เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 26 จับให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊นอนด้วยกัน
นภาลัยกระอักกระอ่วนมาก!
จะมาดูเขาทำไมกัน!!
ทำเหมือนว่าเธอแคร์เขามากอย่างนั้นแหละ!
ยามค่ำคืน แสงไฟบนตัวอาคารทีเอ็ม กรุ๊ประยิบระยับ รถเบนท์ลีย์สีแดงคันหนึ่งจอดอยู่หน้าอาคารหลัก หน้าต่างที่นั่งคนขับลดลง ญาณีเห็นที่จอดรถมีรถของวริศจอดอยู่
เธอจึงลงจากรถเข้าไปในบริษัท
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ภายในห้องทำงานประธานบริษัทที่มีแสงไฟสว่างอยู่ ตอนที่ได้ยินเสียงฝีเท้า วริศก็เหลือบตาขึ้นมอง “คุณญาณี ทำไมคุณยังอยู่ที่บริษัทอีกล่ะครับ”
“มาหาคุณ” ญาณีเดินไปหาเข้า “งานเสร็จรึยัง”
“เพิ่งจะวางแผนเสร็จไปฉบับหนึ่งครับ โครงการอัญมณีชุดเฉลิมฉลองวันปีใหม่ของราชวงศ์อังกฤษทั้งเซตนี้ ท่านประธานให้ความสำคัญมาก” วริศเอ่ย “แต่ก็เตรียมตัวจะเลิกงานแล้วครับ”
“มาหาคุณ เพราะอยากจะคุยเรื่องส่วนตัวน่ะ” เธอถามอย่างตรงไปตรงมา “ทำไมภีมพลกับนภาลัยถึงได้คบกันได้ พวกเขาไม่ใช่คนในโลกเดียวกัน”
“ขอโทษด้วยครับ” วริศจัดโต๊ะทำงาน “ผมไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของท่านประธานครับ”
“วริศ” ญาณีมองเขานิ่งๆ “ฉันมาหาคุณ เพราะเห็นคุณเป็นเพื่อน!”
วริศครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “เรื่องของความรู้สึกขึ้นอยู่กับพรหมลิขิต คุณอยู่กับท่านประธานมาหลายปีขนาดนี้ยังไม่มีความรู้สึกรักให้กัน อภัยให้ผมที่พูดตามตรง นี่ก็คือขาดพรหมลิขิต”
“คุณไม่เคยรักใคร คุณไม่เข้าใจ!” ญาณีสะเทือนใจเล็กน้อย “พรหมลิขิตไม่ใช่เรื่องที่เบื้องบนเป็นผู้กำหนด จะสำเร็จหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับคนเรา! ทุกคนล้วนคิดว่าฉันกับภีมพลเป็นคู่ที่สวรรค์สรรค์สร้าง ฉันเพิ่งจะจากไปแค่สองปีเท่านั้นเอง ฉันไม่ยอมรับความจริงที่ว่าเขาแต่งงานแล้ว!”
“คุณก็เพิ่งจะพูดว่าเป็นความจริง” วริศเห็นเธอเป็นเพื่อน และเข้าใจจิตใจเธอ “ในเมื่อเป็นความจริง ก็ลองยอมรับดูเถอะครับ”
“วริศ วันนี้ฉันจะถามคุณแค่คำถามเดียว นภาลัยปรากฏตัวขึ้นในชีวิตเขาเมื่อไร”
“พวกเขามีลูกกันแล้ว เรื่องนี้คุณรู้มั้ยครับ ถ้าหากว่านับแบบนี้ อย่างน้อยก็เจ็ดปีก่อน”
“ลูกเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ!” ญาณีปลอบใจตัวเอง “ทะเบียนสมรสก็เพิ่งจดไปวันก่อน ไม่ใช่แอบแต่งงานเงียบๆมาเจ็ดปี! พวกเขาพบหน้ากันครั้งที่สองเมื่อไร”
“คุณญาณี…” วริศครุ่นคิด “สิ่งที่หัวใจมองเห็นแต่ดวงตามองไม่เห็น คุณคิดว่าเวลาสำคัญหรอครับ”
คำพูดนี้กระแทกหัวใจญาณีอย่างแรง เธอจึงมีสติขึ้นมาเล็กน้อยในทันที
ในเบนท์ลีย์สีแดงที่เคลื่อนตัวจากไป เธอกำพวงมาลัยแน่น สายตาเย็นเยียบจ้องมองความมืดด้านหน้า! หวนคิดถึงประโยคเมื่อครู่ของวริศ
เธอสาบานเงียบๆว่าจะอยู่ช่วยเขาที่สำนักงานใหญ่ทีเอ็ม กรุ๊ป พยายามทำงานแบ่งเบาความกังวลแทนเขา!
ยืนอยู่ในจุดที่เขาสามารถมองเห็น! ทอประกายแสงที่สว่างกว่าผู้หญิงคนนั้นร้อยเท่า!
ฟ้ามืดลงเรื่อยๆ ในเรือนหลักของเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า ภีมพลกับนภาลัยนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนหลัก ห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน โดยเว้นระยะห่างไว้คืบหนึ่ง
ในอากาศมีความกระอักกระอ่วนล่องลอยอยู่
ครู่หนึ่ง ประตูห้องนอนหลักก็ถูกผลักให้เปิดออกอย่างแผ่วเบา แชมป์จูงขวัญข้าวเข้ามา
“ทำไมพวกลูกยังไม่นอนกันอีกจ๊ะ” นภาลัยยันตัวลุกขึ้น ลืมล็อกประตูซะแล้ว
“หม่ามี๊แด๊ดดี้” เด็กๆเดินมาถึงหน้าเตียง ก็เห็นว่าผู้ใหญ่สองคนที่อยู่บนเตียงอยู่ห่างกันมาก เด็กชายขมวดคิ้วทันที “พวกหม่ามี๊นอนแยกกันแบบนี้ได้ยังไงครับ”
แชมป์ปีนขึ้นไปบนเตียง พลางเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “แด๊ดดี้ เรื่องนี้แด๊ดดี้ทำไมถูกนะครับแด๊ดดี้ควรจะกอดหม่ามี๊นอน!” เอ่ยแล้ว ก็กางแขนภีมพลออกแล้วดึงนภาลัยไปไว้ในอ้อมแขน ปากก็ยังพึมพำไม่หยุด “ผลการวิจัยใหม่ล่าสุดบอกว่า ตอนกลางคืนแด๊ดดี้นอนกอดกับหม่ามี๊มีส่วนช่วยในการเจริญเติบโตของลูกๆ!”
แชมป์ลงจากเตียง ทำสัญญาณมือกับขวัญข้าว “ราตรีสวัสดิ์ครับ! ไม่อนุญาตให้นอนแยกกันนะครับ!” ตอนที่พวกเขาออกจากประตูก็ปิดไฟด้วย
ภีมพลได้กลิ่นหอมอันคุ้นเคยที่กำจายออกมาจากร่างของเธอ นภาลัยก็ได้ยินเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นของเขาอย่างชัดเจนเช่นกัน
เขารักษาท่าทางเช่นนี้เอาไว้โดยไม่ขยับเขยื้อน เธอก็ไม่เช่นกัน…
บรรยากาศกระอักกระอ่วนมากกว่าเดิม คล้ายกับว่ามีความคลุมเครือเล็กน้อย
“คุณไปเถอะ ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ผมคืนอิสระให้คุณ”
ในตอนที่นภาลัยหลับตาเตรียมนอน เสียงที่ดังขึ้นของชายหนุ่มก็คล้ายกับน้ำเย็นที่สาดมากะละมังหนึ่ง
