เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา

The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 13

โลกนี้มีเวทมนตร์

ฉันตั้งค่าไปแค่นั้น ฉันไม่รู้ว่ามันทำงานอย่างไร ไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่จะรู้ว่าเวทมนตร์ทำงานอย่างไรหรือแสดงออกมาอย่างไร

เวทมนตร์ทำงานอย่างไร สูตรเวทมนตร์คืออะไร และมานาคืออะไร…?

ใครมันจะไปอยากอ่านเรื่องแบบนั้นในนิยายแฟนตาซีกันล่ะ?

อย่างแรกเลย อะไรคือความแตกต่างระหว่างการอธิบายว่าเวทมนตร์ทำงานอย่างไร หรือมังกรเพลิงสีดำหลับอยู่ในแขนขวาได้อย่างไร มันเป็นเพียงการตั้งค่า

ก็เหมือนที่ไม่มีการอธิบายรายละเอียดของวรยุทธโบราณในนิยายต่อสู้ แต่ผู้อ่านก็จะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเพียงแค่อ่านบรรทัดนั้น กล่าวอีกนัยหนึ่งนั่นคือสิ่งที่เรียกว่าสามัญสำนึกร่วม

อย่างไรก็ตาม มีหลักการและวิธีการที่ล้มล้างสามัญสำนึกดังกล่าว

ระบบเวทมนตร์ของปีศาจและมนุษย์นั้นแตกต่างกัน พวกเขาใช้เวทมนตร์ชนิดเดียวกัน แต่ด้วยวิธีที่ต่างกัน มันเหมือนกับว่ารถจักรไอน้ำและรถไฟสมัยใหม่วิ่งบนรางแบบเดียวกัน

ดังนั้น คัมภีร์ที่จารึกด้วยเวทมนตร์แห่งปีศาจจึงสามารถเทเลพอร์ตระยะไกลเป็นพิเศษได้ ในขณะที่ม้วนคัมภีร์ที่มีเวทมนตร์ของมนุษย์ไม่สามารถทำได้

เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะแยกแยะระหว่างเวทมนตร์ของมนุษย์และปีศาจได้เพียงแค่ดูที่สูตร มันเป็นความผิดพลาดที่เกิดจากความไม่รู้และขาดความเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำที่นี่

พ่อค้าคนอื่นๆ จำสูตรเวทมนตร์ของปีศาจไม่ได้ อาจเป็นเพราะพวกเขาไม่ใช่จอมเวทย์ พวกเขาจึงคิดว่าม้วนหนังสือเป็นของปลอม อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนี้ที่เป็นทั้งเจ้าของร้านเครื่องมือเวทมนตร์และอาจเป็นจอมเวทย์รู้ว่าคัมภีร์ของฉันทำงานกับระบบอื่น

“จะไม่บอกกันเหรอ?ได้โปรดล่ะ?”

ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรกับฉัน

ฉันจะผ่านสถานการณ์นี้ไปได้ด้วยคะแนนความสำเร็จของฉันได้มั้ย?

ฉันต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้คิดว่าคัมภีร์ของฉันไม่มีนัยสำคัญ

[เพื่อกระตุ้นกิจกรรมนี้ ต้องใช้แต้มความสำเร็จ 3,000 แต้ม]

อีกครั้ง ที่ฉันต้องการคะแนนมากกว่าที่ฉันมี ฉันหมายความว่า มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะพบม้วนคัมภีร์ปีศาจในใจกลางของเมืองหลวงของจักรวรรดิ ดังนั้นนั่นจะบ่อนทำลายความเป็นอย่างมาก

ในที่สุดฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเปิดปากพูดออกมา

“นั่น…. เอิ่ม…. ทะ… ที่ ปราสาทของ… ราชาปีศาจ….”

“……ว่าไงนะ?”

ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกความจริงกับเธอ

“ฉันได้มาจากปราสาทของราชาปีศาจ…….”

ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วหลังจากได้ยินคำพูดของฉัน

“เธอหมายความว่ายังไง? เธอเอาคัมภีร์พวกนี้มาจากปราสาทของราชาปีศาจงั้นเหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วราวกับว่าเธอไม่เข้าใจคำพูดของฉัน อย่างไรก็ตาม ม้วนคัมภีร์ปีศาจเหล่านี้ทำให้สิ่งที่ฉันพูดนั้นเชื่อได้

ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง เรื่องราวยาวนานของการที่ฉันถูกจองจำพร้อมกับเจ้าหญิงในปราสาทของราาปีศาจและวิธีที่เราใช้ม้วนกระดาษเทเลพอร์ตเพื่อหลบหนีจากที่นั่น จากนั้นฉันบอกเธอว่าหลังจากมาถึงเมืองหลวง ฉันพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวไม่มีเงินและต้องหาที่อยู่อาศัย ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะขายคัมภีร์เหล่านี้

ฉันยังบอกอีกว่าฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นใครเพราะฉันสูญเสียความทรงจำ

“โอ้พระเจ้า…. นี่มันไร้สาระมาก…… เธอต้องการให้ฉันเชื่ออย่างนั้นเหรอ? เจ้าหญิงได้รับการช่วยเหลือแล้ว?”

เธอยิ่งขมวดคิ้วด้วยความตกตะลึง เธอมองตาฉันแล้วถอนหายใจ

“เธอโกหก ถ้าเธอช่วยเจ้าหญิงไว้จริงๆ เธอจะได้รับตำแหน่งขุนนางหรืออะไรก็ตาม ทำไมเธออยู่คนเดียวกันล่ะ?”

นั่นเป็นเรื่องปกติ ราคาของการช่วยชีวิตเจ้าหญิงนั้นเหนือจินตนาการ ถึงขนาดที่มันไร้สาระถ้าจะปฏิเสธมันและเลือกเดินเตร็ดเตร่อยู่คนเดียว

คำอธิบายเชิงตรรกะเพียงอย่างเดียวคือฉันไม่ได้ช่วยเธอ

อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่อง ‘การตั้งค่าเพิ่มเติม’ นั่นคือการหาข้อแก้ตัว

การตั้งค่าเหล่านี้เป็นแบบนั้นจริง ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดในการตั้งค่า ฉันแค่จัดเรียงบางคำใหม่

นั่นคือความหมายของการเป็นผู้เชี่ยวชาญในการแก้ตัว!

“…. ตอนที่เราหลบหนี อัศวินของดยุคซาเลเรียนเสียชีวิตจำนวนมาก ฉันอาจได้รับรางวัล แต่ฉันคิดว่าเจ้าชายเบอร์ทัสต้องพยายามฆ่าฉันแน่……”

“อา ฉันเข้าใจแล้ว…… การตอบโต้…… ใช่…… ฉันเดาว่าสมเหตุสมผลแล้ว…… มันคงจะยากสำหรับเจ้าหญิงที่จะปกป้องคุณ…… แน่นอน……”

ฉันใช้ข้ออ้างที่ฉันวางแผนจะมอบให้เจ้าหญิงหากบังเอิญเธอบังเอิญเจอฉันในที่อื่น รางวัลคงจะดี แต่แน่นอนว่ามันไม่มีค่าเท่ากับชีวิตของฉันเอง

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงข้อแก้ตัว แม้ว่าจะเป็นข้อที่เข้าใจได้ ฉันยังหวังให้ไดรัสปลอดภัยด้วย ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะวางแผนที่จะจัดการเขาเช่นกัน

เธอจ้องมาที่ฉัน

“เรื่องราวของเธอซับซ้อนเกินไปที่จะแต่งขึ้นทันที”

ดูเหมือนว่าข้อสงสัยสุดท้ายของเธอจะได้รับการไขแล้ว

เธอดูเหมือนจะเชื่อเรื่องราวของฉัน ด้วยของไร้สาระในมือของเธอ ดูเหมือนว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นของฉัน

เธอถอนหายใจอีกครั้ง

“หมายความว่าราชาปีศาจ……ตายแล้ว…?”

“ใช่”

แสงประหลาดส่องประกายในดวงตาของเธอเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เธอดูโล่งใจ แต่ฉันไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความเศร้าหรือความสุขที่เธอรู้สึกจริงๆ เธอเงียบไปนาน ในที่สุดเธอก็มองฉันด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“ใช่ นั่นเป็นความโล่งใจ มันต้องลำบากสำหรับเจ้าหญิงน้อยและเธอมากแน่ๆ”

เธอโอบแขนรอบตัวฉันและตบหลังฉันราวกับสงสารฉัน

ไม่ ฉันไม่ได้ถูกทรมานจริงๆ

“ฉันจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ… ดังนั้นฉันโอเคดี”

เรื่องนั้นใช้หลีกเลี่ยงสถานการณ์ได้พอสมควร

“ฉันดีใจที่เธอไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความทรงจำที่เลวร้ายแบบนั้น ขอบคุณพระเจ้า”

เธอคอยตบหลังฉัน บอกฉันว่าการมีชีวิตอยู่โดยปราศจากความทรงจำเหล่านี้คงจะดีกว่า และมันจะเจ็บปวดเกินกว่าจะจดจำมัน อะไร ทำไมเธอใจดีกับฉันจัง ยังไงก็ตาม ฉันค่อนข้างหิวและมีบางสิ่งที่ต้องจัดการทางจิตใจ ดังนั้นฉันเลยอยากจะออกไปแล้ว คุณรู้มั้ย

“ขอฉันดูเธอสักครู่นะนิ่งๆไว้….”

“อะไร?”

“มีคนจำนวนมากที่มีปัญหาด้านความจำหลังจากถูกทรมานอย่างหนัก แต่เธอถูกขังอยู่ในสถานที่ที่น่ากลัว เช่น ปราสาทของราชาปีศาจ ใช่มั้ยล่ะ?”

ไม่ เดิมทีที่นั่นเป็นบ้านอันแสนอบอุ่นของฉัน แต่ปัญหาคือปาร์ตี้ของผู้กล้าเพิ่งตัดสินใจมาเยี่ยมเรา

“บางทีอาจมีคำสาปอยู่บนร่างกายของเธอ ดังนั้นฉัน….”

เธอมองฉันด้วยสายตาอบอุ่น

“ฉันจะลองร่ายคาถาธรรมดาใส่คุณ หากคุณสูญเสียความทรงจำเพราะคำสาป ความทรงจำของคุณอาจจะกลับคืนมา แต่คาถานี้ไม่สามารถลบคำสาปที่แรงเกินไปได้…”

เธอต้องการช่วยเหลือ

“เอ่อ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน!”

[ปัดเป่า]

คาถาได้ถูกร่ายไปแล้ว

“…….?”

เธอมองมาที่ฉันราวกับว่าเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขา และสีผิวที่แตกต่างจากมนุษย์เล็กน้อยปรากฎขึ้น

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร เธอไม่สามารถยอมรับมันได้

“โอ้”

คำแนะนำของนักเขียน

จากนี้ไปฉันจะเรียกมันว่าไอ้เลว

“…. ฝ่าบาท…?”

อย่างไรก็ตาม คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดไปอย่างสิ้นเชิง

* * *

ฝ่าบาท

แน่นอนฉันรู้ว่านั่นคือสิ่งที่คนทั่วไปเรียกว่าเจ้าชาย

แต่ทำไมในที่แบบนี้ถึงมีคนจำฉันได้?

แน่นอน ฉันรู้ว่ามันหมายถึงอะไร มันยากที่จะยอมรับ เจ้าของร้านคุกเข่าลงตรงหน้าฉันทันที

“ฉัน ฉัน…. เอเลริสแห่งทีมแทรกซึมเมืองหลวงการ์เดียมของกองทัพปีศาจขอต้อนรับองค์ชาย”

“เอ่อ เอ่อ….”

เป็นเรื่องดีรึเปล่า? นี่เป็นเรื่องดีใช่มั้ย? ความคิดของฉันกำลังทำงานหนักเกินไปเพื่อพยายามตีความสถานการณ์นี้และวิธีที่ฉันควรปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ต่อหน้าฉันซึ่งแน่นอนว่าเป็นปีศาจ

อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่อันตรายใช่ไหม?

“ฉันว่าจะดีกว่าถ้าคุณมาทางนี้ก่อน”

เธอสลับกับมองมาที่ฉันและทางเข้าร้าน แล้วพาฉันเข้าไปในโกดังที่อยู่ข้างหลังเธอ ถ้าลูกค้าเข้ามาในขณะที่เรายืนอยู่หน้าทางเข้าแบบนั้น พวกเขาจะค้นพบทันทีว่าร้านนี้มีปีศาจอยู่

เธอร่ายคาถาและในไม่ช้ารูปลักษณ์ของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“เฮ้ คุณจำฉันไม่ได้เหรอ”

เขี้ยวสองซี่โผล่ออกมาจากระหว่างริมฝีปากสีแดงของเธอเล็กน้อย

ตาแดงและผิวซีด

ฉันเหมือนจะรู้ว่าเธอเป็นอะไร

“อ่า แวมไพร์…?”

“ใช่ ฉันชื่อ เอเลริส แห่งวันอังคาร จาก บ้านแห่งเจ็ดราตรี”

บ้านแห่งเจ็ดราตรีเป็นที่แบบไหนกัน? ฉันไม่เคยเขียนอะไรเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้น อย่างไรก็ตาม เธอดูเป็นห่วงฉัน เธอเอามือมาลูบหน้าฉันอย่างระมัดระวังในขณะที่ฉันยังมึนงงอยู่

“เดี๋ยวก่อน อย่าบอกนะว่า…… คุณสูญเสียความทรงจำไปแล้วจริง ๆ…?”

“อา อืม… โอ้ ฉันว่า… ฉันจำไม่ค่อยได้ ยกเว้นความจริงที่ว่าฉันเป็นเจ้าชายแห่งอาณาจักรปีศาจ….”

ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดตามตรง เพราะฉันคิดว่ามันจะดีกว่าร้อยเท่า ที่แกล้งว่ามีความทรงจำปลอมๆ ที่ฉันไม่มี

มีแสงประหลาดในดวงตาของเธออีกครั้ง ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง

“การออกจากปราสาทและมาที่นี่ด้วยตัวคนเดียวในสถานการณ์เช่นนี้….”

เธอจับมือฉันอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้

“ช่างโชคดีจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ฉันรู้สึกว่าฉันต้องขอบคุณพระเจ้า”

ดูเหมือนแวมไพร์จะคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องบังเอิญที่ไร้เหตุผล ถึงขนาดที่เธอรู้สึกขอบคุณต่อพระเจ้า

อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันคิดว่าสถานการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะคำแนะนำของนักเขียน มันอาจจะเหมาะสมกว่าที่จะขอบคุณปีศาจ มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ไร้สาระสำหรับเอเลริส แต่สำหรับฉันแล้ว มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ไปที่ร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์

เอเลริสอาจจำคัมภีร์ปีศาจได้เพราะเธอเป็นจอมเวทย์แต่เป็นไปได้สูงที่เธอจำได้เพราะเธอเองก็เป็นปีศาจ

ดังนั้น การไปร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์เพื่อขายม้วนกระดาษจึงเป็นเพียงพื้นผิว แท้จริงแล้วมีจุดประสงค์แอบแฝงอยู่เบื้องหลังคำแนะนำนี้

ข้อความที่ซ่อนอยู่ในนั้นคือการตามหาสายลับปีศาจที่แทรกซึมเข้าไปในการ์เดียมและขอความช่วยเหลือ

อย่างไรก็ตาม ถ้าฉันถูกจอมเวทย์ที่เป็นมนุษย์จับได้และบังเอิญรู้ว่าม้วนกระดาษนั้นสร้างโดยปีศาจ ฉันอาจจะอยู่ในสถานะที่ยากลำบากกว่านี้ ผลลัพธ์อาจค่อนข้างอันตราย แต่ในที่สุดฉันก็ได้พบกับสายลับปีศาจจริงๆ

เดี๋ยวก่อนนะ

พอลองคิดดูคำแนะนำที่คลุมเครือได้บอกใบ้ถึงสิ่งที่คล้ายกัน

[คำแนะนำที่คลุมเครือของนักเขียน]

[ผู้คนจำนวนมากถูกลักพาตัวไปที่ปราสาทของราชาปีศาจได้อย่างไร?]

ไม่ใช่ ‘ทำไม’ แต่เป็น ‘อย่างไร’

ฉันเขียนว่าคนเหล่านั้นถูกลักพาตัวโดยสายลับจากแดนปีศาจที่แทรกซึมเข้าไปในแดนมนุษย์ คำแนะนำที่คลุมเครือเป็นข้อความละเอียดอ่อนสำหรับฉันในการตามหาสายลับ เนื่องจากพวกเขาจะยังคงอยู่ในอาณาจักรมนุษย์ อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น เพราะฉันหลงทางและหิวมาก

ถ้าฉันเข้าใจคำแนะนำที่คลุมเครือ ฉันจะได้เบาะแสว่าฉันจะต้องหาตัวสายลับปีศาจในการ์เดียมถ้าฉันเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง มันคงปลอดภัยอย่างแน่นอน

คำแนะนำที่ชัดเจนของนักเขียนค่อนข้างเสี่ยงแต่ใช้ง่าย และคำแนะนำที่คลุมเครือของนักเขียนพยายามบอกเป็นนัยว่าฉันควรทำอย่างไร

คำแนะนำที่คลุมเครือนั้นค่อนข้างปลอดภัยและคำแนะนำที่ชัดเจนนั้นมีความเสี่ยง

“เอิ่ม…. มีจอมเวทย์ที่เป็นมนุษย์ที่สามารถจดจำคัมภีร์ของอาณาจักรปีศาจได้อยู่มั้ย?”

ฉันพูดอย่างไม่เป็นทางการ แต่เอเลริสดูเหมือนจะไม่สนใจ

“มีบางคนที่ศึกษาแม้กระทั่งเวทมนตร์ของปีศาจ ฉันดีใจที่คุณมาหาฉันก่อนที่จะเจอพวกเขา”

ความเย็นยะเยือกแล่นผ่านสันหลังเมื่อคิดว่ามันจะเป็นหายนะขนาดไหนถ้าคนอื่นจำม้วนคัมภีร์เหล่านี้ได้ก่อนที่ฉันจะพบกับเอเลริส นั่นอาจจะเป็นการฆ่าตัวตายได้

เธอกลับเข้าไปในร้านของเธออีกครั้ง ล็อคประตู และพาฉันขึ้นไปชั้นบน

“จากนี้ไปฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด”

พูดจบเธอก็พาฉันไปนั่งที่โซฟา

ในไม่ช้าเธอก็เริ่มจัดห้องรกๆ

เดี๋ยวก่อน เธอเป็นแวมไพร์

แล้วทำไมห้องนี้ถึงสว่างดีจัง? มันไม่ใช่อพาร์ทเมนต์ขนาดใหญ่ แต่มีแสงแดดส่องเข้ามา?

“เฮ้ แบบนี้ไม่อันตรายสำหรับแวมไพร์เหรอ?”

เธอมองมาที่ฉันและพยักหน้า

“ฉันเป็นลอร์ดแวมไพร์ แสงระดับแค่นี้ฉันรับได้ แต่ว่ามันไม่ดีต่อร่างกายของฉันอยู่ดี”

ไม่ ฉันเห็นว่าคุณสะดุ้งเล็กน้อยทุกครั้งที่มีแสงกระทบคุณขณะที่คุณยืดผ้าปูโต๊ะออก คุณไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?

“นี่เป็นส่วนเสริมของร้านค้า ดังนั้นฉันจึงไม่ต้องจ่ายค่าเช่า ฉันยังอยากจะอยู่ในที่ดีดีอย่างเช่น ห้องกึ่งใต้ดินที่แสงแดดไม่ส่องตลอดทั้งปี แต่งบประมาณของฉันค่อนข้างจำกัด….”

…ช่างน่าเศร้า

ฉันไม่รู้แน่ชัดว่าลอร์ดแวมไพร์คืออะไร แต่นี่ไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าเกินไปสำหรับแวมไพร์ระดับสูงเหรอ?

ฉันเข้าใจดีว่าสภาพแวดล้อมแบบนั้นจะเป็นเหมือนความฝันสำหรับแวมไพร์ แต่แค่ได้ยินเธอพูดว่าเธออยากอยู่ในห้องกึ่งใต้ดินก็น่าเศร้าเกินไปแล้ว แวมไพร์กังวลเรื่องค่าเช่า….

“เอ่อ จะไม่ง่ายกล่าหรอถ้าคุณแค่ทำให้เจ้าของบ้านเป็นญาติของคุณ”

ลองคิดดูสิ มันจะไม่ง่ายเลยเหรอที่แวมไพร์จะรวย? นั่นไม่ใช่สามัญสำนึกเหรอ?

“ฉันก็มีความคิดคล้ายๆ กัน แต่เพื่อสร้างเครือญาติ ฉันก็ต้องรับความเสี่ยงมากเกินไป ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสร้างญาติในขณะที่ปลอมตัวเป็นคนธรรมดา”

แน่นอนว่าเอเลริสเป็นแวมไพร์ที่แข็งแกร่ง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าแวมไพร์ที่เธอสร้างขึ้นจะแข็งแกร่งเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าผู้ชายธรรมดาที่หลบแดดกะทันหันจะถูกพิจารณาว่าน่าสงสัย

แน่นอนมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับแวมไพร์ชั้นสูงแห่งรัตติกาลที่จะกลมกลืนกับสังคมมนุษย์?

หลังจากทำความสะอาดพอสมควรเอเลริสก็มองมาที่ฉัน

“คุณคงจะหิวมาก ขอฉันเตรียมอาหารหน่อย”

“ฮะ? เอ่อ….”

แวมไพร์ไม่ดื่มเลือดเหรอ? ที่นี่มีวัตถุดิบธรรมดาด้วยเหรอ?

ราวกับรู้ถึงความกังวลของฉันเอเลริสสวมเสื้อคลุมมีฮู้ด

“ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก”

“ไม่ มันจะไม่ลำบากคุณหรอ”

“ฉันไม่เป็นไร”

เป็นเพราะฉัน แวมไพร์ตนนี้ถึงต้องออกไปซื้อของตอนกลางวันแสกๆ ฉันรู้สึกตะลึงที่เธอพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ

ขอบคุณมากและขอโทษที่ฉันงุ่นง่านและทำอะไรไม่ถูก!

หลังจากเธอรีบซื้อของให้ฉันกินเธอก็ดูหมดแรงมาก นั่นทำฉันน้ำตาจะไหลเลยทีเดียว