บทที่ 1010 เด็กสาวที่หน้าไม่อาย
บทที่ 1010 เด็กสาวที่หน้าไม่อาย
ทว่าเรื่องนี้อยู่เหนือการควบคุมของนางโดยสิ้นเชิง หากลวี่เทามาที่นี่ ซุนซื่อก็จะพบผู้สนับสนุนที่ดี
แน่นอนว่าเมื่อนางได้ยินว่าลวี่เทากำลังมา ซุนซื่อก็รีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ได้คิด “ใต้เท้าลวี่ ท่านต้องเป็นคนตัดสินให้ประชาชน”
เมื่อลวี่เทาเข้ามา และคิดว่าจะเข้าไปกินอาหารเท่านั้น แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีคนมากมายอยู่ข้างใน และทุกคนมีสีหน้าหวาดกลัว
ก่อนที่เขาจะคิดได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็มีคนคว้าขากางเกงของเขาไว้
“ใต้เท้าลวี่ ท่านต้องเป็นคนตัดสินให้ประชาชน”
ซุนซื่อร้องห่มร้องไห้
ลวี่เทามองไปรอบ ๆ ที่นี่ เมื่อเขาเห็นกู้ซินเถาในสภาพที่ไม่เรียบร้อย ได้ยินเสียงกรนของชายคนหนึ่ง เห็นท่าทางที่โศกเศร้าของซุนซื่อ และเห็นใบหน้าของฮูหยินเจียงที่มืดมนก็เข้าใจในทันที
“ฮูหยินเจียง…” ลวี่เทาไม่รู้จะทำอย่างไร เมื่อมองไปที่ฮูหยินเจียงที่มีใบหน้ามืดมน เขาอ้าปากค้างด้วยความลำบากใจ
“ใต้เท้าลวี่ ซินเถาของข้าถูกเจียงหย่วนทำให้เสื่อมเสียเกียรติ ท่านต้องให้ความยุติธรรแก่ซินเถาของข้า”
แก้มของกู้ซินเถาแดงก่ำและเสื้อผ้าของนางหลุดลุ่ย ใครก็ตามที่มีสายตาที่เฉียบจะแหลมสามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
อย่างไรก็ตาม ลวี่เทายังไม่เข้าใจและคิดไม่ออก ฮูหยินเจียงเชิญเขามาที่นี่เพื่อดูกิจกรรมของลูกชายของนางอย่างนั้นหรือ?
ในห้องรับรองนี้ ยกเว้นเสียงคร่ำครวญของซุนซื่อและกู้ซินเถาก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอื่น
ทุกคนต่างนิ่งเงียบ
กู้เสี่ยวหวานขอให้ผู้คนปิดกั้นทางขึ้นชั้นสาม โดยบอกเพียงว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น และให้ลูกค้าได้กินและดื่มต่อตามสบาย
แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ชั้นบน แต่เมื่อเห็นการต่อสู้ครั้งใหญ่เช่นนี้ ฮูหยินเจียงและลวี่เทาต่างก็มา ดังนั้นจึงเรื่องนี้คงไม่เรื่องธรรมดาแน่นอน
พวกเขายังกินไปด้วย ในขณะที่ลอบฟังการเคลื่อนไหวที่ชั้นบนไปด้วย
นอกจากเสียงร้องไห้ของผู้หญิงก็ไม่มีเสียงอื่นใด
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเข้ามา ฮูหยินเจียงก็บังเอิญเงยหน้าขึ้นและเห็นกู้เสี่ยวหวาน ซึ่งแต่เดิมควรจะเป็นตัวเอก นางเดินเข้ามาอย่างผ่อนคลาย
ท่าทางไม่แยแสนี้ทำให้ฮูหยินเจียงปวดหัว
หลิวเทียนฉือไม่น่าเชื่อถือจริง ๆ เรื่องสำคัญเช่นนี้กลับทำให้เป็นเรื่องยุ่งเหยิง เดิมทีมีนางรู้สึกความสุขเพราะคิดว่าเป็นกู้เสี่ยวหวาน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นกู้ซินเถาอย่างไม่คาดคิด
ไม่รู้จริง ๆ ว่าหลิวเทียนฉือโง่เขลาเหมือนหมู หรือกู้เสี่ยวหวานวางแผนอย่างแยบยล
กี่ครั้งแล้วที่กู้ซินเถาคนนี้ทำให้หลิวเทียนฉือและตัวนางเองประสบกับความสูญเสีย สีหน้าของฮูหยินเจียงก็ยิ่งดูน่าเกลียดมากขึ้นไปอีก
“แม่นางกู้ เจ้ามาทันเวลาพอดี ข้าต้องการให้เจ้าอธิบายให้ข้าฟังว่าลูกชายของข้ามาที่นี้เพื่อทานอาหาร แต่ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น” ฮูหยินเจียงถามอย่างร้อนรน
มีแสงเย็นวาบในดวงตาของนาง ราวกับว่ากำลังตำหนิกู้เสี่ยวหวานที่ให้การต้อนรับได้ไม่ดี และก่อความเสียหายให้ลูกชายของนาง
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นอีกฝ่ายตำหนิตัวเอง จึงยิ้มและพูดว่า “ฮูหยินเจียง ท่านกำลังตำหนิข้าอยู่หรือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลูกชายของท่านมาที่ร้านจิ่นฝูเพื่อทานอาหาร และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพาลูกพี่ลูกน้องของข้ามาทานอาหาร เป็นไปได้หรือไม่ว่าตอนที่พวกเขากำลังกินข้าว ข้าก็ต้องอยู่ข้างพวกเขาคอยจ้องมองและห้ามไม่ให้พวกเขาดื่มเหล้าเกินสองจอก การมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมันก็เป็นเรื่องปกติ พวกเขาสองคนมักจะตัวติดกันอยู่เสมอ ความรู้สึกนี้เพิ่มขึ้นตามธรรมชาติทุกวัน ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาอยู่ในวัยแรกแย้ม การรักกันไม่ใช่เรื่องน่าอาย”
กู้เสี่ยวหวานยิ้ม และสิ่งที่นางพูดคือความจริงทั้งหมด
ในเมืองหลิวเจียแห่งนี้ ใครจะไม่รู้ว่านายน้อยของตระกูลเจียงและกู้ซินเถาของตระกูลกู้ ทั้งสองคนเป็นเหมือน ‘ฝาแฝดตัวติดกัน’
เมื่อก่อนก็ ‘ตัวติดกัน’ ตอนนี้ก็ ‘ตัวติดกัน’ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้อง ‘ตัวติดกัน’ อยู่แล้วไม่ใช่หรือ?
เพียงแต่ว่าเวลาของ ‘ตัวติดกัน’ นี้แตกต่างกันที่เกิดเหตุการณ์ขึ้นก่อนจะได้แต่งงานหรือในห้องเจ้าสาวหลังแต่งงาน
กู้เสี่ยวหวานมองใบหน้าของฮูหยินเจียงที่เปลี่ยนเป็นสีดำ และพูดต่อ “ฮูหยินเจียง ดูเหมือนว่าจะมีงานรื่นเริงในบ้านของตระกูลเจียงเร็ว ๆ นี้ เสี่ยวหวานขอแสดงความยินดีกับฮูหยินเจียงก่อนที่นี่”
คำพูดของกู้เสี่ยวหวานทำให้ฮูหยินเจียงโมโหได้สำเร็จ
ฮูหยินเจียงมองไปที่กู้ซินเถาและซุนซื่อที่ดูมีความสุขเล็กน้อย จากนั้นมองหลิวเทียนฉือที่ยืนอยู่ข้างนอกและไม่ยอมเข้ามา และมองเจียงหย่วนที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ข้างใน นางจึงโกรธทันที “เด็กหญิงไร้ยางอาย ประตูบ้านตระกูลเจียงของข้าจะรับคนไร้ยางอายแบบนี้เข้ามาได้อย่างไร”
ขนาดยังไม่ได้เข้าไปในบ้านของตระกูลเจียง นางก็ติดตามเจียงหย่วนตลอดทั้งวัน เรียกท่านพี่หย่วน ท่านพี่หย่วนทั้งวัน
หากนางเข้ามาจริง ในอนาคตตระกูลเจียงจะไม่ถูกหัวเราะเยาะจนตายเลยหรือ
เมื่อกู้ซินเถาเห็นว่าฮูหยินเจียงไม่ยอมให้นางแต่งเข้าตระกูลเจียงจริง ๆ และด่าตัวเองว่าไร้ยางอาย นางก็ตื่นตระหนก “ฮูหยินเจียง ได้โปรด ได้โปรด ท่านพี่หย่วนและข้ารักกันจริง ๆ พวกเราทำเรื่องไร้ยางอายลงไปแล้ว และมันก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว ได้โปรดฮูหยินเจียง โปรดเห็นใจที่ข้ารักท่านพี่หย่วนจริง ๆ ช่วยให้เราสมหวังด้วยเถอะ”
โชคดีที่เจียงหย่วนยังคงนอนหลับสนิทอยู่ข้างใน ถ้าเขาพบว่าตัวเองนอนกับกู้ซินเถา หลายคนรู้เรื่องนี้ และตอนนี้กู้ซินเถายังคงพูดถึงความรักของพวกเขาต่อหน้าแม่ของเขาอีก เขาคงรำคาญใจมาก
เมื่อฮูหยินเจียงได้ยินกู้ซินเถาบอกว่าตัวเองและเจียงหย่วนรักกันจริง ๆ นางก็มีสีหน้าเยาะเย้ย
มามาเหลิ่งที่อยู่ด้านข้างหัวเราะออกมาเสียงดัง “กู้ซินเถา ข้าว่าเจ้าไร้ยางอาย และเจ้าก็ไร้ยางอายจริง ๆ สิ่งที่นายน้อยของเราพูดไม่ใช่สิ่งที่เจ้าหมายถึง นายน้อยของข้าสาบานต่อหน้าฮูหยินว่าตลอดชีวิตนี้จะไม่แต่งงานกับเจ้าเด็ดขาด เขาแค่มองว่าเจ้าน่าสงสารและอยากช่วยเหลือ แต่เจ้ากลับตอบแทนน้ำใจและยังบอกว่าเจ้ากับนายน้อยของข้ามีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน เจ้ากำลังรังแกนายน้อยของข้า ตอนนี้เขากำลังเมามายและไม่รู้จะปฏิเสธเจ้าอย่างไร”
“ไม่ เป็นไปไม่ได้ ท่านพี่หย่วนบอกว่าเขาชอบข้า และพูดว่าในอนาคตเขาจะแต่งงานกับข้าในฐานะภรรยาของเขา” เมื่อเห็นมามาเหลิ่งพูดคำนั้น แต่กู้ซินเถาก็โต้กลับอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก
ผู้คนรอบข้าง ยกเว้นลวี่เทา กู้เสี่ยวหวาน ซุนซื่อ หลิวเทียนฉือและคนรับใช้ คนทั้งหมดจากตระกูลเจียง สาวรับใช้ และพี่เลี้ยงเข้ามายืนล้อมรอบเป็นวงกลมขนาดใหญ่
ทำไมคนถึงเยอะเช่นนี้
————————————-
