The Demon Prince goes to the Academy
ตอนที่ 12
ฉันรู้ในตอนนี้นี่เอง ย่านค้าขายของอัลลิการ์ มีชื่อเสียงโด่งดังในหมู่นักผจญภัย มันเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยพ่อค้าไร้ยางอายที่เกือบจะบังคับให้ผู้คนซื้อของ ไม่คืนเงินและเรียกเก็บเงินจากพวกเขาหลายสิบเท่าของราคาตลาด
อย่างไรก็ตาม มันเป็นย่านการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงของจักรวรรดิ และสิ่งของส่วนใหญ่ที่จำเป็นสำหรับนักผจญภัยสามารถซื้อได้ที่นี่เท่านั้น ดังนั้นมันจึงเป็นสถานที่ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
มันก็เหมือนกับตลาดเครื่องใช้ไฟฟ้ายงซาน แค่เวอร์ชั่นเป็นแฟนตาซีของมัน
เป็นสถานที่ที่นักผจญภัยมือใหม่กลัวมากกว่าดันเจี้ยน สถานที่ที่เป็นเรื่องปกติสำหรับผู้ที่ต้องการเริ่มต้นเป็นนักผจญภัยที่จะละทิ้งความคิดเหล่านี้
ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อส่วนใหญ่เป็นพวกนักผจญภัยมือใหม่วัยรุ่นที่มาที่นี่ด้วยเงินค่าขนมที่เก็บไว้
มันคือPTSDงั้นหรอ? ฉันคิดงั้นขณะรู้สึกสั่นไปทั้งตัวเลย
นึกถึงไอ้สารเลวที่ขายMP3ให้ฉัน พวกมันยังสบายดีอยู่มั้ยนะ
จะมีชีวิตที่ดีได้หรอ ถ้ายังใช้ชีวิตแย่ๆแบบนั้นต่อไป ถ้าชีวิตดีมันก็คงจะน่าเศร้าเกินไปแล้ว?
ใจเย็นลงกันหน่อยดีกว่า
ในบรรดาพวกอันธพาลเหล่านี้ ฉันต้องหาร้านอุปกรณ์เวทมนตร์ที่เหมาะสมเพื่อขายคัมภีร์เหล่านี้ ตอนแรกก็รู้สึกว่าง่ายพอ แต่ดูเหมือนความยากจะพุ่งสูงขึ้นอย่างไร้เหตุผลในทันใด
ฉันรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำสำเร็จ
เพียงแค่รู้ว่านี่คือยงซาน
มีร้านค้ามากมาย เช่น ร้านขายอาวุธ ร้านขายชุดเกราะ ร้านขายเครื่องมือ ฯลฯ อย่างไรก็ตาม ฉันกำลังมองหาร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์อยู่ ร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์นั้นโดยพื้นฐานแล้วเป็นสถานที่ที่เงินจำนวนมากเปลี่ยนเจ้าของได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งแตกต่างจากร้านอื่นๆ
“แกต้องการอะไร? อย่าแตะต้องอะไรแล้วออกไปซะ”
ฉันไม่สามารถเข้าไปในร้านส่วนใหญ่ได้เพราะเจ้าของร้านกลัวว่าฉันจะแตะม้วนคัมภีร์และเปิดใช้งาน ฉันดูไม่เหมือนนักผจญภัยเลย
คิดดูแล้วเจ้าของร้านคนแรกดูใจดีขึ้นมาเลย เพราะเขาให้ฉันเข้าไปในร้าน
แม้ว่าจะมีบางคนที่ปล่อยให้ฉันเข้าไปอย่างแปลกๆ แต่ปฏิกิริยาของพวกเขาก็ไม่ค่อยดีนัก
พ่อค้ามองไปที่ม้วนเวทที่ฉันบอกว่าจะขายและขมวดคิ้ว
“……นี่มันอะไรกัน? คุณจะขายสิ่งเหล่านี้เพื่อเงินหรอ? ฉันสามารถให้ได้แค่เหรียญทองแดงสองเหรียญสำหรับเจ้านี่”
อะไร
พวกอันธพาลทั้งหมดสมรู้ร่วมคิดกันหรือยังไง? พวกเขาตบหน้าฉันแบบนี้ได้ยังไง? ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับ 2 เหรียญทอง แต่คุณไม่ให้ 1 เหรียญทองเลยเหรอ ยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเหลืออยู่ในตัวพวกเขาไม่ใช่บ้างมั้ย?
ฉันไม่พูดอะไร คว้าม้วนกระดาษแล้วจากไป พวกเขาเป็นแค่กลุ่มมิจฉาชีพที่ไม่ควรคุยด้วย
อย่างไรก็ตาม การตอบรับจากร้านถัดไปก็แย่เช่นกัน
“ฮ่าฮ่า นี่มันอะไรกัน? นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนที่พยายามหลอกลวงฉันแบบนี้ อ่า ช่างโชคร้ายจริงๆ ออกไปจากที่นี่ไป ไอ้สารเลวเอ้ย!”
มีบางคนเตะฉันออกไปทันทีที่เห็นม้วนกระดาษ
หลังจากโดนเมินแบบนี้สามครั้งติดต่อกัน ฉันก็รู้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ
พวกเขาหมายถึงอะไร หลอกลวง?
ร้านถัดไปปฏิบัติกับฉันแบบเดียวกัน ฉันถูกไล่ออกสองครั้งติดต่อกันด้วยคำว่า “นี่มันอะไรกันเนี่ย!”
“คุณคิดยังไงกับคนที่มาทำธุรกิจที่นี่ ฮะ? คิดว่าเราจะแยกแยะของไม่ออกเลยรึไง!”
.
.
“อย่าเพียงแค่ขีดเขียนสิ่งแปลกๆ แบบนี้ และเรียนรู้วิธีการวาดจริงๆ”
มันเป็นคำตอบที่ค่อนข้างเป็นมิตร แต่ฉันก็ยังถูกปฏิเสธ
พวกเขามองฉันราวกับว่าฉันเป็นคนบ้าที่พยายามหลอกลวงแปลก ๆ โดยการขายม้วนกระดาษปลอม
สถานการณ์ที่แปลกประหลาดนี้เกิดขึ้นแทนที่จะเป็นผลดีและผลเสียที่ฉันคาดหวัง ทุกสิ่งที่คำแนะนำของนักเขียนบอกใบ้ผิดพลาด
พวกเขาคิดว่าคัมภีร์ที่ฉันหยิบออกมาไม่ใช่ของจริงเพียงเพราะฉันยังเด็กอยู่หรือเปล่า? พวกเขาคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของปลอมที่ดูคล้ายกันหรือไม่?
ฉันต้องแสดงให้พวกเขาเห็นว่ามันใช้งานได้จริง แต่ถ้าฉันเปิดใช้งานม้วนหนังสือ ฉันก็จะเสียมันไปเปล่าๆ ฉันไม่สามารถระเบิดทุนของฉันแบบนั้นได้ ถ้าฉันแสดงให้พวกเขาดูและขอเงินในภายหลัง ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ให้เงินกับฉัน
สถานที่ต่อไปที่ฉันไปนั้นนอกเส้นทางมากขึ้น
“โฮะ-โอ้….”
เจ้าของร้านชำเลืองมองม้วนหนังสือแล้วตาเป็นประกาย ฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่สามารถรับรู้ถึงคุณค่าที่แท้จริงของคัมภีร์เหล่านี้ได้ในที่สุดโดยปราศจากอคติ
พูดตามตรง ฉันเหนื่อยมาก ฉันเลยอยากจะขายมันในที่สุด แม้ว่าเขาจะหลอกฉันอย่างเลวร้ายก็ตาม จู่ๆ ชายคนนั้นก็ล้วงเข้าไปในลิ้นชักและดึงม้วนหนังสือออกมา
“นี่ คุณไม่ควรวาดสิ่งนี้ ลองทำสิ่งเหล่านี้ สิ่งเหล่านี้และสิ่งเหล่านี้”
เขาเห็นคุณค่า
“ถ้าคุณวาดได้เหมือนกัน ผมจะให้คุณม้วนละห้าเหรียญเงิน เป็นไงบ้าง”
ปัญหาคือเขาเห็นคุณค่าในตัวฉัน ไม่ใช่ในม้วนกระดาษ
ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะเข้าใจอะไรผิดซักอย่าง เขาพยายามให้ฉันผลิตคัมภีร์ปลอมจำนวนมากเพื่อขาย
ฉันเกือบจะประหลาดใจในความคิดชั่วร้ายที่อยู่เหนือมิตินี้
เจ้าของยังคงเพิ่มค่าตอบแทนให้แม้ว่าฉันจะไม่ได้ทำอะไรเลยก็ตาม และสุดท้าย เขาก็เสนอให้ฉันม้วนละ 1 เหรียญทอง
ฉันไม่เคยเห็นคนเลวทรามเช่นนี้มาก่อน
“เอาล่ะ! ก็ได้ๆ! แบ่งกันกันเลย 50/50! ตกลง? เห็นแก่กำไรมากมายฉันกำลังจะได้มา เข้าใจมั้ย? อายุยังน้อยแต่เคี่ยวน่าดูเลยนะ…… หึ”
มันน่าดึงดูด แต่ฉันไม่ใช่คนที่วาดสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นฉันจึงทำไม่ได้จริงๆ อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกทึ่งเมื่อได้เห็นสายตาของชายผู้นั้นที่อยากได้พรสวรรค์ที่ฉันไม่มี
เขาเป็นคนขี้โกงจนฉันแทบอยากจะลงโทษเขาจริงๆ ไม่สิ ม้วนหนังคัมภีร์ควรใช้ในกรณีฉุกเฉิน ถ้าม้วนคัมภีร์กลายเป็นของปลอม คนที่พยายามใช้มันคงจะตายใช่ไหม?
คุณกำลังเล่นกับชีวิตผู้คนที่นี่ คุณรู้ไหม เขาเป็นคนเลวอันดับต้น ๆ ในหมู่อันธพาลเหล่านี้
ฉันถอนหายใจและพยักหน้า
“ได้สิ พรุ่งนี้ฉันเอาของที่เสร็จแล้วมาให้คุณได้ไหม”
แค่มองไปที่รูปร่างที่ซับซ้อนเหล่านี้ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะจำลองมันขึ้นมาที่นี่
“โอ้โห! ได้ ๆ! เอามาให้พรุ่งนี้ใช่มั้น”
“ฉันอาจจะต้องอดนอนทั้งคืน”
“โอ้ดี! ใช่! ฉันจะให้เงินคุณทันทีที่ได้รับ! กำไร 50/50 ดังนั้นหากขายได้ เราจะแบ่งกำไร! คุณก็รู้ว่าไม่มีธุรกิจดีดีแบบนี้อีกใช่มั้ยเพื่อน?”
ไอ้สารเลวเอ้ย
แกไม่ยอมบอกฉันหรอกถ้าแกขายมันได้ไปแล้ว
ฉันออกจากร้านพร้อมกับม้วนคัมภีร์ที่พ่อค้ายื่นให้ฉัน
– คุณกำลังจะมอบโชคลาภให้ฉัน!
การได้ยินเสียงจากด้านหลังทำให้ฉันถอนหายใจโดยไม่ได้ตั้งใจ
เกิดอะไรขึ้นกับคนคนนี้?
หัวของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความโลภ? เขาเป็นคนประเภทที่หน้ามืดตามัวเพราะความโลภของตัวเอง?
อย่างไรก็ตาม
ฉันได้รับม้วนคาถา [ไฟร์บอล]มาแบบฟรีๆ
* * *
ฉันมาเพื่อขายม้วนคาถา แต่กลับได้กำไรเป็นม้วนคาถา[ไฟร์บอล] เป็นคาถาโจมตี และไม่เหมือนกับนิยายเรื่องอื่นๆ ที่ถือคาถานี้เป็นหนึ่งในพื้นฐานแต่[ไฟร์บอล]เป็นคาถาที่ทรงพลังทีเดียวในโลกนี้
ทำไมคาถาที่สร้างการระเบิดต่อหน้าคุณจึงเป็นเพียงคาถาพื้นฐาน
ฉันเป็นพวกหัวแข็งที่ยืนกรานไม่สนใจข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์
อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้มันกวนใจฉันอยู่
จริงๆแล้วฉันไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
ใครจะพกคัมภีร์ ไฟร์บอล แบบนี้เดินไปมา? ไม่ควรห้ามตามกฎหมายหรอ? นี่มันไม่เหมือนการขายเครื่องยิงจรวดอย่าง RPG-7 ตามท้องถนนเหรอ? นี่มันไดนาไมต์เวอร์ชั่นแฟนตาซีชัดๆ
จินตนาการในยุคกลางเป็นเพียงดินแดนในฝันของผู้ก่อการร้าย
ฉันควรจะวางข้อจำกัดต่างๆ ในการแลกเปลี่ยนม้วนเวทมนตร์ตอนที่ฉันเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อก่อนฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับกฎหมายและระเบียบข้อบังคับเหล่านี้ แต่ตอนนี้ฉันต้องอยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกว่ากฎหมายและข้อบังคับพวกนี้หละหลวมเกินไป
แน่นอน ฉันไม่ได้สร้างกฎทั้งชุดสำหรับจักรวรรดิการ์เดียสตอนที่ฉันเขียน อย่างไรก็ตามกฎของจักรพรรดิควรมีอยู่และเห็นได้ชัดว่ามีจำนวนมาก
ไม่ใช่ว่าส่วนที่ฉันไม่ได้เขียนไม่มีอยู่จริง อย่างไรก็ตาม สภาพแวดล้อมที่ทุกคนสามารถใช้ม้วนเวทมนตร์ได้ดูเหมือนจะไม่ปลอดภัยสำหรับฉันอย่างแน่นอน
มันอันตรายเกินไป….
ดูเหมือนผู้คนจะคิดว่าม้วนกระดาษของฉันเป็นของปลอม ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอย่างนั้นเพราะฉันเป็นแค่เด็กที่ดูเหมือนเขาจะไม่สามารถหยิบม้วนคัมภีร์ได้เลยหรือมีเหตุผลอื่น
ฉันเดินไปเรื่อย ๆ และในที่สุดก็พบร้านอุปกรณ์เวทมนตร์อีกแห่งบนถนนสายนี้ที่เต็มไปด้วยพวกอันธพาล บางทีฉันควรตรวจสอบและดูว่ามีปัญหากับสินค้าของฉันหรือไม่
“อืม…… เธอเป็นลูกค้าหรือเปล่า”
มีคนไม่เรียบร้อนคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะหลับอยู่บนโต๊ะ เงยหน้าขึ้นในร้านหนังสือม้วนที่เต็มไปด้วยกลิ่นกระดาษและหมึก
เธอดูเซื่องซึมไม่มีความเต็มใจที่จะทำธุรกิจเลย
“ฉันมาที่นี่เพื่อขายคัมภีร์เวทมนตร์”
“ฮะ? ขายม้วนกระดาษ? เธอ?”
“ใช่”
ฉันหยิบม้วนคัมภีร์ไฟร์บอลออกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ แม่ค้าหญิงคลี่ม้วนหนังสือออกแล้วเหลือบมอง ขมวดคิ้วแล้วตบหัวฉัน
-ป้าบ!
“โอ้ย! ตีฉันทำไมเนี่ย!”
“มันอันตรายสำหรับเด็กที่จะพกพาของพวกนี้”
หญิงสาวขมวดคิ้วและส่ายหัวเหมือนไม่เชื่อ
“ปกติฉันไม่ซื้อของแบบนี้ แต่ฉันขอซื้อจากเธอดีกว่า จะได้พกสิ่งนี้ติดตัวไปด้วยไม่ได้อีก”
เธอพูดว่า “ช่วยไม่ได้ ฉันจะมันออกมาจากเธอเอง” ช่างเป็นการแสดงออกที่เหมือนนักเลงจริงๆ
“4 ทอง มันไม่มีประโยชน์แม้ว่าคุณจะไม่ต้องการขายมันก็ตาม ฉันจะไม่คืนให้เธอหรอก”
ฉันได้รับเงินจำนวนมากเกินกว่าที่ฉันวางแผนไว้
“เอ่อ….”
“ฉันจะไม่ถามว่าเธอได้สิ่งนี้มาจากไหน แต่ถ้าเธอถูกจับได้ว่าคุณถือสิ่งเหล่านี้ไปทั่ว เธอจะถูกจับได้เข้าใจมั้ย? ฉันจะจำหน้าเธอไว้”
เธอไม่ใช่อันธพาลที่ขายสินค้ายากๆ แต่เป็นคนที่บังคับขายของ
ในตอนนั้นเองที่ฉันเปลี่ยนชื่อเธอจากนักเลงมาเป็นเจ้าของร้านแสนสวยใจดีในความคิดของฉัน
ไม่สิ มันควรจะเป็นความงดงามที่ยิ่งใหญ่
อย่างไรก็ตาม เธอถอนหายใจอย่างหนัก
“ชิ เด็กๆ ไม่รู้จักกลัวเวทมนตร์บ้างเลยจริงๆ”
ดูเหมือนว่าเธอจะซื้อมัน เพราะมันเป็นสิ่งที่อันตราย แต่ยังไงก็ได้ ฉันได้รับเงินแล้ว
“ขอบคุณ”
ฉันก้มหน้าและพยายามออกจากร้าน ฉันต้องขายม้วนอื่นๆอีก ฉันต้องระวังไม่ให้มันถูกขโมยหรือถูกโกง ฉันยังมีความคิดมากมาย
“เดี๋ยวก่อน”
คุณเจ้าของเรียกฉัน
“เธอมานี่ซิ”
เธอบอกให้ผมมาหาเธอด้วยสีหน้าอิดโรยมาก จากนั้นเธอก็เดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์แล้วเดินเข้ามาหาผม
“ทำไมเธอถึงมีหนังสือคัมภีร์ด้วยล่ะ? เอาพวกมันออกมาให้หมด”
รู้สึกเหมือนโดนจับได้คาหนังคาเขา
“เอ่อ ฉัน ที่นั่น….”
ดูเหมือนว่าเธอจะเอาไปทั้งหมด ถ้าฉันมีม้วนเวทมนตร์ที่อันตรายกว่านี้ เธอลากฉันไปที่เก้าอี้และเอาหนังสือบรรจุม้วนคาถาของฉันไป
“เธอหยิบของที่มีคนทำหายใช่ไหม เธอไม่ได้พยายามที่จะคืนมันให้กับเจ้าของและคิดจะขายมันใช่ไหม? เจ้าเด็กเหลือขอ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
เธอเดาะลิ้นในขณะที่พูดว่า “เด็กๆ สมัยนี้” ดูเหมือนเธอจะมั่นใจว่าไม่มีทางที่ฉันจะได้สิ่งเหล่านี้มาด้วยตัวเอง แหล่งที่มามันน่าสงสัยจริงๆ
เธอดึงม้วนคาถาออกมา คลี่มันออก ดูมันและขมวดคิ้ว
“……นี่คืออะไร?”
เธอดูงุนงง จากนั้นเธอก็เดินไปที่เคาน์เตอร์และคลี่ ม้วนคาถาไร์บอลที่ฉันให้เธอ
“…มันใช่จริงๆด้วย”
ในตอนนั้น ฉันตระหนักได้ว่าต้องมีเหตุผลที่ดีว่าทำไมพ่อค้าจำนวนมากถึงคิดว่าฉันพยายามหลอกลวงพวกเขา
แม่ค้าคลี่ม้วนคาถาของฉันทีละม้วน และค่อยๆ พูดไม่ออก
เธอนั่งข้างฉันและโอบไหล่ฉันเบาๆ
“นี่ที่รัก”
ไม่ว่าฉันจะเด็กแค่ไหน ฉันก็ไม่เหมือนเด็กเลย
น้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้ช่างไพเราะจับใจ
“..……ครับ ครับ?”
“เธอต้องพูดตรงๆ โอเคมั้ย”
นอกจากนี้เธอยังดูเฉลียวฉลาดที่ดูเหมือนจะมองเข้าไปในตัวฉัน
“เธอไปได้คัมภีร์พวกนี้มาจากไหน”
“ครับ?”
“นี่คือเวทมนตร์ที่ปีศาจใช้ ทำไมเธอถึงมีของพวกนี้ได้”
คำแนะนำของนักเขียนมักจะนำไปสู่ผลลัพธ์ได้ทั้งดีและไม่ดี
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าพวกเขาหมายถึงอะไร
