเขาเห็นล่ะก็…
ฉินเย่จือคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ไม่รู้ว่าภูมิหลังของหลิวชิงซานเป็นอย่างไร ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องจับตาดูหลิวชิงซานคนนั้นให้ดี และอย่าให้พวกเขาทำร้ายพวกหวานเอ๋อร์ได้!”
“รับทราบขอรับ!” อาโม่พยักหน้า เมื่อเห็นว่าหลิวชิงซานเป็นคนไม่ดี เขาก็เริ่มจับตามองหลิวชิงซานแล้ว
หลังจากอาโม่ออกไป ทุกคนก็ไปรวมตัวกันที่ห้องโถงเพื่ออยู่รอคืนสิ่นปี อาโม่เองก็ไปเพื่อเตรียมของเช่นกัน
ฉินเย่จืออยู่ในห้อง แต่ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากเรียกหาอาเว่ย ร่างสีดำก็แวบเข้ามา และมีชายชุดดำคุกเข่าลงตรงหน้าฉินเย่จือ “นายท่าน…”
“จัดการเรียบร้อยหรือยัง?” ฉินเย่จือถาม
“เรียบร้อยแล้วขอรับ หลิวฉงหร่านได้ส่งจดหมายมา และหลิวเทียนฉือก็ถูกส่งกลับไปแล้ว!” อาเว่ยตอบ
จะไม่กลับไปได้อย่างไร! ฮ่องเต้กล่าวอย่างเปิดเผยและแอบแฝงว่าเขาต้องการพบหลิวเทียนฉือ
ฮ่องเต้ต้องการพบหลิวเทียนฉือ จะหมายถึงอะไรได้อีก หมายความว่าฮ่องเต้ทรงถูกใจต่อหลิวเทียนฉือ!
นี่เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับตระกูลหลิว!
หลิวฉงหร่านเขียนจดหมายในชั่วข้ามคืนด้วยความตื่นเต้น และส่งคนไปยังเมืองหลิวเจียโดยไม่หยุดพักเพื่อขอให้หลิวเทียนฉือกลับไปยังเมืองหลวง
แม้ว่าตระกูลเจียงจะร่ำรวย แต่ไม่ว่าจะรวยแค่ไหนก็ไม่สามารถเทียบกับฮ่องเต้ได้ใช่หรือไม่?
ใต้ท้องฟ้า ไม่มีอะไรที่ไม่ใช่ดินแดนของฮ่องเต้ ในเวลานั้น หลิวฉงหร่านไม่เคยคาดคิดเลยว่าหลิวเทียนฉือจะได้แต่งงานกับคนในราชวงศ์
เนื่องจากหลิวเทียนฉือเป็นเพียงลูกสาวของอนุ การที่จะได้แต่งงานกับครอบครัวของขุนนางก็เป็นเพราะบุญกุศลที่เขาได้ทำมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
จะแต่ใครจะคิดว่าฮ่องเต้จะพูดเป็นนัยกับหลิวฉงหร่าน และบอกว่าเขาต้องการเจอหลิวเทียนฉือ
ในช่วงเวลารอคอยนั้น หลิวฉงหร่านดูเหมือนจะมองเห็นอนาคตของหลิวเทียนฉือที่ได้แต่งงานกับฮ่องเต้
หากหลิวเทียนฉือกลายเป็นคนข้างเตียงของฮ่องเต้จริง ๆ หน้าที่การงานของเขาและลูกชายทั้งสองก็คงจะสดใส
หลิวฉงหร่านจึงมีความสุขเป็นอย่างมาก
อาเว่ยคิดถึงตอนที่เขาบอกฮ่องเต้เกี่ยวกับเรื่องนี้ และอีกฝ่ายก็เอ่ยถามกลับมาว่า “ทำไมเจ้าถึงไม่ให้ฉินเย่จือมาด้วยตัวเอง”
“นายท่านบอกว่า เขายังมีอะไรต้องทำในเมืองหลิวเจีย!” อาเว่ยตอบ
“หลิวเทียนฉือคือใคร หลิวเทียนฉือ คนที่ข้าไม่เคยพบมาก่อน แต่กลับขอให้ข้าไปพบนาง!” ฮ่องเต้ลูบหน้าผากของเขาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะเขาทำสิ่งใดไม่ได้!
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเรียกหาหลิวฉงหร่าน และความลับซึ่งทำให้หลิวฉงหร่านกลับบ้านอย่างมีความสุขมากราวกับว่าเขาเก็บเงินหยวนเป่าขึ้นมาได้
ภายในสามวัน หลิวเทียนฉือก็มายืนอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้
ฉินเย่จือไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ตราบใดที่เขารู้ว่าหลิวเทียนฉือกลับไปที่เมืองหลวงแล้วและนางคงไม่กล้าทำอะไรกู้เสี่ยวหวานอีก แค่นั้นก็พอแล้ว!
“เจ้าไปที่หมู่บ้านต้าหม่าและสืบหาว่าหลิวชิงซานคนนี้เป็นใครมาจากไหน!” บุคคลที่อันตรายที่สุดตอนนี้คือสามีของอาที่ชื่อหลิวชิงซาน
ฉินเย่จือกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ไม่ดีต่อกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ
“นอกจากนี้ยังมีกู้ฟางสี่ ตรวจสอบด้วย…” ฉินเย่จือคิดอยู่ครู่หนึ่ง และใบหน้าหวาดกลัวของกู้ฟางสี่ก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา ดวงตาลุกลี้ลุกลนราวกับว่านางอยู่ในความหวาดกลัวมาเป็นเวลาหลายปี
อาเว่ยรับคำสั่งและออกไป
ความรวดเร็วของเขาเร็วมากราวกับบินออกไป จากนั้นได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบจากข้างนอก “อาจารย์ไปกันเถอะ ไปรอส่งท้ายคืนข้ามปีกันเถอะ!”
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสุขของกู้หนิงผิง
ใบหน้าที่เย็นชาของฉินเย่จือเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนรอยยิ้มราวกับความอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ “มาแล้ว …”
เมื่อพวกเขามาถึงห้องโถง หลิวชิงซานและกู้ฟางสี่ก็ได้บอกอย่างชัดเจนว่าพวกเขาจะไม่มาอยู่ร่วมงานคืนข้ามปี กู้เสี่ยวหวานจึงไม่ได้เรียกพวกเขา พวกเขาเผชิญความยากลำบากในช่วงเวลานี้ ให้พวกเขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่!
ตอนนี้ทุกคนในครอบครัวอยู่ที่นี่
มีอ่างถ่านสองใบถูกจุดไฟในห้องโถง และทุกคนนั่งล้อมวงเพื่อผิงไฟ
กู้เสี่ยวหวานขอให้ฉือโถวหาไข่ดิบสองสามฟองห่อด้วยกระดาษเปียกแล้วใส่ลงในอ่างถ่านโดยตรงและใส่มันเทศลงในอ่างถ่านเพื่อปิ้งมัน
กู้เสี่ยวหวานกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้ทุกคนจะหิว
นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นวิธีการที่แปลกใหม่เช่นนี้ และพวกเขาต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอมันเทศเผาและไข่ปิ้ง
ในคืนข้ามปีไม่มีอะไรให้ทำ แต่ทุกคนก็ไม่ควรนั่งกันอย่างเบื่อหน่าย
ในปีนี้มีคนจำนวนมาก กู้เสี่ยวหวานได้คิดเกี่ยวกับการแสดงไว้แล้ว
กู้หนิงผิงรู้ศิลปะการต่อสู้ และกู้เสี่ยวหวานก็บอกอย่างชัดเจนแล้วว่ากู้หนิงผิงจะแสดงทักษะการชกมวยในวันส่งท้ายปีเก่า
และยังมีอาโม่ด้วย อาโม่สามารถรำดาบได้ ดังนั้นเขาจึงแสดงทักษะการรำดาบ
เดิมทีอยากจะถามฉินเย่จือว่าทำอะไรเป็นบ้าง แต่ฉินเย่จือปฏิเสธที่จะแสดงต่อทุกคน
ต่อหน้าผู้คน ฉินเย่จือเป็นเพียงก้อนน้ำแข็งที่ดูเคร่งขรึม
กู้เสี่ยวหวานจึงทำได้เพียงตามใจเขาได้เท่านั้น
ส่วนตัวเองยังวางแผนที่จะร้องเพลง
คืนส่งท้ายปีเก่า มาร้องเพลงแก้เบื่อกันเถอะ!
ทุกคนไม่รู้ว่ากู้เสี่ยวหวานเองก็วางแผนการแสดงเช่นกัน
เดิมทีคิดว่าอาโม่กับกู้หนิงผิงแสดงทักษะรำดาบและชกมวย
การรำดาบของอาโม่นั้นยอดเยี่ยมราวกับว่าคนและดาบผสานกันเป็นหนึ่งเดียว ทุกคนไม่รู้ว่าศิลปะการต่อสู้ของอาโม่เป็นอย่างไร แต่ดูจากการรำดาบที่เขาแสดง พวกเขาก็เห็นแล้วว่าศิลปะการต่อสู้ของอาโม่ไม่ควรถูกมองข้าม
การรำดาบของอาโม่ได้รับเสียงปรบมือจากทุกคน
นอกจากนี้ยังมีการชกมวยของกู้หนิงผิง แม้ว่าเด็ก ๆ จะไม่แข็งแรงพอที่จะแสดงออกด้วยการแสดงอันทรงพลัง แต่ทุกการเคลื่อนไหว ดูเหมือนว่าปีนี้การเรียนรู้จากฉินเย่จือจะไม่ไร้ประโยชน์
ทุกคนปรบมืออีกครั้ง
สองการแสดงจบลง ทุกคนก็มองหน้ากัน แต่พวกเขาไม่รู้ว่าจะแสดงอะไร
เมื่อเห็นทุกคนดูสับสน กู้เสี่ยวหวานก็ไม่พูดอะไร ในยุคนี้ที่แม้แต่จะกินให้อิ่มท้องยังเป็นเรื่องยาก มันไม่ง่ายเลยที่จะคิดเรื่องพวกนี้ออก
