บทที่ 795 หน้าไม่อาย
บทที่ 795 หน้าไม่อาย
ท่ามกลางแสงสีเสียงของดอกไม้ไฟ กู้เสี่ยวหวานหยิบซองแดงที่นางเตรียมไว้ออกมาจากเสื้ออย่างมีความสุข หยิบออกมาส่งให้ฉินเย่จือเป็นคนแจกจ่าย
ในปีที่ผ่านมา ทุกคนล้วนทำงานอย่างขยันขันแข็ง นางจึงให้เงินแต่ละคนเป็นเงินห้าตำลึงเงินเพื่อเป็นเงินนำโชค
เด็ก ๆ ได้มันทุกคน แม้แต่ลุงจางและป้าจางก็ได้เช่นกัน
แต่ลุงจางและป้าจางปฏิเสธที่จะรับสิ่งนี้ไว้ “เสี่ยวหวาน พวกเรารับไม่ได้ พวกเราไม่ใช่เด็ก!”
กู้เสี่ยวหวานคลี่ยิ้มหวาน “ใครบอกว่าเฉพาะเด็กเท่านั้นที่จะได้เงินปีใหม่ได้ ปีที่ผ่านมาทุกคนทำงานหนัก ในช่วงปีใหม่ทุกคนต้องได้รับอั่งเปา! ปีนี้เงินไม่มาก แต่อยากให้ทุกคนเชื่อข้า ตั้งแต่ปีหน้าเป็นต้นไป ซองแดงนี้จะหนาขึ้นเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน”
ทุกคนรับซองแดงมาและใส่เก็บไว้ในเสื้อด้วยความยินดี
ลุงจางและป้าจางเองก็รับซองแดงจากกู้เสี่ยวหวานมาเช่นกัน พวกเขามองหน้ากันครู่หนึ่งแล้วเก็บใส่เสื้อด้วยความลำบากใจ
ปีนี้พวกเขาไม่เหลือเงินเลยแม้แต่เหรียญเดียว และเงินที่มีติดตัวมาก็หมดไปกับค่ารักษาพยาบาลของลุงจาง
บางทีอาจเป็นเพราะกู้เสี่ยวหวานรู้ว่าพวกเขาไม่มีเงิน ดังนั้นนางจึงใช้คำว่าซองแดงเพื่อให้เงินพวกเขา
หัวใจของพวกนางซาบซึ้งเป็นอย่างมาก
หลังจากจุดประทัดและดอกไม้ไฟแล้ว ทุกคนก็กลับเข้าไปในห้องโถง ประจวบเหมาะกับมันเผาในอ่างถ่านส่งกลิ่นหอมเย้ายวนชวนชิม
มีไข่เพียงพอสำหรับทุกคน แต่คนสองคนสามารถแบ่งมันเทศได้เพียงคนละครึ่งเท่านั้น
ทุกคนรู้ว่ามันเทศเหล่านี้เป็นของที่กู้เสี่ยวหวานชอบ เว้นแต่กู้เสี่ยวหวานจะกินมันก่อน ไม่เช่นนั้นจะไม่มีใครเริ่มที่จะกินมันเทศ!
หลังจากทานอาหารมื้อดึกเสร็จ ทุกคนก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยขึ้นมา กู้เสี่ยวหวานบอกให้ทุกคนกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน และพรุ่งนี้เช้าพวกเขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเปิดประตูและจุดประทัด!
ค่ำคืนที่เงียบงัน
ดังคำกล่าวที่ว่า ชูอีจื่อ ชูเอ้อร์หลาง แปลว่าวันที่ 1 เดือน 1 ลูกชายจะไปสวัสดีปีใหม่ผู้เป็นพ่อ และวันที่ 2 เดือน 1 ลูกเขยจะไปไหว้ปีใหม่พ่อตาของเขา
กู้เสี่ยวหวานไม่มีทั้งพ่อและแม่ ไม่มีปู่ย่าตายาย ลุงใหญ่และอาสามที่เหลืออยู่ นางก็ไม่เคยกลับไปเยี่ยมพวกเขาเช่นกัน ปีนี้ก็เป็นเช่นเดิม
นางวางแผนที่จะไปในเมืองในวันที่หกเพื่อไปอวยพรปีใหม่กับครอบครัวสวีและพี่ฝู
เช้าวันต่อมา ทุกคนล้วนตื่นขึ้นตั้งแต่เช้า
แม้จะนอนดึก แต่เมื่อเช้าของวันขึ้นปีใหม่เริ่มต้นด้วยสิ่งใด ก็จะได้ทำสิ่งนั้นไปตลอดปี
ชาวนาต้องการรับโชคลาภความโชคดี พวกเขาต้องการตื่นแต่เช้า ในปีนี้พวกเขาตื่นแต่เช้าได้ ซึ่งหมายความว่าพวกเขาจะทำงานอย่างขยันขันแข็งขึ้นในปีนี้ด้วย
ทุกคนลุกขึ้นทำความสะอาดร่างกาย สวมเสื้อชุดใหม่เอี่ยม และไปรวมตัวกันที่ห้องโถง คำแรกที่ทักทายให้แก่กันคือขอให้ร่ำรวย ขอให้ร่ำรวย
หลังจากที่ลุงจางและป้าจางกลับไปที่ห้องเมื่อวานนี้ พวกเขาก็เปิดซองแดงของฉือโถว ซองแดงของทุกคนมีเงินห้าตำลึงเงิน ลุงจากกับป้าจางจึงทำได้แต่ถอนหายใจ
พูดกันตามตรง กู้เสี่ยวหวานเป็นเด็กดีเหลือเกิน
จากนั้นเขาก็หยิบเงินสิบตำลึงเงินออกมา แบ่งออกเป็นสี่ส่วน และใส่ไว้ในซองแดงสี่ซอง ตั้งใจจะมอบให้กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ
เหลือเงินไว้ห้าตำลึงเงินเผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน
กู้เสี่ยวหวานและน้อง ๆ พูดว่าขอให้ร่ำรวย และป้าจางก็หยิบซองแดงออกมาจากเสื้อ และยัดใส่มือของเด็ก ๆ
กู้หนิงอันและคนอื่น ๆ ปฏิเสธที่จะรับมัน พวกเขาดึงมือออกและมองไปที่กู้เสี่ยวหวาน
เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่รับ ป้าจางจึงพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “สาวน้อยเสี่ยวหวาน หนิงอัน หนิงผิง เสี่ยวอี้ นี่คือซองแดงจากข้าและลุงของเจ้า พวกเจ้ารับไปเถอะ ข้าทั้งสองขอให้พวกเจ้าเติบโตอย่างมีความสุขและมีสุขภาพที่แข็งแรงในปีใหม่นี้!”
ลุงจางยังเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “รับไปเถอะ แม้ว่า… จะเป็นเงินที่สาวน้อยเสี่ยวหวานมอบให้เมื่อวานนี้ แต่ก็เป็นตัวแทนของหัวใจจากเราด้วย”
ฉือโถวที่อยู่ด้านข้างก็พูดเช่นกัน “ใช่แล้ว เสี่ยวหวาน พวกเจ้ารับมันเถอะ!”
กู้เสี่ยวหวานมอบมันให้กับลุงจางและป้าจางเมื่อวานนี้ พูดตามเหตุผลคือ นางให้แค่ฉือโถวก็เพียงพอแล้ว แต่นางรู้ว่าครอบครัวของป้าจางออกมาจากหมู่บ้านอู๋ซีอย่างเร่งรีบ ไม่ได้นำสิ่งใดมาเลยนอกจากเงินในเสื้อ
ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ลุงจางเกิดป่วยและใช้เงินไปหมดแล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่ต้องไปอยู่ในซากวัดนานกว่าหนึ่งเดือน
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกละอายใจ ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ตอนนี้ครอบครัวของลุงจางคงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซี
เงินในครอบครัวมีไม่มากนัก แต่ก็เป็นเงินหนึ่งร้อยตำลึงเงิน พวกลุงจางทำงานหนัก หลังจากทำงานสองสามปี พวกเขาก็เก็บเงินได้มากขึ้น คงจะเพียงพอสำหรับการหาภรรยาให้ฉือโถวและคลอดลูกชายตัวอ้วน ครอบครัวต้องมีความสุขมากแน่ ๆ
อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ถูกทำลายลงเพราะนาง
ลุงจางและคนอื่น ๆ กลายเป็นคนเร่ร่อน ดังนั้นพวกเขาจึงอาศัยอยู่ได้แค่ในสวนกู้นี้เท่านั้น
กู้เสี่ยวหวานพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนครอบครัว กู้เสี่ยวหวานบอกพวกเขาว่า ให้พวกเขาทำทุกอย่างราวกับว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กิน
เพื่อชดใช้หนี้ของตัวเอง
และเงินปีใหม่นี้ กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าพวกเขากำลังสิ้นเนื้อประดาตัว นางจึงต้องการใช้ชื่อซองแดงนี้เพื่อมอบเงินให้พวกเขาด้วยตัวเอง แต่ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะส่งมันกลับมาเหมือนเดิม
กู้เสี่ยวหวานจะรับก็ไม่ได้ ไม่รับก็ไม่ดี
นางลอบถอนหายใจอยู่ในใจ มองท่าทางกระตือรือร้นของลุงจาง เมื่อกำลังจะพูดขึ้นก็ได้ยินเสียงประหลาดใจดังมาจากด้านหลัง “ว้าว ให้ซองแดงกันหรือ? สาวน้อยเสี่ยวหวานไม่ต้องการหรือ หากไม่เอาก็เอามาให้ข้าเถอะ!”
หน้าไม่อายยิ่งนัก
กู้เสี่ยวหวานไม่จำเป็นต้องหันกลับมาก็เดาได้ว่าเป็นใครจากน้ำเสียง
นอกจากหลิวชิงซานแล้ว ยังมีใครอีกบ้างที่ตื่นสายและกล้าที่จะขอให้คนมอบซองแดงให้เขา!
ช่างไร้ยางอาย!
เมื่อเห็นว่าลุงจางและป้าจางดูอึดอัดเล็กน้อย กู้เสี่ยวหวานก็คลี่ยิ้ม จากนั้นรีบหยิบซองแดงในมือของป้าจาง ก้มลงและกล่าวอวยพร “ขอบคุณท่านลุงจาง ท่านป้าจาง ขอให้ท่านโชคดีและมีความเจริญรุ่งเรืองในปีใหม่!”
เมื่อเห็นว่าพี่สาวยอมรับซองแดงของป้าจางมา กู้หนิงอันและคนอื่น ๆ ก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อรับซองแดงนั้นเอาไว้ และกล่าวคำอวยพรซึ่งทำให้ทุกคนยิ้มออกมา
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานรับซองแดงไป ใบหน้าของหลิวชิงซานก็ฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาไม่กล้าเผยมันออกมา และทำเพียงยิ้มประจบสอพลอ เขาดึงกู้ฟางสี่เข้ามาใกล้และพูดว่า “สาวน้อยเสี่ยวหวาน ขอให้ร่ำรวย!”
