เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – ตอนที่ 62 ฟูจิ-ยังเริ่มต้นธุรกิจใหม่

62 ฟูจิ-ยังเริ่มต้นธุรกิจใหม่

“ยินดีต้อนรับ~ สนใจลองนี่มั้ยคะ?”

“ตอนนี้, พวกเรามีโปรโมชั่น ลูกค้า 30 คนแรกจะได้ส่วนลด 10% ค่ะ”

วันนี้, ผมเข้าร่วมในธุรกิจใหม่ของฟูจิ-ยัง

หรือจะให้พูดอีกอย่าง, ผมแค่มองดู

ผมคิดเกี่ยวกับการเรียกลูกค้า, แต่คนที่มอบแผ่นพับเป็นพนักงานหูแมวกับหูจิ้งจอกหญิงที่น่ารัก

ใช่, ผู้ชายมันไม่จำเป็น

คนที่เป็นผู้บงการคือนีน่า-ซัง

เธอกำลังให้คำแนะนำทันที

“ยอดขายเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)

“มันเป็นที่นิยม-เดสุ โซ แล้วนายล่ะ, ทักกิ-โดโนะ? การทำ ‘วัสดุ’ ไปได้ดีมั้ย?” (ฟูจิวาระ)

“ได้หลายห้อง” (มาโกโตะ)

“ช่างพึ่งพาได้!” (ฟูจิวาระ)

ผมดีใจที่มันไปได้สวย

“ทำอะไรน่ะ, มาโกโตะ?”

“งานพาร์ทไทม์ที่ร้านของฟูจิวาระ-คุงเหรอ?”

ลูซี่และซา-ซังผ่านมา

“ฟุฟุฟุ, โปรเจคใหม่ของเราในฐานะคู่หู-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นเริ่มธุรกิจใหม่กับฟูจิ-ยังน่ะ” (มาโกโตะ)

แลกเปลี่ยนกับการช่วยเหลือผม, ผู้ศรัทธาของเทพมาร

“นี่มันอะไร~?”

ซา-ซังแอบมองเข้าไปในกล่องสินค้า

“ว้าห์, เย็น! นี่มันน้ำแข็งเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่จับข้างในแล้วกระตุกออก

“ทักกิ-โดโนะทำน้ำแข็งที่ไม่ละลายใน 1 ปีด้วยเวทมนตร์สปิริต เราเอาใส่ในกล่องถนอมอาหาร, และเราขายมันเป็นตู้เย็น-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)

“เฮฮ๋ห์~, งั้นมันไม่มีตู้เย็นในโลกนี้เหรอ?” คือที่สาวทันสมัย, ซา-ซัง, พูด

“ตู้เย็นคืออะไรเหรอ?”, ลูซี่ถาม

“ตู้เย็นคือตู้ที่แช่อาหารและเครื่องดื่มในโลกที่ชั้นเคยอยู่มันเป็นอะไรที่ทุกคนมี” (มาโกโตะ)

“โออ้, นั่นฟังดูสะดวกดีนี่ แต่เธอทำน้ำแข็งที่ไม่ละลายได้เหรอ?” (ลูซี่)

“ด้วยการผสมเวทมนตร์น้ำและเวทมนตร์สปิริต, ชั้นสร้างเวทมนตร์ที่มัน ‘ไม่ละลายซักพักถ้าคุณไม่เอาออกจากมักกาเรน’” (มาโกโตะ)

แต่ในความเป็นจริง, มันเป็นเวทมนตร์ที่โยนทุกอย่างให้สปิริตนะ

ถามสปิริตในมักกาเรน, ผมให้พวกเขารักษาสภาพการแช่แข็ง

แน่นอนว่า, มันจะละลายอย่างง่ายดายถ้าถูกพาไปที่อื่น

“ว้าว, นี่มันขายได้แน่ๆ! เธอได้ก้อนใหญ่รึยัง?” (อายะ)

“ยังไงซะ, เรากำลังเริ่มขาย, ดังนั้นมันกำลังไปได้สวย-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังขำคำถามของซา-ซัง

“แต่ด้วยความเชี่ยวชาญชั้น, 1 ปีคือนานที่สุดนะ ถ้าชั้นพยายามเต็มที่, ชั้นยืดมันได้ไป 2-3 ปี” (มาโกโตะ)

“ชั้นได้ยินมาจากทักกิ-โดโนว่าน้ำแข็งที่ถูกทำจากการฝึกได้รวบรวมอย่างไร้จุดหมาย ดังนั้นเราคิดว่ามันจะใช้งานได้

มันลำบากที่ต้องละลายมันทุกครั้ง

“อ้อา, พอมาคิดดูแล้ว, แมรี่-ซังได้สงสัยว่าทำไมทางน้ำด้านหลังของกิลถูกแช่แข็งหลังๆ งั้นนั่นคือนายทำสินะ, มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ชั้นละลายมันเรียบร้อยละนะหลังๆ หลังจากโดนจับได้โดยแมรี่-ซัง” (มาโกโตะ)

เมื่อผมทำน้ำแข็งที่ไม่ละลายบางครั้งและทิ้งมันไว้อย่างนั้น, มันจะถูกผมแล้วผมจะถูกตะคอกใส่

“ทากัตซูกิ-คุง, นายรักการฝึกจริงๆ อย่างเดียวกับเพิ่มเลเวล” (อายะ)

ซา-ซังหัวเราะ

“เธอสองคนทำอะไรหรอ?”, ฟูจิ-ยังถาม

“ชั้นให้ลูซี่-ซังนำทางไปทั่วเมือง, แล้วก็ไปซื้อของ, น่าจะนะ?” (อายะ)

“ถ้าเป็นอย่างนั้น, เธอน่าจะชวนชั้นด้วย” (มาโกโตะ)

พวกเราปาร์ตี้สาม, ใช่มั้ย? ผมเศร้านิดหน่อย

“มาโกโตะ, นายอยากมาเลือกชั้นในให้อายะด้วยกันเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ถามผมด้วยตาที่เยือกเย็น

“ชั้นโอเค ไปด้วยกันนะ”, ซา-ซังพูดเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ออา…ไม่อ่ะ, มันโอเคน่ะ” (มาโกโตะ)

ใช่, พวกเธอสาวๆ ไปกันเถอะ

“สินค้าจะขายหมดแล้วในอีกซักพัก, งั้นเราทุกคนกินข้าวด้วยกันมั้ย?” (นีน่า)

บางที นีน่า-ซังอาจะมอบคำแนะนำให้พนักงานเสร็จแล้ว, เธอได้มาที่นี่

“ชั้นไป~” (ลูซี่)

“ไปกัน, ไปกัน~” (อายะ)

มันดูเหมือนจะจบที่ทุกคนกินข้าวเย็นด้วยกัน

◇◇

“สู่ความสำเร็จของธุรกิจใหม่!”

“““““เชียส!”””””

เราอยู่ในอารมณ์เฉลิมฉลองที่สวนหูแมวเนื่องจากยอดขายสินค้าใหม่ที่สูง

“พวก, เวทมนตร์สปิริตของทักกิ-โดโนะสะดวกจริง~” (ฟูจิวาระ)

“อย่างที่คาดไว้กับมาโกโตะ-ซามะ!” (นีน่า)

ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังชมผม

สองคนนี้เริ่มเยินยอผมทันที แต่ไม่เหมือนว่าผมไม่ชอบมันนะ

“แต่ตอนนี้มันใช้ได้แค่ในมักกาเรากับลาเบรินทอสนะ” (มาโกโตะ)

ผมตอบระหว่ากินเนื้อกระเทียมและพาสต้าน้ำมันมะกอก

นี่มันอร่อย สงสัยจังว่าผมทำได้มั้ย

“อาหารที่นี่อร่อยจัง!” (อายะ)

ซา-ซักเคี้ยวปลาทอดระหว่างที่พูดสิ่งนี้

“อีกอย่าง, เจ้าของคือฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)

“““เอ๋?”””

ลูซี่, ซา-ซัง, และนีน่า-ซังทำสีหน้าตกใจ

เดี๋ยว, ทำไมนีน่า-ซังด้วยล่ะ

“โกชูจิน-ซามะ, นายซื้อร้านอื่นด้วยตัวเองอีกแล้ว, ใช่มั้ย?” (นีน่า)

นีน่า-ซังจ้องไปที่ฟูจิ-ยังตรงๆ

“ม-ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ?! ชั้นเล็งที่นี่ไว้ซักพักแล้วนา-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)

“โกชูจิน-ซามะ, นายขาดความ-ยับยั้งชั่งใจในสิ่งที่นายชอบ” (นีน่า)

ฟูจิ-ยังถูกดุโดยนีน่า-ซัง

“พอมาคิดดูแล้ว, ฟูจิวาระ-คุงเป็นพวกที่จะซื้อเกมทั้งซีรี่ย์ที่เค้าชอบ, และทุกเล่มของมังงะ, ใช่มั้ย?” (อายะ)

“เค้าจะเอาเงินจากงานพาร์ทไทม์ทั้งหมดในการซื้อสิ่งที่เค้าชอบ” (มาโกโตะ)

ผมนึกจำอดีตไปด้วยกันกับซา-ซัง

ช่างย้อนวันวาน

“ฮ่าาห์…สาวในแผนกการเงินจะโกรธนายอีกนะ, รู้มั้ย?” (นีน่า)

“นีน่า-โดโนะ, ในเวลานั้น, โปรดมากับชั้นด้วย…” (ฟูจิวาระ)

“ช่วยไม่ได้” (นีน่า)

เมื่อผมมองพวกเขาแบบนี้, เขาเป็นคู่หูที่ดี

“ฟูจิยัง-ซังและนีน่า-ซังเข้ากันได้ดีนะ” (ลูซี่)

“เธอเห็นได้ชัดว่าเป็นพวกพ้องคนแรกของฟูจิ-ยังตั้งแต่มาที่โลกที่ไงทั้งหมดอ่ะ” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว ว่าแต่, ชั้นเป็นพวกพ้องนายคนแรก, ใช่มั้ย, มาโกโตะ?” (ลูซี่)

ทำไมถามนั่นมากระทันหันล่ะ, ลูซี่?

เฮ้ เฮ้, ทากัตซูกิ-คุงมาคุยเรื่องตอนมัธยมต้นกัน” (อายะ)

ซา-ซังโปรดอย่าเริ่มการเป็นศัตรูแปลกๆ

ณ เวลาที่เรากำลังมีเวลาที่สนุกในการดื่มกับการพูด…

“มาโกโตะ-คุง! งั้นนายก็อยู่ที่นี่!”

แมรี่-ซังมาเหมือนอยู่ในความรีบ

“แมรี่-ซัง, เกิดอะไรขึ้น?” (มาโกโตะ)

ชั้นได้รับจดหมายจากสมาคมนักผจญภัยของไฮแลนด์!” (แมรี่)

เอ๋? ผมรู้สึกไม่ดีเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้

“นี่, จดหมายจากเจ้าหญิงโนเอล”, เธอมอบกระดาษให้ผมที่มีข้อความสั้นๆ อยู่ข้างใน

“…”

นี่มันงานซากุไร-คุงแน่นอน

“อืมม, ‘เราอยากจะชวนคุณในโอกาศการฉลองการร่วมมือในการช่วยลาเบรินทอส’…?” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยว, นั่นมันไม่อยู่ในรายงาน!” (แมรี่)

แมรี่-ซังพองด้วยความโกรธ

พอมาคิดดูแล้ว, เราแค่รายงานว่าเรากำจัดราชินีฮาร์พี?

“ชั้นลืมน่ะ” (มาโกโตะ)

“โถถ่ เธอเป็นแบบนี้ตลอดเลย, มาโกโตะ-คุง” (แมรี่)

แมรี่ซังขยี้ผมของผม

“การเชิญมัน 1 เดือนจากนี้ รับทราบ?” (แมรี่)

“ครับ, รับทราบ” (มาโกโตะ)

เทพธิดาบอกผมให้สนิทกับออราเคิล = พวกเจ้าหญิง

ผมขี่เรือนี้ไปแล้ว

“มันมีการเชิญอีกอัน” (แมรี่)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

แมรี่-ซังนำกระดาษออกมาอีกหนึ่งใบ

“เจ้าหญิงโซเฟียส่งคำสั่งให้มาที่เมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ อันนี้ภายใน 7 วัน” (แมรี่)

“…”

อันนี้เป็นคำสั่ง?

มากกว่านั้น, วันนัดมันใกล้ด้วย

เจ้าหญิงที่ตาเยือกเย็นผุดขึ้นมาในหัวผม

ห-หืมม

ไมอยากอ่ะ…

“มันเขียนว่าเป็นคำสั่ง แต่จริงๆแล้วมันเพื่อมอบคำขอบคุณให้นาย, ดังนั้นไปที่เมืองหลวงเถอะ เนื้อหามันไม่ต่างจากของเจ้าหญิงโนเอล” (แมรี่)

แมรี่-ซังเติม

“ชั้นต้องไปเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ยังไงซะ, ถ้านายจะอยู่ในประเทศแห่งน้ำในอนาคต, มันจะดีที่สุดถ้าไป” (แมรี่)

“ใช่” (มาโกโตะ)

ช่วยไม่ได้

“มันมีหลายอย่างที่สมาคมต้องสื่อสารกับนาย, ดังนั้นไปที่นั่นพรุ่งนี้, โอเคมั้ย?”, พูดสิ่งนี้เสร็จ, แมรี่-ซังนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะเรา

เธอทำอะไรน่ะ?

“งานวันนี้จบแล้ว! ตอนนี้, มาดื่มกัน เอลแก้วนึง” (แมรี่)

“เธอร่วมวงเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมชาติเลยนะ”, ลูซี่พูดด้วยความทึ่ง

“เพราะ รู้มั้ย, มาโกโตะในทีสุดก็กลับมา, ถึงอย่างนั้น, เค้าจะไปที่ไกลๆอีกแล้ว!” (แมรี่)

เข้าใจแล้ว, ผมต้องไปจากมักกาเรนอีกซักพักอีกแล้ว

แม้ว่าผมจะเพิ่งกลับมา

ความรู้สึกมันอาจจะโชว์บนหน้า

“โอ้, มาโกโตะ-คุง เธอเศร้าที่เธอจะไม่ได้เจอชั้น? ใช่ป่าว?”, เธอกอดผม

“ใช่” (มาโกโตะ)

เมื่อผมมองไปที่แมรี่-ซัง, ผมรู้สึกเหมือนผมได้กลับมาที่มักกาเรน

เธอเป็นคนแรกที่ลงทะเบียนให้ผมเป็นนักผจญภัย

“?!”

แมรี่-ซังแยกจากผมในทันที

เธอมีหน้าที่แดงและปากเธอได้พะงาบ

ผมไม่ได้พูดอะไรแปลกๆนะ

“มาโกโตะ-คุง, อยากค้างที่อพาร์ตเมนต์ชั้นมั้ยวันนี้?”, เธอเขยิบเข้ามาใกล้ผมแล้วกระซิบที่หู

“ผมไม่ไป” (มาโกโตะ)

ผมดื่มจนร่วงเลยครั้งที่แล้ว

“ทากัตซูกิ-คุงกลายเป็นเพลย์บอยไปแล้ว…” “ชั้นก็อยากพูดแบบนั้นด้วย…”

ซา-ซังและลูซี่, พวกสาวพูดอะไรน่ะ?

เราเจอกันทุกวันอยู่แล้ว

ในท้ายที่สุด, เราถูกดึงดูดโดยการดื่มของแมรี่-ซัง, และจบที่การดื่มจนถึงเวลาที่ร้านปิด

◇◇

วันต่อมาที่สมาคมนักผจญภัย

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง เมื่อพิจารณาถึงการมีส่วนร่วมในการปราบมังกรต้องห้ามในลาเบรินทอส, คุณจะได้รับการโปรโมทเป็นระดับเงิน” (แมรี่)

แม้ว่าเธอจะดื่มไปมากเมื่อคืน, เธอไม่แสดงอาการเมาค้างซักนิด, และมีหน้าที่เคร่งเครียดและออกแนวธุรกิจ นั่นแหละแมรี่ซัง

หัวผมยังปวดอยู่เลย

“เดี๋ยว, ชั้นเนื่ยนะ, ระดับเงิน? ชั้นเพิ่งเป็นเหล็กไม่นานมานี้เอง” (มาโกโตะ)

“คุห์! แม้แต่อันดับที่สั้นที่สุดในการเป็นเงิน!” (ยีน)

ผมได้ยินเสียงที่สยดสยองจากยีนข้างหลัง

“มาโกโตะ, ทำได้ดีมาก!” (ลูซี่)

ลูซี่ยกนิ้วให้ผมพร้อมรอยยิ้มที่กว้างบนหน้าของเธอ

ซา-ซังเหมือนจะไม่เข้าใจมัน, แต่ก็ยังยิ้มให้

ผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน

“ชั้นไม่มีความสามารถที่เท่ากับระดับนี้จริงๆ ชั้นไม่ห่วงที่จะอยู่ในระดับเหล็กอีกซักพัก” (มาโกโตะ)

ผมจำเวลาที่นีน่า-ซังสู้กับคิเมียราหนึ่งต่อหนึ่งได้

ผมไม่คิดว่าผมแข็งแกร่งเท่านั้น

“เห็นได้ชัดว่าเธอเพิกถอนมันไม่ได้หรอก เธอถูกเชิญไปเมืองหลวงของไฮแลนด์และโรเซสโดยราชวงศ์ พวกเราสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรนส่งนายออกไปในระดับเหล็กไม่ได้” (แมรี่)

‘อย่าพูดอะไรเห็นแก่ตัว’, แมรี่-ซังพูดระหว่างที่ดุด่าผม

…มันเป็นอีเว้นท์บังคับ

ผมได้เป็นระดับเงิน, และเพื่อการฉลอง, ลูคัส-ซังและบอสแผงเนื้อเสียบมาให้ผมดื่มเยอะ

แมรี่ซังมาแหย่ผมเหมือนเดิม, และยีนประกาศ: ‘ชั้นจะไล่ตามนายไปทันทีเลย, เข้าใจมั้ย?!’

และนั่น, เป็นอีกครั้งที่เราจากมักกาเรน

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน