56 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
ผมควรทำอะไรดี
ถ้าผมทำตามคำแนะนำของเทพธิดา, มันจะดีกว่าถ้าไม่เข้าไป
แต่, หลังจากมาถึงนี่แล้ว?
“คุณอยู่นั่นมั้ย, ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่?” (ซากุไร)
มันไม่มีเสียงตอบรับจากเสียงเรียกของซากุไร-คุง
“บางทีเธออาจจะไม่อยู่?” (ลูซี่)
ดี, มากลับกันเถอะ!
“เอ๋? ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่, ให้เฉพาะพวกเค้าเข้าไปเรอะ? …โอเค…โอเค… รับทราบ” (ซากุไร)
“…ซากุไร-คุง, เกิดอะไรขึ้นกระทันหัน?” (มาโกโตะ)
ผมถูกทำให้กลัวโดยซากุไร-คุงผู้ที่คุยกับตัวเขาเองกระทันหัน
“การสื่อทางจิตจากท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่มาน่ะ เธอบอกชั้นว่าให้แค่พวกนายเข้าไป” (ซากุไร)
“เออ๋?” (มาโกโตะ)
ความไม่สบายใจของผมเพิ่มขึ้น
ระหว่างที่ผมลังเล, ซากุไร-คุงดันพวกเราเข้ามา
◇◇
“ขอโทษที่รบกวน…” (มาโกโตะ)
ข้างในเต็นท์มันมืด, และมันมีตะเกียงเวทมนตร์ลอยอยู่บนอากาศ
มันเต็มไปด้วยสิ่งต่างๆที่สร้างทาง-หลอกที่นำไปสู่ส่วนลึกเข้าไปข้างใน
ที่สุดของทาย, มีนักเวทย์ตัวเล็กในผ้าคลุมสีขาวนั่งอยู่บนโซฟายักษ์
พวกเราควรไปที่นั่นมั้ย
“เข้ามาใกล้กว่านี้หน่อย มันยากถ้าจะพูดตรงนั้น”
แม้ว่าชื่อของเธอ, มันเป็นเสียงของเด็กสาวเล็กๆ
ผมเข้าไปใกล้ๆไม่กี่เมตรจากเธอเหมือนที่เธอต้องการ, แล้วตอนนี้ผมเห็นผมสีขาวที่ซ่อนอยู่ในผ้าคลุมสีขาว
มันคือปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน
“ผมคือนักเวทย์ฝึกหัด, ทากัตซูกิ มาโกโตะ อยู่ที่นี่คือพวกพ้องของผม: ลูซี่ วอล์คเกอร์และซาซากิ อายะ” (มาโกโตะ)
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” (ลูซี่)
“ฮัลโหล” (อายะ)
“ฟุมุ”
ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เดินมาที่เราและมองพวกเราทั้งหมด
ตาของเธอรู้สึกเหมือนจะมองทะลุผมเข้าไปข้างในคือบทพิสูจน์ถึงความเข้าใจของเธอ
เธอมีหน้าที่สวยงามของเด็กสาว, แต่มันมีความน่าสยกสยองที่ทำให้หลังของผมสั่น
เธออายุเท่าไหร่? ผมไม่คิดว่าเธอจะอายุมากเท่ากับลักษณะภายนอกของเธอ
“เธอ, เธอคือครึ่งของเอลฟ์และปีศาจ, หือห์” เธอพูดระหว่างมองดูลูซี่
ผมช็อก
ผมมองไปที่ลูซี่
เธอแข็งอยู่กับที่
“เธอคือลาเมีย, หือห์ มากกว่านั้นเลเวลที่สามารถกำหนดเป็นภัยพิบัติได้ น่าสนใจนี่”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ยิ้ม
นี่มันแย่แล้ว!
คนนี้มีสกิลประเมิน!
ผมมองซา-ซัง, และดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจสถานการณ์และตกตะลึง
คุห์, นี่มันแย่แล้ว
ปีศาจและมอนสเตอร์คือเป้าหมายในการล่า!
ผมควรจะฟังคำเตือนจากเทพธิดา!
“อย่าเคร่งเครียดนักสิ เธอช่วยหนุ่มฮีโร่แห่งแสง, ใช่มั้ย? ผู้ใช้สปิริตเดี๋ยวนี้และยุคนี้หายาก ชั้นอยากเจอเธอ มากกว่านั้นพวกพ้องเธอค่อนข้างเป็นกลุ่มที่มีความเฉพาะตัวนะ”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ยังยิ้มอยู่
…มันหมายความว่าเธอไม่ถือที่เขาเป็นปีศาจและมอนสเตอร์?
“ดูเหมือนชั้นจะทำเธอกลัว นั่งนี่ อย่างน้อยชั้นจะรินน้ำชาให้
มันมีเก้าอี้ที่ดู-เก่าอยู่รอบโต๊ะกลมที่ดูเหมือนเก่ามาก
พวกมันเป็นของโบราณเหรอ?
“เธอนั่งนี่”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ผมถูกบอกให้ไปนั่งข้างปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
ผ-ผมประหม่า
ผมคิดว่าจะมีคนรับใช้หรืออะไรบางอย่าง, แต่กาน้ำชาได้ลอยมาทางนี้, และถ้วยชาได้ถูกวางตรงหน้าเรา
เมื่อชาถูกเท, กลิ่นที่หอมคลุ้งไปรอบๆ
ชีวิตแต่ละวันปรกติของเธอใช้เวทมนตร์เหรอ?
คนที่มีมานาเหลือช่างดีจัง
“สำหรับขนม…ยังไงซะ, นี่ก็ได้”
จานใหญ่ที่มีขนมอบหลากหลายปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเราด้วยเสียงตุ้บที่ดัง
เธอเพิ่งเอาขนมอบมาจากไหนกัน…?
“นี่มันเทเลพอร์ต?” (มาโกโตะ)
“โฮ่ห์, ชั้นประทับใจที่เธอบอกได้นะ”
ว-เวทย์เทเลพอร์ตแบบไม่ต้องร่าย
คนคนนี้อยู่ชั้นที่ต่างออกไป
พวกเราต้องไม่สู้กับเธอ
หรือเหมือนกับ, ผมคิดว่าเราจะทำได้แม้แต่จะหนีมากกว่า…
“แล้วอย่างนั้น, มีธุระอะไรกับพวกเราเหรอ?” (อายะ)
ซา-ซังได้เริ่มเคี้ยวขนมอบแล้ว
เฮ้, แสดงความห้ามอกห้ามใจหน่อยซิ!
“ชั้นบอกเธอไปแล้ว, ไม่ใช่เหรอ? ชั้นแค่สนใจ ชั้นได้ยินเกี่ยวกับผู้ใช้สปิริตนี่ที่สามารถลากมังกรต้องห้ามออกมาด้วยเวทมนตร์กษัตริย์ จากการคำนวนของชั้น, ชั้นคะเนไว้ว่าหนุ่มฮีโร่แห่งแสงต้องใช้เวลา 1 เดือนเพื่อทำภารกิจของเขา”
“ผมได้ยินมาว่าถ้าคุณช่วย, มันจะจบในทันที” (มาโกโตะ)
ผมจำคำพูดของโยโกยามะ-ซังได้
“นั่นจะไม่ถือเป็นการฝึก เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ และมีฮีโร่แห่งแสงมีปัญหากับแค่มังกรต้องห้าม 2 ตัว จะเป็นปัญหาเยอะ”
เข้าใจแล้ว
งั้นเธอจงใจจะไม่ช่วย
“ว่าแต่…นักเวทย์ผมแดงตรงนั้น”
“ค-คะ?!” (ลูซี่)
ลูซี่ดูเหมือนจะประหม่า, เธอไม่พูดขึ้นมามาก
“เธอ, เธอสังเกตมั้ยว่าตัวของเธอได้ถูกไหม้ด้วยมานาของเธอเอง?”
“เอ๋?” (ลูซี่)
ลูซี่มีสีหน้าที่ตกใจ, และผมด้วย
“เธอคิดว่ามันคือสุขภาพของเธอเรอะ? ความร้อนในตัวเธอนั่นเป็นผลจากมานาของเธอที่อยู่เหนือการควบคุม, รู้มั้ย?”
“ช-ชั้นควรทำอะไรดี…?” (ลูซี่)
“ชั้นจะมอบนี่ให้เธอ ใส่นี่ซะ”
“ไอเท็มนี่ทำให้การไหลเวียนของมานาสงบลง เป็นไอเท็มที่มีค่าเท่ากับบ้านหลังนึง ใช้ด้วยความระวังล่ะ”
“น-นั่นโอเคเหรอ?” (มาโกโตะ)
เป็นคนที่ระแวดระวัง, ผมถามเธอด้วยความกลัว
ไม่ใช่คนนี้ใจดีมากไปเหรอ?
เธอจะไม่ต้องการเงินจำนวนบ้าคลั่งภายหลัง, ใช่มั้ย?
“ทั้งหมดเพราะพวกเราหาคนที่มีพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งอยู่ เราไม่อาจเปล่อยนักเวทย์ที่พึ่งพาได้ให้หลับ เฮ้ย, ลาเมียผู้ที่เอาแต่กิน”
ครั้งนี้เธอมองไปที่ซา-ซัง
“คค๊ะ?” (อายะ)
ซา-ซัง! อย่างน้อยกลืนก่อนจะตอบสิ
“สกิล [เปลี่ยน]ที่เธอมีนั้นทรงพลัง เธอไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเป็นรูปแบบมนุษย์แบบไม่-ออกแรงที่มีผิวออกฟ้าแบบนี้, เธอสามารถเปลี่ยนเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ได้ ไม่เพียงแค่นั้น, มันคือสกิลที่ทำให้เธอเปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้ แม้แต่มังกรหรือปีศาจ” <เปลี่ยนแปลงรูปของอายะเป็นเปลี่ยน>
“หืม? แต่มันถูกสอนมาจากพี่สาวชั้นว่าเป็นเวทมนตร์เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์นะ” (อายะ)
“นั่นเป็นสกิลที่ลาเมียมี สกิลของเธอเหนือกว่านั้น”
“โฮ่ห์, อย่างนั้นเหรอ… ขอบคุณมากค่ะ” (อายะ)
นั่นสุดยอด
คนนี้มอบไอเท็มที่มีประโยชน์และคำแนะนำให้เรา
ไม่ใช่ว่าเธอเป็นตัวละครสนับสนุนเหรอ?
“งั้น, ปัญหาคือเธอ ผู้ใช้สปิริต-คุง”
“…ผมเป็นมนุษย์ปรกติ” (มาโกโตะ)
“โฮฮ่ห์”
ตาของปราชญ์ผู้ยิงใหญ่โค้งเป็นรอยยิ้ม, และมือของเธอวางบนหัวผม
นิ้วของเธอเย็นเหมือนซา-ซัง
“มาดูสถานะเธอกัน มันง่ายกว่าถ้าชันประเมินด้วยมือที่สัมผัส…เธอมีสแตทที่ค่อนข้างไปทางเดียว แม้ว่ามันจะต่ำมาก, ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำของเธอสูงมากๆเหมือนกัน”
มันรู้สึกจักจี้
“มมมุห์…นี่ไม่ดีเลย”
เธอจับหัวผมกระทันหัน
“เธอ…เป็นผู้ศรัทธาของเทพมารเรอะ?”
เวลาได้หยุดลง
◇◇
““……””
ลูซี่และผมได้เงียบ
มีแค่เสียงของซา-ซังที่เคี้ยวขนมอบที่สามารถได้ยิน
“ไม่, คุณเข้าใจผิดแล้ว” (มาโกโตะ)
ตอนนี้, ผมพยายามหลอกเธอด้วยรอยยิ้ม
ผู้ศรัทธาของเทพมารมีความผิดอย่างไม่ต้องถาม
มันเป็นความรู้ทั่วไปของฟูจิ-ยัง, นีน่า-ซัง, และลูซี่
“ผู้ศรัทธาของเทพมารโนอาห์, หือห์…เธอเป็นคนที่สองที่ชั้นเจอ”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ทำสีหน้าซับซ้อน
มือเล็กๆของเธอยังจับหัวผมอยู่
“ไม่…อย่างที่ผมพูด, ไม่ใช่ว่าคุณเข้าใจผิดอะไรบางอย่างเหรอ…?” (มาโกโตะ)
“ถ้าชั้นจำไม่ผิด, 1,000ปีที่แล้ว…มันคือหนึ่งใน 9 นายพลปีศาจที่รับใช้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อัศวินต้องห้ามสีดำ”
“เอ๋? ผู้ฆ่าฮีโร่ในตำนาน?” (ลูซี่)
ลูซี่พูด
นั่นอะไร?
“ลูซี่, ใครคืออัศวินต้องห้ามสีดำ?” (มาโกโตะ)
“คนที่สาบานเป็นศัตรูกับมนุษยชาติที่ปรากฏในเรื่องราวของท่าน-ผู้กอบกู้ มันพูดว่าเขาเป็นมือขวาของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่, นักรบในตำนานที่สังหารทุกคนยกเว้นฮีโร่แห่งแสง ในท้ายที่สุด, เขาถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบล…นั่นเป็นสาวกของเทพมารโนอาห์เหรอ…?” (ลูซี่)
ลูซี่ที่พูดได้รู้สึกกังวล
เอ๋, ท่านทำอะไรน่ะ, ท่าน-โนอาห์
ผมไม่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย
“แต่…สาวกของเทพมารนั้นบ้ากว่าเธอมาก อย่างน้อย, เค้าพูดกันปรกติไม่ได้”
เขาเป็นคนยังไง, สาวกรุ่นพี่ของผม
“คุณพูดเหมือนคุณเจอเค้าเองส่วนตัว” (มาโกโตะ)
“ใช่…ทั้งหมดเพราะชั้นมีความทรงจำเมื่อ 1,000 ปีที่แล้ว”
นี่มันคือสกิลสืบทอดที่พูด-กันเรอะ?
“นายจะเป็นสาวกของเทพมารต่อไปเรอะ?”
ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิงใหญ่ถาม
ผ-ผมควรจะตอบอะไรดี?
“ไม่, อย่างที่ผมพูด…ผมไม่ใช่ผู้ศรัทธาของเทพมาร…” (มาโกโตะ)
มันเริ่มรู้สึกเจ็บปวดแล้ว, แต่ผมยังอ้างคำเดิม
“ฟุมุ…งั้นมาทิ้งไว้แบบนั้น”
เธอปล่อยหัวของผม
และจากนั้น, เธอขยี้ผมของผม
“เมื่อเธอมาที่ไฮแลนด์, มาที่อยู่ชั้น ชั้นจะฝึกพวกเธอเอง”
เอ๋? เสร็จแล้วเหรอ?
“อ-เอ่ม…มันโอเคแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
เรากำลังพูดถึง ปีศาจ, มอนสเตอร์, และสาวกของเทพมาร
แต่นี่มันปัญหาสามเด้งและรู้สึกว่าเป็นปาร์ตี้ธงแดงนะ
เธอจะปล่อยพวกเราไป?
“อย่างที่ชั้นพูดก่อนหน้า ชั้นอยากได้คนมีความสามารถมากที่สุดเท่าที่ทำได้สำหรับเมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ฟื้นคืนชีพ ถ้าพวกเธอเปลี่ยนเป็นศัตรู, ชั้นจะรับผิดชอบและจบชีวิตพวกเธอเอง
เธอยิ้ม น่ากลัว
“แต่เราไม่มีความคิดที่จะสู้กับเจ้าปีศาจนะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋, จริงๆเหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
ซา-ซัง, ทำไมทำหน้าเหมือนคาดไม่ถึงล่ะ?
ผมไม่ใช่ฮีโร่, และผมไม่ได้แข็งแกร่ง
“เมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ, คนจะตกอยู่ในสงครามกับปีศาจ ถ้าเราแพ้สงคราม, ทุกคนจะกลายเป็นปศุสัตว์ของปีศาจ”
“…”
หมายความว่าพวกเราหนีไม่ได้, หือห์
“ผู้ใช้สปิริต-คุง, ชั้นแนะนำว่าให้เธอหยุดเป็นสาวงของเทพมารในครั้งหน้าที่เราเจอกัน เชื่อฟังเทพมารนั้นมีแต่จะพานายไปสู้ความทุกข์ยาก”
พูดสิ่งนี้, ท่านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เอนลงด้านข้างบนโซฟา
ในท้ายที่สุด, เธอเป็นคนดีที่มอบไอเท็มและคำแนะนำให้เรา
แต่ถ้าส่วนสุดท้ายของบทสนทนาไม่อยู่ที่นั่น, มันจะเป็นเรื่องดีที่สุดนะ…
◇◇
พวกเรากลับมาที่โต๊ะด้วยความรู้สึกพร่ามัว งานเลี้ยงได้ใกล้ถึงจุดจบ
ผมสร่างเมาไปแล้ว
ความอยากอาหารผมก็ไปด้วย
ผมได้เหม่อลอยด้วยหัวที่ว่างเปล่า
“ท่าน-ทากัตซูกิ, มีแขกมานั่น” นีน่า-ซังจิ้มไหล่ผม
คนที่อยู่ที่นั่นคือออราเคิลแห่งน้ำ, เจ้าหญิงของโรเซส, โซเฟีย โรเซส
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
