บทที่ 895 เจอเฉาซินเหลียนอีกครั้ง
บทที่ 895 เจอเฉาซินเหลียนอีกครั้ง
อาโม่จ้องมองแผ่นหลังของเจ้านายที่ลับสายตาไป และคิดถึงเมื่อครู่นี้ที่อาเว่ยก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องของเจ้านายด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“นายท่าน เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นในเมืองหลวง”
แม้แต่เจ้านายก็ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้
เจ้านายผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเผชิญหน้ากับคมดาบของศัตรูในสนามรบโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตา แต่ครั้งนี้กลับมีสีหน้ากระวนกระวาย
“เข้าใจแล้ว เจ้ากลับไปก่อน”
จากนั้นเขาก็อธิบายบางสิ่งให้อาโม่ฟัง แต่เขาเอาแต่พูดถึงกู้เสี่ยวหวานในทุกคำ
ทุกคำทุกประโยคล้วนบอกอาโม่ว่าให้ปกป้องกู้เสี่ยวหวาน
ในเมืองหลวงนั้น เหตุการณ์สำคัญได้เกิดขึ้นแล้วและมันจะอันตรายอย่างมาก แต่เขากลับไม่พูดสิ่งใดสักคำ และมีเพียงแม่นางกู้เท่านั้นที่อยู่ในใจของเขา
อาโม่มองไปที่แผ่นหลังที่หายลับตาไป จากนั้นมองไปที่กู้เสี่ยวหวานและพูดเบา ๆ “คุณหนู นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับกันเถอะ พี่ใหญ่ฉินจะกลับมาในไม่ช้า”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า ยกมือเช็ดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาหลังจากที่ฉินเย่จือจากไป จากนั้นนางจึงเดินตามหลังอาโม่กลับไป
เวลาไม่กี่เดือน หรือครึ่งปี
ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ถามฉินเย่จือว่าเขากำลังจะไปที่ไหนหรือกำลังจะทำอะไร ไม่ใช่ว่านางไม่ต้องการถาม แต่นางรู้ว่าตัวตนของฉินเย่จือนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน และสิ่งที่เขากำลังจะไปทำต้องไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงไม่ถามมากเกินไป ฉินเย่จือจะได้ไม่ต้องกังวลมากนัก
บางทีนางอาจใช้วิธีของตัวเองเพื่อปลอบโยนฉินเย่จือ
เจ้าไปทำงาน ข้าก็จะรอเจ้าอยู่ที่นี่
ฉินเย่จือจากไปโดยคนในครอบครัวไม่รับรู้ จนกระทั่งวันรุ่งขึ้น
คนที่เศร้าที่สุดคือ กู้หนิงผิง
“อาจารย์ไปไหน?” กู้หนิงผิงมุ่ยปากด้วยสีหน้าเศร้า “อาจารย์จากไปและเขาไม่ได้บอกลาข้าด้วยซ้ำ”
“เจ้ารีบกินเถอะ พี่เย่จือบอกให้เจ้าฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดที่เขาสอน เมื่อกลับมาเขาจะทดสอบเจ้า” กู้เสี่ยวหวานมองไปที่กู้หนิงผิงที่ไม่พอใจอย่างใจเย็นและโน้มน้าวใจเขา
กู้หนิงผิงตอบรับและกล่าวว่า “ท่านพี่ไม่ต้องกังวล เมื่ออาจารย์กลับมา ข้าจะไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวังอย่างแน่นอน”
มีอีกหนึ่งคนที่ผิดหวังเช่นกัน
กู้ฟางสี่
ทันทีที่ได้ยินว่าฉินเย่จือได้จากไปแล้ว และจากไปเป็นเวลาสองสามเดือนหรืออาจจะถึงครึ่งปี นางก็มีหลากหลายความรู้สึกผสมปนเปกันในใจ และรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
เพิ่งคุยเรื่องของฉินเย่จือกับกู้เสี่ยวหวานกันเมื่อวานนี้ นางวางแผนที่จะหารือกับป้าจางและให้ญาติของพวกเขาตัดสินใจมาจองตัวไว้ล่วงหน้า
แต่คราวนี้เละเทะไปหมดแล้ว
กู้เสี่ยวหวานยังคงสงบนิ่ง เมื่อเห็นว่าที่นั่งของฉินเย่จือที่เคยนั่งนั้นว่างเปล่า ก็รู้สึกเหมือนมีชิ้นส่วนที่ขาดหายไป หัวใจของนางรู้สึกว่างเปล่า
แม้ไม่มีฉินเย่จือ แต่ชีวิตของกู้เสี่ยวหวานก็ยังคงอยู่
แค่วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เทศกาลปีใหม่กำลังใกล้เข้าในอีกไม่ถึงสามเดือน โนเวล-พีดีเอฟ
แต่กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกราวกับผ่านไปสามปี
แม้ปีที่ผ่านมาจะเป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย
เมื่อฤดูหนาวเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ผลิ กู้เสี่ยวหวานมองดูปฏิทินง่าย ๆ ที่นางทำขึ้น และเป็นเวลาสี่เดือนแล้วที่ฉินเย่จือจากไป
ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว นางจึงมีสิ่งที่ต้องทำที่บ้าน
จากนั้นกู้เสี่ยวหวานก็มีบางสิ่งที่จะเบี่ยงเบนความสนใจขอนาง
ในปีนี้กู้เสี่ยวหวานและป้าจางกำลังปลูกต้นกล้ามันเทศ ชาวนาผู้เช่าเกือบทั้งหมดมาหากู้เสี่ยวหวานเพื่อรับต้นกล้าไปปลูก
มันเทศต้นเดียวสามารถปลูกต้นกล้ามันเทศได้หลายสิบต้นหากปลูกอย่างเหมาะสม
ต้นอ่อนมันเทศเติบโตขึ้นและกลายเป็นเถายาว ซึ่งสามารถตัดเป็นต้นกล้าได้หลาย ๆ ต้น
แต่คราวนี้หลิวจือเสี้ยนก็พูดเช่นกัน
ภายในปีนี้ มากกว่าครึ่งหนึ่งของผู้เช่าต้องการปลูกมันเทศในเมืองรุ่ยเสียน
โชคดีที่กู้เสี่ยวหวานยังมีมันเทศอีกหลายหมื่นชั่ง ดังนั้นหากได้รับการปลูกอย่างดีก็ไม่มีอะไรต้องกังวล
ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา กู้เสี่ยวหวานและป้าจางอยู่ในทุ่งนาทุกวัน และพวกนางทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ
ผู้เช่าบางคนก็มาที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานเพื่อช่วยกู้เสี่ยวหวานทำสิ่งต่าง ๆ
เพียงรอให้ต้นกล้าโตขึ้นก่อนย้ายไปเพาะปลูก
ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดความผิดพลาดขึ้นอีก
วันนี้กู้เสี่ยวหวานมาที่ทุ่งเพื่อดูต้นกล้ามันเทศที่ปลูกไว้ แต่นางต้องประหลาดใจที่พบว่าต้นกล้ามันเทศจำนวนมากถูกดึงออกมา
โจรพวกนั้นเองก็ฉลาดเช่นกัน เขาไม่ได้ดึงจากทุ่งนาทั้งหมดที่เดียว แต่แบ่งดึงทุกนา ดึงที่ละนิด ที่ละหน่อย เมื่อคิดรวม ๆ กันแล้วก็ถือว่าเป็นจำนวนมากอยู่
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่” กู้เสี่ยวหวานถามเมื่อเห็นพื้นที่ว่าง
จากนั้นพบคนหนึ่งและพบอีกคนหนึ่ง
ในการเพาะกล้ามันเทศนั้น ระยะปลูกจะใกล้เคียงกัน
มีพื้นที่ว่างซึ่งสามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็วสำหรับผู้ที่คุ้นเคย
“เกิดอะไรขึ้น?” ป้าจางผู้ที่ไม่รู้เรื่อง นางมองไปที่กู้เสี่ยวหวานและชี้ไปที่ช่องว่างบนผืนนา
“มันถูกดึงออกมาจากที่นี่และที่นั่น” กู้เสี่ยวหวานชี้ไปที่ส่วนที่ว่างตรงกลางช่องว่าง สีหน้าของนางมืดลง
“มีคนดึงมันออกมาหรือ?” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นประหลาดใจ
“ใช่แล้ว และคนผู้นี้ยังฉลาดมาก เขาไม่ได้ดึงออกมาทั้งหมดพร้อมกันเพราะกลัวว่าจะถูกค้นพบ ดูที่นี่และดูที่นั่น สถานที่หนาแน่นถูกดึงออกมาเพื่อสร้างภาพลวงตาว่ามันไม่หายไป”
ล้อเล่นหรือเปล่า? แค่อุบายที่พยายามหลอกนางที่มีใบปริญญาเอกด้านเกษตร
ไม่ได้ดูสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานทำในชีวิตที่แล้ว
ไม่จำเป็นต้องพูดว่าพวกที่กินและนอนบนดิน นั่นคือยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน มีพวกที่ทำรังอยู่ในดินเป็นเวลาสิบสี่ชั่วโมง
ไม่ใช่ในพื้นที่ แต่อยู่ในห้องทดลอง
อยากจะแสร้งหลอกนาง นั่นยังเร็วไป
เมื่อวานตอนนางมาถึง กู้เสี่ยวหวานยังไม่ได้สังเกตเห็น แต่วันนี้นางกลับค้นพบมัน สันนิษฐานว่าน่าจะเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
กู้เสี่ยวหวานยังคงไม่แสดงสีหน้าอะไรและมองไปรอบ ๆ โชคดีที่มีเพียงป้าจาง กู้ฟางสี่ ฉือโถว และอาโม่เท่านั้นที่ได้ยินสิ่งที่นางพูด
กู้เสี่ยวหวานมีแผนในใจของนางเมื่อมองไปที่รูเล็ก ๆ ที่ว่างเปล่า
ในขณะนี้ นางกลับบ้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ยามค่ำคืน มองไปข้างนอกไม่เห็นอะไรนอกจากแสงจันทร์
และทางด้านข้างของอาโม่ ในขณะนี้ก็มีเสียงแหลมคำรามออกมา
“เจ้าอย่าแตะต้องข้า ข้าเป็นป้าของกู้เสี่ยวหวาน” เป็นเสียงของเฉาซินเหลียน
