บทที่ 920 ขอแต่งตั้งตำแหน่ง
บทที่ 920 ขอแต่งตั้งตำแหน่ง
ไม่รู้ว่าผู้คนมากมายได้ในเจียงหูได้ยินข่าวมาจากที่ใด ว่ากันว่าก่อนที่องค์หญิงฉางผิงจะสิ้นพระชนม์ เคยบอกว่ามีสมบัติถูกฝังไว้ที่ภูเขา ใครได้สมบัตินี้ไปจะได้รับอำนาจ
และคำสั่งเสียของนางทำให้ผู้คนแห่แหนกันไปตามหาสมบัติ
ไม่เพียงแต่ผู้คนทั่วไปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงราชวงศ์ของอาณาจักรอื่น ๆ ได้เข้าร่วมกลุ่มค้นหาสมบัตินี้เช่นกัน
เรื่องนี้องค์หญิงฉางผิงตรัสไว้ก่อนที่พระองค์จะสิ้นพระชนม์ มีคนเดาว่าแผนที่ของสมบัตินี้ต้องอยู่ในพระราชวังต้าชิง ดังนั้นผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ไม่หวั่นเกรงต่อความตายจึงบุกเข้าไปในพระราชวัง และต้องการช่วงชิงแผนที่นี้มา
ฉินเย่จือรู้สึกเสียใจมาก…
เขาไม่เคยได้ยินเรื่องสมบัติชิ้นนี้มาก่อน นับประสาอะไรกับพ่อแม่ที่ไม่เคยพูดถึงมันต่อหน้าเขา
อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้เชื่อข่าวลือนี้จริง ๆ
ตอนนี้ไม่มีหนทางใดแล้ว ไม่สามารถหยุดต้นตอได้ ความมั่งคั่งเหมือนดั่งกุญแจมือ ทำให้ผู้คนหลุ่งหลงและมองหามัน
ฉินเย่จือทำได้แค่เพิ่มจำนวนเวรยามในวัง และส่งทหารชั้นยอดไปเฝ้าวังเท่านั้น
ทุกคืนจับโจรผู้ไม่กลัวตายได้หนึ่งหรือสองคน
การไต่สวนที่ใช้เวลานาน หากแต่ก็ไม่พบสิ่งใด ที่คนเหล่านี้พูดไม่มีอะไรมากไปกว่าข่าวลือที่องค์หญิงฉางผิงตรัสก่อนที่จะสิ้นพระชนม์
หลงระเริงไปกับอำนาจและทรัพย์สมบัติ
“หึ” ฉินเย่จือโยนกริชแสงจันทร์ทมิฬในมือของเขาลงบนโต๊ะแล้วเยาะเย้ย
ฉินเย่จือขโมยกริชแสงจันทร์ทมิฬมาจากกู้เสี่ยวหวาน มันเป็นสินสอดทองหมั้นขององค์หญิงฉางผิงในการอภิเษกสมรสกับอาณาจักรหนานหลิง ดังนั้นมันควรจะเป็นของหนานหลิงอยู่แล้ว
เมื่อฉินเย่จือออกมาจากเมืองหลิวเจีย เขาจงใจเอากริชออกมา เพราะกลัวว่ากู้เสี่ยวหวานจะสร้างปัญหาโดยไม่จำเป็น
เมื่อมองไปยังลำธารแห่งแสงในคืนที่มืดมิด ก็นึกถึงองค์หญิงฉางผิงอีกครั้ง
ในชีวิตนี้อาจกล่าวได้ว่าพระองค์ทรงเสวยทรัพย์สมบัติทั้งหมด และยังได้ลิ้มรสความทุกข์ยากทั้งปวงในโลกอีกด้วย
เป็นคนที่ทำให้คนอื่นรู้สึกสมเพชและเกลียดชัง โนเวล-พีดีเอฟ
องค์หญิงฉางผิงเกลียดต้าชิงมากแค่ไหน ก่อนที่พระองค์จะสิ้นพระชนม์ พระองค์ต้องตรัสคำไร้สาระที่ทำให้ต้าชิงไม่สามารถทำอะไรได้
อาเว่ยยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด พักนี้พวกเขาไม่ค่อยได้พักผ่อน แม้แต่นายท่านก็ยังย้ายไปที่วังเพื่อปกป้องความปลอดภัยของฮ่องเต้น้อย
“นายท่าน เราควรทำอย่างไรดี? หากเรื่องนี้ไม่ได้รับการชี้แจ้ง พระราชวังแห่งนี้ก็จะไม่มีวันสงบสุข” อาเว่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวขึ้น
ฉินเย่จือนวดขมับตนเองด้วยความตึงเครียด และเคาะนิ้วชี้ลงบนโต๊ะ
นั่นคือการเคลื่อนไหวของเขา เมื่อเขากำลังคิดเกี่ยวกับปัญหา อาเว่ยรู้ว่านายท่านของเขากำลังคิดเกี่ยวกับปัญหา ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ โดยไม่รบกวนเขา
แม้กระทั่งนกพิราบสื่อสารตัวหนึ่งบินมาพร้อมกับจดหมาย อาเว่ยถือหัวจดหมายไว้ในมือ รอมอบให้เจ้านายในภายหลัง
หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเย่จือก็กล่าวขึ้น “ว่ากันว่าเมื่อองค์หญิงฉางผิงอภิเษกสมรสในแดนไกล พระองค์ได้นำแผนที่สมบัติไปยังอาณาจักรหนานหลิงเพื่อเป็นสินสอด”
ไม่รู้ว่าใครเป็นคนรายงานเรื่องไร้สาระนี้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีคนกล่าวว่าองค์หญิงฉางผิงเป็นผู้พูด แต่องค์หญิงฉางผิงสิ้นพระชนม์ไปหลายสิบปีแล้ว แผนที่ขุมทรัพย์นี้อยู่ที่ใด ไม่มีผู้ใดทราบได้เลย
อย่างไรก็ตาม บางคนเคยลักลอบเข้ามาที่นี่ บางคนถูกจับ และบางคนก็เอาตัวหนีรอดออกไปได้
ครั้นอาเว่ยได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “นายท่าน ถ้าข่าวนี้เล็ดรอดออกไป อาณาจักรหนานหลิงอาจจะเป็นฝ่ายที่ไม่ยอมหยุด”
ข่าวนี้อาจเกี่ยวข้องกับอาณาจักรหนานหลิง
ฉินเย่จือไม่ได้คาดหวังว่าสมบัติชิ้นนี้จะมีอยู่จริง
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่องค์หญิงฉางผิงที่ตรัส แต่เป็นข้อความจากเป่ยเจียง
หลังจากได้รับข่าวนี้จากชาวบ้าน เป้าหมายของคนเหล่านั้นก็หันไปที่อาณาจักรหนานหลิงอีกครั้ง
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องใหญ่ และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกู้เสี่ยวหวาน
อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปหลายปี เหตุการณ์นี้จะเกี่ยวข้องกับกู้เสี่ยวหวานไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแน่นอน ทั้งหมดนี้เอาไว้ทีหลัง และจะไม่พูดถึงในตอนนี้
อาเว่ยดีใจมากเมื่อได้รับคำสั่ง เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของฉินเย่จือดีขึ้นเล็กน้อย จึงยื่นจดหมายทรงกระบอกในมือออกไป “นายท่าน สารจากอาโม่”
เมื่อฉินเย่จือได้ยินเช่นนั้น นั่นหมายความว่ามันต้องเกี่ยวกับกู้เสี่ยวหวานแน่นอน เขาก็หยิบจดหมายขึ้นมาทันทีและเปิดดูอย่างตื่นเต้น
แม้ว่าจดหมายจะไม่ได้เขียนโดยกู้เสี่ยวหวาน แต่ก็เกี่ยวข้องกับกู้เสี่ยวหวานทั้งหมด
หลังจากที่ฉินเย่จือมองไปที่มัน สีหน้าของเขาอ่อนโยนลงกว่าก่อนหน้านี้มากนัก
แสงจากไฟกลางคืนสว่างไสวไปทั่วห้อง
ดวงตาที่เหมือนดวงดาวที่สว่างไสวของฉินเย่จือยังแสดงความอ่อนโยนในขณะนี้ นุ่มนวลราวกับว่าหยาดน้ำค้าง
“อาเว่ย นำสัญญาร้านค้าบนถนนกว่างอันไปให้หลี่ฝาน” ฉินเย่จือมองซ้ายขวาด้วยความยินดี
“รับทราบ” อาเว่ยเห็นใบหน้าที่มีความสุขของเจ้านาย อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับแม่นางกู้
“นายท่าน ข้าได้ยินมาว่าคราวนี้ฮ่องเต้จะออกราชโองการมอบของกำนัลแก่แม่นางกู้” เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือมีความสุข อาเว่ยก็ถามคำถามอีกหนึ่งข้อ
ความดีความชอบนั้นเกี่ยวกับการส่งเสริมการปลูกมันเทศของกู้เสี่ยวหวานในเมืองรุ่ยเสียน ซ่งเหรินเจี๋ย ข้าหลวงใหญ่ผู้แทนพระองค์ได้ชี้แจงอย่างชัดเจนในรายงานเมื่อเขากลับมาที่เมืองหลวง
นอกจากนี้ กู้เสี่ยวหวานยังถูกกล่าวถึงในจดหมายของอาจารย์ฝาง
ฉินเย่จือเป็นคนแรกที่ได้เห็นทั้งสองสิ่งนี้ และเมื่อเขาเห็นชื่อของกู้เสี่ยวหวาน เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
เมื่อดูที่จดหมายบันทึกทั้งสองนี้ ก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา
ฉินเย่จือมักจะเป็นคนที่เข้มงวดมาก เป็นเรื่องยากที่จะเห็นเขาแสดงสีหน้าที่นุ่มนวล แต่เมื่อพูดถึงกู้เสี่ยวหวาน เขาจะดูเหมือนคนมีเลือดเนื้อ
“อื้ม” ฉินเย่จือพยักหน้า “ข้าคิดว่าของกำนัลนั้นน้อยไป สังเกตว่าของกำนัลและเงินนั้นไม่คุ้มค่า”
ถ้ารู้ว่าสูญเสียเงินและของกำนัลที่นางควรจะได้รับ ไม่รู้ว่านางจะร้อนรนเหมือนกับเขาหรือไม่
ฉินเย่จืออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อนึกถึงเขี้ยวและกรงเล็บของลูกแมว
“หรือว่านายท่านต้องการขอแต่งตั้งตำแหน่งให้แม่นางกู้” อาเว่ยถามทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้
ฉินเย่จือชำเลืองมองมาที่อาเว่ยแต่ไม่ได้พูดอะไร ถึงอย่างนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มในดวงตาของเขา ในห้องที่สว่างไสวนี้ ดูเหมือนจะมีความอบอุ่นที่ซ่อนอยู่ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ
กู้เสี่ยวหวานไม่คาดคิดว่าความเร็วของหลี่ฝานจะเร็วขนาดนี้ และภายในไม่กี่วันหลังจากส่งจดหมาย มีคนรีบตอบกลับข้อความของนาง
——————————————-
