บทที่ 857 สงสัยหลิวชิงซาน
บทที่ 857 สงสัยหลิวชิงซาน
อย่างไรก็ตาม คนผู้นี้สามารถขโมยมันเทศได้ ดังนั้นเขาจะต้องรู้ประโยชน์ของมันเทศนี้
รู้ด้วยว่ามันเทศนี้เป็นของแปลกใหม่ และก็รู้ว่ามันเทศมีประโยชน์ แล้วมีใครอีกล่ะนอกจากคนนั้น
“หลิวชิงซาน”
กู้เสี่ยวหวานกัดฟันพูดชื่อคนผู้นี้ อาโม่และฉือโถวก็มองมาที่นางเช่นกัน รอให้นางพูด
“ไปสืบดูหน่อยว่าช่วงนี้หลิวชิงซานได้ไปมาหาสู่กับใครและไปในสถานที่แปลก ๆ บ้างหรือไม่” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างใจเย็น
ถ้ามันเทศหนึ่งหมื่นชั่งถูกขโมยในชั่วข้ามคืน พวกเขาต้องหาสถานที่ใหญ่ ๆ เพื่อเก็บมันไว้
วันนี้เพิ่งขโมยไป ดังนั้นแน่ใจว่าคงยังไม่ได้ขายออกไปทันที ยิ่งไปกว่านั้น มันเทศหนึ่งหมื่นชั่งคงไม่ขายหมดในคราวเดียวอย่างแน่นอน
ยุคนี้คงไม่มีใครเคยเห็นของแบบนี้
ไปดูที่ตลาดน่าจะได้พบเบาะแสบางอย่างแน่นอน
“เช่นนั้นแวะไปที่ตลาดกันเพื่อดูว่ามีมันเทศวางขายหรือไม่” กู้เสี่ยวหวานสงบมากในขณะนี้ ตราบใดที่ไม่ลากไปขายข้างนอก อย่างไรเสียสักวันหนึ่งก็ต้องตามกลับมาให้ได้
อาโม่และฉือโถวเห็นพ้องต้องกัน และหลังจากจัดการตากผ้าเสร็จ พวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำสิ่งต่าง ๆ ทันที
รอพวกเขากลับมา ทางฝั่งของฉือโถวนั้นไม่มีความเคลื่อนไหว
แต่ทางด้านของอาโม่เขามีข่าวคราวกลับมารายงาน
“แม่นาง ข้าเห็นหลิวชิงซานในบ่อนการพนัน และข้ายังเห็นคนอื่นอยู่ข้าง ๆ เขาด้วย”
“ใคร”
“เฉียนเหล่าซาน”
เฉียนเหล่าซานไม่ใช่คนที่เช่าที่ดินของกู้เสี่ยวหวาน แต่ใช้ธัญพืชเป็นค่าเช่า และต่อมากู้เสี่ยวหวานก็โกรธและยึดที่ดินที่เขาเช่ากลับคืนมา
หลิวชิงซานจะอยู่กับเฉียนเหล่าซานได้อย่างไร
“พวกเขาสองคนมาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วและถาม
สองคนนี้ไม่ใช่คนดี เดินบนเส้นทางเดียวกัน อย่างไรก็ต้องได้พบกันสักวัน
อาโม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่เห็นพวกเขาเคียงบ่าเคียงไหล่กันในบ่อนการพนัน พวกเขาน่าจะมีมิตรภาพที่ดีต่อกัน”
มิตรภาพที่แน่นแฟ้น
ทั้งสองคนเคียงบ่าเคียงไหล่กันนานแค่ไหนแล้ว สนิทกันมากหรือไม่
“แล้วยังเจออะไรอีกหรือไม่?” กู้เสี่ยวหวานยังคงถามต่อไปพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ใช่ หลังจากที่พวกเขาออกมาจากบ่อนการพนัน พวกเขาก็ไปที่ร้านอาหารและสั่งอาหารโต๊ะใหญ่ พวกเขากินอย่างจุใจกับเหล้าและอาหารชั้นดี”
พวกเขาเอาเงินมาจากไหน
ตอนที่หลิวชิงซานอยู่กับนางที่นี่ เขายังขโมยของจากกู้ฟางสี่ได้เล็กน้อย แต่นางก็ไล่เขาออกไป แล้วเขาเอาเงินมาจากไหน?
“ตอนนี้หลิวชิงซานอาศัยอยู่ที่ไหน”
“อาศัยอยู่ที่บ้านของกู้ฉวนลู่”
อาโม่บอกข่าวทั้งหมดที่เขาได้รับกับกู้เสี่ยวหวาน หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ หลิวชิงซานรู้วิธีจัดการกู้ฉวนลู่ คนอ่อนแอมักโดนรังแก กู้ฉวนลู่ต้องยอมแพ้ด้วยความเต็มใจ
กู้เสี่ยวหวานเย้ยหยัน หลิวชิงซานคนนี้มักจะโง่เขลาและเกียจคร้าน และเขากับเฉียนเหล่าก็เข้ากันได้ดี
“คอยดูกันต่อไปว่าช่วงนี้มีความเคลื่อนไหวอะไรหรือเปล่า ถ้ามีความเคลื่อนไหวอย่างไรก็มา บอกนะ”
อาโม่รับคำสั่งและออกไป ส่วนฉือโถวและป้าจางก็ลงไปเขาด้านล่างเพื่อเก็บมันเทศ
หากเป็นทั้งสองคน ก็เป็นไปได้ว่าทั้งสองคนมีแรงจูงใจในการก่ออาชญากรรม
ทั้งคู่ต่างไม่พอใจกู้เสี่ยวหวาน นางกลัวว่าพวกเขาจะต้องการแก้แค้นนางในตอนนี้
ในห้องเหลือเพียงกู้เสี่ยวหวานและกู้ฟางสี่
กู้ฟางสี่ดูกังวล
เมื่อรู้ว่ามันเทศถูกขโมยไป นางเป็นคนแรกที่สงสัยหลิวชิงซาน
หลิวชิงซานเป็นคนเกียจคร้าน ชอบลักเล็กขโมยน้อย แต่พวกการกระทำอุกอาจนั้นเขาไม่สามารถทำได้
กู้ฟางสี่อาศัยอยู่กับเขาเป็นเวลาห้าปี นางจะไม่รู้เชียวหรือว่าเขามีนิสัยอย่างไร
หากกู้เสี่ยวหวานไม่สงสัยเขา กู้ฟางสี่ก็จะยังชี้ไปที่หลิวชิงซาน
ไม่ต้องพูดถึงว่ากู้ฟางสี่อึดอัดแค่ไหน กู้เสี่ยวหวานมองไปที่ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยความทุกข์และความลำบากใจ
“เสี่ยวหวานเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป” กู้ฟางสี่ถามอย่างเศร้าใจ
นางพาหลิวชิงซานมาที่นี่ และตอนนี้เขาก็ขโมยมันเทศเกือบหมื่นชั่งจากเสี่ยวหวาน
สำหรับกู้เสี่ยวหวาน นางรู้ว่ามันเทศเหล่านั้นมีค่าเพียงใด กู้เสี่ยวหวานใส่ใจกับมันเทศเหล่านั้น นางเข้าไปดูบ่อย ๆ คอยรดน้ำพรวนดินอยู่เสมอ กู้เสี่ยวหวานปฏิบัติกับมันอย่างมีค่ามาก
เดิมที กู้เสี่ยวหวานได้วางแผนสำหรับมันเทศเหล่านี้แล้ว แต่ตอนนี้…
กู้ฟางสี่เจ็บปวดหัวใจ และนางเกลียดหลิวชิงซานมาก นางอยากจะกินเนื้อของเขา ลอกหนังของเขาออก และดื่มเลือดของเขา
เมื่อเห็นกู้ฟางสี่ดูเศร้าหมองและโกรธเคือง กู้เสี่ยวหวานรีบปลอบนาง “ท่านอาไม่ต้องเสียใจไป ข้าแค่เดาว่าเป็นเขา แต่ไม่จำเป็นต้องเป็นเขา”
“เสี่ยวหวานไม่ต้องปลอบข้า ข้ารู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน แม้ว่าเจ้าจะไม่เดาว่าเขาเป็นขโมย แต่ข้าก็ยังสงสัยในตัวเขา” นางคิดจะไปเผชิญหน้ากับหลิวชิงชาน
“เสี่ยหวาน ข้าจะไปหาเขา ข้าอยากจะถามเขาตัวต่อตัว” กู้ฟางสี่ยืนขึ้นและกำลังจะไปหาหลิวชิงซาน
กู้เสี่ยวหวานรีบหยุดนาง “ท่านอา เราไม่มีหลักฐาน ถ้าท่านไปหาเขาแบบนี้ มีแต่จะแหวกหญ้าให้งูตื่น”
“แต่ว่า… แล้วข้าควรทำอย่างไรดี?” กู้ฟางสี่รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง น้ำตากำลังจะไหลออกมา “นั่นเป็นของของเจ้านะ มันถูกขโมยไปได้อย่างไร”
“ท่านอาอย่าเศร้าไปเลย เราต้องคิดระยะยาว อย่าทำอะไรโดยไม่ยังไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี เรามาคิดกันดี ๆ กันก่อนว่าใครเป็นคนขโมยมันเทศนี้ไป เขาทำอย่างไร รู้วิธีการใช้มันเทศนี้หรือไม่”
ไม่มีใครเข้าใจว่ากู้เสี่ยวหวานปลูกอะไร แม้ว่าเกษตรกรผู้เช่าบางรายจะสงสัยว่าใบไม้สีเขียวชอุ่มคืออะไร
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ซ่อนมันและบอกพวกเขาว่ามันเป็นสิ่งที่ดี หลังจากฤดูเก็บเกี่ยวมาถึง ก็จะมอบให้แต่ละครัวเรือนเล็กน้อยเพื่อที่พวกเขาจะได้ปลูกมันด้วย
เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยว ชาวนาผู้เช่าทั้งหมดที่เช่าที่ดินจากบ้านของกู้เสี่ยวหวานก็มาเพียงเพราะตอนนั้นกู้เสี่ยวหวานบอกว่าจะแบ่งบางส่วนให้แก่พวกเขา
ทุกคนร่วมกันทำงานเพื่อช่วยกู้เสี่ยวหวาน และหลังจากผลลัพธ์ของสิ่งนี้ออกแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็ต้องประหลาดใจ
พวกเขาถามกู้เสี่ยวหวานว่ามันคืออะไร กินได้หรือไม่ แล้วกินอย่างไร
