เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 37 แผนใครสูงกว่า
“แน่นอนว่าไม่ใช่” เขาปากแข็ง ยืดหลังตรง พลางถอนสายตากลับมา
“ถ้าอย่างนั้นคุณมาทำอะไร” เธอมองใบหน้าด้านข้างของเขา “คิดถึงฉัน?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่!”
หญิงสาวยิ้ม บิดขี้เกียจด้วยความอ่อนล้า “ไอ้หยา บะหมี่ที่ต้มเสร็จเรียบร้อยใกล้จะเย็นแล้ว เมื่อครู่ทำแผลให้กับลุงรณิศตลอด” เอ่ยจบ เธอก็เดินไปทางห้องครัว “ผู้หญิงน่ะ ยุ่งยังไงก็ต้องกินข้าวให้ตรงเวลา จะปฏิบัติต่อกระเพาะตัวเองอย่างโหดร้ายทารุณไม่ได้! ฉันไปกินให้ท้องอิ่มก่อนนะ คุณก็ตามสบายเลยนะ!”
ภีมพลหมุนตัวเดินตามเธอไป ก็เห็นเธอยกชามขึ้นมา กินบะหมี่คำโตอย่างไม่อาจใช้คำพูดมาบรรยายภาพลักษณ์ได้แม้แต่น้อย
ภาพตรงหน้าทำให้เขากลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้
นับตั้งแต่ที่ได้กินอาหารฝีมือเธอ ภีมพลก็รู้สึกต่อต้านการฉีดสารอาหารอย่างน่าประหลาด และเลิกงานเร็วเพื่อที่จะได้กินมื้อเย็นที่เธอทำสักคำ
นภาลัยยกชามบะหมี่มาทางเขา กินไป พลางถามว่า “สรุปว่ามาหาฉันมีเรื่องอะไร”
คิดไม่ถึงว่าภีมพลจะแย่งตะเกียบกับชามในมือเธอไป และลงมือกินขึ้นมาอย่างไม่แคร์อะไร!
นี่ทำให้นภาลัยที่เคี้ยวบะหมี่อยู่ตะลึง! จ้องมองเขาอ้าปากค้าง
คนคนนี้ไม่ได้เป็นโรครักษาความสะอาดอย่างรุนแรงหรอกหรอ
ทำไมถึงไม่รังเกียจน้ำลายเธอล่ะ
ภีมพลในตอนนี้ไม่เหมือนกับท่านประธานบริษัทที่มากอิทธิพลอำนาจจนสามารถใช้มือข้างเดียวปิดฟ้าได้แม้แต่น้อย
เพิ่งจะกินบะหมี่ไปสองคำ เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา และไปอาเจียนใส่ถังขยะที่วางอยู่ด้านข้าง!!
“เฮ้!” นภาลัยสะดุ้งตกใจ “คุณไม่เป็นอะไรนะ?” เธอรีบรับชามบะหมี่จากมือเขามาวาง พลางดึงกระดาษทิชชู่และรินน้ำปรนนิบัติเขา
ในกระเพาะภีมพลอึดอัดจนรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก
บะหมี่ที่กินเข้าไปเมื่อครู่นี้ถูกอาเจียนออกมาหมด…ราวกับมีพิษ
นภาลัยที่ถือแก้วน้ำ มองเขาด้วยความรู้สึกทรมาน “มาๆๆ คุณบ้วนปากก่อน” ตอนนี้ทำไมถึงได้อ่อนแอเปราะบางแบบนี้กัน
หลังจากภีมพลรับแก้วน้ำมาบ้วนปากแล้ว เขาก็สูดลมหายใจลึกช้าๆอย่างจริงจัง
เด็กสาวมองเขา “คุณเป็นอะไรน่ะ ทำไมถึงได้มีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้”
“คุณไม่ได้เป็นคนต้มบะหมี่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น นัยน์ตาลึกล้ำคมกริบคู่นั้นฉาบไปด้วยละอองน้ำบางๆ
“สาวินต้ม” เธอหัวเราะเสียงเบา “ฉันมีเวลาต้มบะหมี่ที่ไหนกัน มัวแต่ทำแผลให้ลุงรณิศตลอด!”
ภีมพลอยากจะกลอกตามองบน!
นภาลัยนึกถึงสิ่งที่พ่อบ้านปวิธเคยพูด ภีมพลกินอาหารที่คนอื่นทำไมได้ นอกจากเธอ…
เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา บังคับให้เธอหุบยิ้ม
“คุณรอแปปนะ” นภาลัยเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นก็หมุนตัวเข้าไปในห้องครัว
เขาตามไปดูเธอยุ่งวุ่นวายเงียบๆ…
ต้มน้ำ หั่นมะเขือเทศ ต้มบะหมี่…
มองเรือนผมยาวที่ทิ้งตัวลงถึงช่วงเอวราวกับน้ำตกของหญิงสาว ปลายผมที่ม้วนขึ้นเล็กน้อยทำให้เธอดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสามาก
เธอต้มบะหมี่ให้เขา นี่ทำให้หัวใจของภีมพลเอ่อล้นไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น และตื้นตันใจมาก
นภาลัยยกบะหมี่สองชามออกมาอย่างรวดเร็ว และยื่นตะเกียบคู่หนึ่งให้เขา
“นั่งเถอะ กินด้วยกัน แม้ว่าที่นี่จะดูโกโรโกโสและเรียบง่าย แต่ว่าสะอาดมาก” น้ำเสียงของเธอฟังแล้วทำให้คนรู้สึกสบาย “ตอนที่ฉันไม่อยู่ สาวินก็ทำความสะอาดทุกวัน”
ภีมพลรับตะเกียบมา และนั่งลงตรงข้ามเธอ เขามองไปรอบๆอย่างช้าๆ ภายในบ้านหลังนี้มีร่องรอยการใช้ชีวิตของลูกๆ…หกปีเลยนะ หกปี
บะหมี่หอมมาก ถูกปากภีมพลมาก เขากินได้อย่างสบายใจ
นภาลัยหยอกล้อ “ไม่กลัวฉันใส่ยาพิษหรอ”
เขาเหลือบตาขึ้นมองเธอแวบหนึ่งอย่างไม่อยากจะสนใจเธอ
“เป็นฝ่ายมาหาฉันด้วยตัวเอง จะทำตัวเย็นชาให้ใครดูกัน” เธอถอนสายตากลับมาและตั้งใจกินบะหมี่โดยไม่สนใจแม้แต่น้อย
ในภายหลัง ภีมพลก็เดินวนอยู่ในบ้านไม้ไผ่รอบหนึ่ง เพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมที่ลูกๆเคยใช้ชีวิตอยู่
นภาลัยกำลังจัดการสมุนไพรที่ตากแห้งในวันนี้ โดยการแบ่งแยกประเภทของพวกมัน
สาวินกลับมาหลังจากส่งลุงรณิศเสร็จ เขาเห็นแลมโบกินี่จอดอยู่ในลานบ้าน ก็หยุดฝีเท้าอย่างไม่สบอารมณ์
บอดี้การ์ดในชุดดำสองคนยืนอยู่ข้างรถราวกับทวารบาล เขารู้สึกรังเกียจมาก
ตอนที่เข้าบ้านไปก็พบกับภีมพล เขาร่างกายสูงใหญ่ ออร่าบีบคั้นผู้คน
สาวินไม่ได้เป็นฝ่ายเอ่ยทักทายเขา ในขณะเดียวกันกับที่รู้สึกเกรงกลัวเขา ก็ต่อต้านเขาเช่นกัน เขาแย่งแชมป์กับขวัญข้าวไป ตอนนี้กระทั่งอาจารย์ก็แย่งไปด้วย
“คืนวันนี้คุณจะกลับไปมั้ย” ภีมพลหันไปถามนภาลัย
