บทที่ 899 ระบายความทุกข์ใจ
บทที่ 899 ระบายความทุกข์ใจ
ซุนซื่อโกรธเคืองเป็นอย่างมาก
เมื่อครู่บอกว่ากู้ฉวนลู่ไม่ดีเท่าสาวน้อยคนนั้น แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนคำพูด และบอกว่าพวกเขาไม่ต้องการสิ่งของในบ้านของกู้เสี่ยวหวาน
เห็นได้ชัดว่าซุนซื่อไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปอยู่ในบ้านของกู้เสี่ยวหวาน มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถไปได้
ซุนซื่อไม่เอ่ยสิ่งใดอีก แต่กลับถอนหายให้และพูดไปรอบ ๆ อย่างเป็นทุกข์ “นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ข้ามาวันนี้หรือ ตอนนี้ในสามครอบครัวของตระกูลกู้มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่มีชีวิตที่ย่ำแย่ที่สุด สามีของเจ้าไม่รู้เรื่องรู้ราว เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าและพี่ใหญ่จึงเป็นห่วงเจ้า”
ซุนซื่อพูดออกมาราวกับเศร้ากับเรื่องนี้ยิ่งนัก พร้อมทั้งยังบีบน้ำตาออกมา “เจ้ามีชีวิตไม่ดี ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ของเจ้าจะรู้สึกเศร้าใจแค่ไหน พี่ใหญ่และข้าอาศัยเงินเดือนอันน้อยนิดของพี่ใหญ่เจ้าและต้องเลี้ยงเราสามคน เจ้าก็รู้ว่าเหวินเอ๋อร์ต้องเรียนหนังสือและแต่งงานกับภรรยาในอนาคตเมื่อซินเถาโตขึ้นนางก็ต้องแต่งงาน ข้าและพี่ใหญ่ของเจ้าหวังว่าจะสามารถอดออมเงินให้พอใช้ แต่ถึงอย่างนั้นพี่ใหญ่ของเจ้าก็ยังคิดถึงเจ้า และบอกว่าเขาจะช่วยเหลือเจ้าอย่างดี”
เฉาซื่อพยักหน้าหลังจากได้ยิน “พี่สะใภ้ ท่านกับพี่ใหญ่ใจดีกับเรามาก อีกทั้งยังคิดถึงเราตลอดเวลา”
เฉาซื่อรู้ว่าซุนซื่อพยายามทำให้ตัวเองประทับใจและเกลี้ยกล่อมให้นางใจอ่อนลง ดังนั้นนางจึงพูดคำที่ฟังดูยิ่งใหญ่และไม่สนใจอีกต่อไป
กู้เสี่ยวหวานมีชีวิตมั่งคั่ง นางไม่ต้องพึ่งพาซุนซื่ออีกต่อไป แต่จะหันเป้าหมายไปยังกู้เสี่ยวหวานแทน นางจะสามารถมีชีวิตที่ดีได้ หากนางไม่อาจเข้าไปอยู่ในบ้านของกู้เสี่ยวหวานได้ แต่เกรงว่าคงจะได้กำไรมาไม่น้อย
เฉาซื่อวาดฝันเอาไว้อย่างงดงาม
ซุนซื่อแค่อยากให้นางไตร่ตรองให้ดี และยิ่งนางวาดฝันไว้สวยงามเท่าไรก็ยิ่งดี ยิ่งวาดฝันไว้สวยงามก็ยิ่งมีแรงจูงใจในการสร้างปัญหาให้กู้เสี่ยวหวานมากขึ้น และยิ่งโน้มน้าวใจได้มากเท่าไร นางก็จะไปสร้างปัญหาให้กู้เสี่ยวหวานมากเท่านั้น
“เดิมทีพี่ใหญ่ของเจ้าคิดว่า หากเขาได้ดีแล้วจะลากเจ้าและครอบครัวของกู้ฉวนฟู่ขึ้นไปด้วย แต่ใครจะคิดว่าสาวน้อยเสี่ยวหวานจะเอาการเอางานเช่นนี้ อีกทั้งยังมีทรัพย์สินมากมาย เจ้าไม่ต้องกังวลเช่นนั้น ตอนนี้เป็นครอบครัวเจ้า เฮ้อ ถ้าไม่ใช่เพราะกิจการที่ย่ำแย่ของร้านซุ่นซินเมื่อเร็ว ๆ นี้ พี่ใหญ่ของเจ้าก็ไม่ได้รับเงินเดือนมานานแล้ว แม้แต่สิ้นปีที่ผ่านมาก็ไม่ได้เช่นกัน เฮ้อ” ซุนซื่อถอนหายใจยาว และกำลังร่ำไห้เกี่ยวกับปัญหาในช่วงที่ผ่านมา
“เกิดอะไรขึ้น มีอะไรเกิดขึ้นที่ร้านซุ่นซินหรือเปล่า” เฉาซื่อถามซุนซื่อว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นทุกข์
“เฮ้อ ความผิดของมันเทศ” ซุนซื่อเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ปีที่แล้วถึงปีนี้ให้เฉาซื่อฟัง
ปรากฏว่าเถ้าแก่หวังเห็นว่ากิจการร้านอาหารของครอบครัวของเขาแย่มากจนจนไม่อาจแย่ลงไปมากกว่านี้ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับกู้ฉวนลู่ โดยบอกว่าถ้ากู้ฉวนลู่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับกู้เสี่ยวหวาน ตอนนี้กิจการของเขาก็คงจะไม่ซบเซาเช่นนี้
กู้ฉวนลู่โกรธมากจนไม่มีที่ระบาย
เขาทำงานในร้านซุ่นซินมาเกือบสิบปีและไม่สามารถย้ายไปทำงานที่อื่นได้แล้ว หากร้านซุ่นซินเลิกกิจการ มันเป็นการยากที่จะหางานที่ดีได้เช่นนี้อีก
เถ้าแก่หวังบอกกู้ฉวนลู่ว่าหากกิจการของร้านซุ่นซินกลับมาดีเหมือนเดิมเมื่อใด เขาจะจ่ายเงินให้กู้ฉวนลู่เมื่อนั้น โนเวล-พีดีเอฟ
แต่เขาก็เป็นกังวลเรื่องภายในบ้าน ทุกอย่างภายในครอบครัวล้วนต้องใช้เงิน
ถ้าไม่ใช่เพราะกู้ซินเถาอยู่กับเจียงหย่วน และนางสามารถเอาชนะใจเจียงหยวนได้ ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะอยู่อย่างไร
ซุนซื่อกระวนกระวายเหมือนมดบนกระทะร้อน
กู้ฉวนลู่อารมณ์ไม่ดี และแม้แต่ชีวิตของซุนซื่อก็ไม่ง่าย
ในอดีต กู้ฉวนลู่จะดุด่ากู้ซินเถาเพื่อระบายความโกรธ แต่ตอนนี้กู้ซินเถาได้ติดตามเจียงหย่วน นางจึงสามารถช่วยครอบครัวได้เล็กน้อย กู้ฉวนลู่จึงมีความสุข แล้วเขาจะดุด่านางได้อย่างไร
สำหรับกู้จือเหวิน เขาเปรียบดั่งชีวีตของกู้ฉวนลู่ เขายินดีที่จะมอบทุกอย่างให้กับกู้จือเหวิน หากกู้จือเหวินบอกว่าต้องการดวงดาวบนท้องฟ้า กู้ฉวนลู้ก็ไม่กล้าคว้าดวงจันทร์มาให้เขา
ความโกรธในร้านอาหารที่ไม่สามารถระบายได้ ดังนั้นจึงต้องระบายอารมณ์เมื่อกลับมาบ้าน เขาไม่สามารถทำให้ลูกสองคนโกรธเคืองได้ ดังนั้นเขาจึงระบายอารมณ์ได้เฉพาะกับซุนซื่อเท่านั้น
เมื่อก่อนซุนซื่อยังรู้สึกว่าบางอย่างน่าสนใจในความสัมพันธ์ของสามีภรรยาบนเตียง อย่างน้อยที่สุดกู้ฉวนลู่ยังเคยดูแลนางยามอยู่ใต้ร่างเขา
เนื่องจากตอนนี้มีความโกรธที่เขาอยากระบายอีกครั้ง เขาจะสนใจความรู้สึกของซุนซื่อได้อย่างไร ยามอยู่บนเตียง เขาก็กระทำด้วยความโหดร้าย ทั้งบีบทั้งหยิกจนทำให้ซุนซื่อต้องร้องไห้
ครั้นกู้ฉวนลู่ได้ยินเสียงคร่ำครวญของนาง เขาก็รู้สึกตื่นมากขึ้นและเริ่มทำแบบนี้ทุกวัน
เมื่อนึกถึงกู้ฉวนลู่ทำตัวดุดันราวกับหมาป่าและเสือเมื่อคืนนี้ เขาราวกับต้องการฉีกเนื้อของนางเป็นชิ้น ๆ ซุนซื่อจึงรู้สึกหวาดกลัวไปชั่วขณะหนึ่ง
แม้ว่าจะให้กำเนิดลูกมาแล้วสองคน แต่ก็ยังรู้สึกว่าบริเวณลับระหว่างขาฉีกขาด มันเจ็บปวดจนไม่แม้แต่จะลุกขึ้นยืนได้
ร่างกายของนางเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ
ซุนซื่อคิดว่าร่างกายของนางเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด และตอนนี้นางก็หวาดกลัวยามค่ำคืนที่สุด เมื่อคิดว่ากลางคืนกู้ฉวนลู่มีความโกรธและระบายอารมณ์กับร่างกายของนาง จนทำให้ซุนซื่อรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ เฉาซื่อรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความผิดของกู้ฉวนลู่ ความสนใจทั้งหมดนี้ตกไปอยู่กับกู้เสี่ยวหวานที่มีสิ่งที่ทำกำไรอยู่ในมือนาง นางน่าจะทำเงินได้มากมาย
เฉาซื่อรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อนึกถึงเงิน
ขณะที่นางกำลังจะเอ่ยปาก ก็เห็นน้ำตาไหลอาบแก้มซุนซื่อ “พี่ใหญ่ของเจ้ากำลังลำบาก เกรงว่าครอบครัวของข้าจะอยู่ไม่รอดพราะผู้หญิงคนนั้น ฮือ ฮือ ฮือ”
เฉาซื่อไม่ต้องการยุ่งกับเรื่องของครอบครัวใหญ่ แต่ตอนนี้ซุนซื่อกลับมาที่บ้านและทำท่าทางเช่นนี้ นางจะต้องมีแผนการอย่างแน่นอน ดังนั้นเฉาซื่อจึงถามประโยคที่ฟังดูสง่าผ่าเผย “พี่สะใภ้ มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่ ถ้าช่วยได้ข้าจะช่วยแน่นอน”
ซุนซื่อรอให้เฉาซื่อพูดเช่นนี้ นางรีบเช็ดน้ำตาทันทีและพูดว่า “แน่นอน น้องสะใภ้ ตอนนี้มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ช่วยเราได้”
ต้นกล้ามันเทศในครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานเติบโตขึ้นแล้ว มันมีราคาต้นละสามเหรียญ และมันเป็นเงินจำนวนมาก ได้ยินมาว่าสามารถตัดเป็นต้นกล้าเล็ก ๆ ได้อีกหลายต้น และต้นกล้าเล็ก ๆ หนึ่งต้นสามารถให้ผลผลิตได้หลายสิบชั่ง
——————————————-
