บทที่ 983 ส่งเจ้าหน้าที่ไปจับกุม
บทที่ 983 ส่งเจ้าหน้าที่ไปจับกุม
เจ้าหน้าที่เหล่านั้นหวาดผวาเช่นกัน ในตอนแรกเมื่อพวกเขาเห็นฉือโถวขวางอยู่ที่ประตูอยู่ จึงรีบพุ่งไปข้างหน้า แต่ครั้นเห็นฉือโถววิ่งไป แล้วอาโม่ซึ่งถือดาบอยู่ในมือและมีใบหน้าเย็นชานั้นออกมาจากบ้าน เจ้าหน้าที่กลุ่มนี้ล้วนผงะถอยหลังหนี
เจ้าหน้าที่มองหน้าสลับกันไปมา คอยดูว่าใครจะเป็นลูกแกะที่ถูกเชือดเป็นคนแรก
ไม่มีผู้ใดกล้าก้าวเท้าออกมา พวกเขาได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อน
ดาบในมือของอาโม่แตกต่างจากมีดในมือของพวกเขา
แค่มองจากภายนอก มีดของพวกเขาเป็นเพียงเหล็กแผ่นบาง ๆ แต่ดาบของอาโม่ส่องแสงเยือกเย็น ซึ่งเพียงมองแวบแรกก็รับรู้ได้แล้วว่าไม่ธรรมดา
เร็วกว่ามีดในมือของพวกเขามาก
คนหล่านั้นไม่กล้าออกมาด้านหน้า และได้แต่เกี่ยงกันไปมา
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานป้อนน้ำให้อาของนางแล้ว นางก็ลุกขึ้นและต้องการออกไปข้างนอก
หากแต่ฉือโถวและป้าจางรั้งนางไว้
เพราะถ้ากู้เสี่ยวหวานไปที่ศาลาว่าการกับพวกเขาจริง ๆ ตามสถานะของตระกูลเจียงในเมืองหลิวเจียแล้ว กู้เสี่ยวหวานมีแต่จะเสียเปรียบพวกเขา นางจะได้รับความยุติธรรมได้อย่างไร
กู้เสี่ยวหวานส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่ต้องประหม่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล ถ้าหลิวเทียนฉือต้องการความยุติธรรมจริง ๆ ข้าจะทำให้นางดูว่าใครกันแน่ที่ควรเรียกร้องหาความยุติธรรม”
ฉินเย่จือไปที่เมืองรุ่ยเสียน ส่วนกู้หนิงผิงอยู่กับกู้เสี่ยวหวานตลอดเวลาและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ท่านพี่ ข้าจะไปกับท่าน”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าและเดินออกไปทันที
เมื่อมาถึงลานหน้าบ้าน นางเห็นเจ้าหน้าที่เหล่านั้นยืนเบียดเสียดกันอยู่ข้างนอกโดยไม่กล้าย่างกรายเข้ามาใกล้
เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานออกมา เจ้าหน้าที่ก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง และชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวาน เขาถือเอกสารในมือและอ่านออกเสียง “กู้เสี่ยวหวาน มีคนฟ้องเจ้าในข้อหาฆาตกรรมและทำร้ายผู้คนบนท้องถนน เชิญไปให้การที่ศาลาว่าการกับพวกข้าด้วย”
เจ้าหน้าที่เหล่านั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงมาดร้าย กู้เสี่ยวหวานจึงก้าวไปหาพวกเขา
อาโม่ต้องการขวางไม่ให้นางออกไป
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าฉินเย่จืออยู่ที่นั่น นายท่านจะไม่มีวันปล่อยให้คนกลุ่มนี้พรากนางไปแน่นอน
“ไม่เป็นไร ข้าไปไม่นาน แล้วข้าจะกลับมา” กู้เสี่ยวหวานปลอบอย่างอ่อนโยน
จากนั้นกระซิบสองสามครั้งข้างหูของอาโม่ และก็เห็นเขาพยักหน้าตอบตกลง
กลุ่มเจ้าหน้าที่พวกนั้นก็เดินมา
กู้เสี่ยวหวานไม่สนใจพวกเขา นางเข้าไปในรถม้าของครอบครัว แล้วตามเจ้าหน้าที่ที่เดินช้า ๆ ไปที่ศาลาว่าการ
ดังนั้นถนนสายนี้จึงเต็มไปด้วยกลุ่มคนแปลก ๆ
โดยมีเจ้าหน้าที่หลายคนเดินนำไปก่อน
ฉือโถวกำลังขับรถม้า กู้เสี่ยวหวานและกู้หนิงผิงนั่งอยู่ด้านหลัง
ดูไม่เหมือนคนไปศาลาว่าการเพื่อถูกสอบสวน แต่เหมือนเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่มีขุนนางชั้นผู้น้อยอยู่ข้างหน้าคอยเปิดทางให้
เมื่อพวกเขามาถึงที่ศาลาว่าการก็เห็นลวี่เทากำลังคุยกับมามาเหลิ่งและเสี่ยวเถาอยู่
ที่แท้หลิวเทียนฉือเขียนคำร้องเรียนโดยตรงกับเขา และวิ่งไปหาฮูหยินเจียงเพื่อร้องไห้คร่ำครวญ
นางกล่าวว่าถูกรังแกโดยเด็กสาวในชนบทเมืองหลิวเจีย ถ้าเรื่องแพร่กระจายไปยังเมืองหลวง บุตรสาวของขุนนางระดับสูงอย่างนางคงถูกล้อเลียน
เดิมทีหลิวเทียนฉือมาที่เมืองหลิวเจียเพื่อจับตาดูตระกูลเจียง
ข่าวจากหลิวฉงหร่านถึงเจียงอวิ้นหลิ่วคือ หลิวเทียนฉือจะเป็นภรรยาของเจียงหย่วนในอนาคต และเดิมทีทั้งสองตระกูลนั้นสนิทกัน
แม้ว่าฮูหยินเจียงจะไม่ชอบหลิวเทียนฉือ แต่พ่อของหลิวเทียนฉือเป็นขุนนางฝ่ายเกลือและโลหะ และกิจการของครอบครัวนางทั้งหมดขึ้นอยู่กับการไกล่เกลี่ยของหลิวฉงหร่าน จึงทำให้เขาร่ำรวยอย่างทุกวันนี้
ดังนั้นฮูหยินเจียงจึงยอมรับ
เมื่อในครั้งนี้นางเห็นหลิวเทียนฉือร้องไห้ โดยบอกว่าชื่อเสียงของนางเสียหาย ฮูหยินเจียงรู้ว่าหญิงสาวจากเมืองหลวงให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของตัวเองมากแค่ไหน
ถ้าเรื่องที่หลิวเทียนฉือได้ลักพาตัวใครบางคนไปมันแพร่กระจายออกไปจริง ๆ มันคงไม่น่ายินดีนัก
ฮูหยินเจียงแสดงออกทันทีว่านางต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้กับหลิวเทียนฉือ
ดังนั้นนางจึงส่งมามาเหลิ่งและเสี่ยวเถา ซึ่งอยู่เคียงข้างนางเสมอไปที่ศาลาว่าการเพื่อตรงไปหาลวี่เทาพร้อมกับตราประทับส่วนตัวของฮูหยินเจียง
มามาเหลิ่งเป็นหญิงชราข้างกายฮูหยินเจียงมานาน และนางมีตราประทับส่วนตัวของฮูหยินเจียง ซึ่งหมายความว่ามามาเหลิ่งอยู่ที่นี่ในนามของฮูหยินเจียง
ตระกูลเจียงในเมืองหลิวเจียเป็นครอบครัวใหญ่ พวกเขาย่อมไม่เกรงกลัวใคร
ลวี่เทาเป็นเจ้าเมืองหลิวเจีย ดังนั้นเขาจึงมีการติดต่อกับเจียงอวิ้นหลิ่วเป็นครั้งคราว
เจียงอวิ้นหลิ่วเป็นครอบครัวใหญ่ ลวี่เทาต้องการให้เขาเผชิญหน้า
ลวี่เทาเป็นเจ้าเมือง และเจียงอวิ้นหลิ่วต้องการเผชิญหน้ากับเขา เป็นผลให้พวกเขาต้องติดต่อกันอยู่หลายครั้ง และกลายเป็นสหายกันไปโดยปริยาย
โดยปกติแล้ว ไม่ใช่ปัญหาที่จะขอให้ช่วยลงมือทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ
ครั้งนี้เห็นมามาเหลิ่งมาพร้อมกับตราประทับส่วนตัวของฮูหยินเจียงและเสี่ยวเถาสาวใช้ส่วนตัวของหลิวเทียนฉือ ลวี่เทาตระหนักว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างแน่นอน
แน่นอนว่า หลังจากอ่านคำร้องและฟังคำอธิบายของเสี่ยวเถากับมามาเหลิ่งเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น ลวี่เทาก็ส่งคนไปจับกุมกู้เสี่ยวหวานทันที
พวกเขาคุยกันถึงวิธีที่จะทำให้กู้เสี่ยวหวานยอมรับความผิดพลาดของนาง และวิธีขอโทษหลิวเทียนฉือในภายหลัง พวกเขาก็ได้รับแจ้งว่ากู้เสี่ยวหวานมาถึงแล้ว
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ลวี่เทาก็ลุกขึ้นยืนทันที จัดเสื้อผ้าของเขาให้เรียบร้อยและเดินไปที่ห้องโถง
มามาเหลิ่งและเสี่ยวเถาก็เดินตามไปข้างหลัง และออกไปทางประตูอีกบานหนึ่ง
เมื่อพวกเขามาถึงห้องโถง กู้เสี่ยวหวานเห็นลวี่เทานั่งอยู่ มามาเหลิ่งกับเสี่ยวเถาก็ยืนอยู่ที่ด้านล่างของห้องโถงและมองดูนางอย่างเย็นชา
กู้หนิงผิงและฉือโถวอยู่เคียงข้างนางเสมอ และพวกเขาก็เข้ามาพร้อมกัน
ประตูศาลาว่าการเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่เฝ้าดูความตื่นเต้น
เมื่อมาถึงห้องโถงใหญ่ เห็นกู้เสี่ยวหวานยังคงยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ก้มหัวให้เขา ใบหน้าของลวี่เทาเปลี่ยนเป็นสีเขียวในทันที
ถ้าบอกว่ามามาเหลิ่งและเสี่ยวเถาไม่คุกเข่ากราบเคารพตน นั่นก็สมเหตุสมผล
เพราะหนึ่งในนั้นคือหญิงชราข้างกายฮูหยินเจียง ซึ่งมาพร้อมกับตราประทับส่วนตัวของฮูหยินเจียง ซึ่งหมายความว่านางมาที่นี่ในนามของฮูหยินเจียง
