113 เจ้าหญิงมาที่มักกาเรน
◇มุมมอง คริสเตียน่า มักกาเรน◇
ห้องออฟฟิศในบ้านของลอร์ดศักดินาของมักกาเรน
คนที่เผชิญหน้ากันอยู่คือฉัน -คริสเตียน่า- และน้องสาวของฉัน, คอนสแตนซ์
“คริสเตียน่า-โอเน่ซามะ, ถ้าว่ามาหยุดการดิ้นรนที่ไร้จุดหมายมั้ย? ผู้มีอิทธิพลส่วนใหญ่ของมักกาเรนได้ถูกรับมาโดยชั้นและไวโอเล็ต-เน่ซามะแล้ว รู้มั้ย”
“คุห์…” (คริส)
น้องสาวของฉันแสดงรอยยิ้มที่มั่นใจ
มันน่ารำคาญแต่เธอพูดถูก
ในเวลาที่ฉันได้ไปจากมักกาเรน, ผู้คนที่อยู่ฝั่งฟูจิวาระ-ซามะได้เปลี่ยนฝั่ง
ถ้าพวกเขาต้องการกำไรมากกว่าเดิม, พวกเขาควรจะเข้าฝั่งบริษัทฟูจิวาระที่มีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง
แต่ผู้คนที่ได้ทำธุรกิจมานานในมักกาเรนมีคอนเนคชั่นของพวกเขาเอง
แล้วก็, ขึ้นอยู่กับสถานการณ์, มันมีเวลาที่พวกเขาถูกแบล็คเมล์
พี่สาวของฉันไวโอเล็ตและน้องสาวคอนสแตนซ์ สามารถทำการพลิกกระดานได้ในเวลาสั้นๆ
“แล้วก็, คนที่หนุนหลังให้ชั้นเป็นแกร์นดยุคเบอร์หนึ่งของโรเซส, เบนริอาช ฟูจิวาระ-ซามะ, ที่เธอหมั้นหมายด้วย, แม้แต่เทียบก็ไม่ได้กับเขา, รู้มั้ย?”
ชายที่ยืนหลังคอนสแตนซ์คือทูตของตระกูลเบนริอาช
ช่างเตรียมตัวมาดี
แต่ฉันรู้
เหตุผลที่คอนสแตนซ์อยากจะเป็นลอร์ดคือเพื่อจะใช้ชิวิตให้หรูหรากว่าตอนนี้
เธอเพียงแต่อยากเพิ่มเงินส่วนตัว
เธอไม่มีเจตนาจะพัฒนาดินแดน
เธอเพียงแต่เล่นบทเด็กสาวที่ดูดีเพื่อดึงความสนใจจากพ่อของเรา
ผู้คนในมักกาเรนจะไม่มีความสุขกับคอนสแตนซ์ที่เป็นลอร์ดศักดินา
(แต่ชั้นคือคนที่จุดยืนแย่ที่สุด…)
ฉันสามารถที่จะพัฒนาโครงการเรือบินอย่างงดงามด้วยกันกับฟูจิวาระ-ซามะ, และฉันแม้แต่ได้คอนเนคชั่นที่ใหญ่กับเมืองหลวงโฮรัน
แต่พอมาคิดว่าตำแหน่งในบ้านฉันเองจะสั่นคลอน…
*ก๊อก ก๊อก*
บางคนเคาะประตู
“ขออภัย-เดสุ โซ ขอโทษที่รบกวน”
คนที่เข้ามาอย่างลังเล คือสามีในอนาคตของฉัน
“มีอะไรเหรอ, ฟูจิวาระ-ซามะ?” (คริส)
“มีอะไร? เราอยู่ในการพบกันที่สำคัญอยู่นะ”
ฉันได้รำคาญกับน้ำเสียงของน้องสาวของฉัน
เขาจะเป็นสามีฉันนะ, รู้มั้ย?
แต่ฟูจิวาระ-ซามะไม่ได้ใส่ใจมัน, และเข้าไปที่ประเด็นตรงๆ
“เจ้าหญิงโซเฟีย โรเซส ได้มาที่มักกาเรน” (ฟูจิ)
““เอ๋?””
ฉันได้ส่งเสียงออกไปในความตกใจ
ในอีกทางหนึ่ง, น้องสาวของฉันได้อ้าปากกว้าง
แต่เธอจัดสีหน้าเธอทันที
“ชั้นจะไปพบเธอเดี๋ยวนี้!”
มันหาอยากที่เจ้าหญิงคนแรกของโรเซสจะมาเยี่ยมที่ชนบทแบบนั้
ในฐานะลูกสาวของลอร์ดศักดินา, การตัดสินใจของน้องสาวฉันนั้นธรรมชาติ, แต่…
“ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น, คอนสแตนซ์-ซามะ” (ฟูจิ)
“นายพูดอะไรน่ะ, เซอร์ฟูจิวาระ! อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้นะ!”
น้องสาวฉันตะโกนคำสั่งอย่างเสียงดัง, ดังนั้นฉันกำลังจะพูดตำหนิเธอแต่…
“เจ้าหญิงโซเฟียได้สั่งให้บริษัทฟูจิวาระ นำทางเธอ” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิวาระ-ซามะพูดในท่าทางที่สงบเหมือนปรกติของเขา
“ม-ไม่มีทางที่นั่นเป็นไปได้! นายจะบอกว่าเธอติดต่อกับขุนนางใหม่ แทนที่จะเป็นลอร์ดศักดินาของมักกาเรนเหรอ?! ไร้สาระ!”
น้องสาวฉันได้เริ่มตีโพยตีพาย, แต่ฉันมีความคิดว่าทำไม
“เธอมาที่นี่เพื่อพบกับมาโกโตะ-ซามะเหรอ?” (คริส)
“ใช่…เธอตรงไปที่สมาคมนักผจญภัยเลย” (ฟูจิ)
ฟูจิวาระ-ซามะตอบด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยว
…อะไร เจ้าหญิงโซเฟียหลงใหลเขาขนาดนั้นเลย?
“น-นี่หมายความว่าอะไร? มาโกโตะเป็นฮีโร่ใหม่ที่ถูกแต่งตั้งโดยประเทศ, ใช่มั้ย? เค้ายังไม่มีการกระทำที่เป็นความดีความชอบเลย”
อาา, งั้นนั่นมันเป็นอย่างนั้นในมักกาเรน, หือห์
ในเหตุการณ์ที่โฮรัน, มันได้ถูกประกาศอย่างสาธารณะว่ามันเป็นเจ้าชายเลนเนิร์ดที่เป็นคนช่วย
ข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่เกินขึ้นในซิมโฟเนียยังไม่ถูกแพร่
“คอนสแตนซ์, ชั้นจะไปพบกับเจ้าหญิงโซเฟีย มาต่อสิ่งนี้กันทีหลังนะ” (คริส)
“…ไม่มีทางน่า”
ท่าทางมั่นใจก่อนหน้าของเธอพังทลาย, และเธอดูตะลึง
ทูตของแกร์นดยุคเบนริอาชได้ลน, ไม่รู้ว่าจะทำอะไร
ฟูจิวาระ-ซามะและฉันรีบไปที่สมาคมนักผจญภัย
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
“เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“ฮีโร่มาโกโตะ, มันเป็นซักพักแล้วนะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงยิ้ม
ไม่, มันเรียกไม่ได้ว่า ‘ซักพัก’…
พวกเราได้อยู่ด้วยกันค่อนข้างเร็วๆนี้
“ว้าว, เค้าคุยกับเจ้าหญิงโซเฟีย-ซามะเหมือนมันปรกติเลย” “เขาเป็นฮีโร่จริงๆ…” “เวรเอ๊ย, นั่นดีว่ะ” “ดูเหมือนเขาก็รู้จักกับกัปตันของเทมพลาร์แห่งน้ำ” “ห๋าาห์, ดาวรุ่งของมักกาเรน, หือห์…”
รอบข้างได้มีเสียง
พูดถึงแล้ว, เทมพลาร์แห่งน้ำเห็นได้ชัดว่าเป็นกองทหารอัศวินของตาแก่อัศวินผู้คุ้มกัน
เท่มาก!
“ม-ไมใช่ว่านี่คือองค์หญิง, เจ้าหญิงโซเฟีย? ท่านมีธุระอะไรถึงได้มาที่สมาคมนักผจญภัยของชนบทแบบนี้?”
ลุงที่หน้าตาหน้ากลัวและแผลเป็นใหญ่ที่ตาข้างหนึ่งได้คุกเข่ากับเจ้าหญิงโซเฟีย
นั่นคือ…มาสเตอร์สมาคม?
ผมเคยแค่ชำเลืองมองเขาครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว
“ฉันมาเพื่อตรวจดูเมืองที่ฮีโรมาโกโตะอยู่ ไม่จำเป็นสำหรับการต้อนรับที่ยิ่งใหญ่ คุณนำฉันไปที่บ้านเขาก่อนได้ไหม?” (โซเฟีย)
“เอ๋?”
บ้าน?
มาสเตอร์สมาคมและนักผจญภัยของมักกาเรนทั้งหมดได้มองมาที่นี่
ผมตอบระหว่างที่เกาแก้ม
“แต่ชั้นไม่มีนะ…” (โซเฟีย)
“นายหมายความว่ายังไง?” (โซเฟีย)
“ชั้นนอนที่บริเวณพักผ่อนของสมาคม” (มาโกโตะ)
ผมตอบตรงๆ
ตาของเจ้าหญิงโวเฟียได้คมขึ้น
หืม?
แต่นั่นปรกติสำหรับนักผจญภัยนะ
“ใครเป็นคนที่ดูแลฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)
“ชั้นไม่มีใครดูแลชั้น—” (มาโกโตะ)
“ค-ค่ะ! หนูเองค่ะ, เจ้าหญิงโซเฟีย”
แมรี่ซังรีบเข้ามา
〈เอ๋? เธอเป็นคนที่ดูแลชั้นเหรอ, แมรี่-ซัง?〉 (มาโกโตะ)
〈เราต้องทำอย่างนั้นไม่งั้นความรับผิดชอบจะตกไปที่มาสเตอร์สมาคม เล่นตามไป〉 (แมรี่)
〈โอเค…〉 (มาโกโตะ)
แมรี่-ซังติดกับผมและกระซิบใส่หูผม
ลมหายใจเธอจั๊กจี้
ตาของเจ้าหญิงโซเฟียคมขึ้นไปอีก
“เสื้อผ้า, อาหาร, และที่อยู่อาศัยของฮีโร่สมควรจะเป็นภาระของตระกูลราชวงค์, และแม้อย่างนั้น, ฮีโร่มาโกโตะพูดว่าเขาได้นอนในสมาคมนักผจญภัย คุณไม่รู้ว่ามีกฎที่จะปฏิบัติกับฮีโร่ในฐานะแขกของรัฐหรือ?” (โซเฟีย)
เสียงของเจ้าหญิงโซเฟียที่ต้องการคำอธิบายได้สะท้อนในทางเข้าสมาคมที่เงียบอยู่แล้วตอนนี้
มาสเตอร์สมาคม, แมรี่-ซัง, และพนักงานเลี่ยงสายตาเหมือนกับมันยากที่จะหาคำตอบ
ยังมีค่าแต่งตั้ง 1,000,000 วันก่อนอีกด้วย
ฮีโร่ได้ถูกปฏิบัติเป็นพิเศษจริงๆ
“ดูเหมือนสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรนไม่รู้ว่าจะรักษาระเบียบข้อบังคับอย่างไรนะ” (โซเฟีย)
เสียงที่เย็นชาของเจ้าหญิงโซเฟียทำให้มาสเตอร์สมาคม, แมรี่-ซัง, และด้วยเหตุผลบางอย่างนักผจญภัยทั้ยหมดในที่นี้ซีด
บางทีพวกเขาอาจคิดว่าพวกเขาจะถูกลงโทษโดยราชวงศ์โรเซส?
(ทั้งหมดเพราะวิธีที่เจ้าหญิงโซเฟียพูดสิ่งต่างๆมันน่ากลัว~) (มาโกโตะ)
ช่าย ช่าย, ผมเข้าใจความรู้สึกนั้น
หลังจากอยู่ด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟียในโฮรันและซิมโฟเนี่ย ผมได้เข้าใจธรรรมชาติของเธอมากขึ้น
เธอเพียงแค่ขยัน
ผมก็ยังเข้าใจผิดกับเธอเมื่อผมเจอเธอครั่งแรกที่วิหารแห่งน้ำ
“เจ้าหญิงโซเฟีย, พวกเขาได้ฉลองกับชั้นวันก่อนเกี่ยวกับการเป็นฮีโร่ ไม่มีเวลาจะไปหาบ้านน่ะ” (มาโกโตะ)
นี่ไม่ใช่การโกหก
แต่ยังไงซะ, ปาร์ตี้ในสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรนเป็นเรื่องรายวันแม้จะไม่มีผมนะ
“…อย่างนั้นเหรอ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียมองไปรอบๆ, และพนักงานของสมาคมได้รีบพักหน้าซ้ำๆ
“ถ้ามาโกโตะพูดอย่างนั้น, โอเค” (โซเฟีย)
ดูเหมือนเธอยอมรับมัน
มาสเตอร์สมาคมและแมรี่ซังได้ทำหน้าตาโล่งใจอย่างโจ่งแจ้ง
ในทันทีนั้น, หน้าที่คุ้นเคยได้เข้ามาที่สมาคม
“เจ้าหญิงโซเฟีย, ยินดีที่ได้เห็นท่านสบายดี-เดสุ โซ”
คนที่มาคือเพื่อนร่วมชั้นของผมและภรรยาในอนาคตของเขา
“ฟูจิ-ยังและคริส-ซัง?” (มาโกโตะ)
มันหายากที่จะเห็นพวกเขามาที่สมาคมนักผจญภัย
“ถ้ามันเป็นบางอย่างเกี่ยวกับบ้านของทักกิ-โดโนะ, ผมมีหลังดีๆ มันเป็นคฤหาสน์ที่มีห้องรับแขกที่แม้แต่ราชวงศ์ก็พักได้” (ฟูจิ)
“อย่างนั้นเหรอ… นั่นฟังดูดี” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพยักหน้าอย่างกว้าง
หืมม?
มันบ้านผม, ใช่มั้ย?
แต่มันโอเคที่จะเป็นห้งอพาร์ทเม้นท์เล็กๆธรรมดานะ
เขาหมายความว่ายังไงกับคฤหาสน์?
ผมมองฟูจิ-ยังและ…
เขาส่งหน้าที่บอกว่า ‘ปล่อยให้ชั้นได้เลย!’
เขาต้องมีแผนแน่
โอเคงั้น ผมจะปล่อยไว้ให้เขา
ระหว่างที่เราได้พูดนี่และพูดนั่น, เราไปถึงคฤหาสน์ที่ใกล้กับกลางเมืองที่มีสวนใหญ่
ค่าเช่าขึ้นอยู่กับราชวงศ์โรเซส
แล้ว, ผมก็ไม่รู้ว่ามันราคาเท่าไหร ผมกลัวที่จะรู้
ผมจะใช่ชีวิตอยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบนี่จริงๆเหรอ?
“ว้าาห์, ช่างเป็นทีอยู่อาศัยที่ใหญ่โตะ” “นี่เหลือเชื่อ, ทากัตซูกิ-คุง” “ฮีโร่อยู่ในความหรูหราจริงๆ”
เราจบที่การบอก ลูซี, ซา-ซัง, และฟูเรีย-ซังหลังจากเหตุการณ์, แต่มันดูเหมือนว่าพวกเขาได้ชอบคฤหาสน์
พวกเขาแต่ละคนเลือกห้องที่ชอบ
ผมเลือกห้องที่ใกล้กับทางเข้าที่สุด ดังนั้นผมจะไปมาได้อย่างสบายใจ
“ฮีโร่มาโกโตะ, ชั้นอยากจะคุยกับนายอีกหน่อยถ้าเป็นไปได้…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดมาเมื่อเราตัดสินใจกับบ้านเสร็จ เหมือนเธอไม่เต็มใจจะจากไป
แต่ผมคิดอย่างแน่นอนว่าเธอจะอยู่ในมักกาเรนซักพักหนึ่งนะ
ดูเหมือนเธอจะไปตรวจสอบถิ่นฐานรอบๆ
กิจกรรมของมอนสเตอร์ได้เพิ่มขึ้นเร็วๆนี้
บริเวณนี้ใกล้เป็นพิเศษกับป่าปีศาจ, ดังนั้นมีความเสียหายมากมายจากมอนสเตอร์
เหมือนเวลานั้นที่ก็อบลินลักพาตัวสาว
มันดูเหมือนเธอจะไปตรวจถิ่นฐานต่างๆเพื่อสิ่งนั้น
เธอช่างเป็นคนที่ทำงานหนัก
“ระวังตัวนะ, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นจะกลับมาหลังจากตรวจสอบเสร็จ นายต้องไม่ออกเดินทางก่อนนั่นนะ, โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)
เธอตอกผมไว้กับที่
ผมเป็นฮีโร่ที่แต่งตั้งของประเทศ
ฮีโร่รับจ้าง
ผู้ว่าจ้างคือราชวงศ์โรเซส เจ้าหญิงโซเฟียเป็นเจ้านายของผม
พูดอีกอย่าง
(นี่เป็นคำสั่งจากเจ้านาย, หือห์…) (มาโกโตะ)
ผมจริงๆแล้วได้คิดเกี่ยวกับการเดินทางไปไกลๆซักที่
“ชั้นจะรอเธอในมักกาเรน” (มาโกโตะ)
“สัญญานะ” (โซเฟีย)
เธอจับมือผมอย่างแน่น
“ด-ได้” (มาโกโตะ)
ผมพยักหน้าพร้อมหัวใจที่เต้นเร็วเล็กน้อย
เจ้าหญิงโซเฟีย, ตาแก่, และเทมพลาร์น้ำ, ได้ไปทำการตรวจสอบของพวกเขา
◇◇
ฟูจิ-ยังและคนอื่นชวนผมไปกินอาหารเย็นคืนนั้น
เห็นได้ชัดว่าเพราะว่าคริส-ซังจะสามารถยืนได้เปรียบกับน้องสาวของเธอ
“มันต้องขอบคุณนาย, ทักกิ-โดโนะ!” (ฟูจิ)
“มา มา, ทากัตซูกิ-ซามะ” (นีน่า)
“โปรดกินมากเท่าที่นายต้องการเลย” (คริส)
ฟูจิ-ยัง, คริส-ซัง, และนีน่า-ซังได้ซาบซึ้งอย่างผิดปรกติกับผม
แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
“นายเป็นคนที่เรียกเจ้าหญิงโซเฟียมา, นายรู้มั้ย” (ฟูจิ)
“ไม่, ชั้นไม่ได้เรียกเธอ…” (มาโกโตะ)
ผมก็ยังตกใจกับการเยี่ยมที่กระทันหันของเธอ
“มา มา, ไม่จำเป็นต้องใส่ใจรายละเอียด” (คริส)
มันรู้สึกแปลกๆ, แต่ในคืนนั้น, ผมได้รับการต้องรับที่ยิ่งใหญ่
จากวันนั้นมา…
ผมไม่มีอะไรทำมากจนกว่าเจ้าหญิงโซเฟียจะกลับมา, ดังนั้นผมไปปราบมอนสเตอร์ที่ที่ใกล้ๆกับเมือง
บางเวลาลุยเดี่ยว
บางเวลาเป็นปาร์ตี้
วันนี้เป็นวันลุยเดี่ยว
บนทางกลับ, ผมได้มาเจอกับปาร์ตี้ของยีนและเอมิลี่
“เฮ้ยา, ยีน” (มาโกโตะ)
“โอ้, มาโกโตะ” (ยีน)
“มาโกโตะ-คุง, ทำได้ทีมากวันนี้ ยีน, ชั้นจะไปที่สมาคมก่อนนะ, โอเคมั้ย?” (เอมิลี่)
ดูเหมือนสองคนล่าโอเกอร์ใกล้ๆ
เอมิลี่วิ่งไป
ยีนและผมเดินด้วยกันและคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์เร็วๆนี้
“เฮ้, มาโกโตะ” (ยีน)
“หืม?” (มาโกโตะ)
ยีนได้ทำสีหน้าที่ซีเรียสกระทันหัน
“จริงๆแล้ว…เอมิลี่และชั้นตัดสินใจจะแต่งงานกันน่ะ” (ยีน)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมได้ช็อกเบาๆ
นายเพิ่งจะเป็นแฟนกันไม่นานนี่, ใช่มั้ย?
แต่ยังไงซะ, พวกนี้เป็นเพื่อนวัยเด็กกัน
แม้ว่ากับนั่น, ไม่ใช่ว่านั่นกระทันหันเกินไปเหรอ?
“มันต้องขอบคุณนาย, มาโกโตะ นายได้ช่วยสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เราโตขึ้นมา, ใช่มั้ย?” (ยีน)
เขาพูดด้วยสายตาที่หลงใหล
ไม่, นั่นคือ…แค่สิ่งต่างๆมันออกมาแบบนั้น
“เงินที่เราได้จากการผจญภัยจนถึงตอนนี้ส่วนใหญ่ได้ถูกส่งไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ขอบคุณนาย, มาโกโตะ, ชั้นได้ถูกบอกจากพี่สาวว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นโอเค และอย่างนั้น, เราสามารถใช้เงินของเราสำหรับตัวเราเอง จริงๆ, ขอบคุณมากๆ” (ยีน)
“หืมม…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมได้การติดค้างมาจากคาสเตอร์แฟมิลี่, ดังนั้นผมเพียงแต่ถามปีเตอร์เกี่ยวกับการตอบแทนนั้น
ซา-ซังได้กังวลเกี่ยวกับเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย
“มาโกโตะ, นายเป็นผู้มีพระคุณกับเรา” (ยีน)
“ด้วยความยินดี” (มาโกโตะ)
ผมตอบด้วยการหัวเราะคิกคัก, แต่ยีนได้ขอบคุณผมอย่างจริงจัง
หลังจากนั้น, ผมพบกับลูซี่และเอมิลี่ที่ได้กินอาหารเย็นในแผงของสมาคม
เอมิลี่ได้บอกลูซี่เกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขาด้วย, ดูเหมือนว่า
คืนนั้น, เราฉลองการแต่งงานของพวกเขากับสหายของเรา
เข้าใจแล้ว ยีนและเอมิลี่จะแต่งงาน
…ทุกคนได้ทำชีวิตของพวกเขาให้มั่นคง
ฟูจิ-ยังและซากุไร-คุงด้วย
นี่อะไร?
มันเป็นธุระคนอื่น, แต่…มันทำให้ผมรู้สึกคลุมเครือ
ผมยังโสดอยู่เลย
◇◇
หลังๆ, เมื่อไหรก็ตามที่ผมไปที่สมาคมนักผจญภัย, นักผจญภัยผู้หญิงที่ยังโสดจะมาคุยกับผมทีละคนทีละคน
มันหมายความว่าผมเป็นที่นิยม, แต่…
…มันค่อนข้างลำบางสำหรับคนอย่างผมที่คุยกับคนแปลกหน้ายาก
ขอบคุณสิ่งนั้น, ผมพบว่ามันยากขึ้นและยากขึ้นที่จะไปที่สมาคมนักผจญภัย
ผมตอนนี้ได้ฝึกอยู่ที่ทางน้ำที่ไหลอยู่ด้านหลังขอบบ้านผม
“นย้าา, นย้าา~”
แมวดำเดินมาทางผม
“แกอีกแล้ว” (มาโกโตะ)
เมื่อผมได้ฝึกเวทมนตร์เสน่, มันไม่มีผลซักนิดกับคนและสปิริต, แต่แมวและสุนัขจะมารวมกัน
แม้ว่าผมถอนเวทมนตร์เสน่, มีแมวอยู่ตัวนึงที่ได้ติดผมตลอดเวลา
“นย้าา, นย้าา~”
มันเป็นระหว่างกลางของลูกแมวและแมวแก่
แมวดำที่ผอมเล็กน้อย
มันคลอเคลียหัวของมันกับผม
“รอเดี๋ยวนะ” (มาโกโตะ)
ผมวางมือไว้บนทางน้ำและ…
(เวทมนตร์น้ำ: [มังกรน้ำ])
ผมใช้เวทมนตร์เพื่อจับปลาตัวนึง
ผมโยนปลาไปตรงหน้าแมวดำ
“นย้า! นย้า! นย้า!”
มันได้ทำเสียงลน, และหลังจากมองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย, มันได้เริ่มกินปลาอย่างเต็มใจ
ไม่จำเป็นต้องรีบกินนะ, รู้มั้ย
หลังจากที่มันกินปลาเสร็จ, มันส่งเสียงที่พอใจ ‘น้าา~’, และมาใกล้กับผม
มันได้ขดตัวแล้วหลับไป
มันเป็นสไตล์การใช้ชีวิตที่กินและนอนจริงๆ
ช่างเป็นชีวิตที่ดี
ผมลูบหลังของแมวดำขณะที่ผมคิด
(ชั้นควรจะทำอะไรต่อจากนี้ไป…) (มาโกโตะ)
ผมไดเป็นฮีโร่และชื่อผมเป็นที่รู้จักแล้วตอนนี้
ผมก็ยังได้รับการปฏิบัติอย่างดีในมักกาเรน
แล้วสมาชิกปาร์ตี้ผมล่ะ?
ซา-ซังได้แข็งแกร่งตั้งแต่แรก, และลูซี่ได้ใช้เวทมนตร์ได้ดีขึ้นหลังจากฝึกกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
ฟูเรีย-ซัง, ที่ผมกังวล, สามารถควบคุมราชาก็อบลินได้อย่างง่ายดายวันก่อน, ดังนั้นผมไม่คิดว่าจะมีปัญหามากกับเธอ
(มันไปได้ด้วยดี…ใช่มั้ย?) (มาโกโตะ)
อย่างน้อยที่สุด, มันเทียบไม่ได้กับเวลาที่ผมได้ออกจากวิหารแห่งน้ำมา
ผมสามารถได้ยินเสียงแมวดำคราง
ช่างสงบสุข
(ความคืบหน้าของภารกิจในฐานะของสาวกของโนอาห์-ซามะนั้นยังน่าสงสัย…) (มาโกโตะ)
แต่ผมได้บอกให้แข็งแกร่งขึ้นสำหรับเวลาที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่กลับมา
แล้วก็เพื่อใกล้ชิดกับฮีโร่และออราเคิล
ผมได้ทำนั่นสำเร็จถึงจุดจุดหนึ่ง
(อีเว้นท์ต่อไปยังไม่เริ่มต้น, หือห์…) (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกเหมือนสา-ซังจะเรียกผม ‘สมองเกมเมอร์’ อีกครั้งถ้าเธอได้ยินความคิดของผม
ผมไม่มีแรงจูงใจเลยหลังๆ
เหตุผลที่ผลคิดได้คือ: ภรรยาของฟูจิ-ยังได้ทำงานหนักเพื่อจะเป็นลอร์ดศักดินา, และได้ยินเกี่ยวกับยีนแต่งงาน
ผมได้ใจร้อนเพราะเพื่อนผมทุกคนได้แต่งงาน?
นั่นหมายถึงผมต้องหาคู่แต่งงานเหรอ?
(แต่ชั้นไม่คิดว่ามันคืออย่างนั้นนะ) (มาโกโตะ)
หรือบางทีเพราะผมไม่ได้มีประโยชน์มากเมื่อจัดการกับก็อบลิน?
แต่เราสามารถช่วยสาวได้
มันไม่เหมือนว่าผมเป็นนักผจญภัยเพื่อล่าก็อบลิน
“เฮ้, ชั้นควรทำยังไง?” (มาโกโตะ)
“นย้า?”
แมวดำมองผมด้วยตาที่ง่วง
มันคืออิเซไก, ดังนั้นมันโอเคที่แกจะพูด, รู้มั้ย?
ระหว่างผมได้กวนการหลับของแมวดำ…
“มาโกโตะ, นายทำอะไร?”
“อ-โอ้, ลูซี่” (มาโกโตะ)
ลูซี่กับชุดวันพีชสีชมพูและคาร์ดิแกนสีแดงได้ยืนอยู่ที่นั่น
มันดูเหมือนสุขภาพที่ร้อนของเธอได้ดีขึ้น ขอบคุณการพัฒนาของมานาเธอ, เสื้อผ้าของเธอไม่เปิดเผยเนื้อมากแล้วตอนนี้
ในอดีต, ผมต้องใช้โล่งจิตหรือผมจะไม่สามารถมองเธอได้ตรงๆ
ปัญหาได้หมดแล้วตอนนี้
…นั่นทำให้ผมเศร้านิดหน่อย, ลูซี่-ซัง
“ชั้นได้อยู่ระหว่างการฝึก, ชั้นว่านะ?” (มาโกโตะ)
“เล่นกับแมวคือการฝึก?” (ลูซี่)
“ชั้นฝึกระหว่างที่เล่นกับแมว” (มาโกโตะ)
“แมวดำตัวนี้อยู่ในสวนของเราตลอดเวลาหลังๆ อยากเลี้ยงมันมั้ย?” (ลูซี่)
“ชั้นไม่ทำอย่างนั้น มันแค่เป็นแมวหลง แล้วก็ เธอมีธุระอะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)
ลูซี่ทำท่าทางขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง
เธอมองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา
และจากนั้น, เธอบอกว่าเธอได้คิดเกี่ยวกับประโยคนี้ตั้งแต่ก่อนหน้านานแล้ว
“เฮ้, มาโกโตะ, อยากไปด้วยกันซักพักมั้ย?” (ลูซี่)
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord
