เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – ตอนที่ 49 ซาซากิ อายะ พบกับศัตรูตัวฉกาจของเธออีกครั้ง

49 ซาซากิ อายะ พบกับศัตรูตัวฉกาจของเธออีกครั้ง

-จากรังฮาร์พี-

(มันมีอะไรอยู่ข้างนอก)

(ต้นทางทำอะไรอยู่?)

ฮาร์พีอาจจะเป็นมอนสเตอร์, แต่พวกมันมีความฉลาดที่สูง, และทำอะไรเป็นกลุ่ม และมีเทคนิคที่ปกป้องตัวพวกเขาเอง

ฮาร์พีที่อยู่ตรงทางเข้าของรังได้สังเกตเห็นความผิดปรกติโดยเร็วและได้มองออกไปข้างนอก…ได้ช็อก

แสงที่สว่างพอจะนึกว่าเป็นตอนเช้าได้เข้ามา, และทันทีที่พวกเขาสังเกตเห็น ว่ามันเป็นเวทมนตร์ที่เล็งมาที่รังของพวกเขา, พวกเข้าถูกกลืน

รังได้พังทลางอย่างอนาถ

เผาโดยเวทมนตร์, พวกพ้องของพวกเขาได้ถูกขยี้โดยเพดานที่หล่น

แต่มันมีบางตัวที่สามารถหนีและบินออกมาได้

ตราบใดที่พวกเขาสามารถหนีไปบนอากาศ, มันไม่มีใครจะโจมตีพวกเขาได้

(((เอ๋?!)))

ฝูงที่บินอยู่บนอากาศถูกกลืนโดยน้ำในฉับพลัน

ฮาร์พีว่ายน้ำได้ไม่ดี

ทั้งหมดเพราะพวกมันไม่ได้ว่ายปรกติ

((((เกิดอะไรขึ้น?!))))

พวกเขาตกต่อไปโดยไม่สามารถคิดอย่างใจเย็นได้

และฮาร์พีก็กระแทกสู่ทะเลสาบใต้ดิน

◇◇

-มุมมอง ซาซากิ อายะ-

“ท่าน-ซาซากิ!” (นีน่า)

“ใช่, ทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซังทำสำเร็จ!” (อายะ)

พวกเราซ่อนอยู่ที่ด้านหลังของน้ำตก, แต่เพดานได้สั่นสะเทือนด้วยเสียงเหมือนสายฟ้า, เราจึงกระโดดออกไปข้างนอก

ฮาร์พีที่ฉันเกลียดได้ตกลงมาเหมือนฝนพร้อมกันกับสิ่งที่เคยเป็นรังของฮาร์พี

จบในน้ำจำนวนมหาศาล

“ท่าน-ลูซี่ [เวทมนตร์หลากธาตุ: ฝนดาวตก] และ ท่าน-ทากัตซูกิ [เวทมนตร์ระดับเหนือกว่า: มังกรน้ำ]; ช่างเป็นคอมโบที่น่ากลัว

“ทะเลสาบใต้ดินมีงูทะเลกับราชาจรเข้อยู่ พวกมันต้องคิดว่าฮาร์พีเป็นอาหารอย่างแน่นอน” (อายะ)

“พวกมันโดนโจมตีแล้ว” (นีน่า)

เสียงน้ำกระเซ็นของฮาร์พีที่พยายามจะวิ่งหนีได้ถูกสร้างขึ้น, แต่มันดูเหมือนว่ามอนสเตอร์น้ำจะได้เปรียบมากกว่า

“เอานั่นไป!” “โฮ่ย!”

ในบางเวลา, นีน่า-ซังและฉันจะกระแทกฮาร์พีที่พยายามจะหนีกลับไปในน้ำ

ฮาร์พีถูกลากลงไปใต้น้ำพร้อมเสียงร้อง

นี่สำหรับครอบครัวฉัน!

ชั้นคงจะให้พวกแกซักตัวหนีหรอก!

“ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…มันไม่มีใครแล้ว?” (นีน่า)

“ต่อไปคือหาว่าราชินีอยู่ไหน…” (อายะ)

ฉันพยายามจะหาเธอ, แต่ฉันหาเธอไม่เจอ

เธอหนีไปได้หรอ

“เฮ้ยย, ซา-ซัง, นีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)

หลังจากซักพัก, ทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซัง{ลอยลงมาหาเรา}

ในมือของเขามีไอเท็มเหมือนร่มอันเล็ก

เห็นได้ชัดว่ามันเรียกว่าร่มแห่งการตก

มันคืออุปกรณ์เวทมนตร์ที่เมื่อเปิด, แม้ว่าจะตกมาจากที่สูง, จะตกลงมาอย่างช้าๆ

ฟูจิวาระ-คุงมีไอเท็มที่มีประโยชน์

“เป็นไงบ้าง? ราชินีฮาร์พีถูกจัดการรึยัง?” (มาโกโตะ)

“ยัง ชั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นหนึ่งในคนที่ตกลงมามั้ย” (อายะ)

“มาโกโตะ, แล้วตรวจจับนายล่ะ?” (ลูซี่)

“มันมีเยอะมากจนไม่สามารถระบุได้” (มาโกโตะ)

มันอยู่ไหน?

หัวหน้าของศัตรูอยู่ไหน?

ดันเจี้ยนที่เสียงดังได้เสียงลดลง

มันดูเหมือนว่าฮาร์พีส่วนใหญ่ถูกกำจัดแล้ว

“มันตื่นเต้นน้อยกว่าที่คาดแฮ๊ะ มาฉลองเมื่อเรากลับกัน” (ลูซี่)

“เฮ้ย, ลูซี่, พูดแบบนั้นมันชักธงนะ, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ท่าน-ลูซี่, เธอต้องไม่ลดการป้องกันลง” (นีน่า)

ลูซี่-ซังอยู่ในโหมดของชัยชนะแล้ว, และทากัตซูกิ-คุงและนีน่า-ซังก็ตำหนิเธอ

ฉันก็เมาในชัยชนะนิดหน่อย

ฮาร์พีที่ฉันลงมือไม่ได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน, เราสามารถจัดการพวกมันได้ในเวลาสั้นๆ

ณ เวลานั้น, เราได้ยินเสียงร้องเพลง

เสียงร้องที่พลาดได้ง่าย

นี่มันอะไร? ค่อนข้างเป็นเพลงที่ไพเราะ…

มันไม่เหมาะกับดันเจี้ยนเลย

“หืม? เธอไม่ได้ยินอะไรเหรอ?” (อายะ)

“นี่มันอะไร…? ชั้นก็ได้ยินอะไรบางอย่าง” (นีน่า)

“ชั้นด้วย…” (ลูซี่)

พวกเรามองไปรอบๆ

“เธอมาแล้ว” (อายะ)

และจากนั้น, เธอปรากฏตัว

พวกเราหันไปพร้อมกัน

ใบหน้าที่สวยงามและปีกสีน้ำตาลอ่อนที่แพรวพราว

ราชินีฮาร์พีอยู่ตรงนั้น

ราชินีฮาร์พีร้องระหว่างพูด

ช่างเป็นมอนสเตอร์ที่มากด้วยทักษะ

“หรือจะเป็นเพลงของไซเรน?!” (นีน่า)

นีน่า-ซังตะโกนอย่างหงุดหงิด

“เอ๋? ไม่ใช่ราชินีฮาร์พีหรอกเหรอ?” (ลูซี่)

“เธอต้องวิวัฒนาการและได้ความสามารถของไซเรนมา! เสียงของเธอสามารถดึงดูดผู้ชายได้ ท่าน-ทากัตซูกิ นายต้องไม่ฟังเพลงของเธอนะ!” (นีน่า)

ทากัตซูกิ-คุงได้มองราชินีฮาร์พีด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย

มันไม่สำคัญ!

ฉันจะฆ่าเธอเพราะเธอจัดการพวกเรา!

คิดสิ่งนี้, ฉันพยายามจะเข้าใกล้เธอ, แต่

“มันโอเคมัยถ้านักเวทย์ชายจะตาย?”

ราชินีฮาร์พียิ้ม

นักเวทชาย, เอามีดไว้ที่คอตัวเองซะ!

ทากัตซูกิ-คุงทำตามคำสั่งนั่นและนำมีดไปทีคอตัวเอง

“ซวยแล้ว!” นีน่า-ซังตะโกน

“มาโกโตะ”, ลูซี่-ซังที่ถือไม้เท้าด้วยทั้งสองมือและได้ ‘อะว้าว้า’

“ฟุฟุ, เสียงของชั้นใช้งานได้ดีโดยเฉพาะมนุษย์ผู้ชาย พวกเธอไม่มีดวงตั้งแต่เวลาที่เธอมีพวกผู้ชายแล้ว”

“เสียงเพลงของไซเรนดึงดูดผู้ชายได้ มนุษย์ที่โจมตีครอบครัวเธอต้องโดนควบคุมโดยเธอด้วยแน่” (นีน่า)

นีน่า-ซังพูดด้วยความปวดร้าว

งั้นมันเป็นอย่างนั้น…

“ชั้นกำลังสงสัยว่าเป็นใคร งั้นมันเป็นลาเมียสาวที่ชั้นชั้นคิดว่าชั้นฆ่าไปแล้วในตอนนั้น…งั้นเธอก็ยังมีชีวิต”

เธอมองฉันด้วยความเกลียด

ฉันก็ได้มองกลับไปหาเธอด้วยจิตสังหาร

“ครอบครัวแกตายทั้งหมดแล้ว สมควรแล้ว” (อายะ)

“ฮาร์พีกลับมากี่ครั้งที่เราต้องการก็ได้ตราบใดที่ -ราชินี- ชั้นยังอยู่ แย่หน่อยนะ”

เธอพูดเหมือนจะล้อเลียนฉัน

ห่าเอ้ย! นั่นจริง

พวกเราลาเมียจบแล้วเพราะท่าน-แม่ถูกฆ่า

“เธอต้องไม่ขยับ มนุษย์ผู้ชายนั่น มาหาชั้นอย่างช้าๆ ถ้าพวกพ้องผู้หญิงของเธอโจมตีชั้น, เชือดคอตัวเองซะ”

ทากัตซูกิ-คุงผยักหน้าเบาๆเหมือนกับว่าเชื่อฟังคำของเธอ

“ม-ไม่มีทางน่า…” ลูซี่-ซังส่งเสียงออกมา

“…”, นีน่า-ซังหาจังหวะและขยับไม่ได้

(เราทำอะไรดี…?) (อายะ)

ด้วยทากัตซูกิ-คุงเป็นตัวประกัน, เราไม่สามารถเคลื่อนไหวอย่างเลินเล่อได้

ฉันมองไปที่ราชินีฮาร์พีและจากนั้นทากัตซูกิ-คุง, และจากนั้น…

ฉันสังเกตเห็น

(ทากัตซูกิ-คุง?) (อายะ)

เขาสมควรจะโดนดึงดูดโดยเพลงไซเรน, ถึงกระนั้น…เขามองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ

ตาของเขาชัดเจน, และมันไม่เหมือนว่าเขาถูกดึงดูดเลยซักนิด

(เค้าไม่ได้ถูกควบคุม?) (อายะ)

ทากัตซูกิ-คุงเข้าใกล้ราชินีฮาร์พีอย่างช้าๆระหว่างที่มองมาทางนี้

มันเหมือนตาของเขาพยายามจะบอกอะไรฉันซักอย่าง

(ได้) (อายะ)

ฉันสะสมพลังไปที่มือขวา

นี่มันคือที่เรียกว่าสกิล [ผู้เล่นเกมแอคชั่น: ชาร์จโจมตี] ที่ฉันใช้อย่างไม่รู้ตัวมาก่อน

แน่นอนว่า, แม้ฉันจะโจมตีตอนนี้, มันจะไม่มีผล

“ผู้หญิง, รอนี่ ถ้าเธอโชคดี ถ้าลูกของชั้นอยู่ที่นี่, ชั้นจะเปลี่ยนเธอเป็นอาหาร ชันจะเอามนุษย์ผู้ชายไป”

ฉันเชื่อในทากัตซูกิ-คุงและสะสมพลังต่อไป

มันโอเคแน่, ฉันมันใจ

“มนุษย์ผู้ชายนั้นโง่เงา เห็นได้ชัดว่าพวกเค้าเห็นชั้นเป็นเทพธิดาเมื่อได้ยินเสียงชั้น มันมีบางคนที่ยอมคุกเข่าทันทีที่เจอ”

หน้าที่เหมือนว่าชนะแล้วของเธอทำฉันโมโห

“นี่, อยากเลียเท้าชั้นหรืออะไรมั้ยล่ะ? มันเป็นเท้าของเทพธิดานะ, รู้มั้ย”

บางทีเธออาจจะเริ่มเชื่อตัวเองเกินไป, ราชินีฮาร์พีดันเท้าออกมาให้ทากัตซูกิ-คุง

เธอนั้นน่ารำคาญมากๆ, แต่เธอมีความงามมากพอที่จะดึงดูดผู้ชาย

“ห-ให้มาโกโตะเลียเท้า…ชั้นอิจฉ—นั่นแย่มาก!” (ลูซี่)

“อืม, ท่าน-ลูซี่” (นีน่า)

นีน่า-ซังโต้ตอบ

มาตั้งคำถามกับคำพูดของลูซี่-ซังภายหลังเถอะ

ทากัตซูกิ-คุงงอตัวอย่างช้าๆและให้หน้าของเขาใกล้เข้าไปสู่เท้าของราชินีฮาร์พี, และ…

“มันไม่มีทางที่เท้าห่าที่สกปรกนี่จะเป็นเท้าของเทพธิดา” (มาโกโตะ)

“เอ๋?”

ข้อเท้าของราชินีฮาร์พีถูกตัดออก

“กย้าาาาาา!!”

ราชินีฮาร์พีส่งเสียงร้อง, และตาของเธอมีสิ่งที่เหมือนน้ำแข็งแทงเข้าไป

เขาใช้เวทมนตร์เวลาเดียวกับที่เขาตัดเท้า?

ตอนไหนที่เขาใช้งานมัน?!

“ซา-ซัง! ตอนนี้!” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงตะโกน

ใช่, นี่มันโอกาศเดียวของฉัน

ฉันใช้พุ่งและเข้าไปใกล้ในทันที

เพื่อไม่ให้เสียแรงกระตุ้น, ฉันกระแทกหมัดขวาที่ได้รับการสะสมพลังเข้าสู้ตัวของศัตรู

“กะฮ่าห์”

รูใหญ่ได้เปิดที่ท้องของราชินีฮาร์พี

หมัดของฉันทะลุตัวเธอ

“ห-เหี้ยเอ๊ย…ไอเวร!”

มันไร้สาระ, แต่มันดูเหมือนเธอยังมีชีวิตอยู่

กงเล็บของราชินีฮาร์พีพยายามจะตัดฉัน

*เฟี้ยว*

มีดของทากัตซูกิ-คุงตัดหัวของราชินีฮาร์พี

หัวของเธอตกลงบนพื้นอย่างทื่อๆ

ไม่ใช่ความคมของมีดนั่นช่างเหลือเชื่อเรอะ?

“ข-ขอบคุณ, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“เธอแก้แค้นพวกมันได้, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

ความตึงเครียดที่บีบรัดอยู่ในตัวฉันได้คลี่คลายออกไป, และฉันตกไปสู่ทากัตซูกิ-คุงอย่างหมดพลัง

(อ้า, ชั้นเปื้อนเลือด) (อายะ)

โดยไม่ห่วงว่าใครจะมาแยกจากเขา, ทากัตซูกิ-คุงจับฉัน, และกอดฉัน

“ทำได้ดีมาก” (มาโกโตะ)

“…ใช่” (อายะ)

(ชั้นแก้แค้นแล้ว, ท่าน-แม่, พี่สาวใหญ่, พี่น้องชั้น…) (อายะ)

ชั้นวางหัวไปบนไหล่ของทากัตซูกิ-คุงและหลับตา

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน