บทที่ 922 ไม่ให้ความร่วมมือ
บทที่ 922 ไม่ให้ความร่วมมือ
เจียงหย่วนไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น และเขารู้สึกทึ่งกับเหตุการณ์ทั้งหมดในทันที
ไม่รู้ว่าความรู้สึกนึกคิดในใจหายไปไหน
ทุกคนในเมืองหลิวเจียกล่าวว่า กู้เสี่ยวหวานผู้นี้เป็นหญิงที่ฉลาดและมีความสามารถ ไม่รู้ว่าใครจะโชคดีพอที่จะได้แต่งงานกับคนที่ดูดีและสามารถทำเงินได้ผู้นี้
เมื่อเจียงหย่วนคิดถึงสิ่งนี้ ท่านพ่อของเขาก็ดุด่าว่าเขาทำอะไรไม่ได้เรื่อง ถ้าเขาแต่งงานกับกู้เสี่ยวหวาน ในอนาคตก็ปล่อยให้กู้เสี่ยวหวานทำกิจการ ส่วนเขาก็อยู่บ้านเพื่อกินและดื่ม อยากทำอะไรก็ทำ มีหญิงสาวที่งดงามอย่างหลิวเทียนฉืออยู่ด้านซ้าย หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างกู้ซินเถาอยู่ด้านขวา มันช่างน่าวิเศษจริง ๆ
เมื่อเห็นว่าเจียงหย่วนไม่รู้ว่าเขาต้องเลือกทางไหน หลิวเทียนฉือก็เยาะเย้ยในใจ ตราบใดที่คนโง่ผู้นี้มีความคิดเช่นนั้น ทุกอย่างจะเป็นเรื่องง่าย
“เจ้าไม่ต้องกังวลไป เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง แต่เจ้าอย่าด่วนพูดไป สิ่งที่ข้าบอกเจ้าในวันนี้ เจ้าห้ามบอกใครเด็ดขาด หากไม่ได้แต่งงานกับหญิงคนนี้จะมาโทษข้าไม่ได้นะ” หลิวเทียนฉือเตือน
ทันทีที่เขาได้ยินว่าสามารถพากู้เสี่ยวหวานมาที่นี่ได้ เจียงหย่วนก็มีความสุขทันทีและพยักหน้า “ข้ารู้ ท่านพี่ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่ท่านพากู้เสี่ยวหวานมาได้ ข้าจะบอกให้นางเชื่อฟังท่าน ในอนาคตท่านจะเป็นพี่ใหญ่ ไม่ว่าใครก็ตามต้องฟังท่าน”
เมื่อเห็นท่าทางโลภของเจียงหย่วน หลิวเทียนฉือรู้สึกคลื่นไส้จนอยากจะอาเจียน
นางมองไปยังเจียงหย่วนที่จากไปอย่างร่าเริงพร้อมกับรอยยิ้มสยดสยองบริเวณมุมปาก
เวลาสองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
อันที่จริงกู้เสี่ยวหวานไม่ต้องการไปที่ร้านจิ่นฝู แต่เนื่องจากสิ่งที่หลิวเทียนฉือพูดก่อนออกเดินทาง และเพื่อไม่ให้นางขุ่นเคืองใจ กู้เสี่ยวหวานจึงไปที่ร้านจิ่นฝูตามที่นัดหมาย
กู้เสี่ยวหวานรีบออกไปอย่างไว และหลังจากที่นางสะสางบัญชีเสร็จก็มีคนมารายงานว่าหลิวเทียนฉือมาถึงแล้ว
เมื่อมาถึงห้องรับรองที่สงวนไว้ของหลิวเทียนฉือ ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานเปิดประตูเข้าไป หลิวเทียนฉือเห็นว่านางมาตามที่สัญญาไว้ จึงคลี่ยิ้มกว้าง
“น้องเสี่ยวหวาน เจ้ามาแล้วหรือ?” หลิวเทียนฉือลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยรอยยิ้มบน และปรี่เข้าไปทักทายกู้เสี่ยวหวาน
กู้เสี่ยวหวานเม้มริมฝีปากของนาง มองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหลิวเทียนฉือ หลิวเทียนฉือคนนี้แสดงให้เห็นถึงความสุข ความโกรธ ความเศร้าโศก และความสุขบนใบหน้าของนางจริง ๆ
กู้เสี่ยวหวานเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า “คุณหนูหลิว”โนเวล-พีดีเอฟ
การแสดงของกู้เสี่ยวหวานนั้นไม่แยแส ดังนั้นในสายตาของหลิวเทียนฉือที่พูดเกินจริง นางรู้สึกว่ากู้เสี่ยวหวานเย็นชา และมันทำให้นางรู้สึกคันยุบยิบในใจ
“น้องเสี่ยวหวานตรึกตรองว่าอย่างไรบ้าง” หลิวเทียนฉือถามด้วยรอยยิ้ม สายตาของนางดุดันและเย็นชา
ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานยังคงประดับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ไม่ประจบประแจงหรือเย็นชาจนเกินไป นางพูดด้วยความแปลกแยก “คุณหนูหลิว ข้ายังคงยืนยันในสิ่งที่ข้าพูดก่อนหน้านี้ ครอบครัวของข้าไม่ไป”
ก่อนที่หลิวเทียนฉือจะมาก็ครุ่นคิดอยู่นาน และคราวนี้นางกัดฟันพูดต่อ “น้องเสี่ยวหวาน ถ้าแบ่งคนละครึ่งล่ะ เช่นนี้เจ้าจะยอมตกลงหรือไม่?”
หากเป็นกรณีนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ใช้ประโยชน์จากมัน และเสี่ยวเถาก็กระทืบเท้าและร้องออกมาอย่างประหม่า “คุณหนู ท่าน…”
หลิวเทียนฉือโบกมือส่งสัญญาณให้เสี่ยวเถาเงียบลง
เสี่ยวเถาไม่รู้หรือว่าทักษะของกู้เสี่ยวหวานนั้นดีมาก?
ตราบใดที่นางยังเป็นหุ้นส่วนกับกู้เสี่ยวหวาน ช่างตัดเย็นที่ทรงพลังที่นางกำลังมองหา นางจะเรียนรู้ทักษะจากกู้เสี่ยวหวานอย่างละเอียด หลังจากนั้นนางจะเตะกู้เสี่ยวหวานออกไป
ตอนนี้นางทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เด็กติดกับหมาป่า และเสี่ยวเถาก็ทนรับผลประโยชน์ที่อยู่ตรงหน้านางไม่ได้ หลิวเทียนฉือมองไปไกลกว่าที่นางคิด
เมื่อเห็นว่าหลิวเทียนฉือไม่ยอมให้นางพูด เสี่ยวเถาคิดว่าตนเองเป็นแค่สาวใช้ ดังนั้นนางจึงพูดอะไรไม่ได้มาก ดังนั้นจึงปิดปากเงียบและจ้องมองที่กู้เสี่ยวหวานด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
ห้าส่วน ตราบเท่าที่กู้เสี่ยวหวานมีงานฝีมือ นางไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น แค่นั่งอยู่ที่บ้านรับเงินอย่างเดียว ไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินแม้แต่เหรียญเดียว
เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของเสี่ยวเถา กู้เสี่ยวหวานก็รู้ว่าสิ่งนี้เป็นกิจการที่ร่ำรวยในสายตาของคนทั่วไป ไม่ต้องเสียเงิน แค่นั่งทำงานที่บ้านแล้วหารายได้ด้วยการปักผ้า นั่นก็ดีมาก
อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนธรรมดา
ยิ่งกว่านั้น นางจะไม่ปล่อยให้กู้เสี่ยวอี้เย็บปักถักร้อยหลังขดหลังแข็งไปตลอดชีวิต
กู้เสี่ยวหวานส่ายหัว “ความเมตตาของคุณหนูหลิว ข้ายอมรับอย่างเต็มใจ แต่ข้าได้ตัดสินใจแล้ว และคิดว่าคุณหนูหลิวควรหาคนอื่นมาร่วมมือแทนข้าจะดีกว่า”
ยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าของหลิวเทียนฉือ แต่รอยยิ้มนั้นดูอ่อนแรง
ในที่สุด รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็แทบจะจางหายไป
ดวงตาของนางเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เต็มไปด้วยความเย็นเยือก
“กู้เสี่ยวหวาน คุณหนูของข้าได้เสนอเงื่อนไขที่ดีเช่นนี้แล้ว ไม่ต้องรักษาหน้าแล้ว” เสี่ยวเถาเห็นว่าหลิวเทียนฉือได้เสนอเงื่อนไขแล้ว แต่กู้เสี่ยวหวานก็ยังไม่ยอมรับ สัมปทานก้อนโตเพิ่มขึ้นทีละนิด คุณหนูของนางก็ทุ่มสุดตัวแล้ว
แต่กู้เสี่ยวหวานคนนี้ไม่รู้จักความดีและความชั่ว
เสี่ยวเถาโกรธมาก นางก้าวไปข้างหน้าและชี้หน้ากู้เสี่ยวหวานพลางสาปแช่ง “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าเป็นสาวหยาบคายจากชนบท ถ้าเจ้าไม่มีฝีมือที่ดีเช่นนี้ ต่อให้เจ้ามาขอร้องคุณหนูของข้า นางก็จะไม่ลดตัวลงไปพูดคุยกับเจ้า”
เสี่ยวเถาดุด่าด้วยความโกรธ แต่กู้เสี่ยวหวานรับฟังด้วยรอยยิ้มตลอดเวลาโดยไม่มีการโต้แย้งแม้แต่คำเดียว
หลิวเทียนฉือที่อยู่ด้านข้างมีใบหน้ามืดหม่น นางมองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่ยิ้มจาง ๆ ไม่สามารถเดาได้ว่าหญิงผู้นี้คิดอะไรอยู่
เห็นได้ชัดว่าหญิงผู้นี้เป็นผู้หญิงที่ต่ำต้อยในหมู่บ้าน แต่ท่าทางสงบนิ่งของนางนั้นน่าประหลาดใจ นอกจากนี้ยังมีความสง่างามในทุกท่วงท่า ซึ่งทำให้หลิวเทียนฉือซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ตั้งแต่เด็กยังรู้สึกว่างดงาม
ไม่มีกำแพงสูง แต่มีความเยือกเย็นและความยับยั้งชั่งใจ
ความสง่างามและท่าทางดังกล่าวทำให้แม้แต่หลิวเทียนฉือก็รู้สึกละอายใจเมื่อเห็นมัน
ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานอายุเพียงสิบสองปี แต่นางสามารถเห็นได้แล้วว่าในโลกนี้ไม่มีใครเทียบนางได้เมื่อนางเป็นผู้ใหญ่
——————————————-
