บทที่ 799 ปูทางให้จือเหวิน
บทที่ 799 ปูทางให้จือเหวิน
“สามี…” เมื่อเห็นท่าทางที่ดุร้ายของกู้ฉวนลู่ ซุนซื่อรีบเข้าไปดึงเขา แต่ก่อนที่นางจะแตะแขนเสื้อของกู้ฉวนลู่ กู้ฉวนลู่ก็สะบัดมืออย่างแรงจนซุนซื่อทรงตัวไม่อยู่และล้มลงไปข้างหลัง
กู้ซินเถาที่อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นว่านางล้มท่ามกลางหิมะที่ปกคลุมก็ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าไปช่วย
ซุนซื่อนั่งอยู่ตรงนั้น นางวางมือลงบนหิมะ ความรู้สึกเย็นชาก็เข้ามาเกาะกินหัวใจของนาง
ครั้นมองไปยังใบหน้าที่ดุร้ายของกู้ฉวนลู่ และใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของกู้ซินเถา ซุนซื่อรู้สึกเหมือนขอทานที่นั่งอยู่บนพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคน
ซุนซื่อรู้สึกปวดร้าวในใจอีกครั้งโดยไม่มีเหตุผล และกำลังจะหลั่งน้ำตา
ทันใดนั้นก็ได้ยินกู้ฉวนลู่พูดอย่างโกรธเคือง “ให้เจ้าได้วิ่งเต้นอีกสักสองสามวัน รอเมื่อทุกอย่างของเจ้าตกอยู่ในกำมือของข้า ดูสิว่าเจ้ายังจะเย่อหยิ่งอยู่อีกไหม!”
น้ำตาของซุนซื่อหยุดลงทันที นางลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่สวนกู้ด้วยความไม่พอใจ
กู้เสี่ยวหวานนำความอัปยศอดสูมาสู่นาง นางต้องการแก้แค้น นางต้องการให้กู้เสี่ยวหวานไม่เหลืออะไร!
ทุกคนออกจากสวนกู้ ตอนที่กำลังลงจากเขาก็บังเอิญพบกับอาโม่และฉือโถว ฉือโถวมองไม่เห็นอีกฝ่ายด้วยซ้ำ และไม่คิดแม้แต่จะมอง
แต่กู้ฉวนลู่เห็นฉือโถวแล้ว มองไปที่หลังของเขาที่เดินขึ้นเขาไป
กู้ซินเถาเห็นฉือโถวและอาโม่ นางก็รู้สึกเหยียดหยาม
พวกกู้ฉวนลู่ทั้งสามคนลงจากเขา รถม้ายังคงรออยู่ตรงนั้น
ในช่วงปีใหม่ คนขับรถม้าบางคนก็ออกตระเวนหาลูกค้าเพื่อเพิ่มรายได้
คิดว่าต้องรออยู่ที่เชิงเขาเป็นเวลานาน แต่ลูกค้าก็ลงมาจากเขาในระยะเวลาอันสั้น
คนขับรถม้ามีความสุขมากเมื่อเห็นพวกเขากลับมาอย่างรวดเร็ว เขาอาจจะสามารถรับลูกค้าได้อีกคน!
กู้ฉวนลู่ขึ้นรถม้ามาด้วยสีหน้าโกรธจนดำราวกับก้นหม้อ
แน่นอนว่า คนขับรถจะไม่แตะต้องโชคร้ายนี้ รอเมื่อพวกเขาขึ้นรถม้าแล้วเขาก็ขับรถม้ามาเข้าไปที่เมือง
“ไม่เจียมตัว!” หลังจากนั้นไม่นานกู้ฉวนลู่ก็พูดอย่างแข็งกร้าว
ไม่เจียมตัวในที่นี้หมายถึงพวกกู้เสี่ยวหวาน
กู้ซินเถามีปฏิกิริยาทันที “ท่านพ่อ พวกกู้เสี่ยวหวานมีเงิน จึงปีกกล้าขาแข็ง พวกนางไม่เห็นท่านอยู่ในสายตาหรอก!”
หากกู้เสี่ยวหวานได้ยินคำพูดของกู้ซินเถา นางจะแก้ไขข้อผิดพลาดของตัวเองอย่างแน่นอน
ไม่ใช่ว่านางรวยแล้วจึงไม่สนใจกู้ฉวนลู่ แต่ว่านางไม่เคยเห็นกู้ฉวนลู่อยู่ในสายตาเลยต่างหาก
ซุนซื่อพึมพำอยู่ข้าง ๆ “กู้เสี่ยวหวานคนนี้มีเงินแล้ว นางก็ไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตา ในอนาคตถ้านางได้ดีก็คงมาเหยียบย่ำพวกเราซ้ำ ถึงตอนนั้น แม้แต่กู้ซินเถากับจือเหวินก็คงถูกพวกนางรังแก…”
ทันทีที่กู้ฉวนลู่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็เลือดก็ขึ้นหน้าทันที เขากำหมัดแน่นมีแววตาดุร้ายราวกับว่ากำลังจะกลืนกินกู้เสี่ยวหวาน
“ต่อให้นางได้ดีอย่างไร นางก็ยังคงเป็นคนของครอบครัวกู้ ไม่ว่านางจะเป็นจะตายอย่างไรก็ต้องพึ่งพาครอบครัวกู้ มีเงินหน่อยทำเป็นหยิ่งยโส อายุยังน้อยแต่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!” กู้ฉวนลู่พูดอย่างดุดัน “อย่าทำให้ข้าโกรธ เดี๋ยวจะได้ตายไม่รู้ตัว!”
กู้ฉวนลู่พูดประโยคดังกล่าวอย่างชั่วร้าย ไม่มีแม้แต่ความรักความเมตตา ราวกับว่ามีความเกลียดชังอย่างมากกับกู้เสี่ยวหวาน
กู้ซินเถาเห็นว่าพ่อของนางมีท่าทีต่อกู้เสี่ยวหวาน ในใจก็แอบปลื้ม คำพูดของนางก็รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ “ท่านพ่อ ถ้าครอบครัวเรามั่งคั่งได้ครึ่งหนึ่งของครอบครัวกู้เสี่ยวหวาน ชีวิตของครอบครัวเราจะง่ายขึ้น ในอนาคตเมื่อพี่ชายไปเรียนหนังสือ ก็จะสามารถมีเงินมาสนับสนุนนการศึกษาของเขา!”
คำพูดของกู้ซินเถาดูเหมือนทั้งหมดจะพิจารณาเพื่อกู้จือเหวิน
การพิจารณาของนางเพื่อรักษาผลประโยชน์ของนางไว้เท่านั้น นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด!
กู้ฉวนลู่ได้วางแผนไว้ในใจเขาแล้ว!
ด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาของเขา อีกไม่นานทรัพย์สินของครอบครัวกู้เสี่ยวหวานครึ่งหนึ่งจะต้องตกเป็นของเขา!
เขาเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวกู้ และกู้จือเหวินเป็นหลานชายคนโตของครอบครัวกู้ เขาจะต้องปูทางไว้ให้กู้จือเหวิน
ในอนาคต กู้จือเหวินจะมีอนาคตที่ดี ครอบครัวกู้ทั้งหมดจะต้องมาพึ่งพาเขา
ตอนนี้ต้องทำให้เหวินเอ๋อร์มีกำลังขึ้นมาก่อน นั่นเป็นสิ่งที่ควรจะทำ!
ถ้ากู้เสี่ยวหวานรู้ว่ากู้ฉวนลู่คิดจะทำอะไร นางอาจจะอาเจียนเป็นเลือดด้วยความโกรธ
ในความคิดของซุนซื่อ ไม่ว่าบนหัวของกู้จือเหวินจะถูกฝังด้วยทองคำหรือหยก ถ้าเกิดเร็วกว่านั้นไม่กี่ปี คงทำให้ตัวนางเองเป็นเหมือนซูสีไทเฮาไปแล้ว
กล้าคิดถ้ามีสิ่งนี้ กล้าเล่นถ้ายังมีชีวิต!
รถม้ากำลังเคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ หิมะด้านนอกเริ่มหนาขึ้นเรื่อย ๆ ถนนข้างหน้าไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนเนื่องจากหิมะตกหนัก โชคดีที่ถนนสายนี้ไม่ยาวนัก หลังจากผ่านชานเมืองไปแล้วก็จะเริ่มเข้าสู่ในตัวเมือง
หลังจากกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ มาถึงห้องอาหาร ป้าจางเพิ่งนำอาหารเช้าออกมา เมื่อเห็นพวกนางก็ยิ้มแล้วพูดว่า “กำลังจะไปเรียกพวกเจ้าพอดี รีบมานี่เร็ว ล้างมือกินข้าวกัน! วันนี้พวกเราจะกินแป้งกวนใส่ไก่กับข้าวผัดไข่”
กู้เสี่ยวหวานเป็นคนสอนป้าจางทำข้าวผัดไข่ โดยใช้ข้าวที่เหลือมาทำ ใส่น้ำมันหมูไปที่ก้นกระทะ จากนั้นตอกไข่สองฟองแล้วเทลงในน้ำมัน ใส่ข้าวลงไป ผัดให้มีพอมีกลิ่นหอมของข้าว และไข่ก็ผัดให้เข้ากัน กลิ่นของน้ำมันหมูหอมเตะจมูก ทำให้ใคร ๆ ก็วางไม่ลง
แล้วจะร้องกินข้าวผัดไข่ทุกวัน
กู้เสี่ยวหวานบอกพวกเขาว่า ข้าวผัดไข่นี้ไม่สามารถกินได้ทุกวัน แต่กินทุก ๆ สองหรือสามวันได้ไม่เป็นไร
กู้หนิงผิงและคนอื่น ๆ รับทราบและฟังคำพูดของพี่สาวเสมอ
แต่ก็ยังโหยหาข้าวผัดไข่อยู่ดี
ได้ยินว่าเช้านี้จะได้กินข้าวผัดไข่กันอีกแล้ว ทุกคนตื่นเต้นเหมือนได้กินโสมรังนก
เมื่อเห็นความสุขของเด็ก ๆ แม้แต่ฉือโถวก็แสดงรอยยิ้มกว้างที่หาได้ยากบนใบหน้าของเขา กู้เสี่ยวหวานพูดติดตลก “พวกเจ้านี่ดูไม่มีอนาคตกันเลยจริง ๆ ใครไม่รู้ก็นึกว่าพวกเจ้ากำลังกินรังนกและหูฉลามอยู่นะ!”
สิ่งเล็กน้อยแค่นั้น แต่ทำให้พวกเขาตื่นเต้น แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะพูดเช่นนั้น แต่นางก็เต็มไปด้วยความสุข
