บทที่ 896 ดีไม่เท่าหมู
บทที่ 896 ดีไม่เท่าหมู
ไม่ได้เจอกันเนิ่นนาน กู้เสี่ยวหวานเกือบจะลืมนางไปแล้ว
“เฉาซื่อ เจ้าไร้ยางอายที่มาขโมยของ สิ่งที่เจ้าขโมยคือสิ่งของของเสี่ยวหวาน เจ้ามันไร้ยางอาย” ป้าจางเห็นว่าคนที่ฉือโถวพาตัวมาคือเฉาซินเหลียน จึงชี้ไปที่หน้านางและสบถด่าเสียงดัง
ในเวลากลางคืนข้างนอกมืดสนิท แต่ภายในห้องโถงสว่างไสวด้วยแสงเทียน อาโม่และฉือโถวเข้ามาพร้อมกับจับเฉาซินเหลียนที่กำลังสาปแช่งไม่หยุด
ไม่ได้เจอนางมาปีกว่าแล้ว และกู้เสี่ยวหวานก็เกือบลืมญาติที่แสนดีคนนี้ที่อยู่ในหมู่บ้านอู๋ซีไปแล้ว
คราวนี้ เฉาซินเหลียนปรากฏตัวต่อหน้านางอีกครั้ง
“กู้เสี่ยวหวาน เจ้าเด็กบ้า ให้เขาทั้งสองปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ กล้าดีอย่างไรมามัดข้ากัน เจ้ามันเนรคุณ” เฉาซินเหลียนสบถด่าราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่าตัวเองกำลังจะต้องมาเจอกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อลองคิดดู เฉาซินเหลียนรู้ว่าใครเป็นเจ้าของต้นกล้ามันเทศในทุ่งนั้น และจงใจมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา
กู้เสี่ยวหวานเคยเห็นคนไร้ยางอายมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายมากเช่นนี้เลย
ขโมยของคนอื่น ไม่เพียงแต่ปฏิเสธข้อกล่าวหา และยังโทษที่มีคนมาจับนางอีกด้วย
กู้เสี่ยวหวานเย้ยหยัน เสียงของนางเบามากท่ามกลางการดูถูกที่รุนแรง แต่ก็มีความสง่างามที่ไม่อาจเพิกเฉยได้
หลังจากที่ไม่ได้พบมานานกว่าหนึ่งปี กู้เสี่ยวหวานเด็กบ้าคนนี้ก็เริ่มน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ
เฉาซินเหลียนได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยันของกู้เสี่ยวหวานจึงเงยหน้าขึ้นมอง แววตาของนางเย็นชาทำให้รู้สึกราวกับว่านางเห็นปีศาจ
ร่างกายสั่นสะท้าน
“กู้เสี่ยวหวาน ทำไมเจ้ามองข้าเช่นนี้ ข้าเอาต้นกล้ามันเทศของเจ้าไปไม่กี่ต้น แต่เจ้ากลับมาจับข้าราวกับข้าเป็นหัวขโมย เจ้ายังเป็นมนุษย์อยู่หรือไม่ เจ้ามันเนรคุณ เจ้า…” เฉาซินเหลียนชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวาน เชิดหน้าโดยไม่แสดงความอ่อนแอและตะโกนเสียงดัง
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกแปลกประหลาด เมื่อได้ยินนางพูดแบบนั้น
เฉาซินเหลียนรู้เรื่องต้นกล้ามันเทศได้อย่างไร ยิ่งกว่านั้น นางรู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอาศัยอยู่ที่นี่และเพาะต้นกล้ามันเทศอีก มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่นางเข้าไปขโมยของ
“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเป็นต้นกล้ามันเทศ” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา
“ใช่” เฉาซินเหลียนกำลังจะคำราม แต่เมื่อนางรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติก็รีบหุบปากทันที “ใครกันที่ไม่รู้ว่าบ้านเจ้ามีต้นกล้ามันเทศ ไม่ต้องพูดถึงเมืองหลิวเจีย แม้แต่เมืองรุ่ยเสียนก็รู้”
แต่ด้วยความลุกลี้ลุกลนในตอนนี้ กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าเฉาซินเหลียนต้องโกหก
ป้าจางที่อยู่ด้านข้างสาปแช่ง “ไร้สาระ คนทั้งเมืองรุ่ยเสียนรู้อะไร คนอย่างเจ้าที่ไม่สามารถแยกแยะระหว่างธัญพืชห้าชนิดได้ ข้าเกรงว่าเจ้าคงจะแยกแยะข้าวกับหญ้าในโกดังไม่ได้ด้วยซ้ำ เจ้าจะรู้จักต้นกล้ามันเทศได้อย่างไร”
เฉาซินเหลียนไม่พอใจมาก มองไปที่ป้าจางและสบถ “จางซื่อ อย่าเอาแต่พึ่งพาครอบครัวของเสี่ยวหวาน ตอนนี้เห็นครอบครัวของเสี่ยวหวานอาศัยอยู่ในบ้านที่ดีแบบนี้และร่ำรวย เจ้าจึงอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน เจ้าเป็นแค่คนนอกไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กันล่ะ”
กู้เสี่ยวหวานหัวเราะออกมาดัง ๆ
เมื่อเฉาซินเหลียนได้ยินกู้เสี่ยวหวานหัวเราะ นางก็เงียบทันทีและไม่กล้าพูดอะไรอีก
กู้เสี่ยวหวานหัวเราะจนน้ำตาจะไหล
ไม่เจอกันมาหนึ่งปีแล้ว เฉาซินเหลียนนี้เทียบได้กับมุมกำแพงเมืองแล้ว
“เฉาซื่อ ข้าไม่เคยเห็นใครไร้ยางอายเท่าท่านมาก่อนเลย อีกอย่าง ท่านคิดผิดแล้ว นางเป็นป้าของข้า ทำไมนางถึงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“เสี่ยวหวาน ถ้านางเป็นป้าของเจ้า ข้าก็เป็นอาของเจ้า” เมื่อเฉาซินเหลียนได้ยินสิ่งนี้ นางก็พูดอย่างไร้ยางอายทันที “เสี่ยวหวาน ข้าเป็นผู้ใหญ่และเจ้าไม่ควรจะคิดแค้นข้า สิ่งที่ข้าเคยทำก่อนหน้านี้ไม่ใช่เพราะอยากให้น้องทั้งสองของเจ้าอยู่ดีกินดีอยู่หรือ? ในเมื่อมีชีวิตที่ดีเช่นนี้แล้วก็อย่าลืมน้องทั้งสองของเจ้าด้วย ถ้าปู่และย่าของเจ้ารู้ว่าเจ้ามีชีวิตที่ดีขนาดนี้ แต่ซุ่นสีและถิงถิงยังกินอาหารเก่าของเมื่อวานอยู่ พวกเขาคงจะตายอย่างไม่สงบ”
หลังจากพูดจบ เฉาซินเหลียนยังคงแสร้งทำเป็นเช็ดที่หางตาราวกับร้องไห้ออกมา
นางพูดราวกับว่า เจ้าจะมีชีวิตที่ดีคนเดียวได้อย่างไร เจ้าจะทนเห็นพี่น้องของเจ้ามีชีวิตที่ยากลำบากได้อย่างไร ทำไมเจ้าถึงใจร้ายได้ขนาดนี้
“เฉาซื่อ ท่านกำลังพูดถึงเรื่องตลกอะไรกัน?” เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินว่าเฉาซื่อคุกคามตัวเองด้วยลูกสองคนของนาง กู้เสี่ยวหวานก็เกือบจะหัวเราะลั่น
เฉาซินเหลียนคนนี้เป็นเพียงนักสู้ที่ไร้ยางอาย
กู้เสี่ยวหวานขี้เกียจเกินไปที่จะโต้เถียงกับเฉาซินเหลียน มันเริ่มมืดแล้วและนางกำลังจะกลับไปนอน
เมื่อมองไปที่เฉาซินเหลียน ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานก็บูดบึ้ง “เฉาซื่อ ไม่ต้องแสร้งทำเป็นน่าสงสารต่อหน้าข้า ต้นกล้ามันเทศที่ท่านขโมยมาเหมือนกับของที่ท่านเคยขโมยมาก่อน มันหายไปกี่ต้นท่านก็ต้องจ่ายเงินคืนข้าเท่านั้น เมื่อคำนวณจากราคาตลาดแล้วก็เป็นห้าเหรียญต่อต้น แล้วท่านก็คำนวณดูว่าขโมยไปเท่าไรและต้องคืนเงินข้าเท่าไร รีบเอาเงินมาคืนเสีย ไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปแจ้งต่อเจ้าหน้าที่”
หลังจากหยุดชั่วคราว กู้เสี่ยวหวานก็พูดอย่างจริงจังมากขึ้น “เฉาซื่อ ท่านคงไม่รู้หรอกว่าที่ข้าปลูกต้นกล้ามันเทศเหล่านี้เพราะใต้เท้าหลิวขอให้ข้าปลูกมัน ใต้เท้าหลิวรู้ดีว่ามีมันเทศทั้งหมดกี่หัว ถ้าข้าส่งสินค้าน้อยไป ข้าก็จะบอกเขาว่าท่านขโมยมันไป ท่านควรคิดให้รอบคอบ เมื่อถึงเวลานั้นข้าคงจะช่วยอะไรท่านไม่ได้”
หลังจากพูดแบบนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ยืนขึ้นพร้อมหัวเราะ และกำลังจะเดินออกไป
แต่หลังจากที่เฉาซินเหลียนได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยวหวาน เหงื่อเย็นก็ไหลซึมออกมาทั่วร่างกาย
ตอนนี้ยังเป็นฤดูใบไม้ผลิและเป็นเวลาดึกแล้ว แต่นางก็รู้สึกหวาดกลัวจนเหงื่อเย็น
“เสี่ยวหวาน เสี่ยวหวาน อย่านะ อย่านะ!” เฉาซินเหลียนคุกเข่าลงบนพื้น ขยับไปข้างหน้าและคว้าชายเสื้อของกู้เสี่ยวหวานไว้
นางร้องไห้อย่างน่าสงสาร “เสี่ยวหวาน ข้าผิด ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรฟังคำพูดของคนอื่นแล้วมาขโมยของของเจ้า ข้าคิด… ข้าคิดว่าว่าขโมยไม่เป็นไร แต่ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าใต้เท้าหลิวให้เจ้าปลูกมัน”
“ใครบอกให้ท่านมาขโมยต้นกล้าของข้า?” กู้เสี่ยวหวานตะคอกอย่างเย็นชา
เพียงไม่กี่คำเฉาซื่อก็หลงกลเสียแล้ว
หึ ใครก็ตามที่ส่งนางมาที่นี่อาจจะส่งหมูมาก็ได้ แต่หมูพูดไม่ได้ ดังนั้นมันจึงปลอดภัยกว่า
“เป็นพี่สะใภ้ พี่สะใภ้ขอให้ข้ามา” เฉาซื่อเกลียดซุนซื่อแทบตายและขายความลับของซุนซื่อโดยไม่คิดเรื่องนี้ นางจะยังจำผลประโยชน์มากมายที่ซุนซื่อสัญญากับนางในตอนนั้นได้อย่างไร
ครอบครัวใหญ่อีกแล้ว
