เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 81 บางคนจงใจ

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 81 บางคนจงใจ

“ครับ” คนขับรถสตาร์ทรถขับออกไป คุณภีมยิ่งขาดภรรยาไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะ

ด้านหน้าหน้าต่างทรงสูงในห้องประชุมชั้นสอง กว่าญาณีจะเห็นลัมโบร์กีนีจอด ในใจเธอลิงโลดดีใจ

แต่ประตูรถไม่เปิดออกสักที ก็ขับออกไปอีกครั้ง ในดวงตาคู่สวยของหญิงสาวสูญเสียจุดโฟกัสทันที

เขาไม่มาประชุมแล้วเหรอ?

เขาจะไปไหน?

ทุกคนกำลังรออยู่นะ

ภีมพลส่งงานออกแบบระดับ A ที่ตรวจเมื่อวานทั้งคืนให้วริศกับญาณี ความหมายเขาชัดเจนมากว่าให้พวกเขาจัดการตามสมควร

เมื่อวริศหาเธอเจอ ญาณีก็หมดคำจะพูด!

ลัมโบร์กีนีขับออกไปจากเขตเมือง ขับไปที่หมู่บ้านซันไลต์

ที่จริงแม้แต่ภีมพลเองก็ไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องไปหาเธอที่หมู่บ้านด้วย?

เจอเธอแล้วควรพูดอะไร?

เขาไม่รู้ เขาแค่รู้ว่าอยากเจอเธอ

ที่หัวสะพาน วิวทิวทัศน์เช่นเคย สงบนิ่งเหมือนดินแดนในอุดมคติ

นภาลัยที่สวมชุดลำลองสีน้ำเงินตัวเล็กน่ารัก เธอสวมหมวกแก๊ป เหมือนนางฟ้าตัวน้อยปรากฏต่อหน้าเด็กๆ

เด็กแต่ละแถวที่นั่งหน้าขาตั้งวาดภาพ ฟังเธออธิบายอย่างตั้งใจว่าวันนี้จะวาดหงส์ขาว

“สีพื้นหลังพวกหนูเลือกเองตามความเหมาะสม แค่ต้องเหลือที่ว่างก็พอ”

“สีเข้มของหงส์ต้องระวังเป็นพิเศษ เส้นวาดต้องวาดเป็นรูปร่างหงส์……”

ทุกคนฟังด้วยความตั้งใจมาก

หนึ่งในกลุ่มเด็ก ไวศิษฎ์ที่นั่งตำแหน่งริมสุดดูสูงโดดเด่นชัดเจน นภาลัยก็เตรียมกระดานวาดภาพให้เขาหนึ่งอันเช่นกัน

วันนี้เขาคือนักเรียน สำรวมความดื้อรั้นในอดีตไว้ กลายเป็นนักเรียนดีถ่อมตัวเชื่อฟังเป็นพิเศษ

เขาก็พยายามอยู่นานมากเหมือนกัน นภาลัยถึงตกลงพาเขามาด้วย

สาวินยืนไม่ไกลจ้องมองเขาด้วยความขุ่นเคือง มักรู้สึกว่าเขาเข้าใกล้อาจารย์มีจุดประสงค์!

เคยโน้มน้าวอาจารย์แล้วด้วย แต่อาจารย์คิดว่าเขาใจแคบ คิดเยอะเกินไป

ไวศิษฎ์คนนี้จงใจเข้าใกล้อาจารย์นะ!

ลัมโบร์กีนีจอดอยู่ไม่ไกล

“คุณภีม” คนขับรถพูดเสียงเบา “คุณนายสอนเด็กๆ วาดภาพอยู่ใต้ต้นไม้ครับ”

ภีมพลได้ยินดังนั้นก็ยกสายตาขึ้น เพียงแวบเดียวก็เห็นผู้หญิงดวงตาสุกใส กำลังสอนหนังสืออย่างมีชีวิตชีวาทันที

เขาเปิดประตูรถลงไป ถูกความเรียบง่ายของเธอดึงดูดอย่างลึกซึ้ง มองเธอแบบนี้ เขาก็ค่อยๆ จิตใจเหม่อลอย

“เอาล่ะ เราลองวาดกันสักหน่อย ฉันเชื่อว่าพวกหนูต้องวาดได้ดีแน่นอน!”

เด็กๆ ทยอยหยิบพู่กันขึ้นมา

เธอเดินข้างเด็กๆ เอ่ยเตือนเบาๆ ทีละคน สอนแนะนำอย่างใจเย็นทีละคน

หงส์ขาวตัวหนึ่งวาดอยู่บนกระดานดำ ลายเส้นนั้นให้ความรู้สึกงดงามมาก

สายลมเบาๆ พัดมา เมื่อภีมพลก้าวเดินไปหาเธอ ก็พบว่ามีร่างหนึ่งที่แตกต่างท่ามกลางกลุ่มเด็ก

เขาสูงเกินครึ่งของเด็กพวกนั้น และแผ่นหลังก็ช่างคุ้นเคย

นภาลัยเดินผ่านไวศิษฎ์ เมื่อไวศิษฎ์คว้าข้อมือนภาลัยเอาไว้ ดวงตาภีมพลก็เจ็บปวดทันที

เขาชะงักฝีเท้า

นภาลัยมองไวศิษฎ์ แล้วมองมือเขาอีกครั้ง “ทำไม?”

ใบหน้าเด็กคนนั้นมีรอยยิ้ม โทรศัพท์เขาวางบนขาตั้งวาดภาพ หน้าจอสะท้อนร่างภีมพลอยู่ รวมถึงลัมโบร์กีนีคันนั้นที่จอดอยู่ริมถนนด้วย

ดังนั้นทุกการกระทำเขาคือการจงใจ

“อาจารย์นภา อาจารย์มาสอนฉันวาดได้เปล่า?” มืออีกข้างเขายื่นพู่กันให้เธอ “ช่วยฉันวาดโครงหน่อย ฉันจะลงสีเอง ว่าไง?”

สีหน้านภาลัยสงบนิ่ง “จะเรียนหรือไม่เรียน? ปล่อย”

เขากลับออกแรงดึงอย่างซุกซน นภาลัยไม่ได้ป้องกันสักนิด โดนเขาดึงเข้าหาอ้อมกอด!

ไวศิษฎ์ล้มลงมาจากม้านั่งตัวเล็ก นภาลัยทำเขาร่วงลงไปที่พื้น!

ภีมพลรีบก้าวเท้ามาหาเธอ!

มือข้อต่อกระดูกชัดเจนข้างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า นภาลัยอึ้ง เมื่อเธอยกสายตาขึ้นก็เห็นดวงตาลุ่มลึกไม่มีที่สิ้นสุด มีความเย่อหยิ่งและสูงศักดิ์อย่างเป็นธรรมชาติ

เขามาเหรอ?

ไวศิษฎ์ยันขึ้นมาครึ่งตัว รู้สึกตาพร่ากับความสูงศักดิ์สง่างามของภีมพลเช่นกัน

นภาลัยหันสายตาออกมา เอามือที่เปื้อนสีเต็มไปหมดแตะฝ่ามือกว้างหนาของเขา

ภีมพลจับเบาๆ ประคองเธอขึ้นมา “ไม่ได้ล้มเจ็บใช่เปล่า?” เขาหล่อและเท่ เสียงก็ทุ้มดึงดูดอ่อนโยน