เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 74 บทที่ให้ข้อมูลปริมาณมาก
ไปบ้านพี่ชเยศต้องผ่านหัวสะพาน ไวศิษฎ์ที่นั่งข้างคนขับก็เห็นนภาลัยแต่ไกล——
เธอถูกเด็กๆ กลุ่มหนึ่งรอบล้อมอยู่ สวมชุดเดรสสีเบจ และผูกผ้ากันเปื้อนสีชมพู
ผ้าคาดบนศีรษะประดับใบหน้าเล็กบริสุทธิ์ เมื่อลมอ่อนๆ พัดมา ผมสีดำสนิทก็ลอยเข้าหน้า
เธอยืนอยู่หน้ากระดานดำในบ้านเล็ก กำลังสอนเด็กๆ วาดภาพอย่างรอบคอบ
“จอดรถ” ไวศิษฎ์เอ่ยปากเบาๆ เขาตกใจเล็กน้อย คือเธอจริงด้วย
เพื่อนขับรถพลางหันตาไป “ยังไม่ถึงเลยนะครับ”
“ฉันสั่งให้นายจอดรถ!”
รถจอดทันที สหายปวีร์มองเขาด้วยความสงสัย แล้วมองสายตาตามไป “ใครอ่ะ? คุณรู้จักเหรอ? สวยมากอ่ะ”
ไวศิษฎ์ไม่ตอบเขา เปิดประตูลงจากรถทันที ขณะที่ปิดประตูรถ สายตาก็มองร่างนภาลัยอยู่ตลอด
ทั้งร่างเธอแผ่กระจายความอ่อนโยนของคุณแม่ รอยยิ้มนั้นทำให้ยิ้มตาม ทำให้เขาผ่อนคลายเหมือนยกภูเขาออกจากอก
แค่ได้มองเธอแบบนี้ ไวศิษฎ์ก็รู้สึกมีความสุขแล้ว
นภาลัยไม่ได้สังเกตเขาเลย เธอสอนเด็กๆ วาดภาพจากธรรมชาติด้วยความใจเย็น ในสายตามีแต่เด็กๆ เท่านั้น
เด็กๆ นั่งม้านั่งอย่างเป็นระเบียบ ตรงหน้าทุกคนมีกระดานวาดภาพตั้งอยู่ ตั้งใจฟังประเด็นสำคัญของการวาดภาพดอกบัวที่อาจารย์นภาสอนอยู่ ฟังแล้วก็หยิบพู่กันมาดำเนินการ
มองดูเธอสอนประมาณห้านาที สุดท้ายเด็กๆ แต่ละคนก็ใจจดใจจ่ออยู่กับการสร้างสรรค์ผลงาน
นภาลัยเบนสายตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว เห็นรถไม่คุ้นเคยคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกล และข้างรถมีคนคุ้นเคยยืนอยู่
ทั้งคู่สี่ตาประสานกัน นภาลัยนึกว่าเป็นภาพหลอน อึ้งไปแล้ว
ไวศิษฎ์ยิ้มมุมปาก เขาคลายมือที่กอดอกอยู่ แล้วก้าวเดินไปข้างหน้า
“ชั้นเรียนอาจารย์นภายอดเยี่ยมจริงๆ” ยืนหยุดอยู่ข้างเธอ ก็เอ่ยปากขึ้นก่อน “เพิ่มเด็กนักเรียนอีกคนได้ไหม?”
ท่าทางเข้าหาก่อนของเขาทำให้นภาลัยรู้สึกเซอร์ไพรส์ เธอยิ้มขณะพยักหน้า “ได้อยู่แล้วค่ะ!”
แสงแดดเจิดจ้าส่องลงมาผ่านรอยแยกระหว่างใบไม้ รอยยิ้มเธอทำให้ดวงตาเขาพร่ามัวชั่วขณะ
เวลาเหมือนหยุดนิ่ง ภายใต้สายลมอ่อนพัดปลิว มีแค่ใบไม้ต้นฉัตรจีนเขียวชอุ่มนั้นที่กำลังส่งเสียงกรอบแกรบ
ณ เขตเมือง ภายในโรงเรียนอนุบาลเดือนดาว——
แสงแดดสดใสสวยงาม โดยปกติที่นี่จะจัดกิจกรรมกลางแจ้ง ให้เด็กๆ ได้ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากยิ่งขึ้น
แชมป์ไม่ชอบเล่นเกมที่ดูปัญญาอ่อนสำหรับเขา เขานั่งม้านั่งหินข้างสไลเดอร์ ถือแท็บเล็ตกำลังดำเนินการ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไร
ในสายตาเพื่อนตัวเล็กคนอื่นๆ ในโรงเรียนอนุบาล แชมป์คือเจ้าหนูตัวประหลาดที่ไม่ชอบเข้าสังคม
เขาหอบแท็บเล็ตทุกวัน นึกว่าเขาหมกมุ่นกับเกมกันหมด
“คุณครูกำลังแจกเค้กแล้ว!”
มีเพื่อนตัวเล็กตะโกนอยู่ เด็กๆ ที่กำลังเล่นอยู่ก็ทยอยไปเอาเค้กบนโต๊ะไม่ไกล
แชมป์ชอบกินเค้กเหมือนกัน เขาเลยยกสายตาขึ้นมอง วางแท็บเล็ตลงแล้วลุกขึ้น ไปเอาเค้กพร้อมเพื่อนตัวเล็ก
สามวินาทีต่อมา เด็กที่ออกมาจากสไลเดอร์ท่อยาวลุกขึ้นมาเห็นแท็บเล็ตเครื่องนั้น
เขาเดินเข้าไปหยิบมันด้วยความสงสัย เดินออกไปพร้อมจิ้มหน้าจอสุ่มสี่สุ่มห้า
พิชยะโปรแกรมเมอร์บริษัทR-Alanอยู่ละแวกโรงเรียนอนุบาลพอดี โทรศัพท์เขาเกิดเสียงแจ้งเตือนพิเศษ รีบควักออกมาดู เขาชะงักฝีเท้า ดวงตาเบิกโพลงจ้องมองหน้าจอนั้นทันที!
สัญญาณชัดเจนมาก!
ตำแหน่งก็คือที่โรงเรียนอนุบาล!
เขายกสายตาขึ้นมองไปทางโรงเรียนอนุบาล แล้วครุ่นคิดใจเย็นไม่กี่วินาที
และในขณะนี้ ภีมพลก็อยู่ห้องประชุมละแวกนั้น เขาเพิ่งพบเจอประธานาธิบดีแอฟริกาใต้เสร็จ เพิ่งคุยเรื่องโปรเจ็คใหญ่เสร็จ
วริศก็อยู่ข้างกายเขา “ประธาน ตอนนี้กลับไหม?”
“ไปแถวๆ นี้ซื้อขนมกับมะม่วงหน่อย ฉันจะไปดูเด็กๆ ที่โรงเรียนอนุบาล” สีหน้าภีมพลอ่อนโยน สีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขนั้นกลายเป็นโอ้อวดในสายตาวริศ
“ครับ ผมจะไปซื้อ”
“ไม่” ภีมพลพูด “ฉันต้องไปเลือกเอง”
“งั้นผมไปกับคุณ”
ทั้งสองเดินไปที่ร้านขายผลไม้ละแวกนั้น
ในขณะนี้ พิชยะ R-Alan กรุ๊ปหาวิธีแอบเข้าไปในโรงเรียนอนุบาลได้แล้ว ยิ่งเข้าใกล้ตำแหน่งโทรศัพท์ขึ้นเรื่อยๆ
เด็กคนนั้นขโมยแท็บเล็ต คงต้องไปที่เปลี่ยวๆ แน่นอน
เมื่อพิชยะติดตามเขา ก็มาถึงมุมเปลี่ยว เขาก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวปิดปากเขาไว้ แล้วลากเขาออกไปทันที!
แชมป์ถือเค้กพลางกินไปด้วยเดินมาที่ม้านั่งหิน “อร่อยจัง” ทันทีที่ยกสายตาขึ้น ลมหายใจเขาก็แน่นิ่ง มองโต๊ะหินว่างเปล่านั้นด้วยความอึ้งสองสามวินาที
แท็บเล็ตล่ะ??
