เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 807 ผู้หญิงทุกคนล้วนขี้หึงหวง

บทที่ 807 ผู้หญิงทุกคนล้วนขี้หึงหวง

บทที่ 807 ผู้หญิงทุกคนล้วนขี้หึงหวง

ซูอันได้ตัดสินใจดึงนางมาข้างหน้าเพื่อที่จะได้มองเห็นอย่างใกล้ชิด

ไม่ว่าจะเป็นเพราะความร้อนจากบ่อน้ำพุร้อน หรือเพราะความเขินอายอย่างที่สุด ผิวของนางจึงเป็นสีชมพู ความไร้เดียงสาของนางยิ่งทำให้นางมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

เขาหัวเราะเมื่อรู้สึกแปลก ๆ เกี่ยวกับนาง “เสี่ยวถู่วเจ้าดูเหมือนปลาที่เพิ่งถูกตกขึ้นจากน้ำจริง ๆ”

เสี่ยวถู่วตกตะลึง ข้ากำลังอยู่ในบ่อน้ำพุร้อนไม่ใช่เหรอ? แน่นอนว่าข้าต้องดูเหมือนเพิ่งออกจากน้ำ!

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้านางก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และผิวนางก็เป็นสีชมพูที่เข้มจัดจนเกือบจะแดงก่ำ

กลิ่นอายของชายผู้นี้อบอวลไปในอากาศ นางถอนหายใจอย่างยอมรับชะตากรรม

“ฝ่าบาท โปรดเมตตาข้าด้วย”

ซูอันรู้ว่านางเป็นสายลับ ดังนั้น ไม่มีทางที่เขาจะแสดงความเห็นอกเห็นใจนาง

เมื่อเริ่มประกอบกิจ เสี่ยวถู่วร้องครวญครางเสียงดังลั่นและโอบรอบตัวเขาไว้แน่น

เมื่อเขาเห็นว่านางหวาดกลัวเพียงใด ซูอันก็เริ่มปฏิบัติต่อนางอย่างอ่อนโยนขึ้นมาก…

…

หลังจากเวลาที่ยาวนานจนดูเหมือนชั่วนิรันดร์ผ่านไป เสี่ยวถู่วค่อย ๆ ตื่นขึ้นและพบว่านางนอนอยู่บนเตียงพร้อมด้วยผ้าห่มบาง ๆ ที่คลุมร่างกายเอาไว้

นางพยายามจำสิ่งที่เกิดขึ้น และใบหน้าของนางก็แดงก่ำอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้นางเคยวางแผนว่าจะแสร้งทำเป็นครวญครางราวกับมีความสุขสักสองสามครั้งเพื่อเอาใจอีกฝ่าย ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าตัวเองได้พิชิตผู้หญิงได้อย่างสมบูรณ์

แต่ทว่าความจริงที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นว่านางไม่จำเป็นต้องแกล้งครวญครางเลย! เสียงครวญครางที่นางร้องออกมานั้นเป็นความจริงจากส่วนลึกอย่างควบคุมไม่ได้ และนางก็หมดสติหลังจากนั้นไม่นาน

เมื่อนางนึกถึงการแสดงที่น่าผิดหวังตัวเอง นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกพามาที่เตียงนี้เมื่อใดหรืออย่างไร?!

ความคิดแวบเข้ามาในหัวของนางทันที ฟู่ห่าวเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งจริง ๆ! นางสามารถทนต่อการโหมกระหน่ำของผู้ชายคนนี้ได้นาน…

หัวใจนางสั่นไหวขณะมองดูร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ ผู้ชายคนนี้คือคนที่ขโมยครั้งแรกของนางไป

เขายังคงนั่งอ่านข้อมูลต่าง ๆ แม้จะดึกดื่นเช่นนี้ การเรียกเขาว่าจักรพรรดิไร้ยางอายหรือจักรพรรดิผู้ไร้ความสามารถนั้นออกจะดูไม่ยุติธรรมเลยจริง ๆ

ขณะที่นางกำลังเหม่อลอย เขาก็พูด “ตื่นแล้วเหรอ?”

แม้ว่านางจะเกลียดชังน้ำหน้าเขาอยู่ แต่เสี่ยวถู่วก็ไม่กล้าปล่อยให้มันปรากฏบนใบหน้า “ถวายพระพรฝ่าบาท เสี่ยวถู่วเป็นคนที่ไร้ประโยชน์อย่างแท้จริง ที่จริงมันควรเป็นหม่อมฉันที่ถวายการปรนนิบัติฝ่าบาทก่อนหน้านี้…”

นางกำนัลพยายามลุกจากเตียงและคุกเข่า แต่ร่างกายของนางกลับอ่อนแรงอย่างประหลาดซึ่งทำให้นางขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ซูอันถอนหายใจ แม้ว่าจิตวิญญาณของตัวเองจะเป็นสิ่งเดียวที่เข้าสู่การทดลองนี้ แต่ร่างกายที่เขามาสิงสู่มันกลับไม่แตกต่างเลยจากร่างกายที่แท้จริงของเขา ส่วนที่ใหญ่มโหฬารมันยังคงใหญ่เหมือนเดิมไม่มีลดลง!

เขาค่อย ๆ ประคองนาง “ไม่จำเป็นต้องมากพิธีการเช่นนี้ ร่างกายของเจ้ายังไม่ฟื้นตัว พักผ่อนก่อนดีกว่า”

เขาช่วยนางกลับขึ้นเตียงแล้วคลุมผ้าห่มให้นางอีกครั้ง

เสี่ยวถู่วรู้สึกกังวลเล็กน้อยกับความห่วงใยของเขา กิริยาท่าทางของเขาในตอนนี้ช่างแตกต่างไปจากภาพลักษณ์ของจักรพรรดิไร้ยางอายก่อนหน้านี้มากเกินไป!

ไม่! ข้าจะถูกหลอกไม่ได้! จะให้พี่ใหญ่เหลียนผิดหวังไม่ได้!

แต่นางนึกขึ้นได้ในทันทีว่าได้มอบพรหมจารีให้กับชายคนนี้ไปแล้ว ใบหน้าของนางก็มืดหม่น นางเบือนหน้าไปทางด้านข้างน้ำตาสองหยดไหลอาบแก้ม

ซูอันส่ายหัว ผู้หญิงคนนี้คิดจริง ๆ หรือว่าเขาจะไม่เห็นนางร้องไห้เพียงเพราะนางหันหน้าหนี?

ช่างไร้เดียงสาจนน่าเป็นห่วงอย่างแท้จริง

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงภาพยนตร์เกี่ยวกับสายลับเรื่องหนึ่งแล้วถอนหายใจ กับดักน้ำผึ้งเป็นสิ่งที่ควรใช้อย่างระมัดระวังที่สุด!

สายลับหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างเชี่ยวชาญอาจใช้ร่างกายของตนเป็นอาวุธได้โดยไม่มีผลกระทบทางอารมณ์ แต่สายลับหญิงจำนวนมากที่ไม่มีประสบการณ์หรือความละเอียดรอบคอบมักจบลงด้วยการทำลายตัวเอง

อย่างไรก็ตาม หากเจ้ากรมพิธีการตั้งใจจะใช้นางเป็นหมาก เช่นนั้นเขาก็ต้องเอาชนะอีกฝ่ายด้วยเกมของเขาเอง

…

หลายวันต่อมา เสียงของบางสิ่งที่แตกกระจายก็สะท้อนก้องอยู่ภายในห้องของเจ้ากรมพิธีการ ตามมาด้วยเสียงคำรามอันเกรี้ยวกราดของชายผู้หนึ่ง

“ไอ้จักรพรรดิบัดซบ! ไอ้คนไม่เอาไหน! ไอ้กระจอก!!!”

ชายในห้องไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหลียน เขาให้คนของเขาคอยสอดส่องความเคลื่อนไหวภายในวังอยู่เสมอ และรายงานที่เขาได้รับทุกครั้งนั้นเหมือนกันตลอดหลายวันมานี้ จักรพรรดิทรงกอดเสี่ยวถู่วเอาไว้ในอ้อมแขนและเล่นรักกับนางทุกคืน…

แม้ว่านี่จะเป็นส่วนหนึ่งของแผน แต่การที่รู้ว่าคู่รักในวัยเด็กต้องทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับศัตรูของเขาทั้งกลางวันและกลางคืนยังคงทำให้เขาโกรธจนหัวแทบระเบิด

—

ท่านยั่วยุเหลียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 1024…1024…1024…

—

คนสนิทของเขาคอยจนกว่าความโกรธของเหลียนจะหมดไปก่อนที่จะพูดว่า “อย่างน้อย ๆ เสี่ยวถู่วก็สามารถล้วงข้อมูลบางอย่างมาให้แก่เราได้ ด้วยเหตุนี้เรา…จึงถือว่าได้รับประโยชน์”

เขารู้สึกยากลำบากเล็กน้อยในการหาคำที่เหมาะสมเพื่อพูดออกมา

สีหน้าของเหลียนแย่ลง “เสี่ยวถู่วเสียสละอย่างแท้จริง เราได้เตรียมมาตรการรับมือโดยใช้ข้อมูลจากนางแล้วหรือยัง?”

คนสนิทพยักหน้า “เราได้เตรียมการทั้งหมดเสร็จแล้ว เรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเสนาบดีหลายคนที่ถูกอู่ติงตั้งใจปราบปราม”

“ดี” สีหน้าของเหลียนผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ข้ายังมีอย่างอื่นให้เจ้าทำ”

“ผู้น้อยยินดีรับใช้เจ้ากรมพิธีการ!” คนสนิทพูดพร้อมกับประสานหมัดทันที

เหลียนมองไปทางพระราชวัง ภาพของอู่ติงเริงร่ากับคู่รักวัยเด็กทำให้เขากำหมัดแน่นจนเล็บกำลังจะเจาะเข้าไปในผิวหนัง “หาวิธีติดต่อฟู่ห่าวในแนวหน้า บอกให้นางรู้ว่าจักรพรรดิมีผู้หญิงคนอื่นตั้งแต่วินาทีที่นางจากไป และใช้เวลาทั้งวันไปกับการขย่มเตียง!”

ดวงตาของคนสนิทเป็นประกาย “กลวิธีของเจ้ากรมพิธีการนี้มหัศจรรย์จริง ๆ! ด้วยการทำลายความสัมพันธ์เช่นนี้ แม้ว่าฟู่ห่าวจะได้รับชัยชนะ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ฟู่ห่าวนั้นเป็นหนึ่งในพันธมิตรที่ทรงพลังที่สุดของอู่ติงหากนางเลือกที่จะถอนการสนับสนุน อู่ติงย่อมจะจบสิ้น!”

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เต็มไปด้วยความชื่นชม ก่อนหน้านี้เขาไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งที่เจ้ากรมพิธีการจะส่งผู้หญิงที่ตัวเองรักเข้าวัง แต่ตอนนี้เขาเห็นแล้วว่าเจ้ากรมพิธีการเป็นคนที่มองการณ์ไกลอย่างแท้จริง!

เหลียนเย้ยหยัน “ไม่มีผู้หญิงคนใดในโลกนี้ที่ไม่ขี้หึงหวง ทำให้ดูเป็นธรรมชาติ เราไม่ต้องการให้ฟู่ห่าวสงสัย”

คนสนิทประสานมือ “ผู้น้อยเข้าใจแล้ว!”

“ไปเถอะ ไปทำธุระที่ต้องทำ” เหลียนโบกมือ เขาใช้เวลานานมากในการวางแผน และตอนนี้มันถึงเวลาที่จะกระตุกเบ็ดแล้ว ในไม่ช้าไอ้จักรพรรดิบัดซบนั่นจะรู้สึกเจ็บปวด!

…

ไม่กี่วันต่อมาซูอันนอนอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเสี่ยวถู่วอย่างผ่อนคลายขณะที่นางป้อนองุ่นให้เขาทีละเม็ด

ซูอันหมกมุ่นอยู่กับวิถีชีวิตแห่งสวรรค์นี้อย่างเต็มที่จนกระทั่งมีคนรีบมารายงานสถานการณ์จากนอกวัง

———————–