เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 673 แพ้ทางกับดักน้ำผึ้ง

บทที่ 673 แพ้ทางกับดักน้ำผึ้ง

บทที่ 673 แพ้ทางกับดักน้ำผึ้ง

คิ้วของซูอันค่อย ๆ เลิกขึ้นอย่างช้า ๆ ขณะที่เขามองประเมินสาวงามที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจ “คนที่ถามคำถามแบบนี้มักจะหันไปใช้การยั่วยวนทันที ข้าหวังว่าท่านจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

อวิ๋นอวี้ชิงตกตะลึง “เจ้าค่อนข้างพิเศษจริง ๆ เจ้าแตกต่างจากผู้ชายส่วนใหญ่นัก”

ซูอันหัวเราะ “ข้าแตกต่างจากผู้ชายส่วนใหญ่หลายอย่างเลยเชียว จะลองดูไหมล่ะ?!”

จากความก้าวร้าวในแววตาของเขา อวิ๋นอวี้ชิงรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามยั่วยุนาง ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้โกรธเคือง แต่กลับยิ้มหวานแทน “เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้า” นางกล่าว

“ท่านงดงามไหมน่ะเหรอ?” ซูอันหัวเราะเมื่อเขานึกถึงคำถามของนาง “ทำไมพระชายาถึงถามคำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้ว? ถ้าพระชายาไม่งดงาม ข้าก็กลัวว่าจะไม่มีคนงามในโลกนี้”

“ข้าสงสัยว่าข้าอยู่อันดับที่เท่าไหร่ในใจเจ้า?” ดวงตาของอวิ๋นอวี้ชิงเปล่งประกายระยิบระยับ

ซูอันระแวดระวังตัว แน่นอนว่านางกำลังคุยกับเขาแบบนี้เพื่อให้เขาผ่อนคลาย แล้วฉวยโอกาสควบคุมเขาใช่ไหม?

ด้วยความคิดนั้นเขาพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ถ้าให้ข้าตอบ ข้าจะให้ท่านอยู่ในสิบอันดับแรก”

“สิบอันดับแรก?” ถึงแม้ว่านางจะรู้ว่าเขาพูดโดยเจตนา แต่คำตอบของเขาช่างผิดหูนางยิ่งนัก “ดูเหมือนว่าเจ้าจะได้พบกับสาวงามมามากพอสมควรทั้ง ๆ ที่เจ้ายังอายุน้อย ข้าสงสัยว่านายน้อยซูคิดว่าใครงดงามกว่าข้า?”

—

ท่านยั่วยุอวิ๋นอวี้ชิงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 444!

—

ซูอันขำขันในใจ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหน หากนางถูกมองว่ามีความงามด้อยกว่าผู้หญิงอื่น พวกนางก็มักจะโกรธเสมอ

เขากระแอมเบา ๆ และพูดว่า “คนแรกคือภรรยาของข้า”

อวิ๋นอวี้ชิงพยักหน้า “คุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่เป็นที่รู้จักในฐานะสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองจันทร์กระจ่าง อีกทั้งนางยังเป็นภรรยาของเจ้า ข้าเข้าใจได้ว่านางจะเป็นที่หนึ่ง แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ?”

“อันดับสองคือสาวงามอันดับหนึ่งจากเมืองหลวงอวี้เหยียนลั่ว ท่านยังด้อยกว่านางเล็กน้อย” ซูอันกล่าว

“เจ้ารู้จักอวี้เหยียนลั่วด้วยเหรอ?” อวิ๋นอวี้ชิงไม่เชื่อ

“รู้จักนาง? ฮ่า ๆ มากกว่านั้นอีก ข้าเคยช่วยชีวิตนางไว้ครั้งหนึ่ง นางบอกว่าจะตอบแทนข้าด้วยการให้เงิน แต่จนป่านนี้นางยังไม่โผล่มาตอบแทนข้าเลย! จริง ๆ แล้วข้าค่อนข้างไม่พอใจนางนิดหน่อย” ซูอันพูดอย่างโกรธเคือง อวี้เหยียนลั่วได้ให้สัญญาปากเปล่าแก่เขาในตอนนั้น แต่เขาไม่เห็นวี่แววใด ๆ ของนางเลยหลังจากผ่านไปหลายเดือน

“บางทีนางอาจมีอย่างอื่นให้ดูแล” ดวงตาของอวิ๋นอวี้ชิงสดใส นางพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก “แม่นางอวี้ได้รับความนิยมอย่างไม่น่าเชื่อในเมืองหลวง ดังนั้นข้าจึงยอมรับได้ว่านางอยู่ในอันดับสูงกว่าข้า แล้วมีใครอีก?”

“คนที่สวยที่สุดอันดับสามคือเพ่ยเหมียนหมาน!” ซูอันเอ่ยขึ้นอย่างเต็มเสียง

“คุณหนูใหญ่ของตระกูลเพ่ย? ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับนางมาบ้างแล้ว แต่ไม่คิดว่านางจะสวยขนาดนั้น ข้าต้องหาโอกาสที่จะพบกับนางเพื่อดูให้เห็นกับตา” แม้ว่านี่คือสิ่งที่อวิ๋นอวี้ชิงพูด แต่ในใจนางไม่อยากเชื่อ

“ไม่ต้องห่วง ท่านไม่มีทางเทียบนางได้เลย” ดวงตาของซูอันจ้องไปที่หน้าอกของอวิ๋นอวี้ชิง “รูปร่างของท่านไม่เลว แต่เมื่อเทียบกับนางก็ถือว่าธรรมดา”

อวิ๋นอวี้ชิงกัดฟันกรอดอย่างเงียบ ๆ

นางรู้เขาหมายถึงหน้าอกของนาง! ผู้ชายคนนี้มันร้ายจริง ๆ!

—

ท่านยั่วยุอวิ๋นอวี้ชิงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 514!

—

เมื่อเห็นว่าการยั่วยุได้ผล ซูอันจึงกล่าวต่อว่า “อันดับที่สี่คืออาจารย์ใหญ่เจียงแห่งสถาบันจันทร์กระจ่างของข้า นางเต็มไปด้วยเสน่ห์แบบสาวใหญ่ ขาเรียวยาวในถุงน่องของนางเป็นสิ่งที่พระชายาไม่สามารถเปรียบเทียบได้ แน่นอนถ้าพระชายาต้องการพิสูจน์ว่าข้าผิด ท่านก็โชว์เรียวขาให้ข้าดู แล้วข้าจะตัดสินอย่างเป็นกลาง”

อวิ๋นอวี้ชิงตกตะลึง…

วิธีที่เขาพูดไปเรื่อยเปื่อยทำให้นางแทบคลั่ง

เขาเป็นคนบ้าอะไรกันแน่? เขาไม่รู้ถึงสถานการณ์ที่เขาอยู่เลยหรือไง? เขาจะสาธยายสาวงามงามให้ข้าฟังทีละคนจริง ๆ เหรอ?

—

ท่านยั่วยุอวิ๋นอวี้ชิงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 666!

—

“ดูเหมือนว่าพระชายาจะยังคงไม่มั่นใจในการเปรียบเทียบของข้า ระหว่างตัวท่านกับคนอื่น ๆ ดังนั้นข้าจะพูดถึง อันดับต่อไป อันดับที่ห้าเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนในสถาบันจันทร์กระจ่าง อาจารย์ซางหลิวอวี้! นางทั้งสวยและจิตใจงดงาม มีความเชี่ยวชาญด้านดนตรี ราวกับว่านางไม่สนใจสิ่งของในโลกวัตถุ นางเป็นเหมือนเทพธิดาที่ถูกขับไล่ลงมาอยู่ในโลกปุถุชน ปีศาจธรรมดาเช่นท่านไม่มีทางเทียบกับนางได้แน่ เฮ้อ…พอคิดถึงเรื่องนี้ข้าก็เศร้าใจ ข้าคิดมาตลอดว่าข้ากับนางมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น แต่หลังจากที่ข้าตกต่ำ นางก็ไม่มาให้ข้าเห็นนางอีกเลย ท่านคิดว่านางใจดำกับข้าเกินไปหรือไม่?” ซูอันพยายามแสดงสีหน้าหม่นหมองในขณะที่เขาพูด

อวิ๋นอวี้ชิงใกล้จะระเบิด

“สำหรับอันดับที่หก แน่นอนว่าคือ…”

“พอแล้ว!” สีหน้าของอวิ๋นอวี้ชิงมืดหม่น นางตั้งใจจะล้อเขาเล่นเพียงเล็กน้อย นางไม่คิดว่าเขาจะพูดถึงผู้หญิงทุกคนที่เขาคิดว่าสวยกว่านางทั้งหมดอย่างจริงจัง! ยิ่งฟังนางยิ่งโกรธ

ซูอันยิ้ม ทนไม่ได้แล้วเหรอ? แย่จริง ๆ ข้ายังไม่ได้โชว์ไพ่เด็ดออกมาเลย พี่หญิงใหญ่จักรพรรดินีของข้า เมื่อเทียบกับสตรีไม่ว่าจะเป็นผู้ใด ไม่มีคนไหนเทียบกับนางได้เลย!

เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ในหัวมีแต่ความคิดถึงหมี่ลี่ แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ตอบสนองอะไรเลย ดูเหมือนครั้งนี้นางจะหลับไปแล้วจริง ๆ

“ข้าเกือบจะตกหลุมแผนการของเจ้าแล้ว เจ้าต้องการซื้อเวลาให้อ๋องเหลียงและคนอื่น ๆ ฟื้นสติใช่ไหม?” อวิ๋นอวี้ชิงพ่นลมหายใจ “เจ้าเลิกคิดแบบนั้นไปได้เลย อ๋องอู๋กำลังประเคนความสุขให้พวกเขา ไม่มีทางที่พวกเขาจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้แน่!”

ซูอันถอนหายใจ ผู้หญิงคนนี้ระวังตัวจริง ๆ! อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มของเขายังคงประดับอยู่บนใบหน้า “พระชายาพูดอะไร? ทำไมข้าถึงอยากเจอกับตาเฒ่าที่น่าขยะแขยงเหล่านั้นมากกว่าอยู่กับสาวงามอย่างท่าน”

“ตาเฒ่าที่น่าขยะแขยง?” อวิ๋นอวี้ชิงตกตะลึง แต่นางก็หัวเราะออกมา “พอคิดดูแล้ว พวกเขาก็เป็นคนชราที่น่าขยะแขยงจริง ๆ”

พวกเขาเชื่อจริง ๆ หรือไม่ว่านางไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ขณะมองมาที่นาง? ฮึ่ม สองคนนั้นน่าขยะแขยงอย่างไม่ต้องสงสัย!

โดยเฉพาะหลิวเหย่า นางรำคาญเขามากกว่าคนอื่น เพราะหลิวเหย่าคอยขัดอ๋องอู๋ไปทุกเรื่องที่ทำได้ นางมองไปที่ซูอัน “หนุ่มน้อย เจ้ากำลังทำให้ข้าอยู่ในจุดที่ลำบาก ข้าฆ่าเจ้าไม่ได้ อีกทั้งยังไม่สามารถทรมานเจ้าได้ เจ้าคิดว่าข้าควรทำยังไง?”

“พระชายาจะลองเกลี้ยกล่อมข้าก็ได้ อันที่จริงข้าเป็นคนที่แพ้ทางกับดักน้ำผึ้งมาก ๆ” ซูอันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

อวิ๋นอวี้ชิงจ้องมองที่เขาว่างเปล่า