บทที่ 879 วางกลยุทธ์พิษ
บทที่ 879 วางกลยุทธ์พิษ
ถูกต้อง หากคนร่ำรวยรู้เรื่องนี้ คงรีบยกขบวนมาเพื่อที่จะซื้อมัน แล้วเหตุใดถูกคนที่ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามอย่างหูปามาพบได้ล่ะ
สิ่งนี้พบเจอได้ยากมาก ต้องมีคนซื้อมันในราคาสูง หูปาแต่งตัวบ้านนอก เขาจะดูเหมือนพ่อค้าผู้มั่งคั่งได้อย่างไร
ถ้าคนอื่นต้องการขายอะไรสักอย่าง พวกเขาจะไปหาคนรวยเพื่อซื้อมันทำไม ทำไมไม่ไปหาพ่อค้าแม่ค้าที่แท้จริงล่ะ
นี่มันแปลกจริง ๆ
แต่สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร
เมื่อเห็นท่าทางของเถ้าแก่หวังที่ไม่เข้าใจ กู้ฉวนลู่กล่าวต่อ “ทั่วทั้งเมืองรุ่ยเสียนและพื้นที่โดยรอบ ไม่ต้องพูดว่าเคยเห็นมันเทศหรือไม่ แม้แต่ชื่อยังไม่เคยได้ยิน และไม่เคยได้ยินใครพูดถึง แต่ว่าบ้านไหนล่ะที่มันมันเทศมาขายเป็นหมื่นชั่ง”
กู้ฉวนลู่หยุดชั่วคราวและพูดสิ่งที่สำคัญที่สุด “เคยได้ยินคนอื่นพูดว่าครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานได้ผลผลิตดี ได้ตั้งหลายร้อยถุงเลยทีเดียว”
“เจ้าหมายถึงว่ามันเทศที่หูปาขายให้พวกข้า ถูกขโมยมาจากหลานสาวของเจ้าหรือ?” ในที่สุดเถ้าแก่หวังก็เข้าใจในครั้งนี้ด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ
“อื้ม แน่นอน” แม้ว่ากู้ฉวนลู่จะไม่ได้ไปตรวจสอบ แต่ดูเหมือนว่าน่าจะใกล้แล้ว
“ไม่แปลกใจเลยที่หลานสาวของเจ้ามองพวกเราด้วยท่าทางที่อยากกลืนกินเช่นนั้น ที่แท้ก็…” เถ้าแก่หวังถอนหายใจ
ถ้ารู้ว่าสิ่งนี้ถูกขโมยมาจากกู้เสี่ยวหวาน ทำไมเขาถึงตื่นเต้นและรีบออกรายการอาหารออกมา
เถ้าแก่หวังถอนหายใจอย่างเสียใจ
กู้ฉวนลู่พูดต่อ “อย่างไรก็ตาม เจ้าจะมาโทษเราไม่ได้ เถ้าแก่ก็อย่าโทษตัวเอง”
เถ้าแก่หวังไม่ได้โทษตัวเอง แต่เขากำลังเสียใจ
เสียใจจนอยากจะกระอักเลือด
“ข้าไม่รู้เรื่องนี้ ข้าคิดว่าหลานสาวของข้ารู้เรื่องนี้ นางคงไม่ตำหนิเรา” กู้ฉวนลู่กล่าว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานก็รู้ว่าเฉียนเหล่าซานและคนอื่น ๆ ขโมยมันเทศของนาง แต่พวกเขาไม่ได้มาสร้างปัญหา นั่นแปลกจริง ๆ
อย่างไรก็ตาม หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ กู้ฉวนลู่ก็โล่งใจเช่นกัน
แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะมาขอ แต่กู้ฉวนลู่ก็ยังมีวิธีจัดการกับนาง
ร้านซุ่นซินใช้เงินเพื่อซื้อมันอย่างเปิดเผย และพวกเขาไม่รู้ว่ามันถูกขโมยมาก่อน
ร้านซุ่นซินซื้อมาแล้ว ดังนั้นจึงเป็นของร้านซุ่นซินโดยปริยาย
ต่อให้กู้เสี่ยวหวานไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อรายงาน แต่ว่าร้านซุ่นซินเองก็มีเหตุผล
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู้ฉวนลู่กลัวว่าถึงตอนนั้น พวกเขาจะมาสร้างปัญหา
ถ้ามาสร้างปัญหาจริง ๆ หลังจากนี้พวกเขาก็คงไม่สามารถขายมันเทศได้
นี่คือปัญหาที่กู้เสี่ยวหวานต้องเจอในภายหลัง
“เถ้าแก่ ข้าคิดว่านายน้อยที่มาซื้อมันเทศวันนั้น อาจเป็นคนที่กู้เสี่ยวหวานส่งมา” กู้ฉวนลู่คิดถึงความเป็นไปได้
“ว่าอย่างไรนะ” เถ้าแก่หวังอ้าปากกว้างจนสามารถใส่ไข่ลงไปได้
แม้ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นการคาดเดาของกู้ฉวนลู่ แต่ใครก็ตามที่มีสายตาที่เฉียบแหลมก็จะคิดว่ามันเป็นความจริง
กู้เสี่ยวหวานต้องการให้ร้านอาหารอื่น ๆ ไม่มีมันเทศอยู่ในมือ เมื่อร้านจิ่นฝูของพวกเขาออกอาหารจานใหม่ ก็จะไม่มีใครสามารถลอกเลียนแบบได้
ด้วยวิธีนี้เหมือนตบหน้าร้านซุ่นซินอย่างรุนแรง
เพราะใช้วัตุดิบเดียวกัน ร้านซุ่นซินเองก็ทำอาหารออกมาแค่หนึ่งอย่างโดยไม่มีอะไรแปลกใหม่ แต่ร้านจิ่นฝูแตกต่างออกไป เมื่อเปิดตัวออกมาก็มีรายการอาหารมากถึงเจ็ดแปดอย่าง
ร้านจิ่นฝูนั้นถือไพ่เหนือกว่า
แม้ว่าร้านซุ่นซินจะเปิดตัวมันเทศก่อน แต่ร้านจิ่นฝูก็ชนะอยู่ดี
กู้เสี่ยวหวานมากว้านซื้อมันเทศจากพวกเขาไป เพียงเพื่อทำให้ร้านซุ่นซินไม่ได้เตรียมตัวและปล่อยให้พวกเขาขายของจนหมด หลังจากขายมันเทศไปแล้ว ร้านซุ่นซินก็จะไม่มีวัตถุดิบที่จะสามารถไปเลียนแบบได้อีก
กู้เสี่ยวหวานคนนี้คิดไปไกลจริง ๆ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เถ้าแก่หวังก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เด็กหญิงที่อายุเพียงเท่านี้ แต่กลับวางแผนการที่แยบยลขนาดนี้ได้อย่างไร
กู้ฉวนลู่กล่าวต่อ “เราซื้อของสิ่งนี้มาจากหูปา และมันเทศนี้ หลิวชิงซานกับหูปาขโมยมาจากกู้เสี่ยวหวานโดยที่พวกเราไม่รู้ ถ้าเราต้องการของก็ต้องไปหากู้เสี่ยวหวานด้วยตัวเอง”
“ข้าจะไปหานาง… แต่ว่าข้าจะหานางเจอได้อย่างไรล่ะ?” เถ้าแก่หวังรู้สึกงงงวย
“เถ้าแก่ลืมไปแล้วหรือ ข้าแค่บอกว่าเราไม่รู้ว่าหูปาขโมยมันเทศมา แต่กู้เสี่ยวหวานรู้ ไม่มีใครแถวนี้รู้เรื่องมันเทศ มีเพียงครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานเท่านั้นที่มีมันเทศ ถ้ามันเทศเหล่านั้นไม่ใช่ของครอบครัวนางจะเป็นของใครไปได้เล่า บางทีนางอาจมีหลักฐานเอาผิดหูปาและหลิวชิงซานอยู่แล้ว” กู้ฉวนลู่กล่าว
หูปาหายตัวไป หลิวชิงซานก็หายไปเช่นกัน
หายไป หายไปหมดเลย
พวกเขาทั้งหมดมีส่วนร่วมในคดีนี้ และคนเดียวที่รู้ว่าพวกเขาหายไปจะต้องเป็นกู้เสี่ยวหวาน
บางทีกู้เสี่ยวหวานอาจฆ่าทั้งคู่เพื่อระบายความโกรธส่วนตัวของนาง
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ กู้ฉวนลู่ก็แอบมีความสุข
หูปาไม่ใช่คนในพื้นที่และไม่มีใครรู้ว่าเขาหายตัวไปเมื่อใด
หลิวชิงซานก็หย่าร้างแล้ว เขาอยู่คนเดียว ถ้าเขาหายไปก็คงไม่มีใครรู้
แต่โชคดีที่หลิวชิงซานอาศัยอยู่ในบ้านของเขาเอง และเขาถูกซุนซื่อเจอตัวแล้ว
เกรงว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่รู้เรื่องนี้เลย
กู้ฉวนลู่แอบดีใจ หากเป็นเช่นนี้กู้เสี่ยวหวานจะมีปัญหา
เถ้าแก่หวังเห็นใบหน้าของกู้ฉวนลู่เปลี่ยนเป็นสีดำและยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย จับผมของเขาและถามด้วยความสงสัย “คุณชายกู้ เจ้าเป็นอะไรไป”
“เถ้าแก่ หูปาที่ขายของให้เราหายไป” กู้ฉวนลู่พูดด้วยความดีใจ
เถ้าแก่หวังมองไปที่กู้ฉวนลู่ด้วยความประหลาดใจและเห็นรอยยิ้มที่ดุร้ายบนใบหน้าของกู้ฉวนลู่ ราวกับว่าเขาเห็นเหยื่อ
สองสามวันมานี้ กู้เสี่ยวหวานอยู่ที่ร้านจิ่นฝู
นับตั้งแต่เปิดตัวอวี้เจิ่นในวันแรก กิจการของร้ายจิ่นฝูแห่งนี้ก็ดีมากไม่ว่าจะเช้าหรือเย็น
โต๊ะเต็มทุกโต๊ะ และยังมีลูกค้าบางคนรออยู่ข้างนอกเพื่อรับประทานอาหาร
กู้เสี่ยวหวานปฏิบัติต่อลูกค้าภายในร้านอย่างดี นำชากับของว่างมาให้ และบอกให้พวกเขาใจเย็น ๆ และรออย่างอดทน
