90 คลองใต้ดินของเมืองหลวง
“นี่เป็นทางเข้าสู่คลองใต้ดิน…นายจะไปจริงๆเหรอ?”
เด็กผู้ชายจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่นำทางเรามาที่นั่นมีสีหน้าที่ไม่สบายใจ
“มันโอเค ถ้ามันดูอันตราย, เราจะกลับทันที” (มาโกโตะ)
“พูดอย่างนั้น, แต่นายมีความตื่นเต้นเขียนอยู่บนหน้าเลยนะ” (อายะ)
มันดูเหมือนว่ามันชัดเจนในสายตาของซา-ซัง
ที่ที่เรามาถึงคือปลายสุดของเมือง, ทีที่เหมือนกับบ่อน้ำใหญ่
ผมมองดูหลุมกลมที่ทำจากก้อนหิน, และมันดูเหมือนมันเชื่อมต่อลึกลงไปใต้ดิน
เพื่อที่จะลงไป, คุณต้องใช้บันไดที่ขึ้นสนิม
“งั้น, เราจะไปแล้วนะ” (อายะ)
“ระวังตัวด้วย…”
ซา-ซังและผมเข้ามาที่คลองให้ดินระหว่างที่ถูกส่งด้วยสายตาจากเด็กผู้ชาย
◇◇
“อ้า!…ซา-ซัง, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“มันมีแหล่งกำเนิดแสงน้อยในคลองใต้ดิน, และมันเกือบดำสนิท
แต่ผมมี [มองกลางคืน], ดังนั้นผมสามารถนะ
“เอ๋? ชั้นเห็นได้เป็นปรกตินะ มันสว่างกว่าในลาเบรินทอส” (อายะ)
“อา, อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
อย่างทีคาดกับลาเมีย (เกิดใหม่) ที่เกิดในลาเบรินทอสและโตที่นั่น
เสปคของตัวเธออยู่อีกระดับนึงเลย
“แต่นั่นโล่งใจนะ พวกเขาบอกว่ามันเป็นที่ระบายน้ำ ชั้นจินตนาการที่ที่สกปรกกว่านี้, แต่น้ำที่นี่สวย” (อายะ)
“ทั้งหมดนี่มันเป็นบางอย่างที่สร้างโดยน้ำของแม่น้ำนักบุญรูอิน ที่ไหลมาในแนวนอนของซิมโฟเนีย ปลายน้ำได้เชื่อมต่อกับทะเล” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)
พวกเราเดินผ่านคลองใต้ดินอย่างช้าๆ
พูดถึงแล้ว, ผมจับมือกับซา-ซัง
มือของเธอเย็นเหมือนปรกติ
“เวทมนตร์การเคลื่อนไหวในน้ำนี้สะดวก แต่มันไม่มีมอนสเตอร์อยู่ในน้ำเหรอ? เหมือนงูทะเลหรือบางอย่าง” (อายะ)
“ซา-ซัง…นี่ไม่ใช่ลาเบรินทอส” (มาโกโตะ)
มันไม่มีทางที่จะมีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งแบบนั้นที่นี่
ทั้งหมดเพราะพวกเขามีบาเรียขับไล่มอนสเตอร์
“เห็นว่ามีสิ่งมีชีวิตอ่อนแอคลาส 0 อยู่ที่นี่” (มาโกโตะ)
“คลาส 0?” (อายะ)
“คลาสความอันตรายของมอนสเตอร์ สมาคมนักผจญภัยตั้งมัน” (มาโกโตะ)
เพราะมันมีโอกาส, ผมอธิบายการแบ่งคลาสของความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์
– ระดับความอันตรายของมอนสเตอร์ – ระดับนักผจญภัยที่แนะนำ
คลาส 0: ไม่เป็นอันตราย – แม้แต่คนปรกติก็สามารถกำจัดพวกมันได้
คลาส 1: ระดับความอันตรายต่ำ – แนะนำระดับหิน
คลาส 2: ระดับความอันตรายกลาง – แนะนำระดับทองแดง
คลาส 3: ระดับความอันตรายสูง – แนะนำระดับเหล็ก
คลาส 4: กำหนดภัยพิบัติ หมู่บ้าน – แนะนำระดับทองและเงิน
คลาส 5: กำหนดภัยพิบัติ เมือง – แนะนำระดับแพลตตินั่ม
คลาส 6: กำนดภัยพิบัติ ประเทศ – แนะนำระดับมิธริล
คลาส 7: กำหนดภัยพิบัติ ทวีป – แนะนำระดับฮีโร่และโอริคัลคุม
คลาส 8: กำหนดภัยพิบัติ โลก – นำผู้กอบกู้อาเบล-ซามะมา
“หืออห์, มันได้ถูกตั้งอย่างละเอียดเลยนะ, หือห์” (อายะ)
ซา-ซังพูด, ประทับใจ
“พูดถึงแล้ว, เธอเป็นกำหนดภัยพิบัตินะ, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“ฟุ่ห์?!” (อายะ)
เธอได้ตกใจอย่างบ้า
มันดูเหมือนเธอเธอจะไม่รู้ตัว
ทั้งหมดเพราะซา-ซังไม่ได้สังเกตความแข็งแกร่งของตัวเอง
มันมีเส้นทางเล็กๆที่ความกว้าง 2-3 เมตร, และทางกลางที่มากกว่า 5 เมตรที่มันแตกเส้นทางอีกมากมาย
พวกเราเดินหน้าอย่างระวังระหว่างที่ผมใช้ [แผนที่]
มันไม่มีมอนสเตอร์ดังนั้น, ต่างจากดันเจี้ยน, มันสงบสุข
ที่พวกเราควรระวังคือการไปเจอโบสถ์งูหรือมาเฟีย, ดังนั้นเราต้องทำให้พวกเขาไม่เจอพวกเรา
พวกเรายังไม่ได้เจอใครตอนนี้
พวกเราไปในคลองใต้ดินอย่างสบายๆ, แต่
“ซา-ซัง, หยุด” (มาโกโตะ)
มีการตอบสนองมาจาก [ตรวจจับ]
“ใช่, ชั้นได้ยินเสียงฝีเท้า มากกว่านั้น, หลายคน” (อายะ)
พวกเราเปิดใช้ง่าน [ซ่อน] และซ่อนในเงา
พวกเราได้มันมั้ย?
มันคือโบสถ์งูเหรอ?
พวกเรากลั้นลมหายใจ, และรอศัตรู
*แคร็ง แคร็ง*
เสียงฝีเท้าที่ดัง
พวกเขาปรากฏตัว
พวกเขามีรูปร่างมนุษย์, แต่มันไม่มีเนื้อในตัวของพวกเขา
สิ่งมีชีวิตที่สามารถขยับได้แม้ว่าจะเป็นแค่กระดูก
อันเดด
(โครงกระดูก?!) (มาโกโตะ)
({มี}มอนสเตอร์ที่นี่, ทากัตซูกิ-คุง!) (อายะ)
นี่มันแปลก…
เกิดอะไรขึ้นกับบาเรียขับไล่มอนสเตอร์?
(เราควรทำอะไรดี, ทากัตซูกิ-คุง?) (อายะ)
(หืมม, เราเมินมันได้) (มาโกโตะ)
กฏในการเอาชนะดันเจี้ยนปกติแล้วคือกำจัดมอนสเตอร์ให้มากที่สุด
มันเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนตรึง
‘ทำให้มันใจตลอดว่ามันมีทางหนี’ คือนักผจญภัยที่มีประสบการณ์, ลูคัส-ซัง, เตือนผมหลายครั้ง
“มากำจัดมันกันเถอะ, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“รับทราบ, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
คลองใต้ดินมีน้ำมากมายที่เป็นอาวุธของผม
โชคดีที่, มีสปิริตจำนวนที่เหมาะสมอยู่ด้วย
“เวทย์น้ำ: [พื้นน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)
ผมแช่แข็งพื้นและนำการทรงตัวของโครงกระดูกออก
มีอยู่ 3
ผมคิดว่าจะกำจัดมันทีละตัว, แต่…
“โฮ่ยโตะ” (อายะ)
ซา-ซังทุบมอนสเตอร์ทั้ง 3 ตัวทั้งหมดทีเดียวด้วยค้อนที่กลายเป็นขนาดยักษ์ของเธอ
เสียงกระดูกแตกได้ถูกสร้างขณะที่โครงกระดูกได้ถูกซัดเป็นชิ้นๆ
“อุว้าา…” (มาโกโตะ)
“เอ๋? นั่นคือทั้งหมดเหรอ?” (อายะ)
“ยังไงซะ, อย่างที่เธอเห็นแหละ” (มาโกโตะ)
กระดูกที่เคยเป็นโครงกระดูกได้ถูกซัดไปที่กำแพงเป็นชิ้นๆ
ไม่มีตาของผม
…ไปต่อกันเถอะ
หลังจากนั้น, ที่โผล่ขึ้นมาคือ…
“โครงกระดูก, โครงกระดูก, ซอมบี้, โครงกระดูก…มีค่อนข้างเยอะนะ” (มาโกโตะ)
“อันเดดทั้งหมด…” (อายะ)
ซา-ซังพึมพำด้วยสีหน้าที่เหนื่อย
ซา-ซังกำจัดพวกมันทั้งหมดด้วยการโจมตีทีเดียว
ใช่, สะดวก
ที่กวนใจผมก็คือ
“พวกมันทั้งหมดทำเป็นกลุ่ม 3” (มาโกโตะ)
“มัน…ไม่บังเอิญ, ใช่มั้ย?” (อายะ)
“น่าจะ บางคนอาจออกคำสั่งพวกมัน” (มาโกโตะ)
มีกลุ่ม 3 เห็นได้ชัดว่าเป็นสามัญสำนึกของทหารในทวีปนี้
ควบคุมโครงกระดูกและซอมบี้เป็นส่วนหนึ่งของธาตุมืด, คาถา
หมายความว่ามีหมอผีซักแห่งควบคุมพวกมันอยู่?
“มันเกี่ยวกับกึ่งปีศาจ…กับโบสถ์งูเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ดีกว่าเหรอถ้าเราจะกลับ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
ซา-ซังนั้นไม่อาจเอาชนะได้มาซักพักนึงแล้ว, แต่เธอแนะนำให้ถอย
เธอดูไม่สบายใจ
มันจริงที่ว่าผมอยากจะเลี่ยงการเจอมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่านี้ในจำนวนมาก
มากลับกันเถอะ…คือที่ผมอยากพูด, แต่…
“ค-ใครก็ได้!! ห่าเอ้ย, ไอพวกนี้…!”
พวกเราได้ยินเสียงร้องของผู้ชาย
ในที่ที่น่าสงสัยที่มีอันเดดอยู่รอบๆมากมาย, บางคนได้ขอความช่วยเหลือ
มันไม่เหมาะสมอย่างแน่นอน…
ทำอะไรดี
“ทากัตซูกิ-คุง, ไปกันเถอะ!” (อายะ)
อ้า, เธอไม่แค่เฝ้าและดูหือห์, ซา-ซัง
ช่างแมน
พวกเรามุ่งหน้าไปที่เสียง
“ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!”
ชายหนุ่มถูกล้อมโดยโครงกระดูกและซอมบี้
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย, เรามาแทบไม่ทัน
“เวทย์น้ำ: [มังกรน้ำ]!” (มาโกโตะ)
เป้าหมายของเวทมนตร์คือ…{ผู้ชายที่โดนล้อมอยู่}
“อุว้าาาาา!”
เวทมนตร์ที่ผมยิงโดรแค่ผู้ชายและพาเขาไป
โครงกระดูกและซอมบี้ยังเหลืออยู่
ผมดึงผู้ชายมาตรงที่เราอยู่
“ซา-ซัง!” (มาโกโตะ)
“โอเค~” (อายะ)
*ปัง!*
การเหวี่ยงเต็มที่ของค้อนยักษ์ของซา-ซังส่งอันเดดบินไป
มีประมาณ 20
“เสร็จแล้ว~” (อายะ)
“เร็ว!” (มาโกโตะ)
มันจบในน้อยกว่า 1 นาที
“แล้วคนที่ถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ล่ะ?” (อายะ)
“เค้าสลบไป เฮ้ยย, ตื่น~” (มาโกโตะ)
ผมตบแก้มของผู้ชาย
จากที่ผมเห็น, เขาอายุประมาน 20 และบนหัวของเขาเป็นหูของสุนัข…หรืออาจจะหมาป่า?
มันมืดดังนั้นผมเห็นไม่ชัด, แต่เสื้อผ้าที่เขาใส่ดูมีราคา
ชุดแบบนี้, แม้ว่ามันเป็นเขต 9
น่าสงสัย…
“…อึก, เกิดอะไรขึ้นกับชั้น? ชั้นตายเหรอ?”
“นายยังมีชีวิต” (มาโกโตะ)
พ-พวกนายเป็นใคร
ผู้ชายเว้นระยะ, และจากนั้น, หลังจากเห็นชิ้นส่วนของโครงกระดูกและซอมบี้ที่หลังของซา-ซัง, หน้าเขาย้อมไปด้วยความช็อก
“นายกำจัดมันทั้งหมดเหรอ?!”
“ซา-ซังนี่ทำ” (มาโกโตะ)
“พวกนาย, แค่พวกนาย…ไม่, นายช่วยชั้น ขอบคุณ”
“ไม่ ไม่, อย่าถือมัน” (อายะ)
ซา-ซังนำค้อนยักษ์ของเธอกลับไปที่ขนาดเล็ก
มา ตอนนี้…เราจะทำอะไรกับคนนี้ดี
เขามาจากโบสถ์งู? มาเฟีย? ขโมย? ประชาชนธรรมดา?
…อย่างสุดท้ายเป็นไปไม่ได้
“ชื่อชั้นคือปีเตอร์ คาสเตอร์ นายเรียกชั้นว่าพี่ได้ถ้านายอยาก”
เขาแนะนำตัวเขาด้วยรอยยิ้ม
ช่างเป็นชายที่ขึ้โอ่
ถ้าในการพูดมันแบบญี่ปุ่น, มันคงเป็นบาดตา
“เค้าว่างั้น, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“นายเป็นหัวหน้าของปาร์ตี้, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
คนที่กำจัดมอนสเตอร์ส่วนใหญ่คือเธอ, ซา-ซัง
“ชั้นคือทากัตซูกิ มาโกโตะ, ตรงนี้เป็นสหายของชั้น, ซาซากิ อายะ พวกเราเป็นนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ โรเซส” (มาโกโตะ)
ไม่พูดว่าผมเป็นฮีโร่ดีกว่า
“ทำไมนักผจญภัยของโรเซสมาอยู่ที่นี่? …อ้านายปราบมอนสเตอร์เหรอ? ขอบคุณสิ่งนั้น, นายช่วยชั้น สมาคมนักผจญภัยเร็วจังเลย!” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์-ซังดูเหมือนจะสรุปโดยตัวเขาเองและพยักหน้า
ดูเหมือนเขาไม่สงสัยเรา
ผมถามกระทันหันไม่ได้ว่า ‘นายรู้จักโบสถ์งูมั้ย’, ดังนั้นตอนนี้, ผมเริ่มคุยง่ายๆก่อน
“มอนสเตอร์โผล่บ่อยในคลองใต้ดินเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย! ไม่มีทางที่มันจะเป็นแบบนั้น คลองใต้ดินเป็นที่เล่นของชั้นตั้งแต่ชั้นยังเด็ก, และนี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นอันเดดโผล่มา!” (ปีเตอร์)
ดูเหมือนมันไม่ปรกติที่จะมีมอนสเตอร์ที่นี่
อะไรบางอย่างที่แปลกได้เกิดขึ้น
“แต่เรากำจัดโครงกระดูกและซอมบี้ไปประมาณ 10 กลุ่มก่อนเรามาถึงตรงนี้นะ รู้มั้ย” (อายะ)
“นี่มันเป็นไปได้ยังไง?! นั่นจริงหรอ, สาวน้อย?! งั้น, ชั้นจะไม่สามารถใช้ที่นี่ในการแลกเปลี่ยนได้ในอนาคต!” (ปีเตอร์)
เขาจับหัวของเขาในความเจ็บปวดกับคำพูดของซา-ซัง
การเคลื่อนไหวทุกอย่างของคนนี้เหมือนกับการตอบสนอง-มากเกินไป
“พวกเรากำลังจะกลับแล้ว อยากมากับพวกเรามั้ย?” (มาโกโตะ)
“โออ้! นั่นจะช่วยได้เยอะเลย ชั้นอยู่ด้วยกันกับสหาย, แต่เราจบที่การแยกกันหลังจากโดนโจมตีโดยมอนสเตอร์” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์-ซังพูดอย่างมีความสุข
“มันโอเคที่จะไม่หาพวกเขาเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นเป็นตัวล่อและดึงมอนสเตอร์, พวกเค้าเลยน่าจะวิ่งหนีไปได้แล้ว” (ปีเตอร์)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ช่างเป็นความสนิทสนม
พวกเราเจอกันในที่แปลกแบบนี้, แต่เขาอาจจะไม่ได้เป็นคนร้ายขนาดนั้น
“งั้น, ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“ชั้นจะนำทางนาย ชั้นเล่นที่นี่ตั้งแต่ยังเด็ก, ดังนั้นชั้นรู้ทางลัดทั้งหมด” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์-ซังพูดอย่างภูมิใจ
…ไม่ใช่ว่านี่ควรจะเป็นที่ที่เด็กไม่ควรเข้าใกล้เหรอ?
◇◇
“โฮ่ย” (อายะ)
ซา-ซังเหวี่ยงค้อนยักษ์ของเธอ, และมอนสเตอร์ได้ถูกส่งบินไป
“สาวคนนี้แข็งแกร่ง, น่าทึ่ง มอนสเตอร์เปลี่ยนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเลย!” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์-ซังขึ้นเสียงตะโกนของความตื่นเต้น
“แต่ทากัตซูกิ-คุงแข็งแกร่งกว่านา~” (อายะ)
ซา-ซังกลับมาระหว่างที่ทำให้ค้อนเล็กลง
เอ๋, เดี๋ยว! อย่าพูดอะไรสุ่มๆสิ!
“ว้าว, น้อง! นายระดับอะไรล่ะ” (ปีเตอร์)
“ระดับเงิน, นักผจญภัยระดับกลาง ซา-ซังแค่ยอชั้นนี่” (มาโกโตะ)
ผมโชว์ป้ายเงินและอธิบาย
“ว่าแต่, ปีเตอร์-ซัง, นายมาทำอะไรในคลองใต้ดิน?” (มาโกโตะ)
ผมพยายามจะตรวจสอบเขาในการคุยครั้งนี้ที่เรามี
“เฮ้ย เฮ้ย, ไม่จำเป็นต้อง -ซัง! ปีเตอร์โอเคแล้ว, น้อง! เรามาที่นี่เพื่อเจอกับใครซักคนในเหตุผลทางธุรกิจ, แต่คนนั้นไม่โผล่มาและมอนสเตอร์ได้มา ช่างเป็นวันที่แย่ แต่ขอบคุณสาวและน้อง, มันได้พลิกกลับ! ขอบคุณ เทพธิดาไอรา-ซามะ” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์มอบคำอธิษฐานสู่สร้อยคอที่แกะสลักในรูปของสัญลักษณ์เงิน
(มันชัดว่าเขาไม่ได้มาจากโบสถ์งูแล้วตอนนี้) (มาโกโตะ)
โบสถ์งูเชื่อใน ราชาเทพเจ้าปีศาจ, ไทพอน
และจากโนอาห์-ซามะ, ผู้ศรัทธาที่เคร่งจะไม่อธิษฐานต่อเทพเจ้าอื่นแม้จะเป็นการแสดง
(เทพธิดาไอราคือเทพธิดาที่ปกครองเรื่องโชคและธุรกิจ ผู้ศรัทธาส่วนใหญ่เป็นพ่อค้า…) (มาโกโตะ)
“นั่นมันโชคร้าย, ปีเตอร์ ทางออกอยู่ทางนี้ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่, มันเป็นที่นี่ ไม่ต้องสงสัยเลย” (ปีเตอร์)
พวกเราออกมาจากทางออกที่มันไกลออกมาจากที่เราเข้าไปนิดหน่อย
“สว่าง” “ตาชั้นยังไม่ชินเลย”
ซา-ซังและผมมาจากคลองน้ำที่ดำสนิทสู่พื้นผิวที่แสงส่องสว่าง, และปิดตาของเราด้วยมือ
ผมอยากได้แว่นกันแดด
“ฮ่าฮ่า! น้อง, นี่จำเป็นเมื่อออกมาจากคลองใต้ดิน, รู้มั้ย” (ปีเตอร์)
เมื่อผมมอง, ปีเตอร์มีแว่นกันแดด
เฮ้ย! คุณมีแว่นกันแดดเหรอ, อิเซไก?
ยังไงซะ, แว่นสีไม่ควรจะเป็นสิ่งแปลก, หือห์
“มาสเตอร์น้อย!” “คุณโอเคมั้ย?!” “คุณได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?!” “พวกนายเป็นใคร?!” “นายทำอะไรกับมาสเตอร์น้อย?!”
เก่ะ! ชายตัวสูงที่มีพวกรอยสักและทรงผมได้ปรากฏ!
ทุกคนมีแว่นกันแดด
พวกนี้เป็นใคร?
“พวกนาย! คนพวกนี้เป็นผู้มีพระคุณของชั้น ที่ช่วยชีวิตชั้นในคลองใต้ดิน! อย่าหยาบคายกับพวกเค้า!” (ปีเตอร์)
บรรยากาศที่เบาสมองของเขาก่อนหน้าได้หายไป, และเขาตะโกนด้วยน้ำเสียงที่มีพลัง
““““ขออภัย, มาสเตอร์น้อย!””””
““เอ๋?””
ซา-ซังและผมมองดูปีเตอร์ ตะลึง
“ขอโทษ, น้อง! ชั้นไม่มีเวลาวันนี้, แต่ชั้นต้องขอบคุณนายวันหลัง ชั้นจะให้นายยืมนี่เป็นข้อพิสูจน์ของสัญญานั้น” (ปีเตอร์)
พูดสิ่งนี้, เขามอบป้ายสีทองที่มีตราบางอย่างข้างในมันให้ผม
“เจอกัน, น้อง! ไว้มาเจอกันใหม่!” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์จากไปถูกล้อมโดยผู้ชายตัวสูงสวมชุดดำ
““…””
ซา-ซังและผมถูกทิ้งไว้ที่นั่นในความช็อก
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)
ใช่, ผมเข้าใจว่าเธออยากพูดอะไร
“ปีเตอร์เป็นบอสน้อยของมาเฟีย, หือห์…” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนเทพธิดาไอรา-ซามาเป็นที่นิยมไม่ใช่แค่พ่อค้า แต่เป็นมาเฟียและขโมยด้วย
“ทากัตซูกิ-คุง…อะไรคือบอสน้อย?” (อายะ)
“ใครจะรู้…มันเห็นว่าเป็นตำแหน่งในมาเฟียในหนังที่ชั้นดูมาก่อน” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว เราทำอะไรดีตอนนี้?” (อายะ)
“…กลับกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“…โอเค” (อายะ)
ในที่สุด, เรากลับมาที่โรงแรมโดยไม่ได้เบาะแสเกี่ยวกับโบสถ์งู
ที่รอผมอยู่หลังจากกลับคือคำสั่งให้มุ่งหน้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
