73 หลังจากความโกลาหล
-มุมมอง ฟูจิ-ยัง-
เด็กร้องไห้
พ่อแม่กล่อมเขา
คนชราสั่นด้วยความไม่สบายใจ
ทุกคนได้ถูกพามาโดยอัศวินของประเทศแห่งน้ำมาสู่บริเวณที่หลบภัย ระหว่างที่ได้รับการสนับสนุนจากพวกเขา
“มันกลายเป็นปัญหาค่อนข้างมากนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (คริส)
สีหน้าของคริส-โดโนะไม่ดีเอาซะเลย
“ทากัตซูกิ-ซามะกับคนอื่นโอเคมั้ย? ชั้นอยากจะเข้าร่วมในการปราบถ้าเป็นไปได้…” (นีน่า)
“ที่นี่เมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ, ดังนั้นมันควรมีอัศวินและนักเวทย์ที่พึ่งพาได้มากมาย…มาเชื่อใจพวกเขากันเธอ” (ฟูจิวาระ)
แม้ว่าผมจะมีการโกงของอิเซไก, ผมไร้ผลังในสถานการณ์แบบนี้
ผมสาปแช่งการขาดพลังการต่อสู้ของผม
“นีน่า, เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลมักกาเรน ชั้นไม่อนุญาตให้เธอไปปนกับนักผจญภัยและไปในที่อันตราย” (คริส)
“แต่นำ ทากัตซูกิ-ซามา, ซาซากิ-ซามะ, และลูซี่-ซามะไปอยู่ในอันตราย, ระหว่างที่ชั้นอยู่ในที่ปลอดภัยมันช่าง…” (นีน่า)
คริส-โดโนะห่วงนีน่า-โดโนะ, และ นีน่า-โดโนะผู้ที่ห่วงทักกิ-โดโนะและคนอื่นๆ
ความจริงที่ว่าผมเข้าใจพวกเขาทั้งสองคนทำให้มันเจ็บปวดมากขึ้นอีก
สถานที่หลบภัยเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ, ความเสียใจ, และ…หืม?
“นีน่า-โดโนะ, คริส-โดโนะ, มันมีบางอย่างที่ชั้นอยากจะคุยกับเธอด้วย” (ฟูจิวาระ)
ผมหยุดการสนทนาของทั้งสองคนที่คิดต่างกัน
ในผู้คนที่กลัวการปรากฏของมอนสเตอร์อย่างกระทันหัน…มันมีคนหนึ่งผู้ที่{สั่นไปด้วยความปิติ}
…เป็นไปได้มั้ยว่าคนนั้นจะเป็น…
“นีน่า-โดโนะ, ผู้ชายตรงนั้นที่ใส่หมวกลึกๆ, สามารถจับเขาเป็นๆได้มั้ย” (ฟูจิวาระ)
“เอ๋?” “ดันนะ-ซามะ? พูดอะไรของนายน่ะ?!”
พวกเขาตกใจอย่างแน่นอน
“ชั้นจะขอรับผิดชอบเต็มพิกัด เราไม่สามารถปล่อยให้เค้าหนีไปได้” (ฟูจิวาระ)
“…มันต้องมีเหตุผลว่าทำไม, ใช่มั้ย? รับทราบ” (นีน่า)
“ฟูจิวาระ-ซามะ, โปรดอธิบายภายหลังด้วย, โอเคมั้ย?” (คริส)
ผมขอโทษ
…ผมต้องบอกพวกเขาเกี่ยวกับสกิลผู้เล่นเกมจีบสาวซักวันหนึ่ง
“ชั้นจะนำเข้าไปที่ที่เปลี่ยว ชั้นพึ่งเธอนะที่เหลือ, นีน่า-โดโนะ”
“ได้, ปล่อยชั้นเอง” (นีน่า)
“ฟูจิวาระ-ซามะ, นีน่า, ระวังตัวด้วย” (คริส)
ทักกิ-โดโนะวางชีวิตไว้บนที่ที่อันตรายมากกว่านี้อีก
ผมจะทำเท่าที่ผมทำได้, ด้วยย
-มุมมอง เจ้าหญิง โซเฟีย-
ฉันกลับมาสู่ปราสาธ และปล่อยการรักษาเลโอให้เป็นของทีมแพทย์, และออกคำสั่งอัศวินเพื่อช่วยในการช่วยเหลือคนเมือง
“อืม, เจ้าหญิง-ซามะ, ไม่พักซักหน่อยเหรอ…?”
“ไม่จำเป็น ชั้นจะไปที่วิหารที่เป็นที่พักพิง และเช็คสถานะของผู้คน ท่านพ่อและท่านแม่ปลอดภัยดี, ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)
“ใช่! พระองค์และพระราชินีได้อพยพไปที่ที่ปลอดภัยแล้ว”
“ดี ชั้นจะไปเปลี่ยนชุด” (โซเฟีย)
“ชั้นจะช่วย”
“ไม่จำเป็น รอนี่” (โซเฟีย)
หลังจากสั่งนี่ไปสู่ผู้คุ้มกันฉัน, ฉันปิดประตูห้องของฉัน
“…ฟฟฟฟู่” (โซเฟีย)
ฉันหายใจ, และปลด [ใจที่เย็นชา]
สกิลใจที่เย็นชาช่วยชั้นตั้งสติและความสงบอยู่ตลอดเวลา
ข้อเสียของมันมันทำสีหน้าของฉันดูเย็นชา
“~~!”
อารมณ์ของฉันที่ใจเย็นจนถึงเมื่อกี้นี้ไหลมาทั้งหมดในคราเดียว
ฉันนำทั้งสองมือไปบนหน้าฉัน
ร้อน
ฉันเดินไปที่หน้ากระจก และมองดูหน้าตัวเอง
“เป็นอย่างนี้ได้ยังไง…” (โซเฟีย)
หน้าที่แดงก่ำสะท้อนอยู่ที่นั่น
นี่มันหน้าของเจ้าหญิงน้ำแข็งแกะสลักเหรอ?
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…” (โซเฟีย)
แค่เรียกชื่อนั้นทำตัวฉันสั่น
ฉันจับตัวของฉันด้วยสองมือ
มันไม่เย็น, มันตรงกันข้าม
“ทำ…จังหวะเดียวกันนั่น…” (โซเฟีย)
จับมือของเจ้าหญิงโดยไม่เก็บอาการ, และเข้าไปในตัวฉัน
ตัวของฉันและหัวใจของฉัน
“…”
ฉันจำมันได้
มันเหมือนด้านหลังของชั้นถูกเจาะเข้ามา…{ความรู้สึกนั่น}
มันเหมือนว่าฉันถูกโอบกอดโดยผู้ชายคนนั้น…
“ช่างหยาบคาย!” (โซเฟีย)
ฉัน, ออราเคิลที่รับใช้เทพธิดาเออร์-ซามะ!
แม้ว่าตัวนี้ที่ถูกมอบโดยพระเจ้าไม่ถูกแปดเปื้อนโดยสิ่งใด
ใบหน้าที่ยิ้มของทากัตซูกิมาโกโตะที่ผุดขึ้นมาอยู่ในใจฉันไม่ยอมหายไปไหน
เลโอถูกต้อนจนมุม
อัศวินและนักผจญภัยอยู่ในความกลัว
ชั้นคิดว่าเราจะจบแล้ว
เมืองหลวงแห่งโฮรัน…จะถูกทำลายตัวยักษ์ตัวเดียว
ฉันอยู่ในความสิ้นหวัง
{—ชั้นจะจบด้วยอันต่อไป ชั้นจะใส่เต็มพลัง}
ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังนั่น, เขาพูดด้วยเสียงที่ใจเย็นเหมือนคุยกันธรรมดา
{—มันต้องขอบคุณเจ้าหญิงโซเฟีย}
ใบหน้านั่นที่เขายิ้มให้ฉัน
“นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องนั้น, โซเฟีย!” (โซเฟีย)
อีกครั้งที่ฉันเปิดใช้สกิล [ใจที่เย็นชา] และกลับไปสู่สีหน้าเดิม
ฉันรีบเปลี่ยนชุดและออกจากห้อง
ฉันมองไปที่ลูกน้องที่ไม่สบายใจ
“พวกเราจะไปที่เมือง คนที่ขยับได้, มากับเรา แต่ให้มั่นใจนะว่าจะไม่ไปดันคนที่บาดเจ็บ” (โซเฟีย)
“““ครับ!”””
มาลืมมันก่อนเถอะตอนนี้
ตอนนี้…ฉันคือสัญลักษณ์ของความสงบสุขของประเทศแห่งน้ำ
ฉันต้องสงบและใจเย็นชา
◇◇
-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-
ดูเหมือนมอนสเตอร์ทั้งหมดในเมืองได้ถูกกำจัด เราไม่พบกับมอนสเตอระหว่างทางกลับ
เรากลับไปที่โรงแรม, และให้ซา-ซังและลูซี่พักในห้องของเราในโรงแรม
ผมมุงหน้าไปที่สมาคมนักผจญภัย, และรายงานเกี่ยวกับชายตัวตลกและเสียงที่ลึกลับ
“เจ้าหญิงโซเฟียออกคำสั่งให้สืบสวนผู้คนที่เกี่ยวข้องกับคณะละครสัตว์ ขอบคุณสำหรับข้อมูล
“…เกี่ยวกับเสียงลึกลับ…ชั้นบอกอะไรไม่ได้เรื่องนั้น…”
พนักงานของสมาคมฟังอย่างตั้งใจและพูดเกี่ยวกับตัวตลก
แต่พูดเกี่ยวกับเสียงลึกลับ, มันดูเหมือนพวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับมัน
ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่มันเป็นไปได้ที่ผมจะหูแว่ว
หลังจากนั้น, ผมเดินไปรอบๆเมือง, แต่เห็นอัศวินนำทางคนเมือง, ดูไม่เหมือนเป็นงานของนักผจญภัย, ดังนั้นผมกลับไปที่โรงแรม
สำหรับฟูจิ-ยังม, มันดูเหมือนเค้ามีอะไรสำคัญที่ต้องจัดการ, คือข้อความที่นีน่า-ซังทิ้งไว้ให้ผม
ว่าเขาจะยุ่งในไม่กี่วันนี้, ดังนั้นรอที่โรงแรม
ผมมอบโอเคให้เขา, และตัดสินใจจะพักวันนั้น
◇◇
คืนนั้น, ผมไปหลับ
ผมยืนอยู่ที่ของเทพธิดา
“โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
ผมมองไปรอบๆ, และโนอาห์-ซามะปรากฏด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง
“ฮัลโหล, มาโกโตะ ทำได้เยี่ยมมากวันนี้” (โนอาห์)
“โนอาห์-ซามะ, ท่านช่วยผมอย่างยิ่งใหญ่วันนี้ในการต่อสู้กับยักษ์” (มาโกโตะ)
ผมชันเข่าลงและมอบคำขอบคุณ
คำใบ้นั้นช่วยได้มาก
ไม่มีสิ่งนั้น เราคงไม่สามารถจะปราบยักษ์ได้
“ยังไงซะ, ชั้นคิดว่าเธอจะหาทางออกได้ด้วยตัวเอง, มาโกโตะ ในสถานการณ์แบบนั้น, อายะ-จัง คงต้องตายซักครั้งนึง, ชั้นว่านะ” (โนอาห์)
“……”
ความเสียวสันหลังแล่นผ่านสันหลังผม
คิดถึงมันอีกครั้ง, การต่อสู้วันนี้เหมือนเดินบนเส้นด้าย
พวกเราถูกช่วยโดยความจริงที่ว่ามันมีผู้ถือสกิลเวทมนตร์น้ำที่ทรงพลัง
“ไม่จริงหรอก ประเทศแห่งน้ำมีสกิลที่เกี่ยวกับน้ำมากมาย และเลนเนิร์ด-คุงมีเวทมนตร์น้ำเหนือกว่า, ดังนั้นเธอสามารถทำจังหวะเดียวกันกับเขา” (โนอาห์)
“ใช่, มันมีไพ่มือนั้นด้วย” (มาโกโตะ)
แต่เจ้าชายได้สู้กับยักษ์
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้จังหวะเดียวกันในสถานการณ์นั้น
“ว่าแต่, เสียงเหมือน-เด็กที่ได้ยินก่อนยักษ์ต้องห้ามปรากฏตัว, นั่นมันอะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)
โนอาห์-ซามะอาจจะรู้เรื่องนั้น
“ออ้า, นั่น? นั่นเป็นเสียงของคนที่เธอเรียกว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (โนอาห์)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
โนอาห์-ซามะพูดอย่างไม่ไยดีถึงเรื่องที่น่าตกใจ
“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพแล้วเหรอ?!” (มาโกโตะ)
“ไม่, เขายัง, เสียงนั่นเป็นแค่ความประสงค์ที่หลงเหลืออยู่ เป็นคำพูดจากอดีต” (โนอาห์)
“…โอเค?” (มาโกโตะ)
ผมไม่เข้าใจมันอย่างเต็มที่
แต่มันดูเหมือนมันคุยกันอยู่นะ
“เธอไม่ต้องเป็นห่วงมัน ยังไงก็ตาม การฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะเกิดขึ้น ในอีก1ปีกว่า ชั้นคิดว่านะ” (โนอาห์)
“…ท่านกำลังเรียงข้อมูลสำคัญเหมือนมันไม่มีอะไรเลย” (มาโกโตะ)
หัวผมตามไม่ทัน
“ยังไงซะ, เธอไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น, มาโกโตะ ชั้นจะให้ข้อมูลที่เธอต้องการ, เมื่อเธอต้องการมัน” (โนอาห์)
“ผมรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างอยู่บนมือท่าน, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
มันโอเคแล้วเหรอ
ยังไงซะ, ผมเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ, ดังนั้นมันควรจะโอเค
“พวกเราเหล่าพระเจ้าไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ได้โดยตรง นั่นทำไมเราใช้ สาวก, ออราเคิล, และอย่างอื่นหลายๆอย่าง มันไม่ใช่แค่ชั้น” (โนอาห์)
‘เห็นมั้ย?’ โนอาห์-ซามะพูดด้วยท่าทางน่ารัก
แต่ที่เธอพูดไม่น่ารักเลยนะ
ในกรณีของโนอาห์-ซามะ, มันคงเหมือนกับผมเป็นเบี้ยตัวเดียวอยู่ในกระดานหมากรุกของเธอ
มันฟังเหมือนเกมที่เป็นไปไม่ได้อย่างมาก
“ไม่ใช่ว่าเธอมีค่าเท่ากับอัศวินเหรอ?” (โนอาห์)
“โปรดปฏิเสธส่วนที่มันบอกว่าเป็นไปไม่ได้สิ” (มาโกโตะ)
ยังไงซะ, ได้รับการบอกว่าผมไม่ใช่เบี้ยแต่เป็นอัศวินทำผมดีใจเล็กน้อย มันต้องมีอะไรผิดปรกติกับผมแน่
“เธอเรียกตัวเองว่าเป็นหมาก, มาโกโตะ, แต่ในความจริง, เธอไม่ฟังชั้นเลยซักนิด” (โนอาห์)
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
แต่โนอาห์-ซามะ, ท่านพูดเรื่องแบบ ‘ทิ้งพวกพ้องของเธอ’ มันไม่มีทางที่ผมสามารถทำได้
“…เธอรู้มั้ย, ปรกติแล้ว, สาวกของพระเจ้าจะฟังพระเจ้าของเค้ามากกว่านี้ เมื้อชั้นบอกเธอให้หนี, มันเป็นเพราะชั้นวางชีวิตเธอไว้เหนือทุกอย่างไงทั้งหมดอ่ะ” (โนอาห์)
“ยังไงก็ตาม, โปรดมอบคำแนะนำที่พวกพ้องผมรอดด้วยสิครับ” (มาโกโตะ)
“ทำไมเธอบอกแม้แต่พระเจ้าว่าต้องแนะนำยังไง…?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะทำหน้าตกตะลึง
ผมพูดอะไรประหลาดเหรอ? ผมทำ, หือห์
“มา ทีนี้, ทิ้งเรื่องนั้นไว้, เธอทำได้ดีจริงๆวันนี้!” (โนอาห์)
“จริงเหรอ? แต่ผมรู้สึกว่ามันมีหลายอย่างที่ผมต้องย้อนดูนะ” (มาโกโตะ)
สถานการณ์ที่ผมไม่สามารถใช้เวทมนสปิริตกับทีมของผมลูซี่และซา-ซัง ไม่สามารถสู้ได้
มากกว่านั้น, เราวิ่งหนีไม่ได้
ผมได้ไร้เดียงสาในการคาดคะเนของผม
ผมต้องคิดแผนการใหม่
“ไม่ใช่แบบนั้น” (โนอาห์)
“?”
“เรื่องที่เธอไม่เข้ากันกับออราเคิล” (โนอาห์)
“…แต่พวกเราไม่เข้ากันนะ?” (มาโกโตะ)
ผมได้เข้ากันกับเจ้าชายเลนเนิร์ดแต่พี่สาวของเขา, ผมสงสัย
หลังจากปราบยักษ์ต้องห้าม, เธอไปที่อื่นทันที
แต่ผมรู้ว่าเธอต้องออกคำสั่งในฐานะเจ้าหญิงนะ
“ฮ่าาาห์…” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะทำท่าทางเหมือนจะพูด ‘ให้ตายสิ’
“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นี่ทำไมคนทึบมันช่าง…” (โนอาห์)
“ท่านพูดอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นี่ทำไมชั้นถึงไม่ชอบคนทึบ” (โนอาห์)
“…”
เธอพูดมันสองครั้ง
ต้องสำคัญแน่ๆ
ผมไม่ใช่คนทึบ…ใช่มั้ย?
ทั้งหมดเพราะผมปรึกษาฟูจิ-ยังในเรื่องของลูซี่และซา-ซังด้วย
“ผมจะทำให้ดีที่สุดเพื่อจะสนิทกับเจ้าหญิงโซเฟีย แล้ว, ผมจะฝึกมากขึ้นกว่านี้อีกและจะแข็งแกร่งขึ้น, โอเคมั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
ดังนั้นผมจะได้จัดการกับสถานการณ์เหมือนแบบนี้ได้
“ช่างขยัน งั้น, เทพธิดา-ซามะที่สุดน่ารักคนนี้จะมอบคำใบ้ที่มีประโยชน์ที่สุดให้” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะ แปะหัวผมด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่
เธอดูเหมือนจะอารมณ์ดี
“มาโกโตะ, เธอใช้ [โล่งจิต] ขณะที่เธอใช้เวทมนตร์สปิริต, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“ใช่, ผมใช้ ไม่เพียงแค่ตอนใช้เวทย์, แต่ตลอดเวลานะ” (มาโกโตะ)
“เมื่อใช้เวทมนตร์สปิริต, พยายามจำกัดการใช้[โล่งจิต]ของเธอ” (โนอาห์)
“ทำไมล่ะ?” (มาโกโตะ)
สกิลรักษาสติเหมือนโล่งจิตมันช่วยในการใช้เวทมนตร์
นี่เป็นบางอย่างที่ผมสอนมาในวิหารแห่งน้ำ
ผมรับรู้ถึงการใช้มันในการต่อสู้จริงด้วย
“สปิริตจะดีใจมากกว่าถ้าเธอโชว์อารมณ์ที่แท้จริงของเธอ” (โนอาห์)
“…จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
นั่นมันไม่มีในหนังสือ
“ทุกคนจะสนุกที่จะพูดกับคนที่เป็นมิตรมากกว่าคนที่ไม่เป็นมิตร, ใช่มั้ยล่ะ?” (โนอาห์)
“…”
นั่นมันทำคนอย่างผมที่มีปัญหาเรื่องการสื่อสารเจ็บ
ผมเข้าใจแล้ว งั้นสปิริต-ซังคิดว่าผมเป็นคนไม่เป็นมิตร, หือห์
“ยังไงซะ, ลองมันซี่ นายยังเป็นมือใหม่เมื่อเกี่ยวกับเวทมนตร์สปิริต, มาโกโตะ” (โนอาห์)
“เข้าใจแล้ว ผมจะลองหลายๆอย่าง” (มาโกโตะ)
“จ้ะ จ้ะ, ทำให้ดีที่สุดนะจ๊ะ” (โนอาห์)
ท่านลูบหัวผม
ผมชินกับมันแล้วหลังๆ
โนอาห์-ซามะพองแก้มขึ้นมา
อุ้บส์เธออ่านใจผม
“ตอนนี้, มันถึงเวลาแล้ว” (มาโกโตะ)
มามอบคำขอบคุณแล้วลาเถอะ
“มาโกโตะ” (โนอาห์)
“ครับ, มีอะไร?” (มาโกโตะ)
—เธอได้จูบแก้มผมอย่างกระทันหันโดยไม่มีอะไรให้สังเกตล่วงหน้า
“รางวัลวันนี้” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะโบกมือของเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“……”
ผมลืมหายใจ
นั่นมันการโจมตีไม่ทันตั้งตัว
แม้ผมจะใช้โล่งจิต, ใจผมเต้นอย่างแรง
นี่มันแย่, จากทั้งหมดที่ล่อลวงผมมาถึงตอนนี้, นั่นมันสั่นคลอนหัวใจผมมากที่สุด
…มารับมันเป็นรางวัลที่ทำงานหนักเถอะ
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
