บทที่ 810 การทรมานสิบอันดับ
บทที่ 810 การทรมานสิบอันดับ
หลิวชิงซานยังกล่าวต่อด้วยว่า ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไร ขอแค่กู้ฟางสี่สวมชุดแต่งงานและนั่งอยู่ในเกี้ยว
เมื่อได้ยินว่ามันง่ายมาก ซุนซื่อและเฉาซื่อดีใจจนออกนอกหน้า แต่งงานกับใครสักคนก็เหมือนกับการขายหมู ส่งไปชั่ง เมื่อได้น้ำหนักก็เก็บเงิน ไร้กังวล ประหยัดเวลา ประหยัดแรงงาน และประหยัดเงิน
ในสายตาของพวกเขา กู้ฟางสี่ดูเหมือนจะกลายเป็นสัตว์เดรัจฉานที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก
ฉุกละหุกและไม่เรียบร้อย
กู้ฟางสี่ไม่เห็นด้วยกับชีวิตความเป็นความตายของนาง และนางไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานกับหลิวชิงซาน
เมื่อเห็นว่านางไม่เห็นด้วย กู้ฉวนลู่และคนอื่น ๆ ก็ตื่นตระหนก เป็นไปไม่ได้ที่จะคืนของหมั้น ไม่มีเหตุผลที่จะคืนเงินที่อยู่ในกระเป๋า
อย่างไรก็ตาม กู้ฟางสี่ไม่เห็นด้วยกับความเป็นความตายของนาง นางไม่สามารถแต่งงานกับหลิวชิงซานได้ ถ้าหลิวชิงซานไม่มีเจ้าสาวจะทำอย่างไร
กู้ฉวนลู่และคนอื่น ๆ ก็ชั่วร้ายเช่นกัน
เมื่อโน้มน้าวไม่สำเร็จ ก็คิดหาวิธีการเพื่อรวบหัวรวบหางให้จนได้
ดังนั้นจึงตกลงกับหลิวชิงซานที่หน้าร้านขายยา เขาซื้อยากล่อมประสาทที่จะทำให้กู้ฟางสี่วิงเวียน แล้วหลิวชิงซานก็เขาไปทำให้กู้ฟางสี่มีมลทิน
แน่นอนว่าข้างในยังมีสิ่งที่หลิวชิงซานยังไม่รู้
ไม่รู้ว่าตอนนั้นซุนซื่อกับพวกเฉาซื่อคุกคามกู้ฟางสี่อย่างไร ดั่งสุภาษิตที่ว่า อยู่กับคนเช่นไรก็จะกลายเป็นคนเช่นนั้น ซุนซื่อกับเฉาซื่อชอบวางแผนใส่ร้ายผู้อื่น ใจดำอำมหิตเหมือนกัน
ทำให้สิ่งที่ทำไปแล้วเปลี่ยนแปลงไม่ได้
ในเวลานี้ กู้ฟางสี่ไม่ต้องการขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว ดังนั้นจึงช่วยไม่ได้
ด้านในของเกี้ยวเจ้าสาวทำให้คนจำนวนมากตกตะลึง เพราะแสดงการกระทำบางอย่าง เช่นนี้ก็แต่งงานไปยังหมู่บ้านต้าหม่าได้แล้ว
ตั้งแต่นั้นมา นางก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย
“หลิวชิงซาน ท่านยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า” กู้เสี่ยวหวานคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว
“อ้าว ข้าจะไม่ใช่คนได้อย่างไร ถ้าข้าไม่ใช่คน แล้วกู้ฉวนลู่ลุงของเจ้าล่ะ ป้าสะใภ้ อาสะใภ้สามของเจ้าล่ะ ข้าไม่ใช่คน สู้หมูสู้หมาอย่างพวกเขาไม่ได้หรอก” หลิวชิงซานกล่าวอย่างเหยียดหยาม
เพี้ยะ!
กู้เสี่ยวหวานตบไปที่หน้าของเขาด้านหนึ่ง
หลิวชิงซานไม่คาดคิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะกล้าตบเขา เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบสนองด้วยการก่นด่าอย่างบ้าคลั่ง “กู้เสี่ยวหวาน นังสารเลว เจ้ากล้าตบข้าหรือ?”
ก่อนที่หลิวชิงซานจะพูดคำต่อไป ปากของเขาก็ปิดไปแล้ว เขาจึงพูดออกมาไม่ได้
ฉินเย่จือยัดเศษผ้าเข้าไปในปากของหลิวชิงซาน
หลิวชิงซานถูกยัดเศษผ้าไว้ในปาก เขาไม่สามารถปิดปากได้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างและมองไปที่ฉินเย่จือราวกับว่าจะกินเขา
ฉินเย่จือมองมาที่เขาโดยไม่แสดงความอ่อนแอและไม่มีอารมณ์ใด ๆ ในดวงตาของเขา เพียงแค่มองไปที่หลิวชิงซานอย่างเงียบ ๆ แต่ภายใต้ความเงียบสงบนั้น มีความต้องการฆ่าที่รุนแรงซ่อนอยู่
ดูเหมือนว่าเพียงแค่พลิกมือ หลิวชิงซานก็เหมือนกับมดที่สามารถตายคามือเขาได้อย่างง่ายดายในชั่วพริบตา
ตอนนี้มองไปที่ฉินเย่จือ หลิวชิงซานก็รู้สึกได้ถึงการมาของเทพเจ้าแห่งความตาย
หลิวชิงซานสะดุ้งและกำลังจะถอยหลัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตระหนก
อาโม่คว้ามือของเขาจากด้านหลังไม่ให้เขาขยับ
เมื่อเห็นว่าหลิวชิงซานหยุดด่าแล้ว ฉินเย่จือก็ส่งสัญญาณให้อาโม่หยิบเศษผ้าออกจากปากของเขา
เมื่อเห็นว่าตนสามารถพูดได้ หลิวชิงซานก็หายใจเข้าลึก ๆ และต้องการที่จะก่นด่าอีกครั้ง
ฉินเย่จือชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชา ราวกับว่าหลิวชิงซานถูกสะกดด้วยมนต์ เขาเงียบทันทีและไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
กู้เสี่ยวหวานขี้เกียจเกินกว่าที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา นางแค่มอง ฉินเย่จือที่อยู่ข้าง ๆ หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้กู้เสี่ยวหวาน
กู้เสี่ยวหวานชำเลืองมองไปที่มันและยื่นให้หลิวชิงซาน แล้วพูดอย่างไร้ความรู้สึก “นี่คือหนังสือหย่า ท่านลงชื่อเสียเถอะ แล้วต่อจากนี้ไป อาของข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านอีก”
ตอนนี้หลิวชิงซานยังคงกลัวฉินเย่จืออยู่เล็กน้อย คราวนี้เมื่อเขาได้ยินว่ากู้เสี่ยวหวานถือหนังสือหย่า เขาเกือบจะกระโดดขึ้น “นางต้องการที่จะหย่ากับข้าหรือ? ฝันไปเถอะ ข้าจะลากนางตายไปด้วยกัน”
เพี้ยะ!
กู้เสี่ยวหวานตบลงไปที่ใบหน้าของหลิวชิงซานอีกครั้งและพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “จะลงชื่อหรือไม่!”
“ข้าไม่เขียน”
เพี้ยะ!
“จะเขียนหรือไม่เขียน?”
“ไม่!”
เพี้ยะ!
กู้เสี่ยวหวานยังคงนิ่งเฉย ถามคำ ตบที
มือของกู้เสี่ยวหวานเจ็บจากการตบที่ใบหน้าของหลิวชิงซานจนบวมแดง ปากของเขามีเลือดออกและอ้าปากคำราม “ข้าไม่ลงชื่อ ข้าจะไม่ยอมลงชื่อเด็ดขาด ตีข้าให้ตาย ข้าก็ไม่ยอมลงชื่อ”
หลิวชิงซานไม่ใช่คนโง่ ถ้าเขาลงชื่อ เขาจะจัดการกับกู้ฟางสี่ได้อย่างไร ถ้าเขาไม่สามารถจัดการกับกู้ฟางสี่ได้ เขาจะจัดการกับกู้เสี่ยวหวานได้อย่างไร ถ้าไม่สามารถจัดการกับกู้เสี่ยวหวานได้ บ้านหลังใหญ่เช่นนี้ ทรัพย์สินของครอบครัวใหญ่ขนาดนี้ เขาจะแบ่งมันมาครึ่งหนึ่งได้อย่างไร
ถ้าถอยออกมาหนึ่งก้าว เขาไม่เอาบ้านหลังนี้ แต่เขายังสามารถกินดื่มที่นี่โดยไม่มีค่าใช้จ่ายทุกวัน เป็นเถ้าแก่ที่เพลิดเพลินกับการพักผ่อน เช่นนั้นก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ?
สิ่งที่หลิวชิงซานคิดช่างสวยงาม เขาไม่ใช่คนโง่
แต่กู้เสี่ยวหวานก็ยิ่งไม่ใช่คนโง่ เมื่อนางเห็นว่าหลิวชิงซานเลือดไหลจากการถูกตี แต่นางก็ยังไม่ยอมรามือ
“ทำไมไม่เห็นด้วยล่ะ ท่านรู้จักการทรมานสิบอันดับหรือไม่ว่าเป็นอย่างไร?” กู้เสี่ยวหวานไม่ปล่อยหลิวชิงซานไป หากบุคคลนี้ไม่หวังผลกำไร กระดูกเขาจะแข็งแบบนี้ได้อย่างไร
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่ากระดูกจะแข็ง แต่จะแข็งจนเอาชีวิตรอดหรือไม่
เมื่อนึกถึงวิธีที่หลิวชิงซานไม่กลัวเป็นกลัวตายในวันนั้น กู้เสี่ยวหวานก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามอย่างเงียบ ๆ
ฉินเย่จือมองไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างสงสัย เขาไม่รู้จริง ๆ ว่ากู้เสี่ยวหวานรู้วิธีทรมานสิบวิธี
อย่างไรก็ตาม เขาสัมผัสได้ทันที แมวน้อยตัวนี้ อะไรที่นางไม่รู้ นางก็จะต้องรู้ ไม่แปลกใจที่นางรู้วิธีลงโทษผู้คน
“สิบอันดับแรกแห่งการทรมานคืออะไร?” ปากของหลิวชิงซานมีเลือดไหลจากการถูกทุบตี ฟันของเขาค้างอยู่ที่เหงือกและโยกเล็กน้อย
เมื่อมองไปที่ใบหน้าไร้อารมณ์ของกู้เสี่ยวหวานที่เหมือนกับเทพเจ้าแห่งความตาย ใบหน้าสวยสดงดงาม แต่ดวงตาเหล่านั้นเหมือนดวงตาของฉินเย่จือ เมื่อเขามองในตอนนี้
น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง
