บทที่ 901 กู้ฉวนลู่ติดคุก
บทที่ 901 กู้ฉวนลู่ติดคุก
นางเสียสละไปแล้วครั้งหนึ่งและแทนที่จะได้รับความสงสารจากกู้ฉวนลู่ แต่เขากลับรังเกียจนางนางไม่สามารถทำเรื่องโง่เขลาเช่นนั้นได้อีกต่อไป
เมื่อพวกเขามาถึงศาลาว่าการ หลิวจือเสี้ยนเป็นขุนนางที่เที่ยงธรรม และทันทีที่เขาพาเฉาซื่อขึ้นโรงศาล เขาก็รู้ความจริงทันที
กู้ฉวนลู่สั่งให้ซุนซื่อยุยงเฉาซื่อ และผู้ร้ายอย่างกู้ฉวนลู่ต้องถูกจับเข้าคุกทันที
ซุนซื่อและเฉาซื่อต้องจ่ายเงินชดเชยให้กู้เสี่ยวหวานเป็นสองเท่า และขอโทษกู้เสี่ยวหวานที่ห้องโถง กู้เสี่ยวหวานจึงยอมแพ้และไม่ไล่ตามทั้งสองคนอีกต่อไป
และอีกด้าน หลังจากได้ยินว่ากู้ฉวนลู่ถูกจับในข้อหาขโมยต้นกล้ามันเทศของกู้เสี่ยวหวาน เถ้าแก่หวังเจ้าของร้านซุ่นซินก็ประกาศทันทีว่ากู้ฉวนลู่ไม่ใช่คนทำบัญชีของร้านซุ่นซินอีกต่อไป
กู้ฉวนลู่ถูกจำคุก และงานที่ร้านซุ่นซินก็หลุดลอยไปจากมือ
ครอบครัวใหญ่ของตระกูลกู้สูญเสียแหล่งรายได้หลัก และครอบครัวของพวกเขาก็ต้องอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังทันที
กู้จือเหวินและกู้ซินเถาเห็นว่าครอบครัวของพวกเขาไม่มีแหล่งรายได้อีกต่อไปแล้ว พวกเขาก็ยากจนลง และไม่รู้จะทำอย่างไรดี
เดิมทีลูกทั้งสองก็ตำหนิซุนซื่ออยู่แล้ว คราวนี้นางไม่รับสารภาพแทนกู้ฉวนลู่ ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ชอบหน้าซุนซื่อมากขึ้น ตลอดทั้งวัน ทุกสายตาจ้องมองซุนซื่ออย่างทิ่มแทง แววตาของพวกเขาบอกว่าซุ่นซื่อโหดร้ายและอำมหิต ทรยศได้แม้กระทั่งสามีของตนเอง
ซุนซื่อถูกลูกชายและลูกสาวด่าทอจนแทบไม่อยากเป็นคน
นางถูกลูกชายและลูกสาวก่นด่าสาดเสียเทเสียราวกับหมูกับหมา ซุนซื่อไม่สามารถพูดอะไรได้ และทำได้แต่เพียงเช็ดหยาดน้ำตา แม้แต่การเช็ดน้ำตาก็ยังถูกกู้จือเหวินด่าว่าเสแสร้ง
เช่นเดียวกับกู้ซินเถา นางลืมไปเสียสนิทว่าเพื่อปกป้องตนเอง ขณะที่เจ้าหน้าที่เข้ายึดทุกสิ่งที่เจียงหย่วนส่งมา ซุนซื่อก็ยอมรับว่าเป็นคนขโมยของทั้งหมดเพื่อช่วยกู้ซินเถาให้พ้นจากคุก
หลังจากที่กู้ซินเถาและเจียงหย่วนตกหลุมรักกัน นางก็ถูกเจียงหย่วนเกลี้ยกล่อมและสนับสนุน โดยนางไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
เดิมทีซุนซื่อได้ทำลายชื่อเสียงของครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้ไปแล้ว คราวนี้ซุนซื่อก็ดึงกู้ฉวนลู่ให้ตกต่ำลงมาด้วย เมื่อถึงเวลาแล้วผู้คนรู้เรื่องนี้ มันก็จะถูกนำไปพูดดว่าสมาชิกตระกูลกู้เป็นหัวขโมย ภรรยาเป็นเช่นไรสามีก็เป็นเช่นนั้น
ผู้ใหญ่ทั้งสองเป็นหัวขโมยก็หมายความว่าเด็กสองคนไม่ใช่คนดี
ถ้าคำพูดพวกนี้หลุดออกมา กู้ซินเถาจะแต่งงานกับเจียงหย่วนได้อย่างไร?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู้ซินเถาก็โกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่อยากจะมองหน้าซุนซื่อด้วยซ้ำ
เมื่อเห็นว่าลูกทั้งสองปฏิบัติต่อตนอย่างโหดร้าย ซุนซื่อไม่เคยคิดเลยว่าตอนที่นางอยู่ในคุก กู้ฉวนลู่ไม่แม้แต่จะมองมาที่นาง
ตอนนี้พวกเขากลับโยนความผิดทั้งหมดที่นาง
ซุนซื่อไม่รู้จะพูดอะไร ไม่มีสิทธิ์กล่าวหาว่าลูกอกตัญญู เด็กสองคนนี้ได้รับการสั่งสอนจากตัวนางเอง
เมื่อเห็นว่าลูกทั้งสองมีหน้าบึ้งตึง ซุนซื่อได้แต่แอบเช็ดน้ำตา ครอบครัวที่ดีกลายมาเป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ได้อย่างไร
กู้ฉวนลู่ถูกจับและไม่มีเงิน
แต่ทั้งครอบครัวยังต้องกินต้องใช้ กู้ซินเถาเคยควักเงินออกมา แต่คราวนี้นางไม่ควักเงินสักเหรียญ
ซุนซื่อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปที่โรงรับจำนำเพื่อนำเครื่องประดับบางส่วนของนางไปจำนำ
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เป็นผลดีต่อลูกทั้งสอง
สำหรับกู้เสี่ยวหวาน ตั้งแต่กู้ฉวนลู่ถูกคุมขัง สามเดือนแห่งความสงบสุขก็ผ่านไป
ชาวนาผู้เช่าทุกคนที่เช่าที่ดินของนางปลูกมันเทศ ผู้คนในเมืองก็ปลูกต้นกล้ามันเทศเป็นส่วนใหญ่
ในเมืองรุ่ยเสียนเกือบครึ่งหนึ่งของพื้นที่ก็เพาะปลูกต้นกล้ามันเทศ
มันเทศทั้งหมดถูกใช้เพื่อเพาะเป็นต้นกล้ามันเทศ มันเทศนับหมื่นหัวของกู้เสี่ยวหวานไม่ได้นำไปขายในร้านอาหาร พวกเขาทั้งหมดใช้สำหรับการเพาะปลูก
ลูกค้าบางคนเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่สนใจกิจการของนางเอง และยอมทิ้งโอกาสทั้งหมดในการทำเงินเพียงเพื่อให้ชาวนาเก็บเกี่ยวอาหารได้มากขึ้น พวกเขาจึงยกย่องกู้เสี่ยวหวานมากยิ่งขึ้น
ผู้คนภายในเมืองหลิวเจีย ตราบใดที่มีการกล่าวถึงกู้เสี่ยวหวาน ทุกคนต่างยกนิ้วให้และยกย่องกู้เสี่ยวหวานว่าเป็นคนใจดี
ความดีของนางบดบังตระกูลเจียงชั่วขณะ
ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงฤดูร้อนแล้ว
ฉินเย่จือก็จากไปครึ่งปีแล้ว และทุกครั้งจะเขียนจดหมายมาบอกกู้เสี่ยวหวานเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขา
เขายังบอกกู้เสี่ยวหวานว่าเนื่องจากงานที่ยุ่งของเขา ระยะเวลาครึ่งปีที่ตกลงไว้อาจถูกเลื่อนออกไปอีก
กู้เสี่ยวหวานไม่ต้องการให้ฉินเย่จือเป็นกังวล ดังนั้นนางจึงขอให้เขาจัดการเรื่องของตัวเองให้เต็มที่และรอให้ทุกอย่างเรียบร้อยไม่ต้องกังวลอะไร
อย่างไรก็ตาม นางเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับอาจารย์ฝางที่ถูกกล่าวถึงในจดหมายของฉินเย่จือ
ฉินเย่จือกล่าวว่าถ้ามีเรื่องอะไรก็สามารถไปหาอาจารย์ฝางได้ เบื้องหลังของอาจารย์ฝางคนนี้เป็นอย่างไรกันแน่
เมื่ออ่านจดหมายแล้ว ฉินเย่จือได้เปิดเผยความเคารพและความรักที่มีต่ออาจารย์ฝาง เมื่อคิดดู เขาคงเป็นชายชราที่ประสบความสำเร็จ
ทุกวันในห้องของกู้เสี่ยวหวาน นอกจากเขียน อ่านหนังสือ และวาดรูป นางกับอาโม่และฉือโถวก็ลงไปที่ด้านล่างภูเขาเพื่อดูการเติบโตของมันเทศ
ปีนี้นางซื้อที่ดินอีกห้าสิบหมู่ และจ้างคนปลูกมันเทศทั้งหมด
แค่หวังว่าจะมีการเก็บเกี่ยวที่ดีในปีนี้
อย่างไรก็ตาม คิดอย่างไรแต่ก็ไม่ได้อย่างนั้น
ตั้งแต่ต้นฤดูร้อน อากาศก็ร้อนขึ้นทุกวัน ๆ นอกจากนั้นก็มีฝนตกชุกตลอดทั้งฤดูฝน แต่เมื่อถึงต้นฤดูร้อนเป็นต้นมาก็ไม่เคยมีฝนตกสักหยดเดียว
ในฤดูร้อนน้ำในแม่น้ำแห้งเกือบหมด
โชคดีที่มีฝนตกปรอย ๆ เล็กน้อย แต่ก็ราวกับขนวัว ซึ่งไม่มีประโยชน์อะไร
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นว่าพื้นที่แห้งแล้ง และต้นกล้ามันเทศในทุ่งดูไม่มีชีวิตชีวา
กู้เสี่ยวหวานกระวนกระวายเหมือนมดบนหม้อร้อน ฝนเป็นตัวกำหนดผลผลิตมันเทศ หากไม่มีฝนตก ผลผลิตมันเทศในปีนี้อาจไม่ถึงครึ่งหนึ่งของปีที่แล้ว
กู้เสี่ยวหวานกระวนกระวาย แต่นางก็ทำได้เพียงกังวล
ถ้าฝนไม่ตก นางก็ทำอะไรไม่ได้
ที่นี่ไม่มีแหล่งน้ำสำรองและไม่มีฝนเทียม คิดมากไปเท่าไรก็ไร้ประโยชน์
และในที่สุด กู้ฉวนลู่ก็ออกมาหลังจากใช้เวลาสี่เดือนในห้องขัง
กู้ฉวนลู่ก็เหมือนกับซุนซื่อ เขาไม่กล้าไปเมืองรุ่ยเสียนอีก
——————————————-
