10 ทากัตซูกิ มาโกโตะฝึกกับลูซี่
“บอส, โซดา 10%” (มาโกโตะ)
“ฉันด้วย เอาเข้มๆ” (ลูซี่)
ลูซี่และผมนั่งที่แผงเนื้อเสียบไม้เดิมด้วยความเหนื่อยเต็มที่
“ได้ หายากนะเนี่ยสั่งเหล้าอ่ะ, มาโกโตะ”
“วันนี้ผมเหนื่อยมาก ผมอยากเมา” (มาโกโตะ)
“มีไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?”
เวทมนตร์ที่ลูซี่ยิงสร้างไฟไหม้ขึ้นในป่าที่ยิ่งใหญ่
ลูซี่และผมต้องตระเวนไปดับไฟ
แต่ส่วนใหญ่เป็นผมที่ดับไฟแหะ
ลูซี่นั้นได้ ‘อะว้าว้าว้า’ ตลอดเวลา
ในระหว่างนั้น, มอนสเตอร์ที่ดูแข็งแกร่งในป่าปีศาจได้ถูกไฟนำมา, และเราก็ลำบากใจเต็มที่
หลังจากนั้น, เรากลับมาที่สมาคมนักผจญภัย, และมันได้มีความโกลาหล พวกเขาพูด ‘มันมีควันมาจากป่าปีศาจ’, ‘มีมอนสเตอร์ที่อันตรายพอจะเผาป่าโผล่เหรอ?’
แมรี่-ซังและลูคัส-ซังโกรธจัดกับเรา, และตอนนี้ลูซี่ถูกห้ามไม่ให้ใช้เวทมนตร์ไฟในป่าที่ยิ่งใหญ่
เราโดนสอนอยู่1ชั่วโมง และเราเพิ่งถูกปล่อยตัว
“ฮ่าฮ่า เสียใจด้วยนะ”
“ผมขำมันไม่ออกน่ะซิ มันยากที่จะทำงานเป็นทีมในปาร์ตี้นะ, หือห์ ใช่มั้ย, ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“……”
ไม่มีคำตอบ
ผมเหล่มองดูด้านข้างและดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกแย่
ลูซี่พูดอย่างลังเล
“เฮ้, มาโกโตะ, นายโกรธมั้ย?” (ลูซี่)
“หืม? โกรธเรื่องอะไรล่ะ?” (มาโกโตะ)
“เพราะเวทมนตร์ชั้น, เราเลยมีเวลาที่แย่, ถูกมั้ย?” (ลูซี่)
“ชั้นไม่ถือหรอก” (มาโกโตะ)
“นายอยากสลายปาร์ตี้มั้ย?” (ลูซี่)
“มันยังเพิ่งจะวันแรกเอง, เธอรู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
‘ไม่มีทางที่จะทำอย่างนั้นหรอกน่า’, คือสิ่งที่ผมพูด, แต่ดูเหมือนว่าลูซี่ถูกโยนออกจากปาร์ตี้ภายในวันแรกหลายครั้ง
มันมีคนมีวงจรสั้น, หึห์
“ยังไง, คราวหน้าให้พลังน้อยกว่านี้หน่อยละกัน” (มาโกโตะ)
“…นั่นเล็กที่สุดแล้ว” (ลูซี่)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“ชั้นเบาพลังไปมากกว่านั้นไม่ได้แล้ว” (ลูซี่)
ไฟร์บอลบ้านั่นปล่อยเล็กสุดแล้วหรอ?
{มันไม่ใช่เมก้าแฟลร์…มันคือไฟร์}
คำพูดแบบนั้นจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในอนิเมะได้ผุดขึ้นมาในหัวของผม <อ้างอิง ดราก้อนเควส>
“ตอนนี้, มาใช้อย่างอื่นนอกจากเวทมนตร์ไฟเถอะ” คือสิ่งที่ผมอยากเสนอ
“ชั้นทำไม่ได้” (ลูซี่)
“อะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)
ลูซี่โชว์โซลบุคของเธอให้ดู
สกิลพิเศษ; [เวทมนตร์ไฟ: กษัตริย์], [มหาเวทย์], [ผู้ใช้สปิริต]
“ชั้นได้ยินมาว่า มหาเวทย์จะใช้ ไฟ, น้ำ, ไม้, และดินได้นะ” (มาโกโตะ)
“ชั้นฝึกมาแต่เวทย์ไฟตลอดเวลาน่ะ, ก็เลย…” (ลูซี่)
เวทมนตร์ไฟเป็นเวทมนตร์โจมตีพื้นฐาน
ยกเว้นผมที่ใช้ได้แต่เวทมนตร์น้ำ, ธรรมดาแล้ว, คุณจะฝึกกับเวทย์ไฟ
มันมีพลังโจมตีที่สูง, และมันใช้ได้ผลดีกับมอนสเตอร์ส่วนใหญ่
แต่ใช้ได้แต่ไฟนั้นเป็นปัญหา
มหาเวทย์ ของเธอร้องไห้แล้ว
“นี้คืออะไร สกิลผู้ใช้สปิริต?” (มาโกโตะ)
“สกิลที่เอลฟ์และดวอร์ฟมีน่ะ ศรัทธาในศาสนาของเราขึ้นอยู่กับสปิริตไง” (ลูซี่)
“เธอใช้เวทมนตร์สปิริตไม่ได้เหรอ ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“…”
ลูซี่หลบตาในความเงียบ
ยังไง, ชั้นกะว่าเธอใช้ไม่ได้อยู่แล้ว
“เวทมนตร์สปิริตมันยากน่ะ มันไม่ได้ใช้มานาของตัวเอง นายต้องยืมมานาจากสปิริต, แล้วการควบคุมมันยากมากด้วย” (ลูซี่)
“อ่า, มันฟังแล้วยากเกินไปสำหรับเธอที่คุมมานาตัวเองยังไม่ได้” (มาโกโตะ)
“อึก, น-นั่นถูกแล้ว” (ลูซี่)
แม้ว่าเธอจะมีสกิลที่ดูแข็งแกร่ง, สูญเปล่าจริงๆ
ผมอยากมีมัน
ไม่มีความหมายที่จะหวังมัน, หึห์
“ตอนนี้, มาฝึกเวทมนตร์ไฟเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมเคาะแก้วของผมขณะที่เคี้ยวเนื้อเสียบไม้
“…ได้…” (ลูซี่)
ลูซี่พยักหน้าอย่างอ่อนแอและ ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ
เมามากไป, หึห์
ก็เพราะว่าเธอสั่งเข้มๆ
◇◇
ถึงวันที่จะลองผิดลองถูกเพื่อหาวิธีประสานทีมกับลูซี่มีต่อไปเรื่อยๆทุกวัน
ลูซี่ใช้เวลามากในการร่ายมนตร์
แต่ถ้ามันโดน, พลังนั้นมหาศาล
และดังนั้น, พื้นฐานของมันก็คือผมเป็นเหยื่อ, และล่อศัตรู
ลูซี่เป็นคนปิดฉาก
นั่นคือวิธีที่เราจัดการ, แต่เวทมนตร์ของลูซี่ไม่เสถียร
ชั่วเวลาที่ลูกไฟจะออกจากตัว และเวลาอื่น, มันจะบินไปในทิศทางที่ผิดมาก มันยังมีเวลาที่มันควบคุมไม่ได้ขณะอยู่บนตัวของเธอ, แล้วเราเกือบจะไหม้เป็นตอตะโก
งั้น, อย่างอื่นนอกจากเวทมนตร์ไฟล่ะ?
พวกเราลองมัน
แต่ความจริงที่ว่าเธอไม่เคยฝึกมันจนกระทั่งตอนนี้นั้นชัดเจน, และการร่ายของเธอนั้นช้าอย่างมหันต์
“นี่ไม่ดีเลย พึ่งไม่ได้เลย” (มาโกโตะ)
ผมเล่นไปรอบๆหนูยักษ์ที่ทางเหนือของป่ามาประมาน10นาที แต่เวทมนตร์ดินของลูซี่ ไม่มีทีท่าจะใช้งาน และผมได้ยอมแพ้ในการพึ่งพาเธอในการสู้ทันที
[เวทมนตร์น้ำ:ไอซ ฟลอร์]
ผมทำให้หนูยักษ์ลื่นและล้มลง
ผมปามีดไปในจังหวะนั้น, และมีดได้พุ่งทะลุหนูยักษ์, และตาย
เวทมนตร์ของผมฆ่าหนูยักษ์ไม่ได้ ผมต้องไปอย่าง: หยุดมันด้วยเวทมนตร์ -> จัดการด้วยมีด
มันลำบาก
ระหว่างที่ผมคิดแบบนั้น, ผมรู้สึกถึงสายตา
มีอะไร, ลูซี่?
“ไม่ว่ามันจะไร้การร่าย แต่ไม่ใช่ว่าเวทมนตร์ของนายทำงานเร็วเกินไปหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่มองผมมาตรงๆ
“ใช่, ถ้าเธอเทียบกับบางคนที่เรียกสกิลตัวเองให้ทำงานไมได้หลังจาก10นาที” (มาโกโตะ)
ลูซี่น้ำตาซึมทันที
ชั้นไม่ได้รังแกเธอนะ! อย่าร้องสิ!
“ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์เพิ่มขึ้นมั้ย?” (มาโกโตะ)
“1เลเวล…ใน1อาทิตย์…” (ลูซี่)
“ความเชี่ยวชาญ11แล้ว, ใช่มั้ย” (มาโกโตะ)
การไม่ร่ายต้องการความเชี่ยวชาญ 50 นี่จะเป็นหนทางไกล
“อีกอย่างนึง, ชั้น91 มันเพิ่ม1เลเวล” (มาโกโตะ)
“นั่นแปลก! ชั้นได้ยินมาว่าเมื่อถึง50 มันแทบจะไม่ขึ้นอีกแล้ว! ทำไมนายเพิ่มด้วยความเร็วแบบเดียวกับของชั้นล่ะ?!” (ลูซี่)
เหมือนผมจะรู้
น่าจะเป็นเพราะผมฝึกทุกวันไปกับคุณ
ผมตัดหนังของหนูยักษ์ระหว่างที่ถอนหายใจ
ความคมนั้นดีมาก มันรู้สึกดีในมือ
ขอบคุณครับ, ท่าน-เทพธิดา
“มีดนั่นไม่แปลกหรอ? นายใช้สกิลอะไรซักอย่างป่ะ?” (ลูซี่)
ลูซี่ชี้มันอย่างเฉียบคม
“นี่มันเป็นอาวุธเวทมนตร์น่ะ” (มาโกโตะ)
“หืมม, แม้ว่านายจะเป็นนักเวทย์, แต่อาวุธนายคือมีด, หื้อห์” (ลูซี่)
“นั่นไม่โอเคเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมเก็บเป็นความลับที่ว่าผมได้มาจากเทพธิดา
ผมยังถูกเตือนโดยฟูจิ-ยัง ที่บอกผมว่า ‘ไม่บอกใครยกเว้นจำเป็น’
ยังไง, มันไม่มีเรื่องที่ต้องออกตัวบอกคนอื่นว่าผมเป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร
“วันนี้มาพอแค่นี้เถอะ ชั้นจะไปล่าก็อบลินละ, งั้นมาเจอกันที่เดิมตอนเย็น” (มาโกโตะ)
ถ้าเราเอาแต่ฝึกอย่างเดียวตลอดเวลา และไม่สามารถหาเงิน, เราจะไม่ได้กิน, ผมจึงยังไปล่าเหล่าก็อบลิน
แต่เวลาล่าได้ถูกลดลงไป, ดังนั้นจำนวนเงินที่ได้ก็ลดลงไปด้วย
นี่มันสถานการณ์เป็นปัญหา
“โอเค…ชั้นจะฝึกเวทมนตร์ชั้นที่เมืองละกัน” (ลูซี่)
ลูซี่มุ่งหน้าไปที่เมืองด้วยก้าวที่อ่อนแอ
หืมม, ดูเหมือนว่าเธอจะกระสับกระส่าย
ผมต้องทำอะไรเพื่อปลอดผู้หญิงในเวลาแบบนี้นะ?
บางทีผมควรจะปรึกษาฟูจิ-ยังผู้มีสกิลผู้เล่นเกมจีบสาว
◇◇
“ลูซี่, ขอบคุณสำหรับงานหนักวันนี้ครับ” (มาโกโตะ)
“อื้ม, มาโกโตะ, ด้วย ชั้นขอโทษที่ทิ้งการล่าทั้งหมดไว้ให้นาย” (ลูซี่)
“ไม่ต้องเป็นห่วง เราคือปาร์ตี้, ทุกอย่างมันคือการช่วยกัน, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
เราอยู่ที่ทางเข้าสมาคมที่แผงอยู่
แต่แผงเนื้อเสียบไม้ของบอสนั้นเต็ม, เราจึงเปลี่ยนมานั่งกินข้าวเย็นที่บริเวณม้านั่ง
ที่พวกเรากินคือแซนวิชผักและเนื้อไก่ที่ลูซี่ชอบ, พร้อมไปกับซุป เรายังซื้อน้ำผลไม้ที่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มีแอลกอฮอล์อยู่ข้างใน
‘ให้พิเศษนะ’ คือสิ่งที่ผู้หญิงแก่เจ้าของแผงพูดและขยิบตาให้, แต่ผมไม่ต้องการพิเศษนะ…
“ออ้า, จิ้! ทำไมมันไม่ได้ผล?!” (ลูซี่)
ลูซี่จบแก้วที่สองของเธอระหว่างที่เกาหัว
เธอกำลังเสียอารมณ์
แต่มันดีกว่ากระสับกระส่าย
“ยังไง, ไปอย่างช้าๆดีกว่า” (มาโกโตะ)
ผมเคี้ยวแซนวิชของผม และเล่นกับน้ำแข็งในแก้วด้วยการทำให้มันลอยขึ้นและหลังจากนั้น นำน้ำแข็งลอยเข้าปาก
ดีและเย็น
“…เฮ้, นายใช้เวทไม่ร่ายต่อหน้าเพื่อประณามชั้นหรอ?” (ลูซี่)
“ชั้นแค่ฝึกน่ะ” (มาโกโตะ)
“จริงๆเถอะ, ในแค่ควาเร็วในการเรียกใช้งาน, ความเร็วนาย เหมือน-เทพ แม้แต่ในหมู่บ้านเอลฟ์มันไม่มีใครใช้เวทย์ได้สบายใจ-เฉิบหรอก” (ลูซี่)
“แต่พลังโจมตีนี่ต่ำติดเหวเลยนะ, รู้มั้ย…มันจะดีถ้าเธอทำแทนชั้นในด้านนั้นน่ะ, ลูซี่” (มาโกโตะ)
มีแต่เสียง ‘คหุ’ ที่ออกมาจากลูซี่, และผมได้ยินเสียงกลืนมาจากด้านข้าง
ลูซี่-ซังดื่มมากนะหลังๆ
ผมเป็นห่วงนิดหน่อย
“เฮ้, มาโกโตะ” (ลูซี่)
“มีไร?” (มาโกโตะ)
“ป้า-จัง, เอาอีก” (ลูซี่)
“เฮ้ย, อย่าหยุดพูดกลาง-คันดิ” (มาโกโตะ)
เห้อ, เธอเมาแล้ว
ลูซี่เหมือนว่าจะชอบแอลกอฮอล์, แต่ดื่มไม่แข็ง
หลังจากดื่มแก้วที่4 ไปประมาณครึ่งหนึ่ง, ลูซี่ได้เริ่มพูด
“นายรู้มั้ย…แม่ของชั้นคือเป้าหมายของชั้น” (ลูซี่)
“หืมม, แล้วแม่เธอทำอะไรล่ะ?” (มาโกโตะ)
“นักเวทย์ นักเวทย์ที่เก่งมากๆ” (ลูซี่)
“โออ้, เธอดังมั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)
“…”
ลูซี่เงียบไป
หมายความว่าไม่อยากพูด?
“นายมีเป้าหมายมั้ย, มาโกโตะ?” (ลูซี่)
เธอถามกลับ
หืมม, เป้าหมาย, หึห์
ผมมี, แต่…มันน่าอาย แต่มันจะแปลกถ้าซ่อนมันจากเพื่อนในปาร์ตี้แหะ
“วิหารทะเลลึก” (มาโกโตะ)
ทันทีที่เธอได้ยินมัน, หน้าเธอโตด้วยความตกใจ
“เอ๋? นั่นยากที่สุดเลยนะ? ดันเจี้ยนที่ยังไม่ได้สำรวจเหรอ?” (ลูซี่)
“ใช่, นั่นเป้าหมายชั้น” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดนี่เพราะท่านเทพธิดาอยู่ที่นั่น
“ทำไมเป็นที่นั่นจากตั้งหลายที่? ถ้านายต้องการความยากเดียวกัน, นายไปเคลียร์หอคอยเซนิทได้นี่, และมันมีคนบอกว่าถ้านายเคลียร์มันได้, นายจะเป็นอมตะ; และมันยังมีพูดอีกว่า ในฮาเดส, มันมีสมบัติและอาวุธที่มหัสจรรย์หลับไหลอยู่ วิหารทะเลลึกไม่ใช่แค่ยาก, แต่เป็นดันเจี้ยนที่ไม่มีใครรู้ว่าข้างในมันมีอะไรนะ, นายรู้มั้ย?” (ลูซี่)
ชื่อเสียงแย่จัง
ท่าน-เทพธิดา, ท่านไม่ขาดการประชาสัมพันธ์ไปหน่อยเหรอ?
(อ้า, เงียบน่า ชั้นไปวุ่นวายกับมนุษย์ไม่ได้, มันไม่มีอะไรที่ชั้นทำได้) (โนอาห์)
ผมสามารถจินตนาการเทพธิดาหน้าตาบึ้งตึง
“วิหารทะเลลึก อยู่ในทะเลนี่, ใช่มั้ย? ถ้าชั้นเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำมากกว่านี้, มันอาจจะไปได้สวยก็ได้?” (มาโกโตะ)
เพราะว่ามันเป็นเป้าหมายสูงสุด, อย่างน้อยผมก็ได้เก็บข้อมูล
เพราะมันอยู่ในทะเล, มันไม่เป็นดันเจี้ยนที่นิยมในหมู่นักผจญภัย, แต่มันดีสำหรับผม เพราะทั้งหมดผมไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องขาดน้ำ
“นายพูดอะไรนะ? สปิริตน้ำนั้นหมุนไปรอบๆกระแสน้ำที่ข้างล่างที่วิหารทะเลลึกอยู่, และมันยังมีมังกรน้ำและมอนสเตอร์ทะเล, เหนือไปกว่านั้น มันยังมีพูดว่าราชาแห่งทะเล, เลวีอาธาน, อยู่ที่นั่นด้วย มนุษย์จะถูกกลืนทั้งตัวและนั่นจะเป็นจุดจบมัน” (ลูซี่)
“ยังไง, ชั้นจะไปที่นั่นระหว่างที่แอบมอนสเตอร์ด้วยซ่อนน่ะ” (มาโกโตะ)
“นายหนีจากสปิริตไม่ได้นะ, นายรู้มั้ย พวกเขามีอยู่ทุกที่ และพวกเขาชอบหยอกนายเล่นๆด้วย” (ลูซี่)
“หืมม, ชั้นไม่รู้เรื่องนั้นแหะ” (มาโกโตะ)
ผมดื่มค็อกเทลรสเบอร์รี่
นี่มันหวานไปหน่อย
“พูดถึงสปิริต…มันคืออะไรอ่ะ?” (มาโกโตะ)
“ไฟ, น้ำ, ลม, และดิน; โลกนี้ถูกสร้างจาก 4นี้ สปิริตทำให้โลกหมุน มันเป็นคำสอนของเทพเจ้าเก่าแก่” (ลูซี่)
โอ้? คำที่น่าสนใจโผล่มาแล้ว
“เทพเจ้าเก่าแก่?” (มาโกโตะ)
“อืม, มนุษย์เรียกพวกท่านว่า เทพมาร, ชั้นคิดว่านะ? นายรู้จักเทพเจ้าไททันมั้ย?” (ลูซี่)
ผมรู้จัก
ทั้งหมดนี่ผมเป็นผู้ศรัทธาไง
“เทพเจ้าของอดีตที่ผ่านมานานพร้อมกับสปิริต, แต่เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่คุมโลกอยู่ตอนนี้เกลียดสปิริต นั่นทำไมเวทมนตร์สปิริตถึงไม่เป็นที่นิยม” (ลูซี่)
ลูซี่พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“งั้น, ในการที่จะไปวิหารทะเลลึก, เราต้องทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับสปิริต” (มาโกโตะ)
“นั่นคือที่คนพูดกัน, แต่ชั้นไม่รู้ว่าความจริงคืออะไร, โอเค๊? มันเป็นตำนาน แต่นายเป็นคนบ้าบิ่นคนนึงนะ ที่จะมีเป้าไปที่วิหารทะเลลึก แม้จะเป็นนักเวทย์ฝึกหัด” (ลูซี่)
“เป้าหมายมันยิ่งสูงยิ่งดี, ถูกมั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่?! ยิ่งสูงยิ่งดี, ใช่มะ?!” (ลูซี่)
ลูซี่เห็นด้วยอย่างแข็งกล้าขึ้นมาทันใด
“มาโกโตะ! พรุ่งนี้พวกเรามาพยายามเข้ากันเถอะ, เข้าใจมั้ย?!” (ลูซี่)
ดูเหมือนลูซี่จะพลังกลับมา
“พรุ่งนี้จะฝึกยังไงดีน้า~” (ลูซี่)
“อื้ม” (มาโกโตะ)
หลังจากนั้น, เรากินอาหารของเราระหว่างที่ดื่มแอลกอฮอล์, ระหว่างที่เราพูด
นี่คือเรื่องปรกติ
ที่ไม่ปรกติก็คือมีคนมาพูดกับคู่นักเวทย์เจ้าปัญหา
“เฮ้, มาโกโตะ, มีเวลามั้ย?”
คนที่พูดกับเราก็คือยีนและเอมิลี่
ปาร์ตี้เก่าของลูซี่
โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
