เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 79 ความเจ็บปวดที่รักแต่ไม่อาจครอบครอง

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 79 ความเจ็บปวดที่รักแต่ไม่อาจครอบครอง

มุมปากญาณียิ้มอ่อนโยน “งั้นคุณก็รีบๆ พักผ่อนนะ ฝันดีค่ะ” พูดจบเธอก็วางสายก่อน

ภีมพลรู้สึกจิตใจเหม่อลอยทันที เพราะคุณแม่เร่งรัดให้แต่งงาน ระหว่างเขากับเธอจึงขวางกั้นด้วยกำแพงสูง

พวกเขาเคยคุยความในใจเหมือนเพื่อนได้ และสามารถคุยกันได้บ่อยครั้ง

นอกจากนภาลัย ญาณีก็เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป เป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถเข้าใกล้ภีมพลได้

ทุกคนนึกว่าเขากับเธอเป็นคู่รักกัน มีแค่เขาเท่านั้นที่รู้ดีว่าระหว่างพวกเขามันไม่ใช่ความรัก

มองราตรีมืดมิดนอกหน้าต่าง ภีมพลกำลังคิดว่าในหมู่บ้านซันไลต์ที่ไม่ถือว่าไกลมากนัก นภาลัยกำลังทำอะไรอยู่นะ?

หนึ่งวันเต็ม เขามักจะคิดถึงเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

ยามราตรีในหมู่บ้านซันไลต์ ครึกครื้นมาก

แสงจันทร์สุกสว่างโปรยลงมาอย่างอิสระ ครอบคลุมแสงเงินสวยให้กับหมู่บ้านหนึ่งชั้น เสียงกบร้องในทุ่งหญ้า

“นี่บะหมี่ไข่ผัดซอสมะเขือเทศที่ฉันถนัดที่สุด นายลองไหม?” นภาลัยยกบะหมี่ออกมาจากในครัว เธอที่ผูกผ้ากันเปื้อนอยู่เหมือนแม่ครัวสาวสวย

ไวศิษฎ์ยืนข้างโต๊ะอาหารอมยิ้มมองเธออยู่ “งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ”

สาวินยื่นตะเกียบให้เขา “พี่ศิษฎ์ อ่ะ”

“นายอายุเท่าไร?” ไวศิษฎ์ถามเขา

สาวินโพล่งปากออกไป “ยี่สิบ”

“งั้นนายควรเรียกพี่” ไวศิษฎ์พยักหน้า รับตะเกียบมาแล้วนั่งเก้าอี้ไม้ไผ่ “บะหมี่นี่หอมมาก ขอบคุณนะ!”

ไม่คิดว่าเขาจะพูดขอบคุณเป็นด้วย มันทำให้นภาลัยรู้สึกประหลาดใจ

“ไม่เป็นไร” เธอหันหลังไปด้วยความดีใจ แล้วเข้าไปในครัวเตรียมเติมให้สาวิน

“อาจารย์ ผมทำเอง!” สาวินกระตือรือร้นตามเข้าไป อาจารย์บอกว่าจะอยู่ที่นี่สักพัก เขาเลยมีความสุขทุกนาทีจริงๆ

ไวศิษฎ์รู้สึกว่าสาวินเหมือนเด็ก เอาแต่พูดอาจารย์อย่างนั้นอาจารย์อย่างนี้ทั้งวัน ตามหลังนภาลัยด้วยความเคารพยิ่ง

แต่ความชอบที่นภาลัยมีต่อสาวิน มันไม่ใช่ความชอบแบบชายหญิงเลย ไวศิษฎ์มองออก

“คืนนี้ฉันอยู่ที่นี่ได้ไหมอ่ะ?”

เมื่อนภาลัยออกมา ไวศิษฎ์ก็ลองถาม

เธอตะลึงไปครึ่งวินาที ทั้งสองสบตากัน เธอถามขึ้น “เพื่อนนายล่ะ?”

เขายิ้มขณะตอบ “ไปแล้ว”

“……”

ไวศิษฎ์ก้มหน้ากินบะหมี่ “วิวในหมู่บ้านดี ข้างนอกมันหุนหันพลันแล่นเกินไป ฉันอยากอยู่ที่นี่สงบสติอารมณ์สักสองสามวัน”

“ได้สิ” นภาลัยครุ่นคิดเสร็จ เธอก็เห็นด้วยอย่างรวดเร็ว “นายอยู่กับสาวินก็ได้ หรือจะอยู่ห้องคนเดียวก็ได้”

“อยู่คนเดียวดีกว่า ฉันไม่ค่อยชอบเสียงดัง”

“อ่อ โอเค”

สาวินรู้สึกสงสัยมาก ทำไมเขาต้องอยู่?

คนที่ไม่คุ้นเคยเลย แถมเป็นผู้ชายด้วย มันเหมาะสมไหม?

ถึงแม้สาวินจะไม่ชอบภีมพล แต่เขากังวลว่าอาจารย์จะเกิดอันตรายกับตัวเอง ถ้าภีมพลรู้ว่าอาจารย์ให้ผู้ชายคนอื่นค้างคืน จะเป็นบ้าไหม?

หลังจากกินบะหมี่เสร็จ สาวินก็ถูกบังคับให้ไปเตรียมห้องนอนให้ไวศิษฎ์ ความไม่พอใจข้างในก็มากขึ้น!

เพราะเขารู้สึกว่าไวศิษฎ์ไม่บริสุทธิ์ใจ!

“ให้ฉันล้างชามเองดีกว่า”

นภาลัยตกใจ เพิ่งเติมน้ำอุ่นเสร็จก็เห็นเขาลงมือ เขาที่หัวแข็งดื้อรั้นทำไม……เปลี่ยนไป?

“ฉันแค่คิดว่ากินฟรีมันไม่ค่อยดี อะไรที่ทำได้ก็ทำ” เขาถูมือ “ก็แค่นั้น”

“งั้นก็ได้ นายล้างไปนะ” นภาลัยก็ไม่เกรงใจเขาเช่นกัน

ให้เขาอยู่ได้ ก็เพราะภีมพลเป็นห่วงเขา

และความเกลียดชังของไวศิษฎ์ที่มีต่อภีมพลอย่างเต็มเปี่ยม นภาลัยนึกอยากช่วยให้พวกเขาดีต่อกัน

แต่เธอกลับไม่ได้พิจารณาถึงเหตุผลที่ไวศิษฎ์อยากอยู่

ภายในห้องนอนหลักเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า ภีมพลนั่งโซฟาข้างหน้าหน้าต่าง เขาคลุมเสื้อโค้ตตัวบาง กำลังตรวจงานออกแบบแต่ละใบอย่างตั้งใจ

บางครั้งดูงานออกแบบบางแผ่น ตาดำเขาก็จะเปลี่ยนเป็นลึกล้ำไร้ขอบเขต จะเท้าคาง จะขมวดคิ้วบ้าง

บางครั้งก็จะใคร่ครวญอยู่นานมาก……

บางครั้งก็จะทำเครื่องหมายเอาไว้ลวกๆ แล้วพลิกหน้าถัดไป

คืนนี้ญาณีก็นอนไม่หลับเช่นกัน

เธออยู่ในคอนโดขนาดเล็กของตัวเอง ในหัวสมองเต็มไปด้วยภาพนภาลัยและภีมพลอยู่ด้วยกัน ภาพเหล่านั้นทับซ้อนกันเป็นชั้นๆ เธอกำลังวิเคราะห์ว่าพวกเขารักกันจริงหรือไม่ มีความเป็นไปได้มากแค่ไหนว่ากำลังเล่นละคร

จากที่ตนรู้จักภีมพล ถ้าเขาไม่รัก ก็จะไม่ใจเต้น

ญาณีตามหาความเป็นไปได้หนึ่งในหมื่นนั้นให้ตัวเองอยู่

การรักใครสักคนมันเจ็บปวดเกินไป โดยเฉพาะตอนไม่ได้รับมัน ความรู้สึกเป็นทุกข์ร้อนนั้นมันฆ่าคนได้เลย

คืนนี้เธอดื่มเหล้า หัวใจยิ่งเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกออก

เจ็ดปีก่อนถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุ คนที่ท้องลูกเขาก็คือเธอ……

ญาณีไม่พอใจ ไม่ยอมแพ้มาโดยตลอด! นี่คือคติพจน์ในชีวิตเธอ