บทที่ 977 อย่าเพิ่งฟ้องเจ้าหน้าที่
บทที่ 977 อย่าเพิ่งฟ้องเจ้าหน้าที่
เมื่อมามาเหลิ่งกลับมาที่ข้างกายฮูหยินเจียง ฮูหยินเจียงก็เพิ่งตื่นจากการงีบหลับตอนบ่ายพอดี โดยมีสาวใช้กำลังช่วยหวีผมและปักปิ่นปักผมให้
เมื่อเห็นมามาเหลิ่งกลับมา ฮูหยินเจียงจึงมองดูและถามอย่างเฉื่อยชาว่า “นายท่านดื่มมากเกินไปอีกแล้วหรือ? หรือว่าหย่วนเอ๋อร์ดื่มมากเกินไปอีกแล้ว?”
เจียงอวิ้นหลิ่วและเจียงหย่วนเป็นพ่อลูกกันอย่างแน่นอน เมื่อพวกเขาดื่มมากเกินไป พวกเขาจะกระแทกประตูอย่างแรง เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูที่ลานหน้าบ้าน ฮูหยินเจียงที่กำลังงีบหลับจึงตื่นขึ้น
นางจึงคร้านจะนอนต่อแล้ว จึงบอกมามาเหลิ่งให้ไปที่ลานหน้าบ้านเพื่อดูว่านายท่านหรือนายน้อยต้องการความช่วยเหลืออะไรหรือไม่
ในบ้านหลังนี้นางรู้สึกวางใจให้มามาเหลิ่งทำสิ่งต่าง ๆ มากที่สุด
“ฮูหยิน ไม่ใช่ทั้งนายท่านหรือนายน้อย” มามาเหลิ่งตอบ
มือที่กำลังจับแต่งทรงผมสำรวจตัวเองของฮูหยินเจียงชะงักไปชั่วขณะ “ไม่ใช่นายท่านและไม่ใช่หย่วนเอ๋อร์หรือ?”
เมื่อเห็นมามาเหลิ่งพยักหน้า ฮูหยินเจียงก็รู้สึกโกรธ มือคว้าปิ่นไข่มุกที่นางไม่ชอบทันที และสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป “ใครกล้ามาทำตัววุ่นวายที่บ้านตระกูลเจียงกัน”
“ฮูหยิน ข้าไม่รู้ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร คนรับใช้ที่ยืนเฝ้าประตูก็ไม่รู้เช่นกัน แต่เมื่อข้าเดินไปถึงก็เห็นคนรับใช้ที่เฝ้าประตูถูกทุบตีจนล้มลงกับพื้น” มามาเหลิ่งพูดตามความเป็นจริง
“ทำไมถึงกล้าทำร้ายคนในบ้านตระกูลเจียงของข้า คนรับใช้เห็นชัดเจนหรือไม่ว่าเป็นใคร”
“เห็นชัดเจน เขาบอกว่าเป็นชายหนุ่มสามคน เด็กหญิงและหญิงวัยกลางคนวัยสี่สิบปีเศษ” มามาเหลิ่งตอบ และบอกฮูหยินเจียงตามที่คนใช้บอกนางทุกประการ
“รู้หรือไม่ว่ามาที่นี่เพื่ออะไร?” สีหน้าของฮูหยินเจียงแย่ลงไปอีก ผู้คนมากมายมาที่คฤหาสน์ตระกูลเจียงเพื่อสร้างปัญหา แต่พวกเขาก็เสียเปรียบและต้องวิ่งหนีไป “เจ้าพาคนรับใช้ที่เฝ้าประตูไปที่ศาลาว่าการ และให้คนรับใช้คนนั้นบอกลวี่เทาถึงรูปลักษณ์ของคนเหล่านั้น และให้ลวี่เทาไปจับกุมเสีย”
คำพูดง่าย ๆ เพียงไม่กี่คำของฮูหยินเจียงได้ยืนยันสถานะของตระกูลเจียงในเมืองหลิวเจียที่ไม่สามารถสั่นคลอนได้
แม้แต่ศาลาว่าการต้องเชื่อฟังคำสั่งของตระกูลเจียง
ฮูหยินเจียงออกคำสั่งกับมามาเหลิ่ง แต่นางเห็นมามาเหลิ่งยืนนิ่งเฉยอยู่อย่างนั้นและมองนางอย่างไม่มีความสุข
มามาเหลิ่งยังคงครุ่นคิดบางอย่าง จึงไม่ได้ยินสิ่งที่ฮูหยินเจียงพูดเมื่อครู่ คราวนี้เมื่อนางเห็นฮูหยินจ้องมองที่ตัวเอง
สติสัมปชัญญะก็กลับคืนมาทันที และกล่าวอย่างกระวนกระวายว่า “ฮูหยิน ทำเช่นนั้นไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ การที่คนไม่รักชีวิตนั่นมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา ถ้าข้าไม่ฟ้องเจ้าหน้าที่และจับกุมพวกเขาจะไม่ทำให้คนเหล่านั้นคิดว่าตระกูลเจียงนั้นรังแกง่ายหรอกหรือ?” ฮูหยินเจียงไม่ใช่คนประเภทที่จะสงบสติอารมณ์
การที่ได้อาศัยอยู่ในตระกูลเจียงมาเกือบตลอดชีวิต อำนาจของตระกูลเจียงได้ทำให้ฮูหยินเจียงได้ลิ้มรสการเป็นฮ่องเต้… ไม่ใช่ฮ่องเต้ แต่เป็นฮองเฮาที่อยู่เคียงข้างฮ่องเต้ต่างหาก
ในเมืองหลิวเจีย สิ่งที่ฮูหยินเจียงพูดจะมีผู้ใดกล้าขัด
แต่ครั้งนี้มีคนใจกล้าถึงขนาดมาทำร้ายคนในบ้านของนาง
ถ้านางกลืนเรื่องนี้เข้าไป ถ้ามันแพร่ไปถึงหูของตระกูลอื่นล่ะก็ ตระกูลอื่นจะไม่คิดว่าเป็นคราวตกต่ำของตระกูลเจียงหรอกหรือ?
เดิมทีสถานการณ์ของตระกูลเจียงนั้นแตกต่างออกไปในช่วงสองปีที่ผ่านมา
หลังจากที่ราชสำนักผูกขาดกิจการเกลือ และไม่อนุญาตให้พ่อค้าขายเกลือส่วนตัว ทรัพยากรทางการเงินของตระกูลเจียงก็ร่อยหรอลงมาก
หากไม่ใช่เพราะการติดต่อในด้านกิจการก่อนหน้านี้ของเจียงอวิ้นหลิ่ว เขาจึงได้เริ่มต้นกิจการอีกครั้ง ไม่เช่นนั้นเกรงว่าตระกูลเจียงคงจะสูญเสียทุกอย่างไป
เมื่อเห็นว่ามามาเหลิ่งไม่เชื่อฟังคำสั่งของนางในครั้งนี้ ฮูหยินเจียงก็โกรธมาก ถ้ามามาเหลิ่งไม่ใช่คนที่นางนำตัวมาจากบ้านแม่เมื่อครั้งที่นางแต่งงาน และมามาเหลิ่งคอยอยู่เคียงข้าง ซื่อสัตย์กับนางเสมอ ไม่อย่างนั้นนางคงจะด่ามามาเหลิ่งคนนี้จนร้องไห้เรียกหาพ่อแม่แล้ว
มามาเหลิ่งรีบก้าวไปข้างหน้า และรับหวีจากมือของสาวรับใช้ เมื่อสาวรับใช้เห็นดังนั้นจึงคำนับและรีบออกไป
ในชั่วพริบตา ในห้องจึงมีเพียงสองคนที่เหลืออยู่คือ มามาเหลิ่งและฮูหยินเจียง
มามาเหลิ่งกล่าวว่า “ฮูหยิน ที่ทาสชราผู้นี้บอกว่าไปฟ้องเจ้าหน้าที่ไม่ได้ เพราะคุณหนูหลิวก็มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ด้วย”
“มันเกี่ยวข้องกับเทียนฉือได้อย่างไร?” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ดวงตาของฮูหยินเจียงเบิกกว้างด้วยใบหน้าที่ไม่เชื่อ
“ข้าไม่รู้ชัดเจนนัก ข้าได้ยินคนรับใช้ที่ประตูพูดว่าคนกลุ่มนี้พุ่งเข้ามาอย่างเดือดดาล และพูดว่าพวกเขากำลังตามหาหลิวเทียนฉือ เมื่อได้ยินคนรับใช้พูดว่าคุณหนูหลิวไม่ได้อยู่ที่นี่ คนกลุ่มนี้จึงออกไป” มามาเหลิ่งพูดด้วยเสียงต่ำและเต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน “คนกลุ่มนี้รีบเข้ามา และตามหาคุณหนูหลิวเช่นนี้ ต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน”
“เจ้าหมายความว่าเทียนฉือทำให้คนเหล่านั้นขุ่นเคืองหรือ?” ฮูหยินเจียงขมวดคิ้ว
“มันยากที่ข้าจะพูด แต่ข้าไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี” มามาเหลิ่งพูดด้วยความกังวล “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณหนูหลิว ข้าคิดว่าคงเป็นการดีกว่าที่เราจะถามคุณหนูหลิวเป็นการส่วนตัวก่อน หลังจากที่เราเข้าใจสถานการณ์แล้วก็ยังไม่สายเกินไปที่จะตัดสินใจ”
ฮูหยินเจียงพยักหน้าหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “เจ้าพูดถูก โชคดีที่เจ้าเตือนข้า ถ้าเทียนฉือมีส่วนเกี่ยวข้องจริง ๆ ข้าเกรงว่านายท่านคงจะไม่ง่ายที่จะอธิบายกับคุณหนูหลิว”
มามาเหลิ่งพยักหน้าเช่นกัน เจ้านายและคนรับใช้หารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้อีกครั้ง จากนั้นรอให้หลิวเทียนฉือกลับมาเพื่อถามนางต่อหน้า
เดิมทีกู้เสี่ยวหวานคิดว่าหลิวเทียนฉือจะไปทางตะวันตกของเมือง ดังนั้นนางจึงรออยู่ที่ประตูทางตะวันตกของเมือง
แต่เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หลิวเทียนฉือก็ยังไม่กลับมา
ประตูเมืองกำลังจะปิด เมื่อเห็นว่าวันนี้กำลังจะผ่านไป นางจึงไม่รอช้าและตรงไปที่บ้านตระกูลเจียง
แต่คราวนี้โชคดีที่เกี้ยวของหลิวเทียนฉือจอดอยู่ที่ประตูบ้านตระกูลเจียง
กู้เสี่ยวหวานรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้
“หลิวเทียนฉือ เจ้าซ่อนท่านอาของข้าไว้ที่ไหน” กู้เสี่ยวหวานมาที่ด้านข้างของเกี้ยว ดึงม่านเปิดออก และใบหน้างดงามก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ากู้เสี่ยวหวาน
คนรับใช้กำลังยกเกี้ยวอยู่ด้านข้าง ดังนั้นเขาจึงไม่มีมือใดที่จะหยุดกู้เสี่ยวหวานได้
และเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานดึงหลิวเทียนฉือออกมาทันที
หลิวเทียนฉือที่ถูกดึงออกจากเกี้ยวจึงล้มลงกับพื้นโดยไม่ได้เตรียมตัว
