เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 701 นักฆ่าผู้เปี่ยมไปด้วยหลักการ

บทที่ 701 นักฆ่าผู้เปี่ยมไปด้วยหลักการ

บทที่ 701 นักฆ่าผู้เปี่ยมไปด้วยหลักการ

ซ่างเชียนวางตั๋วเงินกองหนึ่งทันที “อยู่นี่แล้ว!”

ระเบียบปฏิบัติของเหล่าทูตยุทธ์เสื้อแพรนั้นแตกต่างจากเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายทั่วไป หากเป็นเจ้าหน้าที่จากหน่วยงานอื่น ๆ ที่ทำหน้าที่จับกุมผู้กระทำความผิด พวกเขาจะริบทรัพย์สินทั้งหมดจากนักโทษอย่างแน่นอน พวกเขาจะไม่ทิ้งเงินไว้ให้แม้แต่ตำลึงเดียว

ทว่า ทูตยุทธ์เสื้อแพรจะตรวจสอบเฉพาะอาวุธที่นักโทษซ่อนไว้หรือวัตถุอันตราย พวกเขาจะไม่แตะต้องของมีค่าอย่างอื่นเลย

ดวงตาของติ้งรุ่นเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นตั๋วเงิน เขาเอื้อมมือออกไป และกองตั๋วเงินก็ลอยมาหาเขาราวกับถูกจับด้วยมือที่มองไม่เห็น

เขานำตั๋วเงินในมือมาสูดดมด้วยท่าทางมึนเมา “อา…กลิ่นตั๋วเงิน กลิ่นหอมของมันไม่เคยทำให้ข้าผิดหวัง!”

ซูอันจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าแปลกประหลาด ความโลภของชายผู้นี้ทะลุขีดจำกัดที่เขาจะเข้าใจได้

หลังจากใช้เวลาครู่หนึ่งในการดมกลิ่นตั๋วเงินติ้งรุ่นก็เก็บเงินไป “เอาล่ะ ได้เวลาส่งพวกเจ้าทั้งหมดไปสู่ภพหน้าแล้ว”

ซ่างเชียนตื่นตระหนกทันที “เจ้าเอาเงินข้าไปแล้ว แต่เจ้ายังไม่ได้บอกเราว่าใครเป็นคนจ้างวาน!”

ติ้งรุ่นยิ้ม “ข้าจะบอกแน่นอน แต่มันจะเป็นตอนที่เจ้าเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ทำแบบนั้นข้าจะได้ไม่ผิดสัญญา และจะได้ไม่มีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น”

ซ่างเชียนและซ่างหงต่างก็พูดไม่ออก

ซูอันรู้สึกทึ่ง แม้ว่าชายคนนี้จะดูแปลกประหลาด แต่เขาก็เป็นนักคิดที่เฉลียวฉลาดทีเดียว การหาทางหนีจากชายผู้นี้คงจะยาก

ในสายตาของซ่างเชียน ฟันสีขาวราวกับหิมะของติ้งรุ่นดูเหมือนเขี้ยวของสัตว์ร้าย เขาก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว

เสียงของซ่างหงเย็นเยียบ “เจ้ารู้ผลที่ตามมาจากการเอาชีวิตของเราหรือไม่? แม้เราจะถูกกล่าวหาว่าเป็นอาชญากร แต่เราก็ยังคงเป็นข้าราชสำนักอยู่ แล้วยังมีซูอันที่เป็นที่ต้องการขององค์จักรพรรดิ ถ้ามีคนรู้ว่าเจ้าเป็นคนฆ่าเรา เจ้าจะไม่มีโอกาสได้ใช้เงินสักตำลึงเดียวไม่ว่าเจ้าจะหาเงินได้มากแค่ไหนก็ตาม!”

ติ้งรุ่นพยักหน้า “ขอบคุณท่านซ่างจริง ๆ ที่ชี้ให้ข้าได้เห็นเรื่องสำคัญที่ไม่อาจพลาด แน่นอน จะไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นผู้ลงมือถ้าข้าฆ่าทุกคนที่รู้เรื่องนี้”

ทันทีที่พูดจบ ติ้งรุ่นก็ตวัดดาบในมืออย่างฉับพลัน หวงฮุ่ยฮงจับคอของตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ หันกลับไปมองรถม้า เขาเอื้อมมือราวกับว่าต้องการจะคว้าอะไรบางอย่าง ทว่า ชีวิตของเขาก็ได้จบสิ้นลงร่างกายร่วงหล่นกระแทกกับพื้นอย่างแรง

ดาบของนักรบเงินสดผู้นี้เร็วอย่างเหลือเชื่อ!

นี่เป็นปฏิกิริยาแรกของทุกคน ไม่มีใครมองตามดาบของเขาทันเลย มีเพียงแสงแวบวาบผ่านดวงตา จากนั้นดาบของเขาก็กลับเข้าไปในฝักแล้ว ราวกับว่ามันไม่เคยถูกชักออกมาตั้งแต่แรก

ซูอันเงียบไปขณะที่เขามองศพของหวงฮุ่ยฮง แม้ว่าชายคนนี้จะจับตัวเขามา แต่ซูอันก็ยังคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่น่าเคารพนับถือ มีความรับผิดชอบและมีศีลธรรม จนถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตหัวหน้าทูตยุทธ์เสื้อแพรผู้นี้ยังคงอุทิศตนเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ

ใครจะคิดว่าคนอย่างเขาจะตายอย่างเงียบ ๆ ในพื้นที่ห่างไกลเช่นนี้?

เจิ้งตานแขนซูอันโดยไม่รู้ตัว นักฆ่าคนนี้เป็นนักฆ่าที่โหดเหี้ยมและไร้ความปรานีโดยไม่ต้องสงสัย ไม่มีทางที่มันจะปล่อยให้ใครมีชีวิตรอด

นางยังคงเป็นหญิงสาว ถึงแม้ว่านางจะมีประสบการณ์มากมายในฐานะหัวหน้าของกลุ่มวาฬ แต่การเห็นความตายก็ยังเป็นประสบการณ์ที่น่าสะพรึงกลัว…

สิ่งปลอบใจอย่างหนึ่งที่นางมีคือการมีซูอันอยู่เคียงข้าง หากนี่คือจุดจบจริง ๆ อย่างน้อยการเดินทางไปสู่ยมโลกก็ไม่โดดเดี่ยวจนเกินไป

ซูอันไม่ยอมรับชะตากรรมนี้ เขามองติ้งรุ่นที่กำลังใกล้เข้ามาและพูดว่า “ข้าจะให้เจ้าสองเท่าของที่คนอื่นจ่ายให้เจ้า ถ้ายอมปล่อยเราไป”

เมื่อเทียบกับซ่างหงผู้ซึ่ง ‘ยากจนเพราะตงฉิน’ ซูอันนับว่าเป็นคนรวย เขายังคงมีเงินอยู่หลายล้านตำลึง

ติ้งรุ่นหัวเราะคิกคัก “เฮอะ ๆ ข้าไม่คิดว่าเด็กอย่างเจ้าจะมีเงินมากมายขนาดนั้นหรอก”

ซูอันยิ้ม “แม้ข้าไม่ได้มียศถาบรรดาศักดิ์เท่าท่านซ่าง แต่ข้าก็มีวิธีหาเงินของข้าเอง”

“มีข่าวลือเกี่ยวกับความมั่งคั่งของตระกูลฉู่ให้ข้าได้ยินมาโดยตลอด ตอนนี้ข้าเริ่มเชื่อมันซะแล้ว เจ้าอยู่ในตระกูลฉู่เพียงสองสามเดือนแต่กลับมีเงินมากมายจนกล้าจะต่อรองกับข้าได้ ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ข้าคงจะต้องหาโอกาสไปเดินเล่นรอบ ๆ ตระกูลฉู่เสียหน่อย” ติ้งรุ่นดูเหมือนจะเริ่มโอนอ่อน แต่เขาก็เปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว “จริง ๆ แล้วข้าค่อนข้างสนใจข้อเสนอ แต่น่าเสียดายที่ข้าคงไม่สามารถเอาเงินจากเจ้าได้”

“ทำไม?” ซูอันกล่าวด้วยความประหลาดใจ “เจ้าไม่ได้ถูกเรียกว่านักรบเงินสดหรอกเหรอ? ข้าได้เพิ่มข้อเสนอเป็นสองเท่าแล้ว ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมรับมัน?”

ติ้งรุ่นตอบกลับ “ข้าต้องคิดถึงระยะยาว ถึงแม้ว่าการได้เงินจากเจ้าสองเท่าในตอนนี้ดูเหมือนจะดี แต่ข้ารับงานมาแล้ว ซึ่งถ้าข้าทำงานไม่สำเร็จ ต่อไปในอนาคตใครจะจ้างข้าอีก? นี่เป็นเหตุผลที่ข้าไม่สามารถรับเงินจากเจ้าได้”

ซูอันถอนหายใจ “ไม่นึกเลยจริง ๆ ว่าเจ้าจะยึดถือหลักการได้ขนาดนี้” เขากล่าว

“ขอบคุณสำหรับคำชมของเจ้า เอาเป็นว่าข้าจะมอบความตายอย่างรวดเร็วและไม่เจ็บปวดให้แก่เจ้าในภายหลังเพื่อเป็นการตอบแทนคำชมของเจ้าก็แล้วกัน” ติ้งรุ่นตอบ

ดวงตาของซูอันหรี่ลง “แต่ก่อนหน้านี้เจ้าบอกเป็นนัยว่าเจ้าจะถามข้าเรื่องวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ แต่จากที่เจ้าพูดเมื่อครู่ ดูเหมือนว่ามีคนอยากให้ข้าตายด้วย”

“ข้าแค่พูดล้อเล่นกับเจ้าก็เท่านั้น ข้าไม่เชื่อว่ามีทักษะใดในโลกนี้ที่สามารถให้ชีวิตนิรันดร์ได้ เงินเท่านั้นที่มีประโยชน์มากกว่า ด้วยอายุขัยที่จำกัดของเรา สิ่งที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้คือใช้ชีวิตที่หรูหราที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในยามมีชีวิตอยู่”

ติ้งรุ่นหัวเราะคิกคัก “ในเมื่อดูเหมือนว่าเราสองคนจะต้องลากันแล้ว ข้าจะบอกเจ้าให้ มีคนต้องการให้เจ้าตาย และคน ๆ นั้นก็ไม่อยากให้ข้าเปิดเผยตัวตนเขาเช่นกัน ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงกังวลมากขนาดนั้น”

ซ่างหง ซ่างเชียน และเจิ้งตานต่างหวั่นไหวเมื่อได้ยินว่ามีคนหมายชีวิตซูอันด้วยเช่นกัน

แต่น่าแปลกที่ซูอันกลับยังคงสีหน้าเดิมได้ราวกับไม่ตื่นตระหนกอะไรเลย “ในเมื่อเจ้าเป็นนักฆ่า ถ้างั้นข้าขอจ้างเจ้าบ้างได้ไหม?”