เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 708 ข้อดีเดียวของข้า

บทที่ 708 ข้อดีเดียวของข้า

บทที่ 708 ข้อดีเดียวของข้า

“ข้าไม่สนเจ้าจะเป็นคนของเผ่ามังกรหรือเผ่าไส้เดือน! วันนี้เจ้าต้องตาย!” ใบหน้าของติ้งรุ่นมืดหม่นราวกับเมฆดำ เขากวัดแกว่งดาบและฟาดฟันเข้าใส่ซูอัน

พลังดาบล่องหนเคลื่อนที่เข้าหาซูอันอย่างดุเดือด ฉีกพื้นดินเป็นริ้ว ๆ ขณะพาดผ่าน

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าอาการบาดเจ็บของติ้งรุ่นนั้นรุนแรงมาก พลังดาบล่องหนของเขาที่ปกติจับทิศทางไม่ได้และแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะป้องกัน ทว่าตอนนี้ แม้จะดูแข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อน แต่มันกลับล่องหนไม่แนบเนียนเหมือนก่อนหน้านี้

ซูอันยังคงโอบเจิ้งตานไว้ในอ้อมแขนของเขา เขากำลังจะหลบหนีแต่ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งก้าวเข้ามาบังเขาไว้ และเปลวไฟสีดำพุ่งเข้าปะทะกับพลังดาบล่องหนที่เข้ามา ร่างของนางสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าการสกัดกั้นการโจมตีนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด

“เหมียนหมานใหญ่!” ซูอันรู้ได้ทันทีว่านี่คือใครจากรูปร่างของนางเพียงอย่างเดียว

ดวงตาของติ้งรุ่นและคนอื่น ๆ ในพื้นที่เบิกกว้าง ไม่เพียงเพราะผู้หญิงคนนี้สามารถสกัดกั้นพลังดาบล่องหนนี้ได้ แต่ดวงตาของพวกเขาก็เพ่งมองไปที่ทรวงอกที่ส่ายไหวอย่างชัดเจนของนาง พวกเขาก็รู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาสั่นเทา

ซ่างเฉี่ยนอดไม่ได้ที่จะมองลงไปที่หน้าอกตัวเอง และใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูทันที ผู้หญิงคนนี้กินอะไรเป็นอาหาร? ทำไมสวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมนัก!

เพ่ยเหมียนหมานหันไปมองซูอัน นางรับบาดเจ็บในระดับหนึ่ง และสังเกตว่ามือของเขาโอบกอดเจิ้งตานอย่างแน่นหนา “เจ้ามันบ้าที่กล้าโยนชีวิตทิ้งเพื่อเอาใจผู้หญิงอื่น!” นางกล่าวพร้อมกับพ่นลมหายใจ

ซูอันหัวเราะคิกคัก “ข้าจะทำเช่นเดียวกันถ้าเจ้าตกอยู่ในอันตราย!”

เพ่ยเหมียนหมานเย้ยหยัน “เฮอะ ไอ้คนช่างพูด ถ้าเจ้าพูดเก่งนักก็ช่วยพูดคำที่มันเป็นมงคลมากกว่านี้หน่อย!”

ในขณะเดียวกัน ห่างออกไป… มันดูราวกับว่าเปลวไฟกำลังจะพุ่งออกมาจากดวงตาของซ่างเชียน นอกจากภรรยาหมาด ๆ ของเขาแล้ว ซูอันไม่เพียงแต่มีคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่เท่านั้น แต่ยังมีสาวงามที่โดดเด่นคนอื่น ๆ ที่คอยมารุมล้อมเช่นกัน! ความคิดนี้กระตุ้นความโกรธของซ่างเชียนให้สะสมมากยิ่งขึ้น

แม้ว่าเพ่ยเหมียนหมานจะสวมหน้ากาก แต่ขนาดของหน้าอกอันน่าประทับใจนั้น ส่วนโค้งเว้าอันน่าทึ่งของร่างกายนั้น และดวงตาที่สวยงามคู่นั้น ล้วนทำให้นางน่าดึงดูดสุดยอด

ความหึงหวง ความโกรธและความอิจฉาหมุนอยู่ภายในหัวใจของซ่างเชียนจนจวนเจียนจะระเบิดออกมา

—

ท่านยั่วยุซ่างเชียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999…999…999…

—

ในขณะเดียวกัน ซ่างเฉี่ยนก็มีสีหน้าครุ่นคิด ซูอันคนนี้หน้าตาดี และเขาก็รู้วิธีพูดจากับหญิงสาว ที่สำคัญที่สุด เขาเต็มใจเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้อง… จะมีผู้หญิงกี่คนที่สามารถต้านทานเสน่ห์เช่นนี้ได้?

“เจ้ากล้าดียังไงถึงทำเหมือนข้าไม่มีตัวตน!?” ติ้งรุ่นกวัดแกว่งดาบของเขาและพุ่งเข้าใส่

อาการบาดเจ็บของเขาค่อนข้างรุนแรง และการใช้บทเพลงแห่งผู้ถือดาบก็สิ้นเปลืองพลังงานมากเกินไป นอกจากนี้ พลังดาบล่องหนของเขาก็ไม่แนบเนียนเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว นี่คือเหตุผลที่เขาตัดสินใจที่จะต่อสู้ในระยะประชิด

สีหน้าของเพ่ยเหมียนหมานเริ่มจริงจัง ระดับการบ่มเพาะของติ้งรุ่นนั้นสูงอย่างไม่น่าเชื่อ และนางคงไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายได้ แต่แม้จะคิดอย่างนั้น เปลวไฟสีดำก็ลุกโชนไปทั่วร่างกายของนางขณะที่นางกระโจนไปข้างหน้าเพื่อปะทะกับเขา

ทั้งสองแลกกระบวนท่ากันหลายครั้ง แต่ไม่นานนักเพ่ยเหมียนหมานก็ร้องออกมา เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บ

ถ้าติ้งรุ่นไม่ได้ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ก่อนแล้ว ผลลัพธ์ที่ออกมาจะแย่กว่านี้มากสำหรับเพ่ยเหมียนหมาน

เจิ้งตานกัดริมฝีปากแล้วรีบพุ่งไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือเพ่ยเหมียนหมาน การผสมผสานระหว่างธาตุน้ำและไฟกลับได้ผลดีอย่างน่าพิศวง

ขณะที่โจมตี ธาตุน้ำและไฟได้ซ้อนทับกัน ทำให้เกิดไอน้ำจำนวนมาก อากาศรอบ ๆ ติ้งรุ่นนั้นร้อนระอุอย่างต่อเนื่อง และวิสัยทัศน์การมองเห็นของเขาก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน

และยามเมื่อพวกนางต้องต้านรับ เจิ้งตานได้สร้างเกราะธาตุน้ำไว้รอบตัวเพ่ยเหมียนหมานเป็นครั้งคราว เพื่อป้องกันไม่ให้การโจมตีของติ้งรุ่นได้ผลอย่างที่ควรเป็น

“ไปกันเถอะ!” ซ่างเชียนรีบอุ้มพ่อของเขาซึ่งได้รับบาดเจ็บจากพลังดาบล่องหนของติ้งรุ่นก่อนหน้านี้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเขาคือการหนีจากสถานที่อันตรายนี้ให้เร็วที่สุด

แต่โดยไม่คาดคิด ซ่างเฉี่ยนกลับตอบปฏิเสธ

“ก่อนหน้านี้ที่เราหนีเพราะไม่มีความหวังถึงชัยชนะแม้ว่าเราจะอยู่ แต่ตอนนี้ติ้งรุ่นได้รับบาดเจ็บสาหัสและมีคนอยู่ข้างเรามากมาย เรามีโอกาสที่จะชนะได้ ถ้าเราพากันหนีไปตอนนี้ เขาอาจจะจัดการกับกลุ่มของซูอันได้สำเร็จ และยังมีโอกาสฟื้นตัวในภายหลัง หากเป็นเช่นนั้น เราจะไม่มีทางหนีพ้น”

ซ่างหงพยักหน้าเห็นด้วย “เฉี่ยนเอ๋อร์พูดถูก แทนที่จะต้องเผชิญความตายอย่างแน่นอนในอีกสองสามวันต่อมา เราควรเสี่ยงที่นี่สักตั้ง!”

ซ่างเฉี่ยนได้เคลื่อนไหวแล้ว อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้พุ่งเข้าไปร่วมต่อสู้ทันที แต่นางไปหาซูอันก่อนและปลดผนึกให้เขา

ซูอันรู้สึกตื่นเต้นมากจนเกือบจะร้องไห้ “ในที่สุดก็มีคนจำได้ว่าต้องปลดผนึกให้ข้า! เจ้าช่างมีสติอย่างเหลือเชื่อแม่นางซ่าง!”

เขาไม่ได้ตำหนิเจิ้งตานและคนอื่น ๆ เนื่องจากทุกคนจดจ่ออยู่กับการจัดการกับติ้งรุ่นจึงไม่มีโอกาสได้ปลดผนึกให้เขา

ซ่างเฉี่ยนผลักเขาออกไป ใบหน้าของนางแดง “ข้ารู้ว่าเจ้าซาบซึ้ง แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องซาบซึ้งถึงขนาดจับมือข้า!”

ซูอันกล่าวตอบอย่างเขินอาย “ก็ในบ้านเกิดของข้า การจับมือเป็นวิธีแสดงความขอบคุณ…ฮ่า ๆ”

ซ่างเฉี่ยนกลอกตา จากนั้นนางจึงชักกระบี่และเข้าร่วมการต่อสู้

เพ่ยเหมียนหมานและเจิ้งตานค่อนข้างแปลกใจที่เห็นนางเข้าร่วมการต่อสู้ แต่พวกนางปฏิเสธไม่ได้ว่าความกดดันที่มีลดลงเป็นอย่างมาก

ติ้งรุ่นรู้สึกตกใจ เขาไม่คิดมาก่อนว่าจะถูกกดดันจากเด็กผู้หญิงสองสามคน คงกลายเป็นเรื่องขำขันแน่ ๆ ถ้าข่าวนี้หลุดออกไป!

น่าเสียดายที่เขาทำอะไรไม่ได้มากในสภาพปัจจุบัน เปลวเพลิงสีดำในมือหญิงสวมหน้ากากนั้นผิดธรรมชาติอย่างยิ่ง และเขาไม่กล้าเสี่ยงให้มันลามเลียเขา

เจิ้งตานให้การสนับสนุนอย่างดีเยี่ยมจากด้านหลัง ในขณะที่ซ่างเฉี่ยนมีไหวพริบราวกับจิ้งจอกในสนามรบ นางเริ่มการโจมตีจากทุกมุมที่ซับซ้อน และช่วยเจิ้งตานเป็นครั้งคราวเช่นกัน เขาหมดปัญญาแล้วจริง ๆ

เขาปล่อยให้เรื่องนี้ลากยาวต่อไปไม่ได้ เวลาเป็นสิ่งสำคัญ เขาส่งเสียงคำรามบาดหู และภาพของเสือโคร่งสีม่วงขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นและพุ่งตรงไปที่สามสาว

“ระวัง!”

ผู้หญิงทั้งสามคนถูกกดดันทันทีแบบเดียวกับที่ซ่างหงเคยเผชิญก่อนหน้านี้ ความเร็วและพลังของติ้งรุ่นเพิ่มขึ้นอย่างมาก และเสือโคร่งสีม่วงที่น่าสยดสยองเพิ่มพลังการต่อสู้ของเขาให้เกือบเท่ากับตอนที่เขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ไม่มีทางที่เพ่ยเหมียนหมานและเด็กสาวอีกสองคนจะสามารถต่อต้านเขาได้ต่อไป

ไม่นานทั้งสามคนก็ล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ด้วยอาการบาดเจ็บและคร่ำครวญ

ติ้งรุ่นกำลังจะจัดการพวกนางให้เสร็จแต่กลับมีร่างหนึ่งแวบผ่านหางตาของเขาด้วยความเร็วจนแทบมองไม่เห็น ก่อนจะอุ้มทั้งสามสาวออกไป

สีหน้าของเขาตกตะลึงและเหลือบมองไปที่ร่างนั้น “เจ้าฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ได้ยังไง!?”

ซูอันได้รับบาดเจ็บสาหัสหลายครั้ง และถึงกับรับการโจมตีแทนเจิ้งตาน แม้ว่าเขาจะไม่ตาย เขาก็ควรจะอยู่ใกล้ประตูยมโลกมาก อย่างไรก็ตาม ตัวชายหนุ่มเองก็ไม่ได้แสดงสัญญาณใด ๆ ว่ากำลังจะสิ้นใจเลย

ซูอันหัวเราะและพูดว่า “ข้าจะพูดอะไรได้? ข้าอาจจะไม่เก่งในด้านอื่น แต่ร่างกายของข้าถึกทนเป็นที่สุด”

วิชาปฐมบทแรกเริ่มไม่เพียงทำให้ร่างกายของเขากล้าแกร่งขึ้นเท่านั้น แต่ยังให้ความสามารถในการฟื้นฟูที่น่าอัศจรรย์อีกด้วย สภาพของเขาดีขึ้นมากแล้วหลังจากการฟื้นตัวตามธรรมชาติในช่วงเวลาสั้น ๆ

ใบหน้าของเจิ้งตานเปลี่ยนเป็นสีแดง หัวใจของนางเต้นแรงเหมือนกลอง นี่คือสิ่งที่นางเข้าใจดีที่สุด…

“แม่นางซ่าง ข้าขอยืมกระบี่ของเจ้าหน่อย” ซูอันวางซ่างเฉี่ยนลงที่พื้นและใช้โอกาสนี้เพื่อคว้ากระบี่ของนาง

“ได้…” ใบหน้าของซ่างเฉี่ยนแดงก่ำ ตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้นางก็ยังไม่เคยถูกชายใดนอกจากพ่อของนางอุ้มมาก่อน นางไม่แน่ใจว่าจะตอบสนองอย่างไรดี