59 ซาซากิ อายะ ได้ถูกนำทางในเมืองมักกาเรน
-มุมมอง ซาซากิ อายะ-
“งั้นนี่ก็เป็นเมืองที่ทากัตซูกิ-คุงใช้ชีวิตอยู่” (อายะ)
ฉันได้มองไปรอบๆอย่างไม่พักในด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ช่างเป็นเมืองที่สวยงาม
“ที่นี่คือเมืองแห่งน้ำมักกาเรน ตอนนี้, มาไปที่สมาคมนักผจญภัยกันก่อน” (มาโกโตะ)
“มันมีทางน้ำวิ่งไปรอบๆเมือง, หือห์ เหมือนฝันเลย” (อายะ)
“อายะ, ถ้าเธอขยับมากไป, เธอจะไปชนกับคนอื่นนะ, รู้มั้ย” (ลูซี่)
เหมือนที่ลูซี่-ซังเตือน, ฉันกำลังจะชนกับคนที่ผ่านมา, และระหว่างที่ฉันคิด ‘อ๊ะ!’, ฉันหลบพวกเขา
เมื่อฉันจะชนกับคนอื่นอีกครั้ง, ชั้นหลบ, และหลบ
สนุกจัง!
นี่มันเป็นครั้งแรกในเมืองมนุษย์ปรกติตั้งแต่มาที่โลกนี้เลย!
ฉันเคลื่อนที่ระหว่างกลุ่มผู้คนเหมือนกับเลื้อยมัน, และมองไปรอบๆเหมือนกับเด็ก
“นั่นมันปฏิกิริยาตอบสนองที่น่าประทับใจ” (มาโกโตะ)
“งั้นนั่นก็บางคนที่โตมาในลาเบรินทอส, หือห์” (ลูซี่)
ฉันได้ยินเสียงของทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซังจากข้างหลัง
อ้า? พวกเขาตะลึงฉันเหรอ?
◇◇
“มาโกโตะ-คุง! ชั้นอยากจะเจอเธออีกครั้ง~!”
ทันทีทีเราเขาไปที่สมาคมนักผจญภัย, สาวสวยผมบลอนด์ได้กอดทากัตซูกิ-คุง!
“ล-ลูซี่-ซัง…คนนี้ใครน่ะ?” (อายะ)
“แมรี่ เป็นพนักงานต้อนรับของสมาคมที่เล็งมาโกโตะอยู่”, เธอพูดด้วยความไม่พอใจ
“โอ้, อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)
หืมม…
ทากัตซูกิ-คุงเป็นที่นิยมในโลกนี้, หือห์
“โอ้, สาวคนนี้ใครเหรอ?” (แมรี่)
“ชั้นซาซากิ อายะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ชั้นเป็นพนักงานของสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน, แมรี่ ยินดีที่ได้รู้จัก, ด้วย เธอจะสมัครที่นี่เป็นที่แรกเหรอ?” (แมรี่)
เธอผละจากทากัตซูกิ-คุงและหน้าของเธอเข้าสู่โหมดทำงาน
ช่างเป็นผู้หญิงที่โตแล้ว
“แมรี่-ซัง, ซา-ซังได้สมัครเป็นนักผจญภัยในเมืองเขาวงกตไปแล้ว เธออยู่ปาร์ตี้เดียวกับลูซี่และผม เรามาเพื่อรายงานเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นหรอ? ชั้นจะลงทะเบียนปาร์ตี้ของเธอแล้วกัน แสดงบัตรนักผจญภัยให้ชั้นดูหน่อยได้มั้ย?” (แมรี่)
“ได้ค่ะ, นี่”
ฉันมอบบัตรนักผจญภัยที่ฟูจิวาระ-คุงทำให้ฉัน
“ซาซากิ อายะ-ซัง คนต่างโลกเหมือนมาโกโตะ-คุง, หือ…ไม่มีความสำเร็จในฐานะของนักผจญภัย ระดับหิน งั้นไม่มีปัญห—-เอ๋?” (แมรี่)
ตาของแมรี่-ซังเบิกกว้าง
โอ้ไม่! เธอเจอว่าฉันเป็นมอนสเตอร์แล้วเหรอ?
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
ทากัตซูกิ-คุงที่ใจเย็นได้ไถลไปหาแมรี่ซังอย่างคาดไม่ถึงและพูด “สแตทของซา-ซังสุดยอดไปเลย, ใช่มั้ย?”
“…สแตทนี้มากกว่านักผจญภัยระดับทองนิดหน่อย ถ้าเธอว่าง, มันมีมากกว่า 20 ปาร์ตี้ที่จะต้องการเธอไปสู้ปาร์ตี้พวกเขา” (แมรี่)
ทากัตซูกิ-คุงและแมรี่-ซังได้กระซิบใส่กันและด้วยหน้าที่อยู่ใกล้กันมาก
ไม่ใช่พวกเค้าใกล้กันไปเหรอ
“ว่าแต่! เธอเอาสาวกลับมาจากลาเบรินทอสจริงๆด้วยมาโกโตะ-คุง, คนโกหก!” (แมรี่)
“ไม่, ชั้นไม่ได้สัญญาอะไรไว้นะ” (มาโกโตะ)
“เงียบเลย! ชั้นไม่ให้นายนอนแน่คืนนี้! โชว์หน้ามาที่สมาคมตอนกลางคืนเลยนะ” (แมรี่)
แมรี่-ซังทำเฮดล็อกใส่ทากัตซูกิ-คุง
ไม่ใช่ว่าหัวของเขาไปดันกับหน้าอกเธอเหรอแบบนั้น…?
“ลูซี่! เธอกลับมาแล้วเหรอ?”
เมื่อฉันมองกลับไป, มีผู้หญิงผมน้ำตาลที่ใส่เสื้อที่ดูสบายๆเดินมาหาลูซี่-ซัง
“เอมิลี่ ชั้นกลับมาเมื่อกี้นี้เอง เธอไม่ผจญภัยเหรอวันนี้?” (ลูซี่)
“ชั้นช่วยโบสถ์น่ะวันนี้ มันมีหลายคนได้รับบาดเจ็บจากการโดนมอนสเตอร์โจมตี ว่าแต่, ถ้าเธอมีเวลา, เล่นเรื่องเธอที่ลาเบรินทอสให้ฟังหน่อยซิ” (เอมิลี่)
“โอเค ชั้นจะให้เธอฟังความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของชั้น!” (ลูซี่)
“เธอต้องสร้างปัญหาให้มาโกโตะตลอดเวลาแน่, ใช่ป่ะ?” (เอมิลี่)
“นั่นไม่จริงเลยนะ! ชั้นจะให้เธอตะลึงด้วยเรื่องเวทมนตร์ใหม่ของชั้น [ฝนอุกกาบาต]!” (ลูซี่)
พวกเธอมีชีวิตชีวานะนั่น
หลังจากที่ได้รับการแนะนำตัวกับเธอ, มันดูเหมือนว่าเธอจะเป็นนักบวชชื่อ เอมิลี่-ซัง
เธอเห็นได้ชัดว่าเป็นนักผจญภัยร่วมกันกับทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซัง
ลูซี่-ซังไปด้วยกันกับเอมิลี่ที่ไหนซักแห่ง
“งั้น, ซา-ซัง, ชั้นจะนำทางเธอไปทั่วเมือง” (มาโกโตะ)
การลงทะเบียนปาร์ตี้ดูเหมือนจะเสร็จแล้ว
“อ-โอเค” (อายะ)
ลำพังกับมาโกโตะ
บางทีลูซี่อาจจะแสดงน้ำใจให้ฉัน
มันคือการเดท
ฉันตามเขาไปด้วยแรงใจที่สูง
◇◇
“นี่คือถนนหลัก นี่เป็นที่ที่คนเยอะที่สุดในมักกาเรน” (มาโกโตะ)
“อาหารที่ร้านนั้นเยี่ยม มาไปกันเถอะทีหลัง” (มาโกโตะ)
“อีกถนนลึกลงไป, มันมีย่านอาหาร คนยังไม่เยอะตอนนี้, แต่ตอนกลางคืน, มันจะมีคนมากมายในบาร์” (มาโกโตะ)
“มาไปที่ร้านของฟูจิ-ยังทีหลังด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“ทางนั้นจะมี…เอิ่ม, มันจะมีพวกร้านกลางคืน” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงนำฉันไปทั่วเมืองด้วยการก้าวเท้าที่คุ้นเคย
มันมีร้านไม่ธรรมดามากมายทำมาจากอิฐ
มันมีบรรยากาศของมัน
มักกาเรนมีหลายพื้นที่ที่มีทางน้ำ, และเรือได้ผ่านไปมาในนั้น
พวกเราไปขึ้นเรือนั่นไม่ได้เหรอ?” (อายะ)
“ถ้าเธอช่ายค่าเช่า, ใช่, แต่ใช้เวทมนตร์ของชั้นเดินทางจะไวกว่า” (มาโกโตะ)
พอทากัตซูกิ-คุงพูดถึงแล้ว, เค้ามีเวทมนตร์ที่ทำให้เค้าเคลื่อนที่บนน้ำได้
“งั้น, แล้วตึกใหญ่นั่นล่ะ?” อายะ)
ฉันชี้ไปที่ตึกที่ทำจาก-หิน
“อ้าา, นั่นมันบ่อน้ำพุร้อน ดูเหมือนว่าต้นทางน้ำของบ่อนั่นจะอยู่ใกล้มักกาเรนน่ะ” (มาโกโตะ)
“โออ้! เมืองนี้สวยจัง, แล้วยังมีแม้กระทั่งบ่อน้ำพุร้อน มันเป็นที่ที่ดีอ่ะ!” (อายะ)
“โรงแรมของบ่อน้ำพุร้อนเห็นได้ชัดว่าเป็นธุรกิจเจ้าใหญ่ในเมืองนี้ แต่ชั้นไม่เคยไปนะ” (มาโกโตะ)
‘ชั้นไม่มีเงินเหลือน่ะ’, คือที่ทากัตซูกิ-คุงพูดด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว
เค้าโดดเดี่ยวเหมือนเคย
ดูเหมือนเค้าเป็นอย่างนั้นตลอด, แต่…
(เค้าไม่เหมือนว่าเค้าจะกระตือรือร้นมาก) (อายะ)
หน้านั่น…ใช่
มันเหมือนเวลาตอนมัธยมต้นเมื่อทากัตซูกิ-คุงได้ตั้งตารอ ภาคต่อเกมอาร์พีจีชื่อดัง ที่เค้าได้จองไว้ล่วงหน้าไม่กี่เดือนก่อนหน้า, และท้ายที่สุดมันกลายเป็นเกมเหมือน-เกมกระดาน เพราะงบประมานไม่พอ…และเค้าได้หดหู่
ยังไงซะ, มันดูเหมือนว่ามันก็สนุกบ้างหลังจากเค้าลองเล่นมัน
เกิดอะไรขึ้น, ฉันสงสัย
ทากัตซูกิ-คุงได้เป็นเพื่อนของฉันตั้งแต่มัธยมต้นและเป็นผู้มีพระคุณของฉัน
ถ้าเขาเป็นห่วงเรื่องอะไรบางอย่าง, ฉันอยากจะให้กำลังใจเขา
“เฮ้, ไหนๆเราก็อยู่ที่นี่แล้ว, งั้นไปบ่อน้ำพุร้อนกันมั้ย?” (อายะ)
ชั้นเพิ่มความกล้าและลองชวนเขาดู
“ถ้าเธออยากจะไป, ชั้นก็โอเค” (มาโกโตะ)
“มันบอกว่มันมีบ่อรวมด้วย!” (อายะ)
มันน่าอายแต่ฉันพยายามทนมัน
“…………….เอ๋?” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงผู้ที่ทำหน้าเหมือนหมาชิวาว่าตกใจคือภาพที่น่ามอง
◇◇
-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-
นี่มันแปลก
สถานการณ์นี้มันอะไรน่ะ?
“ออ้า, ช่างเป็นการอาบที่ดี”
ซา-ซังที่สีหน้าปลอดปล่อยและผ่อนคลายอยู่ด้านข้างผม
เพื่อนร่วมชั้นของผมเปลือยเปล่า
ไม่, นั่นไม่จริง
เธอมีผ้าอาบน้ำห่อตัวเธออยู่
แต่!
เธอเปลือยข้างล่างไป!
…ใจเย็นซี่
[โล่งจิต], ขอพลังหน่อย!
‘มีบ่อรวมด้วย’, คือที่มันเขียนอยู่, แต่มันเหมือนจะเป็นว่าเป็นอะไรที่เรียกว่าบ่อครอบครัว
เราจองบ่อเล็กที่เปิดโล่ง
แน่นอนว่า, มันค่อนค่างมีราคา, แต่ด้วยการกำจัดมิโนทอร์และราชินีฮาร์พี, กระเป๋าเรามีพอเหลือใช้
ผมอยากจะฟังความต้องการของซา-ซัง
“ออา~, มันทำให้ชั้นกลับมามีชีวิตจริงๆ” (อายะ)
“อาา…ใช่…” (มาโกโตะ)
ซา-ซังได้ ‘อื้อออ~’ ขณะที่เธอยืดตัว, และผ้าอาบน้ำได้เกือบจะหล่น
ดังนั้นผมจึงพยายามจะไม่มองและมองขึ้นไปข้างบนแทน
“เมืองที่มีน้ำพุร้อนนี่ดีแฮ๊ะ” (อายะ)
“เธอเป็นผู้รักบ่อน้ำพุร้อนเหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“มันไม่มีที่อาบน้ำในลาเบรินทอส, ดังนั้นชั้นได้แต่ไปที่ทะเลสาบใต้ดินเพื่ออาบในน้ำเย็น มันไม่มีทางรู้ว่ามอนสเตอร์จะโจมตีเมื่อไหร, ดังนั้นเราลดการ์ดลงไม่ได้เลย” (อายะ)
นั่นฟังดูไม่ผ่อนคลายเอาซะเลย
เราคุยกันต่อซักพักหนึ่ง
“ว่าแต่, ซา-ซัง, เธอใช้สกิลเปลี่ยนเพื่ออยู่ในรูปนั้น, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ผิวของชั้นออกฟ้าก่อนหน้านี้, แต่ตอนนี้มันเหมือน-มนุษย์แล้ว, ใช่มะ?” (อายะ)
พูดสิ่งนี้, เธอโชว์แขนท่อนบนของเธอให้ดู
ไม่, เธอไม่ต้องโชว์ชั้นในวิธีแบบนั้นก็ได้, รู้มั้ย
ผมไอ
“ครั้งหน้า, สอนสกิล เปลี่ยนรูป ชั้นหน่อย ชั้นจะสอน หลบหลีก กับ หลบหนี ให้” (มาโกโตะ)
“โอเค แต่, นายจะใช้สกิลอย่าง เปลี่ยน เหรอ?” (อายะ)
เธอพูดอะไรนะ
เปลี่ยนรูปลักษณ์คือพื้นฐานของเกมมือสังหารและเกมนินจาเลยนะ!
“สมองนักเกมของนายอาละวาดอีกแล้ว, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“หยาบคาย” (มาโกโตะ)
แต่ไม่ปฏิเสธนะ
“นายเลเวลอะไร, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
“21 ชั้นแพ้ซา-ซังไปมากกว่า 10 เลเวล” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่ว่านายเป็นพวกที่เพิ่มเลเวลเยอะที่สุดเท่าที่ทำได้เหรอ?” (อายะ)
ผมทึ่งที่ซา-ซังจำสไตล์การเล่นของผมได้
“ตอนเริ่มแรกชั้นก็ทำ แต่สแตทเริ่มต้อนชั้นต่ำไปมาก, ดังนั้นมันไม่มีการเพิ่มมัน แม้ว่าชั้นจะเพิ่มเลเวล, สแตทของชั้นก็ไม่เพิ่มมาก” (มาโกโตะ)
“เธอเศร้าเพราะเรื่องนั้นเหรอ?” (อายะ)
“เอ๋? ไม่, ชั้นไม่สนใจมันแล้ว ตอนนี้มันสนุกที่จะเพิ่มความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ ชั้นจะเติมพลังเวทมนตร์สปิริตของชั้น, ด้วย” (มาโกโตะ)
“‘เติมพลัง’ นั่นเป็นคำโปรดของนายในอดีตเลย, ไม่ใช่เหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
เธอพูดเหมือนมันย้อนวันวาน
ใช่เหรอ?
“ซา-ซัง, เพิ่มเลเวลของเธอ สแตทพื่นฐานของเธอสูงไม่เหมือนชั้น, ดังนั้นมันจะโตได้เยอะ มากกว่านั้น, ผู้เล่นเกมแอ็กชันของเธอมอบพลังให้มันเพิ่มเป็น 3 เท่าด้วย” (มาโกโตะ)
“แต่ชั้นเพิ่มเลเวลไม่เก่งเลยนะ” (อายะ)
ใช่
นั่นทำไมซา-ซังถึงชอบเกมแอ็กชัน
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“มีอะไรเหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ถ้าเธอมีเรื่องกลุ้มใจ, บอกชั้นนะ” (อายะ)
“…เอ๋?” (มาโกโตะ)
“ชั้นมองออกนะว่านายมีกลุ้มอะไรอยู่น่ะ” (อายะ)
“…จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
งั้นผมก็หลอกสายตาของเพื่อนผมไม่ได้จริงๆ, หือห์
ผมต้องบอกซา-ซังในรายละเอียดเรื่องที่เป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร
“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
“อย่าถือมันน่า” (อายะ)
อย่างที่ผมคิด, มันง่ายที่จะพูดกับเพื่อนเก่า
◇◇
“ดี! มาฉลองการกลับมาของมาโกโตะและลูซี่สู่มักกาเรนเถอะ!” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังรวมเหล่านักผจญภัยและเปิดปาร์ตี้ดื่มฉลอง
“มาโกโตะ! บอกชั้นเรื่องลาเบรินทอสหน่อยเด่ะ!” (ยีน)
ยีนที่เมาแล้วมาหาผม
“ยีนพูดทุกวันเลย ‘มาโกโตะโอเคมั้ย?’, รู้มั้ย?” (เอมิลี่)
เอมิลี่พูดด้วยรอยยิ้ม
“ฮ-เฮ้ย, เอมิลี่, พูดอะไรน่ะ?!” (ยีน)
“เราไม่ได้มีการผจญภัยที่ใหญ่ๆนา” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ…นั่นจะตกอยู่ในหมวดโกหกนะ…” (ลูซี่)
มันลำบากที่จะพูดระหว่างที่เมา, แต่ลู่ซี่โต้ตอบ
ออา, ความรู้สึกนี้, มันบอกผมจริงๆว่าผมกลับมาที่มักกาเรนแล้ว
ผมมองและเช็คว่าซา-ซังสนุกอยู่มั้ย, และเธอได้กลืนเหล้าลงด้วยความยินดี
ซา-ซังค่อนข้างแข็งกับแอลกอฮอล์
“เธอทำอะไรกับอายะวันนี้เหรอ?”, ลูซี่ถาม
“ดูก่อนนะ, ชั้นให้ทากัตซูกิ-คุงนำทางชั้นไปทั่งเมือง เราไปที่ร้านของฟูจิวาระ-คุง กินข้าวเที่ยง แล้วเรายังไปที่บ่อน้ำพุร้อน”, ซา-ซังตอบ
“““““เอ๋?”””””
“อ-อายะ…อ-เอิ่ม, เธอเข้าบ่อน้ำพุร้อนแยกกัน, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ไม่, พวกเราเข้าไปด้วยกันที่บางอย่างที่เรียกว่า ‘บ่อครอบครัว’ ไม่ใช่เหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
“ใช่” (มาโกโตะ)
บ่อครอบครัวคือเรื่องปรกติในโลกนี้, ใช่มั้ย?
ทั้งหมดเพราะมันมีเยอะในเมืองด้วย
“ม-มาโกโตะ…” (ยีน)
ทำไมยีนมองผมด้วยสายตาเคารพแบบนั้น?
“…โหกลางวันแสกๆ…แย่มาก” (เอมิลี่)
ทำไมเอมิลี่มองผมเหมือนผมเป็นขยะ?
“…”
ลูซี่แข็งอยู่กับที่
ทำไม?
“ม-ไม่มีทาง…แม้ว่าชั้นวางแผนไว้ว่าจะเป็นผู้หญิงคนแรกของมาโกโตะ-คุง” (แมรี่)
“แมรี่-ซัง, เธอพูดเรื่องไรน่ะ?” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ, ได้ ชั้นจะเป็นคนที่สอง ดังนั้นไปพร้อมกันครั้งหน้าด้วย” (แมรี่)
แมรี่-ซังกอดมือไปรอบๆแขนผม
นี่มันอะไร?
พวกเขาเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า?
“เฮ้ยย, มาโกโตะเป็นผู้ชายเต็มตัวแล้ว! พวกเรา ฉลอง!” (ลูคัส
ลูคัส-ซัง?!
“เหี้ยเอ๊ย!” “ระเบิดซะ!” “ไอ้เหยียบเรือสองแคม!” “ปาร์ตี้ฮาเร็มแม่งดีว่ะ”
แม่ว่ามันจะเป็นซักที่ผมเพิ่งกลับมาบ้าน, นักผจญภัยได้เยาะเย้ยผม
ทำไม?!
—บ่อครอบคัว
หนุ่มและสาวที่เข้าไปเห็นได้ชัดว่าจะมีเป้าหมายคือ ‘นั่น’ ในใจ โดยไม่มีข้อยกเว้น
มันคือ ‘สถานที่บันเทิง’ สำหรับผู้ชายและผู้หญิง
เหมือนผมจะรู้ความรู้ต่างเมืองแบบนี้
วิหารแห่งน้ำไม่ได้สอนผมเรื่องนั้นเลย!
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
