เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 18 ฉันสนใจคุณแต่คุณไม่สนใจฉัน

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 18 ฉันสนใจคุณแต่คุณไม่สนใจฉัน

“คุณพูดมาเลย ผมฟังอยู่” ภีมพลสองมือเคาะแป้นพิมพ์ดูเหมือนไม่ได้รอฟังสักเท่าไหร่

ญาณีทำตัวไม่ถูก แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงมีรอยยิ้ม “ราชวงศ์อังกฤษเลือกที่จะสั่งทำเครื่องประดับที่จะใช้ในการฉลองปีใหม่ของทีเอ็ม กรุ๊ป และให้พวกเราเป็นคนออกแบบทั้งชุดเลย นี่คือออเดอร์ใหญ่มากๆ เลยนะ ไม่เพียงแต่จะได้ผลประโยชน์ แต่ที่สำคัญที่สุดยังช่วยยกระดับฐานะของทีเอ็ม กรุ๊ปในอุตสาหกรรมอัญมณีอีกด้วยล่ะ”

เมื่อได้ยินข่าวดีนี้แล้ว ภีมพลก็ไม่ได้มีอารมณ์อะไรเกิดขึ้น เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องเล็กน้อยแค่น้อยมันคุ้มกับที่คุณต้องเดินทางมาบอกด้วยตัวเองหรอ? โทรบอกทางโทรศัพท์ก็ได้แล้วนี่?”

“……” ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะเคยชินกับท่าทีที่ดูเย็นชาต่อทุกเรื่องและทุกคนแล้วก็ตาม

แต่ไม่เจอกัน 2 ปี เขาก็ยังคงเป็นเช่นนี้กับเธอ ทำให้เธอผิดหวังเป็นอย่างมาก

“ภีมพล” ญาณีฝืนยิ้ม “ฉันกลับมาครั้งนี้แล้วก็ไม่คิดจะกลับไปอีกแล้ว”

ภีมพลเงยหน้าขึ้นและมองเธอโดยที่ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไร

หญิงสาวกระพริบตาเบาๆ สองมือวางลงบนโต๊ะทำงาน เธอมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “ฉันกลับมาช่วยคุณเพราะว่ากระเพาะของคุณไม่ค่อยดี ต่อจากนี้ฉันจะแบ่งเบาภาระการงานของคุณเอง คุณก็จะได้มีเวลาไปฟื้นฟูสภาพร่างกายให้แข็งแรง และนี่ก็เป็นความปรารถนาของป้านิตย์ด้วยเหมือนกัน”

เธอพูดต่อโดยที่ไม่รอให้เขาเปิดปากพูดอะไรออกมา “แต่ว่าคุณวางใจได้เลย ฉันได้เตรียมการทางฝั่งสาขาย่อยไว้เรียบร้อยแล้ว”

ภีมพลกำลังคิด แม่จะเห็นข่าววันนี้หรือยังนะ?

“คุณพ่อครับ!”

“คุณพ่อขา! !”

เสียงเล็กๆ ของเด็กน้อยดังเข้ามาในหูของเธอ ญาณีหันไปเห็นเด็กคู่หนึ่งที่แต่งตัวตามแฟชั่นเดินเข้ามา แก้มของพวกเขาขาวเนียนคล้ายกับขนมปังคริสตัล

ดวงตาโตเหมือนองุ่นคู่นั้นช่างดึงดูดให้หลงใหล พวกเขามาถึงโต๊ะทำงานและวางชามเก็บความร้อนลงบนโต๊ะโดยที่ไม่ได้สนใจว่ามีหญิงสาวอยู่ ——

“คุณพ่อครับ! นี่คือซุปไก่แห่งความรักที่คุณแม่ตุ๋นให้คุณพ่อ!”

“คุณพ่อขา คุณแม่บอกว่า คุณพ่อต้องกินให้หมดนะคะ!”

ใบหน้าที่ตึงเครียดของภีมพลเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย เขายื่นมือมาเปิดชามเก็บความร้อน “หอมจริงๆ เลย แล้วพวกเราจะขอบคุณคุณแม่ยังไงกันดีล่ะ? จะให้ของขวัญอะไรคุณแม่ดีนะ?”

“แม่ชอบไปเล่นที่สวนสนุก!” แชมป์บอกด้วยความเจ้าเล่ห์พร้อมดวงตาเป็นประกาย “ถ้าอย่างงั้น วันอาทิตย์พวกเราไปด้วยกันนะครับ!”

“โอเค”

“คุณพ่อรีบกินตอนที่ยังร้อนๆ สิ!”

เด็กทั้งสองคนบีบตัวเข้ามาที่โต๊ะทำงานและผลักให้ญาณีต้องถอยออกไป

เธอมองดูภีมพลหยิบช้อนขึ้นมาและอดไม่ได้ที่จะกังวล “ภีมพล อย่ากินเลย เดี๋ยวคุณจะอาเจียนเอานะ!”

“ผู้หญิงชั่ว! คุณพูดอะไรของคุณ? !” แชมป์มองเธออย่างไม่พอใจ “แม่ผมไม่ใส่ยาพิษลงไปหรอก!”

“……” ญาณีโกรธ

ภีมพลหยิบช้อนขึ้นมาตั้งใจกินซุปไก่ นอกจากนั้น เขายังกินเนื้อไก่ต่อหน้าเธออีกด้วย

ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้ญาณีช็อคมาก

เธอมองดูเขาเอาชามเก็บความร้อนที่ว่างเปล่าส่งคืนให้กับเด็กๆ “ขอบคุณแม่แทนพ่อด้วยนะ เดี๋ยววันอาทิตย์พ่อจะพาไปสวนสนุก”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ก็พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันหนิ!” แชมป์จูงมือขวัญข้าว “คุณพ่อ งั้นผมกับน้องไปก่อนนะครับ! เย็นนี้ไม่ต้องทำโอทีนะครับ อย่าลืมกลับบ้านเร็วๆ นะ!”

“รับทราบ!” ภีมพลหรี่ตาแล้วยิ้ม

เขาดูมีเสน่ห์จนญาณีใจสั่นและอิจฉามาก!

ภีมพลไม่ค่อยแสดงท่าทางแบบนี้กับคนอื่น เธอรู้สึกกลัว เด็กสองคนนี้ดูท่าจะไว้ใจไม่ได้สินะ?

เมื่อมองจ้องเข้าไป คิ้ว สันจมูก หน้าผาก ติ่งหู…… ดูเป็นภีมพลจิ๋วจริงๆ

หลังจากเด็กๆ จากไป ญาณีก็อยู่ตรงนั้นเหมือนกับคนไม่มีสติ บนใบหน้าไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไปแล้ว

ภีมพลไม่มีอาการคลื่นไส้เลยแม้แต่น้อย แม้แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกับตอนที่กินบะหมี่มะเขือเทศผัดไข่ยังไงยังงั้น

ไม่ได้กินอะไรมาหลายปีแล้วแต่เขากลับกินอาหารที่เธอทำได้อย่างคุ้นเคย ความรู้สึกนี้เหมือนกับได้เกิดใหม่เลยจริงๆ

“ฉันไม่เชื่อว่าคุณแต่งงานแล้ว จะเป็นไปได้ยังไงกันที่แต่งงานเงียบๆ มา 7 ปี?” ญาณีต้องการคำตอบเพื่อปลอบใจตัวเอง

“ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็เชิญคุณออกไปได้แล้ว” ภีมพลทำเป็นไม่สนใจความเศร้าโศกเสียใจของเธอ “คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะรีบให้แผนกออกแบบวางแผนโครงการเครื่องประดับที่ราชวงศ์อังกฤษสั่งทำ”

“ช่วยตอบคำถามของฉันด้วย” ญาณีควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ “คุณไม่ได้แต่งงานเงียบๆ หรอกใช่ไหม? คุณแค่ไม่อยากรีบแต่งงาน ไม่อยากทำตามความปรารถนาของป้านิตย์ในการใช้ชีวิต ดังนั้นก็เลยแกล้งสร้างเรื่องพวกนี้ขึ้นมาใช่ไหม?”

ภีมพลปิดคอมพิวเตอร์และลุกขึ้น สองมือล้วงกระเป๋า จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมา เขาขี้เกียจจะสนใจเธอ

ญาณีที่ยังอยู่ที่เดิมกัดฟันมองหลังของเขาและเก็บความแค้นไว้ในอก

ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็เข้าไปในใจเขาไม่ได้งั้นหรอ?

ไม่! เธอจะล้มเหลวไม่ได้ เธอจะต้องไม่ยอมแพ้แบบนี้