เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 45 ปฏิเสธโดยตรง
ภีมพลยักคิ้วเล็กน้อย แล้วสบตากับลูกชายอย่างอ่อนโญน
“ป่าปี๊!เรื่องนี้คงไม่ได้ลืมใช่ไหม?” แชมป์เบิกตาโตอย่างตกใจ “วันนั้นที่เอาน้ำซุปมาให้ ป่าปี๊พูดต่อหน้าพี่สาวคนนั้นเลยนะ ถ้าป่าปี๊ลืม พี่สาวคนนั้นเป็นพยานให้ได้”
ภีมพลจำได้อยู่แล้ว เพียงแต่…..ตอนนั้นเขาก็แค่พูดไปอย่างนั้น
ขวัญข้าวกะพริบตาตาๆ “ป่าปี๊ ผู้ใหญ่จะไม่พูดโกหกใช่ไหม?”
“ถึงป่าปี๊จะลืม ตอนนี้ก็น่าจะจำได้แล้วใช่ไหม?” แชมป์ไล่ถามต่อ
ถูกเด็กทั้งสองคนจ้องอย่างกับจับผิดแบบนี้ ภีมพลพยักหน้า “ไม่ลืมอยู่แล้ว”
“เย้!!!” เด็กๆ ร้องออกมาอย่างมีความสุข
ญาณียืนอยู่หน้าประตู เธอมองภีมพลก้มตัวลงแล้วเกี่ยวก้อยกับเด็กสองคนนั้น เขายิ้มอย่างสง่า จำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นเขายิ้มแบบนี้
จ้องเขาไว้แบบนั้น ฟังเสียงหัวเราะจากด้านใน ญาณีทั้งดีใจทั้งอิจฉา
จนเด็กๆ บอกลาเขาแล้วจูงมือกันเดินมาทางประตู
สายตาของเธอก็ตกไปอยู่บนหน้าของเด็กทั้งสอง สวยเหมือนกับตุ๊กตาเลย แก้มอ้วนๆ น่ารักมาก
แชมป์จูงมือของขวัญข้าว ไม่เอาญาณีไว้ในสายตาเหมือนกับครั้งก่อน เมินเธอแล้วเดินผ่านตัวของเธอไป
ขวัญข้าวหันกลับมามองเธอทีหนึ่ง พี่สาวคนสวยคนนี้ชอบป่าปี๊รึเปล่านะ?
สายตาของภีมพลตกไปอยู่บนตัวของญาณี เขานั่งลงไปที่เก้าอี้ทำงาน ท่าทางเย็นชาและสูงส่ง
เดินมาทางของเขา เธอรู้ว่าเวลาของเขานั้นมีค่ามาก ก็เลยเข้าประเด็นโดยตรง “ฉันได้นัดแพทย์เชี่ยวชาญด้านกระเพาะมาจากฝรั่งเศส แพทย์ท่านนี้นัดยากมากจริงๆ จะมาถึงเมืองไนร์ก้าพรุ่งนี้8โมงเช้า รบกวนคุณหาเวลาออกมาสองชั่วโมงเพื่อให้เขาตรวจดูหน่อยเถอะ”
“ไม่ต้องเสียเวลา” ผู้ชายพูดด้วยหน้าที่เฉยๆ “ฉันสบายดี ต่อไปเธอตั้งใจทำงานเถอะ”
“ภีมพล ฉันหวังว่าคุณ………”
“ฉันพูดชัดเจนพอแล้ว” เขาเงยหน้า สายตาเย็นชาเล็กน้อย “คุณญาณีฟังไม่รู้เรื่องใช่ไหม?”
สบตากัน ในตาของผู้ชายนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาและเหินห่าง ทำให้เธอเสียใจเป็นอย่างมาก
ช่วยไม่ได้ ท่าทีของเขาก็เป็นแบบนี้ ไม่มีทางถูกเธอเกลี้ยกล่อมหรอก
และแล้ว ญาณีก็ได้เอาหัวใจที่ถูกปฏิเสธ และหัวใจที่เสียใจ จากไป
ในระเบียงทางเดิน เธอโทรหากรินทร์ “ยุ่งไหม?กรินทร์”
“ยังได้อยู่ พี่ญาณี พี่อยู่ไหน?”
“คุยในโทรศัพท์เลยละกัน ฉันไม่มีเวลาไปหานายแล้ว” เธอเดินมาถึงหน้าระเบียง มือจับที่กั้นไว มองภาพเมืองที่หรูหรา “เขาดื้อด้านมาก ไม่ยอมไปหาหมอสักที”
“ที่จริง……..”
“สองปีมานี้ฉันช่วยเขาหาแพทย์เชี่ยวชาญด้านกระเพาะให้เขาอยู่ตลอด” เธอพูดขัดจังหวะ “กว่าจะเชิญเขามาได้ไม่ง่ายเลย แต่เขากลับไม่ยอมสละเวลาออกมาสองชั่วโมง” ในคำพูดเต็มไปด้วยความเสียใจ
“สถานการณ์ของคุณภีมดีขึ้นเยอะมากแล้ว” กรินทร์ถามเธอ “เขาสามารถกินอาหารได้แล้ว พี่รู้ไหม?”
“อะไรนะ?” ญาณีตะลึง
กรินทร์พูด “จะบอกว่ากินได้หมดเลยก็ไม่ใช่ เขาเลือกเชฟ ตอนนี้กินได้เฉพาะอาหารที่เชฟบางคนทำ”
“ดีจังเลย ฉันไม่เห็นรู้เลย……..” เธอดีใจแทนภีมพลจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นก็จ้างเชฟคนนี้ไว้เลย เชฟคนนี้อยู่ที่ไหน?”
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่ไม่ต้องห่วง อาการของเขากำลังดีขึ้น”
ดังนั้น นี่เป็นเหตุผลที่ภีมพลปฏิเสธไม่ให้เธอเชิญหมอ?
ญาณีก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าเสียใจขนาดนั้นแล้ว
อาการของเขากำลังดีขึ้น แต่ไม่ได้เกลียดตัวเอง เธอกำลังปลอบตัวเอง
หลังจากคุยกับกรินทร์เสร็จ ญาณีก็โทรไปหาแพทย์กระเพาะคนนั้น ใช้สำเนียงฝรั่งเศสที่ชัดเจน พูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
กลางคืน
รีพัลส์เบย์ ในคฤหาสน์ที่สว่างไปด้วยแสงไฟ
นภาลัยไม่ได้เข้าห้องครัว ไม่มีกับข้าวอะไรสักอย่างให้ภีมพล ในใจกำลังน้อยใจที่คะนึงนิตย์มาอาละวาดกับเธอ
หลังจากภีมพลกลับถึงบ้านก็ขึ้นไปชั้นบนโดยตรง เขาขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน เปิดคอมแล้วทิ้งตัวไปกับงาน……
นี่ทำให้พ่อบ้านปวิธงงไปหมด ทำไมวันนี้รู้สึกว่าคุณคุณภีมกับคุณนายเหมือนไม่รู้จักกันเลย?กลับมาถึงบ้านก็ไม่ทักทายกันเลย
ไม่ได้ ต้องทำให้สองคนนี้เปลี่ยนสถานการณ์ตอนนี้
