124 วิกฤติของมักกาเรน (3)
ฝูงมอนสเตอร์ที่มากกว่า 10,000 ทั้งหมดได้หายไป
ผมได้ปล่อยการทำจังหวะเดียวกันกับลูซี่
“ฮ่าาห์, นั่นลำบากจริงจังเลย…” (มาโกโตะ)
ผมได้ลนจริงๆ…
“อ่ะฮ่าฮ่า, ทำได้ดีมาก, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“อัศวินของชั้น…นายทำได้ดี” (ฟูเรีย)
“ขอบคุณ, ทั้งสองคน” (มาโกโตะ)
ซา-ซังและฟูเรีย-ซังได้ส่งรอยยิ้มที่เหนื่อยเล็กน้อยมาให้ผม
สองคนได้ช่วยผมจริงๆ
แต่ไม่ต้องสงสัยว่าคนที่มีส่วนร่วมมากที่สุดคือ…
“ลูซี่, ขอบคุณ ชั้นต้องรักษาแผลของเธอ… ชั้นจะเรียกบางคนที่ใช้เวทย์รักษาได้” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…เฮ้, มาโกโตะ, นายไม่มีสกิลเวทมนตร์ไฟ, ใช่มั้ย? ทำไมนายใช้เวทมนตร์ไฟในแบบนั้นได้ล่ะ?” (ลูซี่)
“หืม?” (มาโกโตะ)
ผมได้กังวลเกี่ยวกับแผลของลูซี่, แต่มันดูเหมือนว่าลูซี่ได้สนใจในเวทมนตร์เมื่อกี้นี้
“อืม, พื้นฐานมันเหมือนกันกับเวทย์น้ำ เมื่อชั้นจังหวะเดียวกันกับเธอ, ชั้นใช้สกิลเวทย์ไฟได้ชั่วคราว, ชั้นคิดว่านะ” (มาโกโตะ)
แต่ผมไม่เข้าใจตรรกะของมันอย่างชัดเจนนะ
ผมควรจะถามโนอาห์-ซามะครั้งหน้า
“นั่นอะไรน่ะ? นั่นไม่แฟร์เลย” (ฟูเรีย)
ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ฟูเรีย-ซังตอบโต้
“แต่มันยากที่จะควบคุมกว่าเวทย์น้ำ ชั้นรู้สึกว่าความเชี่ยวชาญของชั้นได้ลดลงไป 100 เลเวล” (มาโกโตะ)
“ว่าแต่, ความเชี่ยวชาญเวทย์ของนายได้สูงแค่ไหนแล้ว, มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“260? บางทีอาจจะมากกว่านั้นนิดหน่อย?” (มาโกโตะ)
““……””
ตานั่นมันอะไร, ลูซี่, ฟูเรีย-ซัง?
“มาโกโตะ-คุง, ลูซี่!” (เอมิลี่)
เอมีลี่ปรากฏตัว จังหวะเวลาดีเลย
“เอมิลี่! ลูซี่ได้รับบาดเจ็บ ได้โปรดใช้เวทย์รักษาด้วย” (มาโกโตะ)
นักบวชที่คุ้นเคยได้มา
“ปล่อยชั้นได้เลย!” (เอมิลี่)
เอมิลี่ร่ายและแผลของลูซี่ได้เริ่มรักษา
โอเค, ลูซี่ควรจะโอเคด้วยนี่แล้ว
ตอนนี้ ที่เหลือก็คือมุ่งหน้าไปที่ที่มังกรโบราณอยู่
“ซา-ซัง, เราจะไปที่นี่น่า-ซังอยู่ด้วยกัน—” (มาโกโตะ)
(เดี๋ยว, มาโกโตะ!) (โนอาห์)
“เดี๋ยว, อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)
“หืม?” (มาโกโตะ)
โนอาห์-ซามะและฟูเรีย-ซังได้เรียกผมในเวลาเดียวกัน
(มังกรโบราณมันข่าวร้าย! เจ้าตัวนี้ได้ใช้ชีวิตอยู่มานานกว่า 2,000 ปีและมันเป็นรุ่นพี่แม้แต่ในหมู่ของมังกรโบราณ นายจะไม่สามารถเอาชนะมันได้) (โนอาห์)
“นายต้องไม่สู้กับมังกรโบราณ ที่นั่นมีอนาคตที่หายนะ… แต่บางทีอัศวินของชั้นอาจจะโอเค…” (ฟูเรีย)
เสียงที่ซีเรียสของโนอาห์-ซามะ
ฟูเรียซังดูเหมือนจะโอนเอนรอบๆตอนจบ มันมีอะไรเหรอ?
(คำถามเดียวถ้างั้น, โนอาห์-ซามะ ลูคัส-ซังและคนอื่นสามารถเอาชนะมังกรโบราณได้มั้ย?) (มาโกโตะ)
(…มาโกโตะ ชั้นคิดว่ามันจะยาก, แต่มีบางอย่างที่นายต้องยอมแพ้ใน—) (โนอาห์)
“โอเค! ไปกันเถอะ, ซา-ซัง!” (มาโกโตะ)
(เฮ้!) (โนอาห์)
ผมปฏิเสธที่จะยอมแพ้
“โอเค, ไปที่นีน่า-ซังอยู่, ใช่มั้ย?” (อายะ)
“ใช่, เราจะไปกำจัดมังกรโบราณ!” (มาโกโตะ)
(ชั้นบอกนาย, นายทำไม่ได้!) (โนอาห์)
“น่า น่า, เราจะไม่รู้จนกว่าเราจะลอง” (มาโกโตะ)
“นายคุยกับใครน่ะ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
“เทพธิดาน่ะ เจ้าหญิง, เธออยู่ตรงนี้นะได้โปรด” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…” (ฟูเรีย)
“มาโกโตะ, ระวังตัวนะ!” (ลูซี่)
ถูกส่งโดยฟูเรีย-ซังที่ดูเหมือนจะเป็นห่วง และลูซี่ที่ยิ้มแม้ว่าเธอดูเหมือนจะอยู่ในความเจ็บปวด, เรามุ่งหน้าลึกเข้าไปในป่า
ซา-ซังและผมผ่านศพของมอนสเตอร์และวิ่งเข้าไปข้างในป่า
…พูดให้ถูก: เราได้วิ่งผ่านสวนที่ถูกเผา
“ชั้นหวังว่าลูคัส-ซังและคนอื่นจะโอเคนะ” (มาโกโตะ)
“พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้มีประสบการณ์, ใช่มั้ย? ชั้นมั่นใจว่าพวกเค้าโอเค” (อายะ)
ผมคุยกับอายะ ขณะที่เรารีบไปที่มังกรโบราณอยู่
ผมได้กังวลเกี่ยวกับนีน่า-ซังและคนอื่นๆ
(…มาโกโตะ, ฟังนะ) (โนอาห์)
เสียงที่เย็นชาของโนอาห์-ซามะสะท้อนมา
“มีอะไรครับ, โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
(อายะ-จังและนายในที่นายเป็นตอนนี้นั้น…จะไม่สามารถกำจัดมังกรโบราณได้, นั่นเป็นเรื่องแน่นอน หันกลับตอนนี้ซะ) (โนอาห์)
“แต่ลูคัส-ซัง, นีน่า-ซัง, และคนอื่นๆได้ต่อสู้อยู่ ผมหนีไปด้วยตัวเองไม่ได้” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-คุง, เทพธิดาพูดว่าอะไรเหรอ?” (อายะ)
“เธอบอกว่าอายะและชั้นจะไม่สามารถเอาชนะมังกรโบราณ…ซา-ซัง, ชั้นขอโทษที่พูดนี่หลังจากที่เธอมาไกลขนาดนี้, แต่…ชั้นอยากให้เธอกลับไป—มึ้ก!” (มาโกโตะ)
จู่ๆซา-ซังก็หยิกแก้มผม
นั่นเจ็บ
“ใครที่พูดอะไรงี่เง่านั่น? มันเป็นปากนี้มั้ย~?” (อายะ)
“ขอโทษ, ชั้นจะไม่พูดนั่นอีก” (มาโกโตะ)
ไม่มีกลับไปหลังจากมาไกลขนาดนี้, หือห์
…ถ้าแย่ที่สุดในแย่ที่สุด…ซา-ซังมีสกิลชีวิตที่เหลืออยู่
โอกาศรอดชีวิตของเธอสูงกว่าผมมาก
(เฮ้, มาโกโตะ, นักผจญภัยอาจถูกฆ่าหมดแล้วตอนนี้…) (โนอาห์)
“หมายถึง, พวกเค้ายังไม่ตาย, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ถ้าพวกเขาตายจริง, โนอาห์-ซามะจะใช้คำพูดตรงๆมากกว่านี้
(นายหยุดอ่านนิสัยชั้นได้มั้ย?!) (โนอาห์)
“ท่านเข้าใจง่ายจัง, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
แม่อย่างนั้น, โนอาห์-ซามะได้ดื้อดึงในเรื่องหยุดผมครั้งนี้
มันอันตรายขนาดนั้น?
“ทากัตซูกิ-คุง, มีแผนอะไรมั้ย?” (อายะ)
ซา-ซังถามผม ไม่สบายใจ
เธอไม่มีเจตนาจะหันกลับไป, แต่ได้ยินเทพธิดาพูดว่าเราเอาชนะไม่ได้ ต้องทำให้เธอไม่สบายใจ
ยังไงซะ, ในเวลาแบบนั้น, มันต้องเป็นสิ่งนี้
ผมควรจะใช้การสนับสนุนพิเศษจากเทพธิดาที่ผู้ศรัทธาศูนย์
“โนอาห์-ซามะ, ได้โปรดช่วยผม” (มาโกโตะ)
(………เอ๋?) (โนอาห์)
“ผู้ศรัทธาคนเดียวของท่านจะตายถ้าเป็นแบบนี้ ได้โปรดช่วยด้วย” (มาโกโตะ)
การอธิษฐานต่อพระเจ้า
(นั่นค่อนข้างตรงไปตรงมานะ…) (โนอาห์)
ผมคิดว่าผมควรจะถามตรงๆบ้างบางครั้งบางครา
งั้น, มันเป็นยังไงล่ะ?
(……)
ยังไงซะ, ถ้าท่านทำไม่ได้, ผมจะคิดบางอย่างเอง
บางทีผมควรจะถามผู้เล่นอาร์พีจีอีกครั้งสำหรับคำแนะนำ?
หรือถามสปิริตผู้ยิ่งใหญ่…พูดตรงๆผมพึ่งนั่นไม่ได้
อะไรอย่างอื่นก็ได้…หืมม…
(……มันไม่เหมือนว่ามันไม่มีอะไรเลย) (โนอาห์)
โอ้?
(…อ้าา, ชั้นไม่อยากสอนนี่กับนาย, มาโกโตะ…) (โนอาห์)
“ท่านมีวิธีเหรอ?!” (มาโกโตะ)
(…มันเป็นมาตรการที่อันตราย ให้ครั้งนี่เป็นเพียงครั้งเดียวที่นายใช้มัน) (โนอาห์)
“ผมจะพิจารณามัน” (มาโกโตะ)
(เฮ้!) (โนอาห์)
“ผมล้อเล่น แล้ว, วิธีอะไรล่ะครับ?” (มาโกโตะ)
(…เออ่อ)
โนอาห์-ซามะจับหัวของเธอ
หังจากการปฏิเสธต่อเนื่อง, โนอาห์ซามะพูดเกี่ยวกับ ‘วิธี’ นั้น
◇◇
มังกรโบราณได้อยู่ในสายตา
นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ได้สู้กับมังกรโบราณ
ลูคัส-ซังได้อยู่ตรงกลางของมัน
มีมังกรหลายตัวนอกจากมังกรโบราณ
เขามีแม้แต่แก๊งค์มังกร?!
นีน่า-ซังและคนอื่นๆอีกหลายคนได้สู้กับมังกรพวกนั้น
พวกเขามีการต่อสู้ที่ยากลำบาก
“ลูคัส-ซัง!” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ?! เจ้าโง่เอ้ย! ทำไมนายมาล่ะ?!” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังดุผม ผมมองข้ามมัน
ไม่มีทางที่ผมจะทิ้งนาย!
“ซา-ซัง, ได้โปรดช่วนนีน่า-ซังและคนอื่นๆ” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว! ระวังตัวด้วยนะ, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
น้ำหนักที่นักผจญภัยมีกับมังกรโบราณไปด้วยกันกับมังกรธรรมดาได้หนักหน่วง
มีหลายคนที่เลือดออกและล้มไป
ซา-ซังได้พุ่งเข้าไปในนั้นและส่งหนึ่งในมังกรที่อยู่ใกล้ๆบินไป โดยการตีหัวมันด้วยค้อนของเทพเจ้าดุร้าย!
*《ปัง!》*
ขมับของหัวมังกรได้ถูกตีเต็มๆจากค้อนยักษ์, และตาของมังกรได้เหลือกกลับไป
ว้าว
อ้า ใช่, ผมต้องกำจัดมังกรโบราณ
ผมได้เข้าไปใกล้ลูคัส-ซัง
มีแผลอยู่ทั่วไปหมด
อาวุธและชุดเกราะของพวกเขาได้เปิดเปิง, เละเลือดได้เลอะไปทั้งตัวของเขา
“…แค่เตือนที่นี่นะ, แต่จริงๆและวการโจมตีของเราไปไม่ถึงเลย สถานการณ์ได้สิ้นหวัง” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังพูดอย่างขมขื่นด้วยสีหน้าที่เหน็ดเหนื่อย
ผมมองนักผจญภัยคนอื่นๆ พวกเขาดูไม่เหมือนว่าจะยอมแพ้, แต่สีหน้าของพวกเขาไม่ได้สดใสเลย
ผมได้ตั้งท่าด้วยมีดของโนอาห์-ซามะ หันหน้าเข้าหามังกรโบราณ
“…กุห์, พวกแมลงเหี้ย โผล่มาทีละตัวทีละตัว”
โอ้ะโอ, มังกรโบราณพูด!
“ทากัตซูกิ-คุง! มอนสเตอร์นั่นมันพูดด้วยล่ะ!” (อายะ)
แม้ว่าซา-ซังควรจะยุ่งอยู่กับการสู้ของเธอ, เธอตอบสนองกับทุกอย่างเลย!
“อ้าา…ใช่” (มาโกโตะ)
ซา-ซัง, เธอก็เป็นมอนสเตอร์ด้วยนะ, รู้มั้ย?
มอนสเตอร์พูดได้ไม่ได้หายากจริงๆ
เกล็ดสีดำของมังกรโบราณได้รับความเสียหายเล็กน้อย, แต่มันดูโอเค
เทียบกับสิ่งนั้น, นักผจญภัยของเราได้เปิดเปิง
มันง่ายที่จะเข้าใจความด้อยกว่า
“มาโกโตะ, นายมีแผนหรืออะไรบางอย่างมั้ย?” (ลูคัส)
“…ผมมาด้วย ‘เทคนิคลับ’ บางอย่าง” (มาโกโตะ)
“เราควรซื้อเวลานานแค่ไหน?” (ลูคัส)
“นายไม่ถามว่ามันคืออะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมมองหน้าของลูคัส-ซังด้วยความตกใจเล็กน้อย
“ถ้านายพูดว่านายมีโอกาสกับนั่น, ชั้นจะเชื่อมัน” (ลูคัส)
เขาพูดด้วยรอยยิ้ม
ดูเหมือนผู้มีประสบการณ์คนอื่นๆก็ใจเดียวกัน
“ทั้งหมดเพราะมันเป็นมาโกโตะผู้อัตราสำเร็จเควส 100%” (ลูคัส)
“นั่นอะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)
“นายไม่รู้เหรอ? นั่นเป็นชื่อเล่นนาย มันดูเหมือนแมรี่สังเกตมันหลังจากที่เรียงเอกสารเควส นายเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ทำเควสล้มเหลวในสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน, มาโกโตะ” (ลูคัส)
“ยังไงซะ, แต่มากกว่า 90% ของนั่นเป็นเควสล่าก็อบลินนะ” (มาโกโตะ)
“อ้า, นายก็มีชื่อเล่นก็อบลินคลีนเนอร์ด้วย” (ลูคัส)
“ผมรู้แต่อันนั้น” (มาโกโตะ)
ผมได้ชื่อเล่นโดยไม่ได้รู้ตัวกับมัน
ได้โปรดสังเกตมันเร็วกว่านี้
“กุโอออออออออออ้!!”
มังกรโบราณคำรามและกระพือปีกอย่างทรงพลัง
เกิดลมกระโชกแรง, และใบไม้ของต้นไม่ได้ถูกเป่าไปในอากาศ
…มันรอเราเหรอ?
ไม่, มันไม่ใช่อย่างนั้น
มันใช้เวทมนตร์รักษาได้
แผลที่มันได้จากลูคัส-ซังทั้งหมดได้ถูกรักษา
ให้ตายสิ, ศัตรูที่รักษาได้นั้นปัญหาเยอะจริงๆ
“ไปกันเถอะ! คุ้มกันมาโกโตะ!” (ลูคัส)
““““ได้เลย!””””
นักผจญภัยทั้งหมดได้พุ่งเข้าไปหามังกรโบราณด้วยกัน
วิชาดาบของลูคัส-ซังได้ห่อหุ้มไปด้วยออร่าและเวทมนตร์ระดับสูง ได้โจมตีมังกรโบราณ
(มันไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับมังกร…) (มาโกโตะ)
พวกเขาจะไม่สามารถกำจัดมันได้ด้วยสิ่งนี้
สิ่งเดียวที่สร้างความเสียหายกับมังกรโบราณคือวิชาดาบของลูคัส-ซัง
มันกรโบราณดูเหมือนจะมีสมาธิไปที่ลูคัส-ซังเท่านั้น
ผมเห็นได้ว่าจริงๆแล้วไม่มีผลใด้ของการโจมตีจากนักผจญภัยคนอื่นๆ
ผมจับมีดแน่นๆ ที่มันได้ถูกสะสมพลังด้วยมานาของสปิริตไฟ
มันเป็นมานาหยดสุดท้ายที่ผมสะสมเมื่อผมจังหวะเดียวกันกับลูซี่, ดังนั้นมันไม่มีครั้งที่สอง
มีโอกาสเดียว
(…ได้เลย) (มาโกโตะ)
ผมลองวิธีที่โนอา-ซามะสอนผม
ผมกดมีดไปที่มือผม
มันเจ็บ
แต่ผมทนความเจ็บนั้น
ใบมีดตัดหนังผมและเลือดได้หยด
มีดของโนอาห์-ซามะได้ดูดเลือดและส่องแสงสลัวๆ
“{ผมมอบมันให้ท่าน, โนอาห์-ซามะ}” (มาโกโตะ)
ในทันทีนั้น, ผมรู้สึกว่า ‘บางอย่าง’ ได้ถูกนำไปจากตัวของผม
ตัวของผมได้รู้สึกเฉื่อย
มีดที่มือขวาของผมได้ส่องแสงอย่างเป็นลางร้าย
นี่มันพลังงานศักดิ์สิทธิ์, หือห์…
ผมได้ถือมีดในแบบเดียวกันที่ผมทำเมื่อผมอธิษฐานกับโนอาห์-ซามะ
และทำสิ่งนั้น -อธิษฐาน
เชื่อในมัน, ในความปาฏิหาริย์ของเทพธิดา
◇◇
(มาโกโตะ…ตัดตัวของนายเองด้วยสมบัติศักดิ์สิทธิ์ ใส่เลือดเข้าไปในใบมีดของนาย, จากนั้นบอกว่านายมอบมันให้ชั้น, และอธิษฐาน) (โนอาห์)
“…อืม, แล้วอะไรจะเกิดขึ้นด้วยสิ่งนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)
ฟังเหมือนมันเป็นพิธีกรรมที่น่ากลัว
(เทคนิคเสียสละ…มนุษย์ปัจจุบัญเรียกมันว่าเวทมนตร์ทำลายตัวเอง, ชั้นคิดว่านะ? นายจะใช้สิ่งนั้น) (โนอาห์)
“เวทย์ทำลายตัวเอง!” (มาโกโตะ)
ที่ใช้โดยโบสถ์งูในประเทศแห่งแสง?!
ที่ไม่ใช้มานาแต่ใช่อายุขัย?
“ผมจะไม่ตายด้วยนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
(ยังไงนายก็ตายอยู่ดีถ้านายสู้กับมังกรโบราณปรกติ) (โนอาห์)
“ผมเอาชนะไม่ได้ด้วยแค่การใช้เวทย์สปิริตไฟเหรอ แทนที่จะเป็นเวทย์ทำลายตัวเอง?” (มาโกโตะ)
ผมได้ชำเลืองมองไปที่มีดของโนอาห์-ซามะขณะที่ผมถามเรื่องนี้
(เป็นไปไม่ได้ นายไม่มีสกิลเวทย์ดาบ, และแม้ว่านายสามารถจะจัดการกับพวกอ่อนแอที่ฝูงมอนสเตอร์, มันจะไม่กำจัดมังกรโบราณ) (โนอาห์)
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมใช้เวทย์ทำลายตัว…เทคนิคเสียสละ?” (มาโกโตะ)
(ชั้นสามารถให้นายยืมพลังของชั้น แลกเปลี่ยนกับอายุขัยของนาย…แต่ชั้นไม่ชอบนั่นนะ) (โนอาห์)
“ทำไมล่ะ?” (มาโกโตะ)
(ฟังนะ! มันจะสร้างปัญหาให้ชั้นถ้านายไม่แข็งแกร่งขึ้นและใช้ชีวิตอย่างยาวนาน! ชั้นรู้สึกว่าถ้าชั้นสอนวิธีนี้กับนาย, นายจะใช้มันอย่างไม่ใส่ใจในอนาคต!) (โนอาห์)
“……”
พูดจากใจ, ผมรู้สึกว่าผมจะใช้มันจริงๆ ถ้ามันมีประโยชน์
(ไม่, ไม่อย่างแน่นอนเลย!) (โนอาห์)
งั้น, ผมจะใช้มันด้วยความระวัง
(ให้มั่นใจว่าเป็นอย่างนั้น! รับทราบมั้ย?!) (โนอาห์)
ผมได้สัญญากับโนอาห์-ซามะและได้พลังใหม่มา
◇◇
{โนอาห์-ซามะ, ได้โปรดให้ผมยืมพลังของท่านด้วย}
ผมได้อธิษฐานเสร็จและ…
“ลูคัส-ซัง! ผมพร้อมแล้ว!” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว! พวกนาย, แยกย้ายกันออกไป!” (ลูคัส)
ทุกคนได้สร้างระยะจากมังกรโบราณในทันทีด้วยการตะโกนของลูคัส-ซัง
ผมยกมีดของผม, และตาของผมได้สบกับมังกรโบราณ
“…แมลง”
ผมเมินคำพูดนั้นและยิงเวทมนตร์ดาบ
{[กรงเล็บมังกรไฟ]}
กงเล็บ 3 อันได้โจมตีมังกร
“…น่าเบื่อ”
ดูเหมือนการโจมตีไม่ได้ดูเป็นภัยในสายตาของมังกรโบราณ
“มาโกโตะ…” (ลูคัส)
ผมสามารถเห็นลูคัส-ซังมีสีหน้าที่หมดกำลังใจเล็กน้อย
แต่…
เวทมนตร์นั้นมีการอธิษฐานขอความปาฏิหาริย์
ความปาฏิหาริย์ที่ผมหวังคือ ‘โดนแน่นอน’ และ ‘การโจมตีพระเจ้า’
ปาฏิหาริย์โดนแน่นอน, ผมได้เห็นมันเมื่อนีน่าได้ถูกจิ้มโดยเทพเจ้ายักษ์ในอดีต
แม้ว่ามันได้ไปอย่างช้าๆ, ด้วยปาฏิหาริย์นั้น, มันจะโดนอย่างแน่นอน
การโจมตีพระเจ้ามันเป็นปาฏิหาริย์ที่มีดของโนอาห์-ซามะได้มีอยู่แล้ว
ผมได้คิดมาตลอดว่ามีดนี้ตัดได้อย่างดี
ดูเหมือนมันมีชื่อที่อันตรายแบบนั้น
ผมได้เพิ่มพลังเวทมนตร์ของผมด้วยการโจมตีพระเจ้านั้น
“ก่ะฮ่ะ?! ผู้ติดตามใกล้ชิดของราชามังกร, แอสทารอธ-ซามะ, โดยไอ้อ่อนแอ…”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของมังกรโบราณ
เวทมนตร์ที่มังกรโบราณคิดว่าหลบได้ ได้โดนมันแทน, และโดยไม่ส่งเสียงซักแอะ…ตัวของมังกรโบราณได้ถูกแยกเป็น 4 ชิ้น
ศพได้ร่วงลงไปที่พื้นและทำให้มันสั่น
แสงที่เป็นลางร้ายในมีดได้หายไป
ตัวผมได้หนักเหมือนตะกั่ว
…ผมรู้สึกว่าพลังกายของผมได้ถูกดูดไปจนเหือดแห้ง
ถ้าให้ผมเทียบมันกับบางอย่าง, มันคงจะเป็นเวลาที่หลังจากผมเล่นเกมสามวันติดกันและเห็นเกมอวสาน
““““……””””
ทุกคนรวมถึงลูคัส-ซังได้มองมาทางนี้เหมือนเขาได้เห็นบางอย่างที่เหลือเชื่อ
…มังกรที่เห็นมันได้หยุดเคลื่อนไหว
“ไอ้พวกเวร! นายอยากจะลิ้มรสชะตากรรมเดียวกันด้วยมือของทากัตซูกิ-คุงเหรอ?!” (อายะ)
ดูเหมือน [การข่มขู่] ของซา-ซังได้ตัดสินการโจมตีสุดท้าย
มังกรที่เหลือได้บินหนีไป
…ช่างโล่งใจ
ผมไม่สามารถขยับนิ้วได้อีกแล้ว
ผมทรุดลงไปที่เข่าตรงนั้นเดี๋ยวนั้นเลย
…ผมง่วงแล้ว
“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
ซา-ซังได้จับตัวผมและผมสามารถรักษาสติของผมได้อย่างไรก็ไม่รู้
“มาโกโตะ…นั่นเมื่อกี้นี้…ไม่, ไม่มีอะไร นายช่วยเราไว้ มากลับไปที่เมืองกันเถอะ” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังมีสีหน้าที่ซับซ้อน
เขาอาจจะสังเกตว่าผมใช้เวทมนตร์ทำลายตัวเองที่ต้องห้าม
“มุห์! มีบางคน!” (นีน่า)
นีน่า-ซังได้รีบเข้าไปในป่าและลากผู้หญิงใส่เสื้อคลุมออกมา
“ป-ปล่อยชั้นนะ!”
หน้าเธอมีรอบสักรูปงู, และมีเขาที่หัวของเธอ
ปีศาจ
…และสมาชิกของโบสถ์งู
“เราทำอะไรกับคนนี้ดีล่ะ?”
“มามัดเธอเถอะแล้วเอาเธอให้สมาคมหรือโบสถ์ เธออาจจะเกี่ยวข้องกับฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นครั้งนี้
“ปีศาจได้ชักใยอยู่ที่เบื้องหลังถ้างั้น?”
“ข่าวลือที่พวกเขาได้เตรียมการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ต้องเป็นความจริงแน่”
นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ดูไม่เหมือนจะตกใจและได้พูดอย่างใจเย็น
ผมได้มีประสบการณ์ที่แย่จากประเทศแห่งแสง, ดังนั้นพูดตรงๆ ผมไม่อยากจะเจอพวกเขาอีก
คนพวกนี้ไม่ได้ทำอะไรดีๆจริงจังเลย
(อึก…) (มาโกโตะ)
ผมได้รู้สึกเวียนหัวกระทันหัน
วิสัยทัศน์ของผมได้พร่ามัว
…ไม่ดีเลย
“ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
“…ขอโทษ, ซา-ซัง ชั้นจะหลับแป้ปนึง” (มาโกโตะ)
ผมหมดสติไป
◇◇
เมื่อผมตื่นขึ้นมาหน้าของ, ลูซี่, ซา-ซัง, และฟูเรีย-ซังได้อยู่ที่นั่น
“นายโอเคมั้ย, มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ฮ่าาห์, ช่างโล่งใจ! ทากัตซูกิ-คุงได้ฟื้นแล้ว” (อายะ)
“อัศวินของชั้นได้ผลักดันตัวเค้าเอง” (ฟูเรีย)
ผมได้ทำพวกเธอเป็นห่วง, หือห์
“ขอโทษ, ชั้นจะลุกล่ะ” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนผมได้นอนในที่ผักผ่อนของสมาคน
ผมได้ไปที่ทางเข้าสมาคมตอนนี้
บาร์ในสมาคมนักผจญภัยได้เป็นเทศการไปแล้ว
ทั้งหมดเพราะพวกเขารอดชีวิตจากมอนสเตอร์มากกว่า 10,000 ตัว
แล้วไม่ใช้แค่สมาชิกของสมาคม, แต่ยังมีทหารและเทมพลาร์ด้วย
ผมสามารถเห็นพ่อค้ากับฟูจิ-ยังอยู่ในพวกเขาด้วย
ทั้งเมืองได้ฉลองชัยชนะครั้งนี้
ดูเหมือนผู้คนที่ไม่สามารถเขามาในทางเข้าได้ และได้ฉลองข้างนอกด้วย
พวกเราได้เข้าร่วมการฉลองเพราะไหนๆเราก็อยู่ที่นี่แล้ว
ผมได้ไปรอบๆ ทักทายผู้คนมากมายซักพัก
หลังจากนั้น, ผมตรวจรอบๆระหว่าจิบเครื่องดื่มทีละนิด
ลูซี่ซังได้ถูกล้อมโดยนักผจญภัยหนุ่มสาว
ในสถานการณ์ที่ทุกคนได้มานาหมด, ภาพตัวของเธอที่ทิ้งหินทีละอันทีละอัน ต้องได้สร้างความประทับใจในสายตาของนักผจญภัย
“ชั้นจะเป็นอย่างพี่ได้ยังไง, ลูซี่-ซัง?!”
นักผจญภัยทองแดงได้มองเธอด้วยตาที่แวววาว
เธอได้เป็นที่นิยม
และซา-ซัง…
“เฮ้, การข่มขู่ของเธอน่าประทับใจนะ”
“เฮ้ เฮ้, อายะ-จัง! เธอระดับอะไรแล้วตอนนี้?”
“หืมม, ระดับหิน?” (อายะ)
“““““หึ้ห์”””””
เธอได้ถูกล้อมโดยนักผจญภัยผู้มีประสบการณ์, และพวกเขาได้ตกใจโดยการที่เธอเป็นระดับหิน
ยังไงซะ…คนที่ทำให้มังกรกลัวด้วยการข่มขู่ได้อยู่ระดับหินนั้นเหลือเชื่อ, ใช่มั้ยล่ะ?
ผมได้อยู่กับฟูเรีย-ซัง, แมรี่-ซัง, นีน่า-ซัง, ฟูจิ-ยัง, และคริส-ซัง ที่โต๊ะเดียวกัน, ดื่มอยู่
ผมได้เกือบจะโดนล้อมโดยนักผจญภัยเพราะเวทมนตร์ที่ผมแสดงเมื่อผมได้จังหวะเดียวกันกับลูซี่, แต่ผมได้อยู่โต๊ะเดียวกันกับลอร์ดศักดินาคนต่อไป, คริส-ซัง, ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถเข้าหาผมได้อย่างง่ายๆ
นั่นใช่แล้ว! คริส-ซังได้ปลอดภัย เพราะถูกดันใกล้เข้าไปกับการเป็นลอร์ดศักดินา
นั่นยอดเยี่ยม, นั่นยอดเยี่ยม
และดังนั้น, เราได้ฉลองความปลอดภัยของมักกาเรน และอนาคตภรรยาของฟูจิยังจะได้เป็นลอร์ดศักดินาคนต่อไป
(หืม…?) (มาโกโตะ)
ภายในเสียงคนมากมาย…คนสวยผมดำได้ยืนขึ้นอย่างช้าๆ จากเก้าอี้ของเธอโดยทำให้มันใจว่าไม่มีใครสังเกตมัน
ฟูเรีย-ซัง
ตัวเธอที่ผมได้ชำเลืองมองดูไม่เหมือนว่ามีกำลังใจ
ออราเคิลแห่งความมืดที่รีบมาช่วยลูซี่และผมเมื่อเราได้อยู่ในปัญหา
มันกวนใจผมในความจริงที่ว่า เธอออกไปข้างนอกด้วยหน้าตาที่เสียใจ, ดังนั้นผมได้ตามเธอไป
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord
