เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 668 ภารกิจของพระชายาอู๋

บทที่ 668 ภารกิจของพระชายาอู๋

บทที่ 668 ภารกิจของพระชายาอู๋

“ระดับการบ่มเพาะขององค์จักรพรรดินั้นไม่มีใครเทียบได้ แต่อย่างไรก็ตาม ฝ่าบาทมีอายุมากขึ้น และการต่อสู้กับชนต่างเผ่าได้ทิ้งรอยแผลเป็นเก่า ๆ ไว้เบื้องหลังอยู่ไม่น้อย พระองค์ย่อมถดถอยลงไปจากวัยหนุ่มอยู่บ้าง” อ๋องเหลียงตอบ

เป็นความรู้ทั่วไปที่จักรพรรดิอาจเหลือเวลาอีกไม่กี่ปีที่จะมีชีวิตอยู่ อย่างไรก็ตาม จะมีใครกล้าพูดแบบนั้นออกมาดัง ๆ ได้อย่างไร?

อ๋องอู๋ดูเป็นทุกข์ทันที “น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถรับใช้เคียงข้างฝ่าบาทได้ นี่เป็นหนึ่งในความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า”

อ๋องเหลียงรีบกล่าวว่า “ข้าจะส่งต่อความรู้สึกของเจ้าให้องค์จักรพรรดิทราบเมื่อข้ากลับไปถึงเมืองหลวง ข้าแน่ใจว่าองค์จักรพรรดิจะทรงยินดีที่ได้รับรู้ว่าเจ้ายังคงห่วงหาอยู่”

ต้าโจวยึดมั่นในขนบธรรมเนียมกตัญญูกตเวที ไพร่ฟ้าทุกคนตั้งแต่ข้าราชการชั้นสูงไปจนถึงสามัญชนย่อมต้องแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อบิดามารดาของตนเอง แม้ว่าบางครั้งมันจะเป็นการแสร้งทำหรือทำออกมาอย่างใจจริงก็ตามที

อย่างไรก็ตาม โดยไม่คำนึงถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขา จะไม่มีใครพยายามเปิดโปงอีกฝ่าย แต่จะแสดงการสนับสนุนแทน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะของตนเอง

หลิวเหย่าไม่พอใจกับความคิดเห็นนี้ “ราชวงศ์โจวมีกฎหมายเป็นของตัวเอง อ๋องจะต้องออกจากเมืองหลวงและดำรงตำแหน่งในฐานะข้าราชบริพาร องค์จักรพรรดิมีองค์รัชทายาทอยู่ในเมืองหลวงเพื่อสนับสนุนพระองค์อยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่อ๋องอู๋จะต้องรู้สึกลำบากใจ”

ที่เมืองหลวงมีราชันฉีให้ปวดหัวพอแล้ว! สถานการณ์ที่องค์รัชทายาทต้องเผชิญจะยิ่งยากขึ้นหากอ๋ององค์อื่นเช่นอ๋องอู๋ เข้าร่วมการต่อสู้ชิงบัลลังก์อีก!

อ๋องอู๋กล่าวขออภัยทันที “ขออภัยด้วย ข้าผู้นี้พูดผิดไป ความรักที่มีต่อบิดาและมารดาทำให้ข้าลืมกฎไปชั่วขณะ หวังว่าแม่ทัพหลิวจะไม่ถือสา”

อ๋องเหลียงรีบเข้ามาแก้ไขเหตุพิพาท “เราแค่คุยกันเรื่องครอบครัว เหตุใดจึงต้องจริงจังขนาดนี้? มาเถอะ เราไปสนุกกันดีกว่า อย่าได้คุยเรื่องชวนปวดเศียรกันอีกเลย!”

ความอ่อนน้อมถ่อมตนของอ๋องอู๋ทำให้หลิวเหย่ารู้สึกผิดเล็กน้อย เขาใช้โอกาสนี้พูดว่า “สิ่งที่อ๋องเหลียงพูดนั้นถูกต้อง ข้าเป็นคนที่ตึงและเคร่งครัดเกินไป”

อวิ๋นอวี้ชิงมองสามีของนางอย่างกังวล นางเป็นคนเดียวที่ได้เห็นความขุ่นเคืองในดวงตาของเขา

…

ในขณะเดียวกัน หวงฮุ่ยฮงกำลังตรวจสอบเรือนทั้งหลังและบริเวณโดยรอบซึ่งเอาไว้ใช้กักขังซูอันกับลูกน้องของเขาอีกรอบ ก่อนหน้านี้เพราะคำนึงถึงใบหน้าของอ๋องอู๋ เขาจึงยังไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่ตอนนี้เขากำลังพยายามค้นหากลไกลับหรือเส้นทางที่ซ่อนอยู่อย่างเงียบ ๆ

ซูอันและเจิ้งตานถูกพาออกจากรถม้ามานั่งภายในลานด้านหน้าเรือนร่วมกับซ่างหงและซ่างเชียน ทั้งหมดมองตากันอย่างกระอักกระอ่วน

“เฮ้ย ไอ้คนแซ่ซู เจ้าทำอะไรกับตานเอ๋อร์ของข้าหรือเปล่า?” ดวงตาของซ่างเชียนถลึงตาจนแทบจะถลนออกจากเบ้า

“นั่นคือสิ่งที่เจ้าควรถามแม่นางเจิ้ง” ซูอันยิ้ม “ถ้าเจ้าถามข้า ข้าจะบอกแค่ว่าข้าทำทุกอย่างทั้งที่ควรทำและไม่สมควรทำ! ข้าไม่รังเกียจที่จะลงรายละเอียดหากเจ้าต้องการฟัง!”

“ไอ้เวรนี่!” ซ่างเชียนโกรธจัดอย่างรวดเร็ว เขากำลังจะกระโจนเข้าหาซูอัน แต่ทูตยุทธ์เสื้อแพรกดเขากลับไปนั่งที่เดิม

—

ท่านยั่วยุซ่างเชียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999!

—

เจิ้งตานมองซูอันด้วยความรำคาญ “เจ้าอย่าพูดอะไรที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนี้จะได้ไหม!?”

นางรู้ว่าซูอันย่อมไม่เผยความลับระหว่างนางกับเขาจริง ๆ ให้ซ่างเชียนรู้ ซูอันแค่ใช้โอกาสนี้ทำให้ซ่างเชียนโกรธ อย่างไรก็ตาม คำพูดดังกล่าวทำให้นางตกอยู่ในที่นั่งลำบาก!

ซูอันยักไหล่

ซ่างหงไอและกล่าวว่า “ซูอัน ข้าประทับใจที่เจ้าแจ้งให้โลกรู้เกี่ยวกับวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ แม้ว่าจะดูเหมือนว่าเจ้านำอันตรายมาสู่ตัวเองมากขึ้น แต่จริง ๆ แล้วเจ้าสามารถเปลี่ยนความตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ให้กลายเป็นสถานการณ์ที่อาจเอาชีวิตรอดได้”

เขาเปลี่ยนหัวข้อพูดคุยโดยมีจุดประสงค์เพื่อป้องกันไม่ให้ลูกชายของเขาถูกเย้าแหย่

“ผู้อาวุโสซ่างชมข้าเกินไปแล้ว ข้าไม่ได้คิดอะไรมาก ข้าแค่ทำในสิ่งที่ข้ารู้สึก ข้าก็เป็นคนแบบนี้แหละ! ถ้ามีใครทำให้ข้ารู้สึกแย่ ข้าก็จะทำให้มันแย่กว่าข้าให้ได้!” ซูอันประสานมือขอบคุณ “อันที่จริง ข้ายังไม่ได้ขอบคุณท่านเลยสำหรับความช่วยเหลือของท่านก่อนหน้านี้”

การที่เขาหนีออกจากจวนตระกูลซ่างได้ในครั้งนั้นเพราะซ่างหงยับยั้งอ๋องเหลียงเอาไว้

ซ่างหงเหลือบมองทูตยุทธ์เสื้อแพรที่รายล้อมพวกเขาอยู่ จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้ากล้าอ้างว่าทำอย่างแน่นอน ความผิดของข้ารุนแรงพอแล้ว ข้าไม่ต้องการที่จะเพิ่มบาปให้กับชื่อของข้าอีกต่อไป”

ซูอันยิ้มเช่นกัน “ข้าเข้าใจดี แต่ข้าขอจดจำบุญคุณครั้งนั้นของท่านไว้ หากมีโอกาสข้าย่อมตอบแทนท่านแน่นอน”

“ถ้าข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถมากขนาดนี้ ข้าจะไม่มีวันเป็นศัตรูกับตระกูลฉู่” ซ่างหงกล่าวพลางถอนหายใจ

ใบหน้าของซูอันมืดลง “ไม่หรอก ท่านคงจะตัดสินใจกำจัดข้าให้เร็วที่สุดต่างหาก!”

ซ่างหงหัวเราะ “ไม่ผิด! น้องชายคนนี้เข้าใจความคิดของข้าจริง ๆ”

ซ่างเชียนยิ้มอย่างเย้ยหยัน เขาไม่ชอบเห็นพ่อของเขาสนิทชิดเชื้อกับซูอันเลย

“อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่ข้าค่อนข้างสับสน จากสิ่งที่ข้าเข้าใจเกี่ยวกับเจ้า เจ้าจะไม่มีวันทำอะไรให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย ตอนนี้เจ้าคิดจะทำอะไร?” ซ่างหงอดไม่ได้ที่จะถาม

ซูอันหาวและพูดว่า “ผู้อาวุโสซ่าง ท่านกำลังทำให้ข้าดูเหมือนจิ้งจอกเฒ่าอยู่นะรู้ไหม ความคิดอ่านของข้าไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น”

ซ่างหงไม่แปลกใจที่เขาไม่เต็มใจที่จะตอบ “เช่นนั้น ตาเฒ่าผู้นี้จะรอดูว่าน้องชายจะมีแผนการที่น่าตกใจขนาดไหน”

“หยุดพูด! เข้าไปในเรือนกันได้แล้ว” หวงฮุ่ยฮงเสร็จสิ้นการตรวจสอบ และสังเกตเห็นว่านักโทษคุยกันอย่างสนุกสนาน เขากังวลว่าพวกนักโทษจะสุมหัวกันวางอุบายบางอย่าง

โชคดีที่เรือนนี้ถูกคนของอ๋องอู่ดัดแปลงให้ห้องว่างหลายห้องกลายเป็นห้องขังติดลูกกรงเอาไว้แล้ว ดังนั้นซูอัน เจิ้งตานและคู่พ่อลูกตระกูลซ่างจึงถูกพาแยกเข้าไปในห้องขังของตัวเอง

…

ในขณะเดียวกันอ๋องอู๋ยังคงนำเสนอความสำราญให้กับอ๋องเหลียงและหลิวเหย่า ก่อนจะแอบส่งเสียงทางกระแสพลังชี่ไปยังพระชายาของตัวเอง “จากนี้ไปทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้าต้องทำภารกิจที่ข้ามอบหมายให้สำเร็จ!”

อวิ๋นอวี้ชิงรู้สึกว่าจิตใจของตัวเองล่องลอย และฉากการสนทนากับสามีในห้องส่วนตัวก็ปรากฏขึ้นในใจของนาง

“กองกำลังคุ้มกันอาชญากรจะต้องผ่านเมืองแผ่นฟ้าอุดรของเราอย่างแน่นอน เราไม่ควรพลาดโอกาสที่ดีเช่นนี้” ใบหน้าของอ๋องอู๋ไม่มีร่องรอยของความเป็นมิตรตามปกติ เขาดูตื่นเต้นอย่างมาก

อวิ๋นอวี้ชิงรู้สึกสับสน “ชีวิตปัจจุบันของเราถือว่าค่อนข้างดีไม่ใช่เหรอ? ทำไมเราต้องเสี่ยงแบบนั้น?”

อ๋องอู๋พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “เจ้าคิดว่าข้าชอบอยู่ในเมืองแผ่นฟ้าอุดรที่ห่างไกลนี้อย่างนั้นเหรอ? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะข้าเกิดจากนางสนม! แม่ของข้าไม่ใช่จักรพรรดินี ข้าจึงไม่สามารถเป็นรัชทายาทได้ ข้ากลับถูกขับออกจากเมืองหลวงมาที่นี่ เดิมทีข้าเต็มใจที่จะยอมรับชะตากรรมของข้า แต่ข้าไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสยิ่งใหญ่เช่นนี้ผ่านมา!

“ดูเหมือนว่าสวรรค์จะสังเกตเห็นความจริงใจของข้า ประทานโอกาส เวลาและสถานที่มาให้พร้อมสรรพ ข้ารอวันนี้มานานแล้ว!

“ด้วยวิชาลับในตำนานอย่างวิชาวัฏจักรหงส์อมตะที่ให้ชีวิตนิรันดร์ ข้าจะสามารถปิดระยะห่างระหว่างตัวเองกับรัชทายาทได้!