บทที่ 987 เจ้ากล้าสาบานหรือไม่
บทที่ 987 เจ้ากล้าสาบานหรือไม่
กู้เสี่ยวหวานร้องไห้คร่ำครวญ และคนรอบข้างก็ตกใจเมื่อได้ยินว่าอาของกู้เสี่ยวหวานใช้ชีวิตอย่างทนทุกข์ทรมานมาโดยตลอด
จากนั้นก็ได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดต่อไปว่า “ในที่สุด ข้าก็เกลี้ยกล่อมให้ท่านอาของข้าหย่ากับท่านอาเขยที่ใจร้าย และมันยังไม่ถึงปีเลยด้วยวซ้ำ เช่นนั้นข้าขอถามว่า ทำไมท่านอาของข้าถึงเป็นผู้หญิงเจ้าชู้ไปได้ล่ะ? ท่านอาถูกผู้ชายทำร้ายจิตใจมามาก ตอนนี้นางหวาดกลัวและหลีกเลี่ยงผู้ชายตลอด นางอยู่บ้านอย่างสบายใจและใช้ชีวิตตามหน้าที่ การที่เจ้าใส่ร้ายท่านอาของข้าว่าหนีไปกับชายอื่น ข้าจึงอยากถามคุณหลิวว่า ถ้าหากเจ้าไม่ได้ใส่ร้ายท่านอาของข้า เจ้าจะยอมคุกเข่าสาบานว่าในชีวิตนี้จะไม่ตายดีหรือไม่?”
กู้เสี่ยวหวานกัดฟันพูดออกมา
บ่ายวันนั้น ณ ที่แห่งนี้ หลิวเทียนฉือได้ทำลายชื่อเสียงของกู้ฟางสี่อย่างสิ้นเชิงด้วยคำพูดไม่กี่คำ
ในวันนี้ กู้เสี่ยวหวานได้ตัดสินใจแล้วว่า นางต้องทวงความยุติธรรมให้กับอาของตนเอง
หลิวเทียนฉือบอกว่าอาของนางหนีไปกับชายอื่นไม่ใช่หรือ? นางถึงได้กล่าวราวกับว่านางเห็นมันด้วยตาของนางเอง
ในเมื่อนางแน่ใจขนาดนั้น ก็ต้องกล้าสาบานต่อฟ้าดินว่า หากนางโกหกจะต้องถูกฟ้าผ่าจนตาย
หลิวเทียนฉือไม่คาดคิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะให้นางสาบาน ดังนั้นใบหน้าของนางจึงมีความรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
ทว่าด้วยสายตามากมายที่จ้องมองมาที่นาง นางจึงไม่สามารถถอยกลับได้
แต่ความจริงคือ กู้ฟางสี่ไม่เคยหนีไปกับใครเลย หากนางสาบานจริง ๆ ฟ้าจะไม่ผ่านางตายหรอก หรือ?
แต่ถ้านางไม่สาบานว่าเห็นกู้ฟางสี่หนีไปกับชายอื่นจริง นั่นก็หมายความว่านางกำลังหลอกลวงทุกคน
หลิวเทียนฉือหลบตาเล็กน้อย และอ้าปากค้างแต่ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
ตอนนี้นางกำลังขี่หลังเสือ และยากที่จะพาตัวเองลงมา
ทันใดนั้น นางก็คิดถึงเรื่องที่กู้ฟางสี่ได้ออกจากเมืองหลิวเจียไปแล้ว และกู้เสี่ยวหวานที่หาไปตลอดชีวิตก็ไม่สามารถหาพบ ทำไมนางไม่โกหกและเอาชนะล่ะ?
ดังนั้นหลิวเทียนฉือจึงชี้ไปที่เสี่ยวเถาและพูดอย่างอ่อนแรง “ข้าไม่เห็นท่านอาของเจ้าหนีไปกับผู้ชาย ข้าได้ยินมาจากสาวใช้ส่วนตัวของข้า หากต้องสาบาน นางควรจะเป็นคนสาบานสิ”
มือไม้ของเสี่ยวเถาสั่นระริก ว่าอย่างไรนะ?
ให้นางสาบานเท็จ
ดวงตาของเสี่ยวเถาตื่นตระหนกเล็กน้อย นางมองไปที่หลิวเทียนฉือด้วยความหวาดกลัว
หลิวเทียนฉือกระซิบข้างหูของนางโดยไม่คาดคิด “เจ้าจะกลัวอะไร กู้ฟางสี่ได้ออกจากเมืองหลิวเจียไปแล้ว ใครจะหานางพบอีก หากเจ้าไม่สาบาน ข้าเกรงว่าคนเหล่านี้จะเริ่มสงสัย”
คนในสมัยโบราณกลัวสวรรค์มากที่สุด
เมื่อได้ยินว่าต้องสาบานต่อเทพเจ้าว่าตัวเองไม่ได้โกหก ก็เท่ากับใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าคำพูดของตัวเองนั้นถูกต้อง
เสี่ยวเถารู้สึกหวาดกลัว
นางและหลิวเทียนฉือรู้ดีแก่ใจว่ากู้ฟางสี่หายไปไหน
แต่ตอนนี้ คุณหนูต้องการให้นางสาบานด้วยชีวิตว่านางเห็นกู้ฟางสี่หนีไปกับชายอื่น
นี่ไม่ได้หมายความว่านางกำลังรอให้สายฟ้าฟาดลงมาใส่ตัวเองให้ตายอย่างเลวร้ายหรอกหรือ?
เสี่ยวเถาตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก หลังจากได้ยินคำพูดของหลิวเทียนฉือ นางยังคงปิดปากของตัวเองและไม่สามารถพูดคำสาบานได้แม้แต่คำเดียว
ฮูหยินเจียงที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยินกู้เสี่ยวหวานขอให้หลิวเทียนฉือสาบาน
แต่หลิวเทียนฉือกลับให้เสี่ยวเถาสาบานเพราะในเวลานั้นมีเสี่ยวเถาเท่านั้นที่เห็นกู้ฟางสี่หนีไปกับชายอื่น
ครั้นมองสีหน้าหวาดกลัวของเสี่ยวเถา ท่าทางหวาดกลัวที่จะสาบานและไม่กล้าเอ่ย ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้พูดความจริง และเห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหก
ใบหน้าของฮูหยินเจียงไม่สู้ดีอีกต่อไป หากเสี่ยวเถาปฏิเสธที่จะสาบานจริง ๆ เกรงว่าคราวนี้หลิวเทียนฉือจะหาเรื่องให้ตัวเอง
หลิวเทียนฉือคนนี้ก็จริง ๆ เลย! นางใช้ชื่อเสียงของผู้หญิงคนอื่นเพื่อสร้างความวุ่นวาย
สีหน้าของฮูหยินเจียงไม่ค่อยดีนัก แต่หลิวเทียนฉืออาจเป็นลูกสะใภ้ของนางในอนาคต ถ้านางไม่ช่วย แล้วใครจะเป็นคนช่วยล่ะ?
ยิ่งไปกว่านั้น ฮูหยินเจียงก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นว่าหลิวเทียนฉือเข้าไปใกล้กู้เสี่ยวหวานมากขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไร?
นอกจากนี้ นางลักพาตัวอาของคนอื่นไปเพื่ออะไร?
ในหัวของฮูหยินเจียงเต็มไปด้วยคำถาม แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถามออกมา
ใบหน้าของเสี่ยวเถาซีดเซียว ในสายตาของผู้อื่น มันกลายเป็นความหวาดกลัว
ผู้คนเริ่มพูดคุยมากขึ้นเรื่อย ๆ และบางคนก็ชี้ไปที่เสี่ยวเถาแล้วกระซิบ
ยังไม่มีใครกล้าชี้ไปที่หลิวเทียนฉือ แต่ตราบใดที่มีคนเป็นผู้นำในการวิจารณ์ก็จะมีคนทำตามมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้คนจำนวนมากที่เฝ้าดูอยู่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเปิดปากและตะโกนว่า “ทุกคนดูสิ พวกนางไม่กล้าสาบาน เป็นเพราะพวกนางทำผิดจริงหรือไม่?”
คนพวกนั้นไม่สนใจว่าตัวเองจะมาจากเมืองหลวงหรือไม่ หรือเป็นลูกสาวของขุนนางระดับสามในเมืองหลวง นางใส่ร้ายชื่อเสียงของผู้หญิงคนอื่น และไม่กล้าสาบานต่อหน้าทุกคน
หากกู้เสี่ยวหวานไม่ได้ให้พวกนางสาบาน ทุกคนอาจเชื่อว่ากู้ฟางสี่หนีไปกับชายอื่นจริง ๆ
หากเป็นเช่นนั้นจริง กู้ฟางสี่ก็จะแปดเปื้อน
หลิวเทียนฉือและเสี่ยวเถาไม่คาดคิดว่าความลังเลของพวกนางจะกระตุ้นความโกรธของสาธารณชน
ถ้าคนธรรมดาแค่หนึ่งหรือสองคนพูดให้ร้ายพวกเขา นั่นจะเป็นเรื่องง่าย แค่จับพวกเขาเข้าคุก
แต่คนเป็นร้อยข้างหน้าจะจับได้อย่างไร
จะสามารถจับได้หรือไม่?
หลิวเทียนฉือเข้าใจแล้วว่า นี่เป็นกับดักที่กู้เสี่ยวหวานจงใจขุด ในวันนี้หากพวกนางนางไม่สาบาน เกรงว่าอาจจะไม่สามารถหยุดคนเหล่านี้ได้เลย
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลิวเทียนฉือก็จ้องมองอย่างดุดันไปที่เสี่ยวเถาซึ่งกำลังตัวสั่นและพูดอย่างชอบธรรม “เสี่ยวเถา เจ้าเห็นกู้ฟางสี่หนีไปกับผู้ชายคนอื่น ทำไมเจ้าไม่รีบไปสาบานล่ะ?”
เสี่ยวเถารู้สึกหวาดกลัว แต่เมื่อเห็นท่าทางที่คุณหนูส่งสัญญาณมาให้และเสียงโห่จากฝูงชน
เกรงว่าถ้านางไม่สาบานในวันนี้ นางอาจจะไม่สามารถเข้าไปในบ้านตระกูลเจียงได้ด้วยซ้ำ
นางทำได้เพียงหลับตา และพูดเสียงดัง “ข้า เสี่ยวเถา ข้าในวันนี้ขอสาบานด้วยชีวิตของข้าว่า ข้าเห็นกู้ฟางสี่หนีไปกับผู้ชายด้วยตาของข้าเอง ถ้ามีการใส่ร้ายกู้ฟางสี่ ข้าขอให้ฟ้าผ่าข้าให้ไม่ตายดี!”
