The Demon Prince goes to the Academy
ตอนที่ 1
มีคำกล่าวว่า ถ้าคุณก่ออาชญากรรม คุณจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน เป็นคำกล่าวที่แทบจะไม่มีวันเป็นจริง
มีคำกล่าวอีกว่า
ถ้าคุณตกนรก คุณจะต้องชดใช้ความผิดทั้งหมดของคุณ ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม และแน่นอน ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับคำกล่าวนั้นเหมือนกัน
นี่ไม่ใช่คำกล่าวจริง ๆ แต่มันเป็นสิ่งที่ฉันประสบด้วยตัวเองมากกว่า
หากสถานการณ์นั้นเข้าใจยากเกินไป กระบวนการคิดของคนๆ หนึ่งจะเปลี่ยนไปค่อนข้างง่าย
ในที่สำนักงานแห่งหนึ่ง ฉันถูกบังคับให้ต้องเลือกโดยผู้หญิงหน้าบูดบึ้งที่สวมชุดสูท
มันค่อนข้างซับซ้อน ดังนั้นเรามาทำให้มันง่ายกันเถอะ
ใส่เพียงแค่
สิ่งที่เรียกว่านรกมีอยู่จริง และฉันคิดว่าฉันตายไปแล้ว
สาเหตุการตายของฉันก็ค่อนข้างง่ายเช่นกัน
มันคือ ‘สภาวะหัวใจวายเฉียบพลันเนื่องจากความดันโลหิตสูง ซึ่งทำให้หัวใจหยุดเต้น’
ที่จู่ๆ ความดันโลหิตของฉันก็พุ่งขึ้นแบบนี้ เพราะฉันกำลังอ่านความคิดเห็นที่มุ่งร้าย นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ถูกบอกมา
ความดันโลหิตของฉันสูงขึ้นเพราะความคิดเห็นที่แย่? ตายเพราะเหตุนั้น? เอาจริงดิ
สายตาของฉันเริ่มเหม่อมองไปเล็กน้อย
นั่นน่าจะเป็นความทรงจำสุดท้ายของฉัน?
“กรุณาลงนามโดยด่วน”
เธอขว้างแบบฟอร์มต่อหน้าฉัน มีบางสิ่งเขียนอยู่บนนั้น โดยเว้นช่องว่างไว้สำหรับลายเซ็นของฉันด้านล่าง
“……ฉันตายแล้วเหรอ? ฉัน ฉันแค่เห็นความคิดเห็นที่รุนแรงทำให้ความดันโลหิตของฉันสูงขึ้นและจากนั้นฉันก็ตาย? คนเราจะตายแบบนี้ก็ได้เหรอ?”
“คนเราต้องตายด้วยสาเหตุใหญ่ๆ เสมอไปด้วยรึไง? มีคนจำนวนมากที่เสียชีวิตเพียงแค่ลื่นไถลบนถนนที่เป็นน้ำแข็ง เอาล่ะ รีบตัดสินใจตอนนี้เลย”
แม้ว่าฉันจะไม่อยากเชื่อ แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกในเรื่องนั้น
………ยังไงก็ตาม ตอนนี้ฉันอยู่ในนรก
มันขึ้นอยู่กับตัวฉันเองว่าจะยอมรับข้อเสนอหรือตกลงไปทันที
ฉันแค่ต้องเซ็น
ฉันถูกบังคับให้เลือกสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะต้องทำ
มีบางบรรทัดที่เขียนในแบบฟอร์มนี้ซึ่งฉันค่อนข้างคุ้นเคย
[เมืองแห่งความตาย]
[เอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย]
[ฮันเตอร์กลายเป็นผู้จัดการ]
[การกลับมาของขยะ]
[ถึงแม้ว่าเกมจะกลายเป็นความจริง แต่ฉันเป็นแค่ภารโรง]
[ราชาปีศาจตายแล้ว]
นี่คือชื่อนิยายทั้งหมดที่ฉันเขียน
ข้อกล่าวหาของฉันคือ ‘เป็นผู้กระทำผิดซ้ำซาก’ และ ‘ทำลายความหวัง’
และฉันจะถูกส่งไปยังโลกของหนึ่งในนิยายที่ฉันเขียน
“งั้นฉันจะถูกส่งเข้าไปในนิยายของฉันใช่มั้ย”
“ใช่. คุณจะได้ตัวละครหรือนิยายเรื่องใดขึ้นอยู่กับดวง”
ให้ตายเถอะ
รู้งี้ฉันน่าจะเขียนนิยายที่สงบสุขมากกว่านี้
* * *
นี่คือคำอธิบายที่ฉันได้รับจากคนๆ นี้ ซึ่งฉันคิดว่าเป็นยมทูตหรือลูกจ้างของนรก
แต่ละคนทำบาป
ยกเว้นกรณีที่หายากมาก ไม่มีใครถูกส่งไปสวรรค์ในทันที นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนต้องผ่านกระบวนการชดใช้บาปเล็กน้อยที่สั่งสมมาตลอดชีวิต
นอกจากนี้ เนื่องจากมีบาปที่แตกต่างกันมากมาย วิธีการล้างบาปจึงแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล
ฉันเป็นนักเขียนนิยาย
นักเขียนนิยายเว็บที่ได้จบลงด้วยการเขียนนิยายที่ใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ว่าเป็นเกรดสองหรือสาม
บาปที่ใหญ่ที่สุดของฉันคือการทิ้งงานเขียนมากมายไว้เบื้องหลังในฐานะนักเขียนเชิงพาณิชย์
ฉันบอกนักอ่านเรื่องของฉันอย่างดีว่าบาปของนักเขียนคือปล่อยให้เรื่องไม่จบ แต่ฉันก็ทิ้งงานค้างเอาไว้ก่อนที่เปิดบัญชีย่อยเพื่อเผยแพร่ผลงานอื่นๆ
“พูดตามตรง บาปที่ทำโดยบุคคลมักจะเป็นบาปเล็กน้อยเท่านั้น แต่ถ้าบาปเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้สะสมมากขึ้น คุณไม่คิดว่าขนาดของบาปมันจะเพิ่มขึ้นบ้างหรือ?”
“อา ก็ใช่….”
มันถูกตัดสินด้วยตรรกะคณิตง่ายๆแบบนั้นเลย? มันจะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?
พูดตามตรง แค่ฟังเสียงของเธอก็ทำให้ฉันสั่นไปถึงสันหลังแล้ว
เสียงอันขมขื่นที่ออกมาจากปากของยมทูตดูเหมือนจะแทงทะลุหัวใจของฉันโดยตรง นี่เป็นระดับที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากความขมขื่นทั่วไป
จะทำยังไวถ้าความดันโลหิตของฉันดันเพิ่มขึ้นอีกครั้ง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันตายอีกครั้งหลังจากที่ฉันตายไปแล้ว?
บาปของฉันเป็นเพียงบาปเล็กน้อยที่สะสมมาตลอดชีวิตของฉัน
อย่างไรก็ตาม บทลงโทษที่ฉันต้องทนนั้นถูกส่งไปเป็นตัวละครแบบสุ่มของนิยายที่ฉันเขียนและมีชีวิตรอดจนถึง ‘จุดจบ’
ถ้าฉันทำได้ ฉันจะถูกส่งไปสวรรค์
เห็นได้ชัดว่ามีคนจำนวนมากที่ถูกส่งตรงไปยังนรกเลย ของฉันยังดีกว่า นั่นคือวิธีที่ยมทูตพยายามปลอบใจฉัน แม้ว่านั่นจะไม่ได้ช่วยเลย
“ในเมื่อมันเป็นนิยายที่คุณเขียน ไม่ใช่ว่าคุณจะรู้ทุกอย่างในเรื่องเลยเหรอ และจะเกิดอะไรขึ้นในนั้น? แบบนี้เรียกว่าการลงโทษไม่ได้ด้วยซ้ำ? อันที่จริง ไม่ใช่ว่ามันง่ายสำหรับคุณไปหน่อยเหรอ?”
ยมทูตไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉันขณะที่เธอพูดเรื่องนี้อย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่ มันขึ้นอยู่กับนิยาย….”
“ทำไม?”
“คือ ฉัน เอ่อ……ฉันเขียนแต่นิยายที่คนตายกันเยอะ……”
“งั้นก็ยินดีด้วย ให้คิดว่ามันเป็นการลงโทษเล็กน้อยสำหรับความไร้เมตตาของคุณ ดูเหมือนว่าคุณไม่เข้าใจคุณค่าของชีวิตเลย”
ไอเวรเอ้ย มันไม่ใช่ว่าฉันไปฆ่าใครในความเป็นจริงสักหน่อย ใช่มั้ย! มันเป็นแค่นิยาย!
ไม่, ถ้าฉันรู้ว่าวันหนึ่งฉันต้องอยู่ในโลกที่ฉันสร้างขึ้น ฉันคงเขียนอะไรบางอย่างโดยมีสวนสนุกในดินแดนแห่งความฝันเป็นฉาก ใช่มั้ยล่ะ
ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าฉันถูกลงโทษเพราะเขียนเรื่องแบบนั้น แต่ใครจะเขียนนิยายโดยคำนึงถึงสิ่งนั้นตั้งแต่แรก? ใครกันที่เขียนเกี่ยวกับมือปืนระดับปรมาจารย์ในนิยายของพวกเขาแล้วไม่ได้เอาปืนให้เขา?!
ทั้งหมดนี้อยู่ในหัวของฉัน! เพียงเพราะฉันเขียนลงไปว่าฉันชกได้เร็วปานสายฟ้าแลบ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะทำได้จริงซักหน่อย
ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังมีประการณ์โรคข้ออักเสบ ฉันจึงเขียนเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับสถานการณ์หายนะที่ผู้คนจำนวนมากตาย ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเสพติดการเขียนตอนจบแบบแย่ๆ จนมีคนพูดว่า ถ้าเรื่องของฉันจบแบบแฮปปี้ ฉันคงเป็นบ้าไปแล้ว
บางทีบาปที่แท้จริงของฉันคือการที่ฉันทำร้ายความรู้สึกผู้อ่านด้วยตอนจบที่ไม่ดีตลอดหลายปี
แล้วนิยายที่ฉันเขียนเป็นยังไง?
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันถูกส่งไปเป็นหนึ่งในนั้น?
[เมืองแห่งความตาย]
นิยายซอมบี้
ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าฉันจะตายในวันเดียว
[เอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย]
หลังวันสิ้นโลก
ฉันตกนรกเพราะฉันไม่สามารถแม้แต่จะอยู่รอดในโลกที่แสนสงบสุขของเราได้ รู้มั้ย? ไม่ใช่ว่าฉันเพิ่งถูกฆ่าจากความคิดเห็นที่รุนแรงเหรอ?
[ราชาปีศาจตายแล้ว]
นิยายเรื่องนี้เรทติ้งแย่ที่สุด แต่ในความคิดฉันมันดีที่สุด
เพราะนี่คือนิยายแนวชีวิตประจำวัน(slice-of-life)
เนื่องจากฉันถูกนักอ่านวิจารณ์ว่าเขียนbad end อยู่ตลอด ฉันจึงเขียนนิยายเรื่องนี้โดยที่ไม่มีวิกฤตการณ์โลกร้ายแรงตั้งแต่ต้นจนจบ แม้ว่าจริง ๆ แล้วมันจะยังไม่จบ แต่ช่วงแรกนั้นเป็นสีกุหลาบ สดชื่นและเงียบสงบสุขมาก
นิยายเรื่องนี้บอกเล่าเรื่องราวของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เหล่าผู้กล้าเอาชนะบอสตัวสุดท้ายในอารัมภบท
นั่นเป็นเหตุผลที่ชื่อเรื่องคือ ‘ราชาปีศาจตายแล้ว’
เรื่องราวนี้เกิดขึ้นหลังจากการตายของราชาปีศาจ
อย่างน้อยมันก็ไม่เหมือนเรื่องอื่นๆ ของฉัน ที่ต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอดตั้งแต่ต้นจนจบ
ฉันต้องได้เรื่องนี้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม.
ฉันแค่ต้องได้เรื่องนี้เท่านั้น!
พูดถึงผลลัพธ์
มันได้ตามที่ฉันต้องการ
จากการสุ่มลอตเตอรี ฉันต้องกลายเป็น “ลูกชายของราชาปีศาจ” ของ [ราชาปีศาจตายแล้ว]
* * *
ลูกชายของราาปีศาจ มันไม่ใช่ตัวละครที่ปรากฎในนิยายของฉันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ
เธอบอกว่าฉันจะกลายเป็นตัวละครแบบสุ่ม แต่จริงๆ แล้วฉันได้บางสิ่งไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นตัวละครด้วยซ้ำ
ช่างเป็นคนโชคร้ายที่จมูกจะหักแม้ว่าจะล้มเอาหลังลงก็ตาม ฮึ
นั่นคือสิ่งที่เธอบอกฉัน
ไม่ใช่ว่าฉันตายเพราะโกรธเกินไปกับบางความคิดเห็นที่ทำให้ความดันโลหิตของฉันสูงขึ้นใช่มั้ย?
ขณะที่ฉันโล่งใจที่ได้นิยายที่ปลอดภัยที่สุด ฉันก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่แทบจะตายตั้งแต่เริ่ม!
ฉันไม่ใช่ราชาปีศาจ แต่เป็นแค่เจ้าชาย
มันจะดีกว่ามากถ้าฉันเป็นราชาปีศาจ อย่างเช่น ถ้าฉันเป็นราชาปีศาจ ฉันก็จะเป็นผู้ดำรงอยู่บนจุดสูงสุดของอาณาจักรปีศาจด้วย ดังนั้นฉันจึงสามารถอยู่เฉย ๆ ยอมจำนนหรือวิ่งหนีไปได้
แม้ว่าราชาปีศาจจะตายตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่ก็ไม่ควรดูถูกเขา
อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นเพียงเจ้าชายแห่งอาณาจักรปีศาจที่เพิ่งอายุ 17 ปี
วาเลียร์ จูเนียร์
อายุ : 17
สถานะ : [พละกำลัง: 3.4(F)]
[ความว่องไว 4.3(F+)]
[ความคล่องแคล่ว 5.2(D-)]
[พลังเวทย์ 9.9(C-)]
[ความแข็งแกร่ง 5.7(D-)]
เผ่าพันธุ์ : อาร์คเดมอน
ความสามารถพิเศษ : ไม่มี
ความสามารถ
[การครอบงำของปีศาจ D](เฉพาะตัวของอาร์คเดมอน)
การประเมินความสามารถที่ครอบคลุม – ปีศาจอันดับต่ำสุด
การประเมินระดับการต่อสู้ – F
แม้จะถูกนิยายเรื่องนี้หลอก แต่โชคยังดีที่ฉันยังสามารถรู้ว่าแท้จริงแล้วฉันเป็นใคร หน้าจอเหมือนกับเกมปรากฏขึ้นข้างหน้าของฉัน
ฉันไม่เคยใส่การตั้งค่านี้ลงในนิยายของฉัน ดังนั้นนี่คือสิ่งที่พวกคนที่ส่งฉันมาที่นี่ทำให้ เพราะสงสารฉันเหรอ?
ดังนั้นในแง่ของบทบาท ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างธรรมดาที่ผู้เขียนลงเอยในนิยายของตัวเองด้วยระบบเกม
ยังไงก็ตาม ไม่ว่าเรื่องธรรมดาจะธรรมดาแค่ไหน มันไม่ใช่สถานการณ์ที่ดีเลย หากจู่ๆ มันเกิดขึ้นกับตัวเองในความเป็นจริง
ฉันไม่ได้ชื่นชมความสามารถที่สะดวกนี้แม้แต่น้อย
ญาติของราชาปีศาจควรจะมีความสามารถที่แตกต่างกันรึเปล่า?
อาร์คเดมอนเป็นสายพันธุ์ที่ค่อนข้างดี แต่โดยพื้นฐานแล้วสภาพปัจจุบันของฉันเลวร้ายในเลวร้ายที่สุดแล้วไม่ใช่รึไง?
ผู้ชายคนนี้ไม่มีความสามารถในการต่อสู้เลย
ฉันเห็นบางอย่างที่ดูเหมือนเป็นความสามารถในการสั่งการปีศาจทั้งหมด แต่รอบๆ ตัวฉันมีแต่ปีศาจที่ตายแล้ว
ช่างเป็นสถานการณ์ที่เลวร้าย
มันเป็นจุดเริ่มต้นของอารัมภบท
[เควสกิจกรรม: ความหายนะ]
[รายละเอียด : ความพ่ายแพ้ของกองทัพของ ราชาปีศาจใกล้เข้ามาแล้ว แต่คุณไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรได้ จงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาตัวรอด]
[เป้าหมาย : หลบหนีจากปราสาทของราชาปีศาจ]
[รางวัล : 100 คะแนนความสำเร็จ]
สิ่งที่ฉันทำได้คือวิ่ง
ฉันไม่ได้สนใจหน้าต่างระบบลึกลับที่ปรากฏตรงหน้าด้วยซ้ำ
-ปังปั้ง! ตู้มต้าม!
“บ้าไปแล้ว!”
ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้เพื่อจะหยุดสงคราม
ดูเหมือนว่าราชาปีศาจและพรรคพวกของผู้กล้ากำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดภายในปราสาทของราชาปีศาจ
เสียงระเบิดที่รุนแรงและเสียงคำรามดังสนั่นทำให้ฉันรู้ว่าสงครามนองเลือดกำลังเกิดขึ้นจริงๆ
ข้างนอก มีเสียงตะโกน เสียงกรีดร้องและเสียงร้องของสัตว์ประหลาดขณะที่การปิดล้อมกำลังเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะบุกทะลวงไปได้แล้ว
โถงทางเดินเรียงรายไปด้วยปีศาจที่ตายแล้ว
ฉันนึกภาพไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่ามีคนตายต่อหน้าฉัน แต่มันแย่ยิ่งกว่าที่เห็นสัตว์ประหลาดที่เคยมีอยู่แต่ในหัวของฉันก่อนหน้านี้ตายตรงนั้น
ถึงอย่างนั้น อาจเป็นเพราะฉันรู้สึกว่าความตายมันใกล้เข้ามา ฉันจึงวิ่งต่อไป
ฉันคิดว่าฉันคงตายไปแล้วถ้าฉันหยุดอาเจียนตอนนี้
อาจมองว่าการเป็นเจ้าชายของอาณาจักรปีศาจก็ยังดีไม่ใช่หรือ?
“ให้ตายเถอะ!”
ยังไงก็ตาม การมีชื่อนั้นตอนที่อาณาจักรปีศาจกำลังล่มสลายนั้นอันตรายกว่ามาก!
ฉันอยากแทนที่ด้วยทหารมนุษย์ซักคนจริงๆ!
มั่นใจได้เลยว่าจะย้ายข้างและก้มหัวให้ใครก็ได้!
นี่เป็นผลงานแปลเรื่องแรก ถ้ามีติดขัดตรงไหนเรื่องคำแปลสามารถชี้แนะได้เลยติดต่อพูดคุยกับผู้แปลได้ที่เพจ Lemon FT ได้เลยนะครับ
