เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 16 ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟัง
20.00 น.
โรลส์-รอยซ์จอดที่ลานบ้านในเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า พวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว
หลังจากที่ภีมพลสั่งให้พ่อบ้านพาเด็กๆ ขึ้นไปข้างบนแล้ว เขาก็นั่งลงที่โซฟา และจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลนัก ออร่าความเย็นชาของเขาที่มีมาโดยกำเนิดเริ่มถูกปล่อยออกมา
“คุณรู้ไหมว่าการทำเครื่องประดับเลียนแบบมีโทษสูงสุดกี่ปี?”
นภาลัยสับสน “มันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ถามฉันทำไม?”
“ผมได้ยินที่เบญญาคุยกับคุณแล้ว” ชายหนุ่มสายตาขุ่นเคือง “คุณยอมรับไหมว่าคุณเลียนแบบผลงานของเอ็มม่า?”
นภาลัยประหลาดใจ คงจะไม่ถูกจับได้ตั้งแต่วันแรกใช่ไหมนะ?
เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ เขาจึงถามต่อ “คุณสนใจการออกแบบเครื่องประดับไหม?” น้ำเสียงของเขานุ่มนวลกว่าเมื่อกี้มาก
“……” เธอสบตากับชายหนุ่ม นภาลัยรู้ความคิดของเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง
“ถ้าสนใจก็มาทำงานที่ทีเอ็ม กรุ๊ป” เพราะสร้อยเส้นนั้นทำขึ้นมาอย่างประณีต ภีมพลจึงเสียดายความสามารถของเธอ “ตอนนี้คุณเป็นคุณนายนภาแล้ว ต่อไปไม่อนุญาตให้ละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้อื่นอีกแล้วนะ ช่วยหวงแหนชื่อเสียงของตัวเองด้วย”
นภาลัยประท้วง “คุณเห็นด้วยตาข้างไหนว่าฉันละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้อื่น? คุณเห็นฉันลอกเลียนแบบแล้วหรือยัง? คุณยังไม่ทันเห็นเลย หลักฐานสักนิดก็ไม่มี เชื่อเพียงแค่คำพูดประโยคนึงที่ได้ยินมาหรอ? คนตาบอดอย่างคุณจะดูแลจัดการบริษัทได้ยังไงกัน?”
ภีมพลกดตาลง สายตาเย็นชา ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขามาก่อน
เพราะการกระทำของเธอละเมิดฟางเส้นสุดท้ายของเขา ภีมพลให้ความสนใจอย่างมากกับการที่คนภายนอกประเมินภาพลักษณ์ของทีเอ็ม กรุ๊ปและตระกูลกงพลี
เมื่อรู้สึกได้ว่าสีหน้าของเขาไม่ปกติ นภาลัยจึงไม่คิดจะทำให้เขาโกรธเพิ่มขึ้นไปอีก “ฉันคือเอ็มม่า ไม่ได้หรือไงกัน?”
ภีมพลขมวดคิ้วเล็กน้อยและสังเกตดูเธอ
“คุณไม่ต้องให้ฉันหาหลักฐานมานะ” หญิงสาวยักไหล่ด้วยอย่างไม่แคร์ “ฉันไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ให้คุณเห็น แล้วก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟังด้วย!” พูดจบเธอก็เดินขึ้นชั้นบนไป
ภีมพลนั่งอยู่คนเดียวที่โซฟา เขาคิดทบทวนอย่างสงบและปลดปล่อยความเย่อหยิ่งที่ครอบงำตัวออก
วันนี้ นภาลัยพบว่าไม่มีเตียงเหลือว่างในวิลล่าจริงๆ
นอกจากเธอจะต้องนอนในห้องนอนใหญ่กับเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย นภาลัยก็พบว่าภีมพลขึ้นมาบนเตียงแล้ว เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำและถือหนังสือเศรษฐศาสตร์นั่งพิงกับหัวเตียงอยู่
แต่ดูเหมือนเขาจะใจลอย
เมื่อมองใบหน้าที่หล่อเหลาราวรูปแกะสลักของเขา เธอก็แอบหลงไปเล็กน้อย
เมื่อเห็นว่าเธอออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วไม่ขยับไปไหน ภีมพลก็ปิดหนังสือและหันมามอง “มานี่” สายตาของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชาเล็กน้อย
นภาลัยสูดหายใจเข้าลึกๆ จริงๆ แล้วเธอกะจะอธิบายให้เขาฟังสักเล็กน้อย แต่เมื่อเดินไปถึงด้านหน้าของเตียง เขาก็ปิดไฟในห้อง
หลังจากนั้น ข้อมือของเธอก็ถูกเขาดึงอย่างแรง!
“อ๊ะ!”
นภาลัยล้มลงไปในอ้อมแขนของเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“ทำหน้าที่ของสามีภรรยาก่อน” ตัวของเขาร้อนผ่าว
“อะไรนะ?!” เธอตกใจ
แต่เธอยังไม่ทันได้สติ ชายหนุ่มก็พลิกตัวมาทับตัวเธอเอาไว้ “บอกมา จริงๆ แล้วคุณคือใครกันแน่?”
“ฉันบอกคุณไปแล้วไม่ใช่หรอ?” เธอพยายามขัดขืนแต่กลับถูกทับจนเคลื่อนไหวไม่ได้ “คุณปล่อยฉันก่อน!” เธอไม่กล้าพูดเสียงดังจนเกินไปเพราะกลัวว่าจะทำให้เด็กๆ ตกใจ
“คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับมนุษินทร์?” เขาถามตรงๆ
“……” หญิงสาวใจเต้นผิดจังหวะ เขาสังเกตเห็นในงานเลี้ยงวันนี้ที่เธอใจลอยหรือไงกัน?
เขาน่ากลัวจริงๆ!
“ผู้หญิงที่คอยช่วยเหลือคนจนอยู่ในหมู่บ้านอย่างคุณ ทำไมถึงรู้จักกับลูกสาวของนายกเทศมนตรีได้? แล้วที่คุณบอกว่าคุณคือเอ็มม่า ไหนล่ะหลักฐาน?”
“คุณก็ปล่อยฉันก่อนสิ!” เธอลดเสียงลง “คุณเชื่อฉันไหมล่ะ!”
แต่ร่างกายของภีมพลนั้นยังคงแข็งแกร่งเหมือนกับเมื่อ 7 ปีก่อน ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่เป็นผล
เมื่อถูกเขาทับเอาไว้ในระยะที่ใกล้ขนาดนี้ เธอก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขา ส่งผลให้ใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว
“ทางที่ดีคุณควรตอบผมตามความจริงนะ อย่ารอให้ผมต้องเป็นคนสอบสวนเอง”
“คุณไม่ได้สืบมาแล้วหรอ? คุณแค่หาไม่เจอต่างหากล่ะ!” นภาลัยรำคาญท่าทีที่ชอบทำตัวเหนือกว่าของเขา “คุณรู้จักพวกเขาได้ แล้วทำไมฉันถึงจะรู้จักไม่ได้ล่ะ? ทางที่ดีคุณก็อย่ามายั่วโมโหฉันเลย!”
ภีมพลมีลางสังหรณ์อันแรงกล้าว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องซ่อนความลับเกี่ยวกับตัวตนของเธอเอาไว้มากมายแน่นอน
กลิ่นที่คุ้นเคยบนตัวเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเสพย์ติดมันซึ่งพอมารวมกับความแค้นที่ถูกเธอหลอก เขาก็ยื่นมือไปปลดเชือกรัดชุดคลุมอาบน้ำของเธอ
“ไอ้คนชั่ว! หยุดนะ!”
“ผมเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ และนี่ก็เป็นหน้าที่ที่คุณต้องทำ”
ดังนั้น ในคืนนี้ กระต่ายน้อยสีขาวก็ถูกหมาป่าสีเทาตัวใหญ่กินอีกครั้งหนึ่ง
เช้าวันรุ่งขึ้น……
ภีมพลไปบริษัทแต่เช้าตรู่
เมื่อนภาลัยตื่นขึ้นเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเหมือนถูกล้อรถทับมา เธอไม่กล้าที่จะนึกถึงรายละเอียดของเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
เมื่อเธอลงมาถึงชั้นล่างก็พบกับพ่อบ้าน เขาทำเหมือนกับว่ามีเรื่องที่อยากจะพูดกับเธอ
