เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 717 แค่เท่านี้

บทที่ 717 แค่เท่านี้

บทที่ 717 แค่เท่านี้

อ้าวเฉวียนมีความรู้มากมาย ดังนั้นเขาจึงจำทักษะที่น่าเกรงขามนี้ของเผ่าปีศาจได้ในทันที

ร่างมังกรของเขาหยุดลงทันที และจากนั้นเขาก็รีบใช้วิญญาณประกาศิตเพื่อปัดเป่าผลของทักษะเนตรปีศาจ “วิญญาณประกาศิต ลบ…”

อย่างไรก็ตาม ซูอันจะปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสทำตามใจได้อย่างไร? “แกมองอะไร?”

“ข้ากำลังมองแกอยู่ไงไอ้โง่!”

อ้าวเฉวียนไม่มีแรงแม้แต่จะสาปแช่ง เขาพูดประโยคนี้หลายครั้งจนอยากจะอาเจียน นี่เป็นฝันร้ายที่สุด! เขาไม่อยากเจอแบบนี้อีก

“แม้ว่าข้าจะไม่ใช้วิญญาณประกาศิต แต่ทักษะตาปีศาจของนังบ้านั่นก็ควบคุมข้าได้เพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น พวกเจ้าจะต้องพบกับความตายเมื่อข้าหลุดพ้น!”

อ้าวเฉวียนรู้สึกหดหู่และเดือดดาลอย่างไม่น่าเชื่อ เขาไม่เคยพลาดให้ตัวเองตกอยู่ในอำนาจของเนตรปีศาจมาก่อนเลย ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของไอ้เด็กเลวซูอัน

อวิ๋นอวี้ชิงไม่ได้พูดอะไร นางมุ่งเน้นไปที่การควบคุมเขาเท่านั้น นางไม่มีปัญหาในการควบคุมคนธรรมดาสองสามโหลหรือหลายร้อยคน แต่มังกรขนาดใหญ่ที่มีความยาวหนึ่งร้อยจั้งนั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

ร่างกายของนางเริ่มสั่นและเหงื่อก็เริ่มปกคลุมหน้าผากของนาง เมื่อเห็นสิ่งนี้ซูอันมองไปที่อ้าวเฉวียนและพูดว่า “เจ้าลืมบางอย่างไปแล้วงั้นเหรอ?”

อ้าวเฉวียนตัวแข็งทื่อ “ข้าลืมอะไร?”

“เจ้าลืมไปแล้วหรือไงว่าข้ายังอยู่ที่นี่…” ซูอันถอนหายใจ

อ้าวเฉวียนหัวเราะดังลั่น “ฮ่า ๆ ก็มันเป็นเพราะเจ้าที่อยู่ใกล้ ๆ นี่แหละ ที่ทำให้นังผู้หญิงคนนี้ไม่อาจเอาตัวรอดได้จากข้าได้! จากการบ่มเพาะของนาง นางสามารถเลือกที่จะสู้หรือจากไปได้ตามต้องการ น่าเสียดาย ที่ดูเหมือนว่านางพร้อมจะสละชีวิตเพื่อปกป้องลาที่น่าสงสารอย่างเจ้า!”

“ได้โปรดหยุดพยายามทำลายความสัมพันธ์ของเรา ไม่ว่าจะในยามเจ็บป่วยหรือยามสุขสบายเราจะยังคงรักกันไม่แปรเปลี่ยน เรื่องแบบนี้มังกรแก่เสื่อมสมรรถภาพอย่างเจ้าไม่มีวันเข้าใจแน่นอน” ซูอันกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

ใบหน้าของอวิ๋นอวี้ชิงเริ่มร้อน ผู้ชายคนนี้พูดไปเรื่อยเปื่อยจริง ๆ! สิ่งนี้ถือว่าเป็นความรักได้ด้วยเหรอ? ข้าเป็นภรรยาของคนอื่นนะ!

แต่อันที่จริง ตอนนี้นางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไรกับซูอันกันแน่ นางรู้เพียงว่านางร้อนใจเมื่อได้ยินว่าเขากำลังตกอยู่ในอันตราย

“แล้วมันยังไงกันล่ะวะ!” ดวงตาของอ้าวเฉวียนยิ่งแดงก่ำเมื่อได้ยินประโยคนี้ เขาตะโกนก้องด้วยความโกรธ “ข้าสาบานว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้าในทันที ข้าจะฉีกความเป็นชายของเจ้าออกเป็นชิ้น ๆ ขณะที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่! ข้าอยากเห็นว่าเจ้าจะสามารถรักษาความอวดดีของเจ้าได้นานขนาดไหนกัน!”

—

ท่านยั่วยุอ้าวเฉวียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 1024!

—

คะแนนความโกรธแค้นรอบนี้ไม่ได้เป็นผลมาจากทักษะปากอาจมอีกแล้ว มันมาจากความโกรธที่สั่งสมต่อซูอันมาตั้งแต่เริ่ม!

“ขอเตือนด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจในฐานะที่เราเป็นชายเหมือนกัน จิตใจของเจ้าอาจแตกสลายในทันทีหากเจ้ามองเห็นไอ้หนูของข้าเพียงแวบเดียว”

ซูอันกล่าวขณะที่เขาค้นหาจุดอ่อนในตัวคู่ต่อสู้ แม้ว่าอ้าวเฉวียนจะกำลังตกอยู่ในอำนาจของเนตรปีศาจ แต่ร่างมังกรยักษ์ก็ยังพอจะเคลื่อนไหวได้บ้าง

หัวใจของอวิ๋นอวี้ชิงเต้นแรง นางรู้แน่ชัดว่าซูอันมีความมั่นใจในส่วนตรงนั้นของเขาเองขนาดนี้ได้ยังไง เพราะนางเคยสัมผัสด้วยตัวเองมาแล้ว!

ความตกตะลึงที่นางรู้สึกในตอนนั้นยังสดใหม่อยู่ในความทรงจำของนาง

แต่นี่คือมังกรตัวจริงแถมยังมีความยาวหนึ่งร้อยจั้ง! เขาจะกลัวเจ้าทำไม?

ด้วยเหตุผลแปลก ๆ บางอย่างอ้าวเฉวียนดูเหมือนยิ่งโกรธเคืองอย่างมาก!

ร่างกายของเขากระตุกและบิดตัวไปมา พยายามหลุดพ้นจากอิทธิพลของทักษะเนตรปีศาจ “ข้าจะฆ่าเจ้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

เขาตะโกนร้องออกมาอย่างต่อเนื่อง

—

ท่านยั่วยุอ้าวเฉวียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999…999…999…

—

อวิ๋นอวี้ชิงรู้สึกกดดันและกลัวว่านางจะสูญเสียการควบคุมอีกฝ่ายได้ในทุกวินาที นางรีบพูด “หยุดยั่วโมโหเขาเสียที! ข้า…”

แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ดวงตาของซูอันก็สว่างขึ้น “ตอนนี้ล่ะ!”

ทันทีที่เขาพูด ก็กระโจนไปข้างหน้า ทิ้งภาพติดตาไว้ข้างหลังขณะที่โจมตีกรงเล็บของคู่ต่อสู้

อ้าวเฉวียนรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามทำอะไร เขาหัวเราะ “เจ้าพยายามจะทำอะไร? เจ้ากำลังพยายามทำร้ายข้าด้วยระดับการบ่มเพาะเท่าหางอึ่งของเจ้างั้นเหรอ? มดตัวเล็ก ๆ อย่างเจ้าต่อให้กัดข้าจนจมเขี้ยวมันก็ไม่มีทางทำให้ข้าคันได้!”

คำพูดไร้สาระของซูอันทำลายความภูมิใจของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องการที่จะสวนกลับ และในที่สุดเขาก็ได้รับโอกาส

ได้ปลดปล่อยอารมณ์รู้สึกดีจริง ๆ!

ซูอันพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา และทันใดนั้นมีดสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

อ้าวเฉวียนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสิ่งนี้ มีดที่เล็กราวกับไม้จิ้มฟันจะทำอะไรร่างกายที่ใหญ่โตของเขาได้?

ความมั่นใจมากเกินไปนี้เป็นสิ่งที่ซูอันคาดหวังไว้ เมื่อเห็นว่ามังกรไม่ได้หลบเลี่ยงแท่งพิษ เขาจึงแทงมันเข้าไปในซอกกรงเล็บของอ้าวเฉวียนโดยตรง

เขาได้เรียนรู้จากการเผชิญหน้าครั้งก่อน และไม่ได้พยายามแทงทะลุเกล็ดหนาของมังกร แต่เขาเล็งไปที่รอยต่อระหว่างซอกเล็บด้านข้างซึ่งเป็นส่วนที่น่าจะแทงง่ายมากที่สุด

อ้าวเฉวียนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกแสบร้อนเล็กน้อยแผ่ออกมาจากนิ้วเท้าของตัวเอง เขาประหลาดใจกับความคมของมีด

ท้ายที่สุด มังกรไม่เพียงแต่มีเกล็ดที่แข็งแกร่งเท่านั้น แม้แต่หนังของพวกมันก็หนาเกินกว่าที่อาวุธธรรมดาจะเจาะเข้าไปได้ แต่มีดเล่มนี้กลับแทงผ่านชั้นหนังของมันได้?

อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดอันน้อยนิดนี้เขาไม่ได้ใส่ใจนักแล้วหัวเราะออกมา “แค่นี้เองเหรอ? แค่นี้? อ…เอ๊ะ…?”

รอยยิ้มของเขาแข็งค้าง และจากนั้นความรู้สึกหวาดกลัวอย่างสุดขีดเริ่มปะทุขึ้นในสมองของเขา ที่บริเวณนิ้วของเขาที่ถูกแทงด้วยมีดของซูอันมันถูกปกคลุมไปด้วยอักขระสีดำลึกลับ ซึ่งแม้แต่เขาที่นับได้ว่าเป็นผู้มากด้วยความรู้และประสบการณ์ยังไม่สามารถล่วงรู้ความหมายของมันได้

“น…นี่เป็นไปได้ยังไง!?”

นี่คือความคิดสุดท้ายของเขา ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับอ้าวเฉวียนจะกลายเป็นมืดมิด ร่างใหญ่โตของเขาตกลงมาจากท้องฟ้า กระแทกกับพื้นจนฝุ่นดินฟุ้งตลบ

“ใช่! ก็แค่นี้ไงล่ะ!” ซูอันเก็บแท่งพิษแล้วถ่มน้ำลายใส่ศพของมังกรตัวมหึมา

เขาไม่คิดเลยว่าจะได้รับซากมังกรตัวที่สองเร็วขนาดนี้! ซากของมังกรตัวเดียวนั้นนับได้ว่าเป็นสมบัติจนแทบประเมินค่าไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้เขามีถึงสอง!

เขาปล่อยให้จินตนาการโลดแล่นไปในขณะที่ใส่ศพมังกรขนาดใหญ่ลงในดวงแก้วผู้รอบรู้

อวิ๋นอวี้ชิงตกตะลึงโดยสมบูรณ์ เมื่อครู่นี้นางยังพยายามดิ้นรนเพื่อควบคุมมังกรตัวนั้นอยู่เลย แต่ในชั่วพริบตาต่อมา มันกลับหมดลมหายใจไปซะอย่างนั้น การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ทำให้นางรู้สึกตกตะลึง

ซูอันวิ่งไปที่ด้านข้างของนางและโบกมือต่อหน้านาง “เป็นไง? ท่านคิดว่าผู้ชายของท่านยอดเยี่ยมที่สุดไปเลยใช่ไหม?”