เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 72 ภีมพลทำเกินไปแล้ว
ในใจแชมป์รู้สึกเศร้า “อ่อ ผมเข้าใจแล้ว”
ภีมพลเห็นโทรศัพท์จบบทสนทนา เขาก็สวมเสื้อผ้าให้ลูกๆ แล้วพาพวกเขาลงไปข้างล่าง
“คุณพ่อ ก่อนคุณแม่ไปไม่ได้บอกพ่อเหรอ?”
“บอกแล้ว” เขาปิดบัง “พ่อได้ยินไม่ชัด รีบไปกินข้าวเช้ากันดีกว่า”
ระหว่างทางไปบริษัท ภีมพลนั่งเบาะหลังลัมโบร์กีนี คนขับรถควบคุมความเร็วรถได้ดีมาก
ชาผู่เอ๋อร์หม้อหนึ่งบนโต๊ะชาไม้จันทน์กำลังส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ภายในรถเปิดดนตรีเพลงคลาสสิกเบาๆ
ภีมพลเท้าคางมองวิวนอกหน้าต่างที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ความคิดยังวนเวียนอยู่กับผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอด……
เมื่อคืนตั้งแต่กรินทร์ออกมาจากที่นั่น เขาพบว่าตัวเองชอบเธอเข้าแล้ว
และเช้าวันนี้ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
เธอไปแล้ว เขารู้สึกหัวใจเขาว่างเปล่าทันที
ทั้งๆ ที่ป้องกันเธออย่างเต็มที่ แต่เมื่อตนรู้ว่าเธอคือรมิตาเภสัชกรผู้ยิ่งใหญ่ ในใจภีมพลก็รู้สึกเคารพเธออย่างเต็มเปี่ยม
จนกระทั่งลงจากรถ เขาถึงเก็บความคิดกลับไป
เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานประธาน ภีมพลพบว่าญาณียืนหน้าโต๊ะทำงานเขา เหมือนรอเขามาโดยเฉพาะเลย
เธอสวมชุดแฟชั่นสวยงาม หลังจากเห็นเขาแล้ว มุมปากก็ยิ้มผ่อนคลาย “อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณภีม”
ภีมพลเดินไปหาเธอด้วยสีหน้าสงบนิ่ง
แวบเดียวก็เห็นกล่องของขวัญชุดสูทบนโต๊ะทำงานเลย บนนั้นมีชื่ออังกฤษของเธอด้วย
เขาเดาได้ว่านี่มันคืออะไร
ใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชามีความเซอร์ไพรส์เล็กน้อย แล้วมีการปฏิเสธแทนที่
“นี่สูทตัวใหม่ที่ฉันออกแบบให้คุณที่ต่างประเทศ กลับเมืองไนร์ก้ามาแล้วให้คนผลิตแบบแฮนเมดขึ้นมา” ญาณียิ้มหวานสวย “จำได้ว่าเมื่อก่อนฉันจะส่งสูทมาให้คุณทุกปี และคุณก็ชอบใส่มันมากด้วย ฉันจำได้คุณเคยพูดประโยคหนึ่ง มีแค่การออกแบบฉันเท่านั้นถึงจะเข้ากับรสนิยมของคุณ คุณรู้ไหมว่ามันสร้างความเชื่อมั่นให้ฉันมากแค่ไหน?”
“ต่อไปไม่ต้องออกแบบแล้ว เธอสนใจเกี่ยวกับงานก็พอแล้ว” น้ำเสียงเขาเรียบเฉย
ญาณีจ้องใบหน้าหล่อของเขา “นี่คุณพูดอะไร? เมื่อก่อนฉันไม่ได้สนใจงานเหรอ?”
งานเธอโดดเด่นมาโดยตลอด เป็นสิ่งที่ภีมพลรับรู้
“ก็ได้ ฉันเข้าใจความหมายคุณ” ใบหน้าเธอยิ้มอยู่ตลอด มองเขาใกล้ๆ แบบนี้ อารมณ์ก็ดีมาก “ลองใส่ดูสิ หวังว่าคุณจะชอบ” พูดจบ เธอก็เดินออกไปข้างนอก
ไม่อยากให้โอกาสเขาปฏิเสธใดๆ
ญาณีไปแล้ว วริศก็เข้ามา ภีมพลเอากล่องของขวัญชุดสูทไว้บนโต๊ะเขา “นี่ให้นาย”
วริศเห็น Logo ออกแบบบนนั้น ก็มองเขาอีกครั้ง
ภีมพลพูดขึ้น “รูปร่างเราพอๆ กัน นายใส่ได้”
“……อ่อ” ในฐานะผู้ช่วยประธาน วริศเข้าใจความหมายเขาอยู่แล้ว
เมื่อวริศสวมสูทที่ญาณีออกแบบให้ภีมพลเดินมาที่แผนกออกแบบ เธอที่ตอนแรกอารมณ์ดีอยู่ หัวใจก็เหมือนถูกมีดเฉือนอย่างรุนแรง!
ภีมพลจงใจ!
วริศจงใจเอาเอกสารฉบับหนึ่งมาให้ญาณีเซ็นด้วย
กองไฟที่เธอข่มอยู่ในใจ ไม่มีทางปะทุออกมาได้
ภีมพลไม่ได้ข่าวของนภาลัยเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่
เมื่อคืนหลังจากเซ็นข้อตกลงแล้ว เขาก็โทรให้ลูกน้องไม่ต้องติดตามเธอแล้ว
แต่นั่งอยู่ในห้องทำงาน ในใจเขามักรู้สึกไม่สบายใจ ความคิดวนเวียนอยู่กับเธออย่างควบคุมไม่ได้
ณ หมู่บ้านซันไลต์ สถานที่ซึ่งมีธรรมชาติงดงาม
ท้องฟ้าครามมีเมฆเหมือนสายไหมลอยอยู่ สองข้างทางคือดอกทานตะวันบานสะพรั่งสีสันสดใส เมื่อสายลมอ่อนพัดมา ในอากาศก็มีกลิ่นหอม
ขณะที่นภาลัยสูดอากาศที่นี่ ตอนนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นอิสระ! แม้แต่อากาศก็มีกลิ่นหอม
รถจอดนิ่งหน้าบ้านไม้ไผ่ สาวินก็ออกมาต้อนรับอย่างปีติยินดี!
ทันทีที่เธอลงจากรถ สาวินก็เข้ามาอุ้มเธอ “อาจารย์!! คุณกลับมาได้ไง?!” หมุนหลายรอบอย่างตื่นเต้นขณะอุ้มเธอ “ทำไมคุณไม่โทรมาล่วงหน้า? ผมจะได้เตรียมพร้อม!”
